waarin er genoeg ruimte is voor vrijheid
en waarin we niet zo snel met de vinger naar anderen wijzen
en een beetje voor elkaar proberen te zorgen.
donderdag 31 december 2009
gelukkig nieuwjaar!
waarin er genoeg ruimte is voor vrijheid
en waarin we niet zo snel met de vinger naar anderen wijzen
en een beetje voor elkaar proberen te zorgen.
maandag 28 december 2009
Ochtend
Het is nog geen 10.30u Je kunt doen wat je wilt. De boel is aan kant. Het huis opgeruimd. Je bent vrij.
Buiten gutst het grijs van de dakgoten. De kale treurberk lijkt te sterven. In huis dreinen kerstlichtjes in de hoek dat je wat leuks moet doen. Iets gezelligs. Iets waarin je je kunt verliezen.
Maar je bent er nog niet. Wil is nog niet wakker. Ligt nog ergens in een plas van witte wijn zijn roes uit te slapen.
Je ziel hangtloodzwaar onder je arm.
Je gedachten vechten tegen de verleiding om terug in bed te kruipen.
Waarom eigelijk?
Je besluit Wil te wekken. Je duwt je irritatie knarsentantend in een la, en verslaat de somberheid van de sleur.
Je leeft maar 1 keer.
En daar ga je, met Tegenzin, maar je gaat
Lijnen strepen.
Kom op! Muziek!
11.30: De zon schijnt. Je bent er! Wil is er!
Buiten gutst het grijs van de dakgoten. De kale treurberk lijkt te sterven. In huis dreinen kerstlichtjes in de hoek dat je wat leuks moet doen. Iets gezelligs. Iets waarin je je kunt verliezen.
Maar je bent er nog niet. Wil is nog niet wakker. Ligt nog ergens in een plas van witte wijn zijn roes uit te slapen.
Je ziel hangtloodzwaar onder je arm.
Je gedachten vechten tegen de verleiding om terug in bed te kruipen.
Waarom eigelijk?
Je besluit Wil te wekken. Je duwt je irritatie knarsentantend in een la, en verslaat de somberheid van de sleur.
Je leeft maar 1 keer.
En daar ga je, met Tegenzin, maar je gaat
Lijnen strepen.
Kom op! Muziek!
11.30: De zon schijnt. Je bent er! Wil is er!
woensdag 23 december 2009
Wolvenjagers
En ik maar denken dat die Zweden van die rustige, vredelievende mensen waren.
Maar wat te denken van het volgende?
11.000 Zweden hebben zich ingeschreven om op wolven te gaan jagen, want eindelijk, na 45 jaar, mogen er daar weer eens wolven afgeschoten worden! Ze kunnen niet ongebreideld te keer gaan, deze mannen. Want er mogen niet meer dan 27 wolven om zeep geholpen worden.
Hè, 27 maar? Ja, 27. Dat is omgerekend 400 jagers voor 1 wolf
De Zweedsche Mensch is zijn jachtinstinct nog niet verloren. Dat komt misschien omdat ze nog dichter bij de natuur leven.
Ze krijgen er twee weken voor, in januari 2010. Na het startschot zullen ze juichend ten strijde trekken. ‘Yôôôôh!!’ofzoiets zullen ze roepen. (ik ben niet zo thuis in Zweedse strijdkreten)en heldhaftig zullen ze door de bossen en velden trekken.
Zijn daar geen jachtopzienders die de wildstand in de gaten houden, en die dat, indien nodig, 'reguleren?' Met twee man moet je dat toch ook kunnen? Waarom er zo'n groots evenement van maken? Is de jaarlijkse elandenjacht niet genoeg?
Hoe wij omgaan met anderen, mensen en dieren, getuigd niet van beschaving, respect voor het leven, en zorg. Voor mij belangrijke dingen. Is er geen 'Parti pä Besten'in Zweden?
Ik lijk wellicht een dierenactivist met de laatste bijdragen aan dit blog, terwijl ik met de Kerst een heerlijk biefstukje niet zal versmaden.
Wel zal ik daarbij even denken aan het dier dat ik zit te verorberen.'Rund!'zal ik dan denken: 'stom Rund'.
Prettige Kerstdagen.
Maar wat te denken van het volgende?
11.000 Zweden hebben zich ingeschreven om op wolven te gaan jagen, want eindelijk, na 45 jaar, mogen er daar weer eens wolven afgeschoten worden! Ze kunnen niet ongebreideld te keer gaan, deze mannen. Want er mogen niet meer dan 27 wolven om zeep geholpen worden.
Hè, 27 maar? Ja, 27. Dat is omgerekend 400 jagers voor 1 wolf
De Zweedsche Mensch is zijn jachtinstinct nog niet verloren. Dat komt misschien omdat ze nog dichter bij de natuur leven.
Ze krijgen er twee weken voor, in januari 2010. Na het startschot zullen ze juichend ten strijde trekken. ‘Yôôôôh!!’ofzoiets zullen ze roepen. (ik ben niet zo thuis in Zweedse strijdkreten)en heldhaftig zullen ze door de bossen en velden trekken.
Zijn daar geen jachtopzienders die de wildstand in de gaten houden, en die dat, indien nodig, 'reguleren?' Met twee man moet je dat toch ook kunnen? Waarom er zo'n groots evenement van maken? Is de jaarlijkse elandenjacht niet genoeg?
Hoe wij omgaan met anderen, mensen en dieren, getuigd niet van beschaving, respect voor het leven, en zorg. Voor mij belangrijke dingen. Is er geen 'Parti pä Besten'in Zweden?
Ik lijk wellicht een dierenactivist met de laatste bijdragen aan dit blog, terwijl ik met de Kerst een heerlijk biefstukje niet zal versmaden.
Wel zal ik daarbij even denken aan het dier dat ik zit te verorberen.'Rund!'zal ik dan denken: 'stom Rund'.
Prettige Kerstdagen.
zondag 20 december 2009
Kerstgevoel
De vier rendieren waren dan eindelijk uit Letland gearriveerd. De boer keek trots naar zijn nieuwe bezit.
Prachtige dieren waren het. Ze waren misschien nog wat vermoeid van de lange reis. Schichtig keken ze om zich heen. Alles plat en wit. Groningen lag onder de sneeuw die dag.
Wat zouden ze opkijken in Marum. Wanneer de rendieren voor de arreslee zouden zijn gespannen. Echt Kerstmis!
Jens was blij.’ Kom, we zett’n de dier’n in de wei. Kunn’n zun beetje biekomm’n
Het was koud.
In de boerderij pruttelde de koffie, en Jens had daar wel oren naar.
Vrouw had , zo bleek, heerlijke roombroodjes gekocht. Dat was smullen. De dag kon niet meer stuk
Of toch wel?
Want oh schrik, toen Jens even later nog eens bij de wei ging kijken, zag hij de rendieren niet meer!. Sporen in de sneeuw lieten zien dat de dieren over de te lage omheining waren gesprongen. Wat kunnen die springen zeg, Letse rendieren.
Verdorie. Wat nu? Als ze de weg opliepen? De A 7 liep hier vlak achter. De politie waarschuwen maar.
De dieren werden al snel gesignaleerd. Inderdaad bij de A7. Volgens de Groningse veldwachters ‘dreigden’de dieren de weg op te gaan.
We moeten ze schieten. Of misschien verdoven! Haal de jachtopziender erbij!
Tjeerd was blij verrast met het telefoontje. Hij zou die dag een prominente rol kunnen spelen. Hij zag zich al op de voorpagina van de Groningse Bode.
De jachtopziender had al een plan in het hoofd hoe hij de dieren kon lokken, hij had een aantal ampullen met verdovingsmiddel bij zich.
Het zat Tjeerd echter niet mee. De dieren lieten zich niet lokken. En van een afstand kon de bemutste man niet goed schieten. Die enkele keer dat de dieren hem wel dichtbij naderden sloeg de kou op zijn handen, die bibberden een beetje. Dat maakte het richten lastig. Hij miste. Hij miste, en later nog eens.
Na drie uren proberen, vond de politie het welletjes. We gaan ze afschieten jongens.
Het koste enkele agenten moeite om niet te juichen.
Het klusje was zo gepiept.
Hoppakee!. Drie Letse stinkende rendieren omgelegd. In no time!
Er is er nog één, zei Tjeerd. Hij voelde zich somber. Hoeveel had hij wel niet voor de dieren betaald?! En nu waren ze dood. En hij zou ook al niet, verkleed als Kerstman in de arreslee kunnen zitten nu.
Over de intercom hoorde Bromsnor dat het vierde rendier in het centrum van Makkum was gesignaleerd!
Yesss! We gaan hem vangen! Het werd nog een dolle boel in Makkum.
Ach wat maakt hetuit? Naast 35.000 geruimde geiten en al die duizenden dieren die nog niet weten dat ze op het Kerstmenu staan.
Respect voor het leven? Ah joh! Zeur niet! Het gaat om de MENSCH. De Mensch op de A7. Zijn kerstgevoel! Verpest dat nou niet ja?!
Prachtige dieren waren het. Ze waren misschien nog wat vermoeid van de lange reis. Schichtig keken ze om zich heen. Alles plat en wit. Groningen lag onder de sneeuw die dag.
Wat zouden ze opkijken in Marum. Wanneer de rendieren voor de arreslee zouden zijn gespannen. Echt Kerstmis!
Jens was blij.’ Kom, we zett’n de dier’n in de wei. Kunn’n zun beetje biekomm’n
Het was koud.
In de boerderij pruttelde de koffie, en Jens had daar wel oren naar.
Vrouw had , zo bleek, heerlijke roombroodjes gekocht. Dat was smullen. De dag kon niet meer stuk
Of toch wel?
Want oh schrik, toen Jens even later nog eens bij de wei ging kijken, zag hij de rendieren niet meer!. Sporen in de sneeuw lieten zien dat de dieren over de te lage omheining waren gesprongen. Wat kunnen die springen zeg, Letse rendieren.
Verdorie. Wat nu? Als ze de weg opliepen? De A 7 liep hier vlak achter. De politie waarschuwen maar.
De dieren werden al snel gesignaleerd. Inderdaad bij de A7. Volgens de Groningse veldwachters ‘dreigden’de dieren de weg op te gaan.
We moeten ze schieten. Of misschien verdoven! Haal de jachtopziender erbij!
Tjeerd was blij verrast met het telefoontje. Hij zou die dag een prominente rol kunnen spelen. Hij zag zich al op de voorpagina van de Groningse Bode.
De jachtopziender had al een plan in het hoofd hoe hij de dieren kon lokken, hij had een aantal ampullen met verdovingsmiddel bij zich.
Het zat Tjeerd echter niet mee. De dieren lieten zich niet lokken. En van een afstand kon de bemutste man niet goed schieten. Die enkele keer dat de dieren hem wel dichtbij naderden sloeg de kou op zijn handen, die bibberden een beetje. Dat maakte het richten lastig. Hij miste. Hij miste, en later nog eens.
Na drie uren proberen, vond de politie het welletjes. We gaan ze afschieten jongens.
Het koste enkele agenten moeite om niet te juichen.
Het klusje was zo gepiept.
Hoppakee!. Drie Letse stinkende rendieren omgelegd. In no time!
Er is er nog één, zei Tjeerd. Hij voelde zich somber. Hoeveel had hij wel niet voor de dieren betaald?! En nu waren ze dood. En hij zou ook al niet, verkleed als Kerstman in de arreslee kunnen zitten nu.
Over de intercom hoorde Bromsnor dat het vierde rendier in het centrum van Makkum was gesignaleerd!
Yesss! We gaan hem vangen! Het werd nog een dolle boel in Makkum.
Ach wat maakt hetuit? Naast 35.000 geruimde geiten en al die duizenden dieren die nog niet weten dat ze op het Kerstmenu staan.
Respect voor het leven? Ah joh! Zeur niet! Het gaat om de MENSCH. De Mensch op de A7. Zijn kerstgevoel! Verpest dat nou niet ja?!
vrijdag 18 december 2009
Spaceboy
Op dit blog ontbreekt iemand die ik zeer bewonder om zijn diversiteit en creativiteit. Voor mij een van de grootste popartiesten aller tijden: David Bowie.
Dit nummer SNOEIHARD afspelen. Heerlijk!
donderdag 17 december 2009
niet zonder ons
De persiflage op het ( tot de top 10 van de top 2000 opgestevende) nummer van RRRRRamses: ‘Zing, vecht, huil enz’, had als refrein: ‘Ruk, Ruft, Rook, Raas, Ronk, Race, en Bedonder’
Heel flauw, heel makkelijk.
Maar Gert moest toch aan dat liedje denken toen hij zijn leven overzag en zich realiseerde dat de kroon op de schepping hem niet zou passen. Ook hij was een Mensch. En zijn tekortkomingen zaten voor een groot deel in de persiflage van dat Shaffy-nummer.
En het echte nummer van Ramses?
Gert zong te weinig, en hij vocht al helemaal niet. Zijn kinderen hadden hem nooit zien huilen of bidden. Het schaterend lachen had hij verleerd toen zijn gebit begon af te brokkelen, en aan werken had hij een hekel.
Gert vond het daarom een kutliedje. Altijd als hij het hoorde wees het hem weer op al zijn onvolkomenheden.
Alleen ‘bewonderen’daar was hij erg goed in. Hij bewonderde wat af. Natuur, kunst, kleine dingen, gewone dingen, levende dingen, dode dingen.
Maar goed.
Nee, een ander liedje van Ramses paste meer in zijn straatje: ‘Laat me mijn eigen gang maar gaan’
Ook al ziet dat er niet altijd even verheffend uit.
Aan de andere kant, wie maalt er om?
’s Lands helden waren notoire zatlappen en gebruikers. Herman Brood, Andre Hazes, Ramses Shaffy, Simon Vinkenoog.
En ook internationaal zitten de talenten juist in de grootverbruikershoek. Daarom is de periflage op het nummer van Ramses óók waar.
‘Ruk, Ruft, Rook, Raas, Ronk, Race en Bedonder’
Alvast een voorspoedig 2010
Heel flauw, heel makkelijk.
Maar Gert moest toch aan dat liedje denken toen hij zijn leven overzag en zich realiseerde dat de kroon op de schepping hem niet zou passen. Ook hij was een Mensch. En zijn tekortkomingen zaten voor een groot deel in de persiflage van dat Shaffy-nummer.
En het echte nummer van Ramses?
Gert zong te weinig, en hij vocht al helemaal niet. Zijn kinderen hadden hem nooit zien huilen of bidden. Het schaterend lachen had hij verleerd toen zijn gebit begon af te brokkelen, en aan werken had hij een hekel.
Gert vond het daarom een kutliedje. Altijd als hij het hoorde wees het hem weer op al zijn onvolkomenheden.
Alleen ‘bewonderen’daar was hij erg goed in. Hij bewonderde wat af. Natuur, kunst, kleine dingen, gewone dingen, levende dingen, dode dingen.
Maar goed.
Nee, een ander liedje van Ramses paste meer in zijn straatje: ‘Laat me mijn eigen gang maar gaan’
Ook al ziet dat er niet altijd even verheffend uit.
Aan de andere kant, wie maalt er om?
’s Lands helden waren notoire zatlappen en gebruikers. Herman Brood, Andre Hazes, Ramses Shaffy, Simon Vinkenoog.
En ook internationaal zitten de talenten juist in de grootverbruikershoek. Daarom is de periflage op het nummer van Ramses óók waar.
‘Ruk, Ruft, Rook, Raas, Ronk, Race en Bedonder’
Alvast een voorspoedig 2010
dinsdag 15 december 2009
Vlucht Eritrea - Kenia.
Ik denk dat iemand wat uit te leggen heeft.
In Oost-Centraal Afrika is na een voetbaltoernooi, vrijwel het gehele elftal van Eritrea niet op komen dagen voor de terugweg.
De bondscoach stond wel keurig op tijd op het vliegveld van Kenia. Vrolijk zal hij niet geweest zijn. Eritrea was al niet als winnaar van het tournooi uit de bus gekomen. En nu kwam zijn selectie ook al niet meer het vliegtuig in. Verdorie. Kon hij weer een nieuwe selectie bij elkaar sprokkelen!
En de dictatuur in Eritrea zal waarschijnlijk het team niet ‘uit’laten spelen voorlopig.
Het zat tegen.
En de Eritreese overheid had de spelers nog wel borg laten betalen. Omgerekend zo’n 4500 euro p.p. hadden de sporters neer moeten leggen om het land uit te mogen.
Behalve de geplaagde bondscoach stond er nóg een man bij het vliegtuig.. Een oud Generaal. Belast met toezicht op het wel en wee van de voetballers. Deze militair was meegevlogen om ‘een oogje in het zeil te houden’. Voorheen waren immers al vaker Eritreese sportende schavuiten het land uit gevlucht.
Deze man keek niet blij toen hij rond zich heen keek en het spreekwoordelijke zeil niet meer aanwezig bleek.
Straks, op de thuishaven van Eritrea, zal hij onthaald worden. Men zal hem meenemen naar een kantoortje en hem vragen stellen.
DIE man.
Die heeft wat uit te leggen.
Zullen wij nog ooit van hem horen?
In Oost-Centraal Afrika is na een voetbaltoernooi, vrijwel het gehele elftal van Eritrea niet op komen dagen voor de terugweg.
De bondscoach stond wel keurig op tijd op het vliegveld van Kenia. Vrolijk zal hij niet geweest zijn. Eritrea was al niet als winnaar van het tournooi uit de bus gekomen. En nu kwam zijn selectie ook al niet meer het vliegtuig in. Verdorie. Kon hij weer een nieuwe selectie bij elkaar sprokkelen!
En de dictatuur in Eritrea zal waarschijnlijk het team niet ‘uit’laten spelen voorlopig.
Het zat tegen.
En de Eritreese overheid had de spelers nog wel borg laten betalen. Omgerekend zo’n 4500 euro p.p. hadden de sporters neer moeten leggen om het land uit te mogen.
Behalve de geplaagde bondscoach stond er nóg een man bij het vliegtuig.. Een oud Generaal. Belast met toezicht op het wel en wee van de voetballers. Deze militair was meegevlogen om ‘een oogje in het zeil te houden’. Voorheen waren immers al vaker Eritreese sportende schavuiten het land uit gevlucht.
Deze man keek niet blij toen hij rond zich heen keek en het spreekwoordelijke zeil niet meer aanwezig bleek.
Straks, op de thuishaven van Eritrea, zal hij onthaald worden. Men zal hem meenemen naar een kantoortje en hem vragen stellen.
DIE man.
Die heeft wat uit te leggen.
Zullen wij nog ooit van hem horen?
zondag 13 december 2009
Het wil niet met de Bulava
Per Ulv en zijn vriend Höbl zagen het lichtverschijnsel tegelijkertijd. De verstokte Noren, die al heel wat Noorderlichtjaren samen in de bittere kou hadden aanschouwd, keken elkaar aan met opgetrokken wenkbrauwen. Dit Noorderlicht was hun Noorderlicht niet. Nee, dit was er weer zo één. Dit spiraalvormig schijnsel was van die andere grootheid, wat de beide vrienden herkenden als het typische schijnsel van een mislukte lancering van een Russische Bulava Raket. Höbl had het al drie keer eerder gezien.
Die Russen toch. Altijd maar bezig en proberen.
En dan kwam het nieuws, en dan wisten de Russen voorspelbaar van niets
En dan later gaven ze toe dat er iets mis was gegaan met de lancering van de raket, en bleef de rest van het verhaal vaag
Dan, na onderzoek, kwam het bericht dat er op zich niets mis was met het ontwerp van de raket, maar dat het ging om onderdelen van de raket. En de feiten wezen later uit:
Van de twaalf testen ging het acht keer fout.
Uit de aard van het schijnsel had Per Ulv al geopperd dat het wel een brandstoflek zou zijn deze keer.
Dit bleek ook zo te zijn.
Per Ulv! Expert in het herkennen van mislukte raketlanceringen!.
donderdag 10 december 2009
woensdag 9 december 2009
Verslaafd
Ik ben een gevangene geweest.
Ik ben verslaafd geweest.
Laat ik er niet omheen draaien.
’s Morgens werd ik wakker. Of werd ik er wakker van.
De hele dag was het vervolgens dwingend aanwezig. En ik wilde er vanaf, maar nam telkens weer een shot.
Meer dan een maand lang heb ik met deze verslaving geworsteld.
Wat het was, deze verlaving? Het heet SIA, en het komt uit Australië.
Ik hoorde haar tijdens een ontroerende scene op het eind van een serie die ik lang gevolgd had.
Ze zong ‘Breathe Me’en ik heb daarna een CD gebrand met liedjes die ik prachtig vond maar me niet meer loslieten.
Me werkelijk niet loslieten.
Ze speelden in mijn hoofd. Voortdurend! Voortdurend! Voorturend was ik mee aan het kabbelen met frases uit liedjes. Ik wilde er van af. Ik werd er moe van. Zo moe,
Het kwam zover dat ik de CD niet meer durfde te luisteren. Ik besefte dat ik moest afkicken. Ik moest de liedjes niet meer horen. Dan zouden ze ook uit mijn hoofd verdwijnen. Maar dat ging niet zomaar. Dag na dag na dag bleef Sia me bezighouden. Me roepen om haar weer op te zetten.
Ik heb het niet meer gedaan. En nu, na vier dagen andere muziek, ben ik verlost. Ik ben vrij.
Hoe vrij? Vandaag heb ik stiekem een paar nummers geluisterd. Niet de beste nummers, maar de iets mindere. Dat ging goed. Ze overdonderde me minder. Ik voelde me niet geroerd.
Want dat was het geweest die eerste keren dat ik haar hoorde. Ze ontroerde me. Had waarschijnlijk ook met die serie op TV te maken. Ik luisterde met waterogen. Maar het lijkt zich te normaliseren.
Ik kan het nu gewoon aanraden. Luister eens naar Sia. Leuke zangeres! .
Ik ben verslaafd geweest.
Laat ik er niet omheen draaien.
’s Morgens werd ik wakker. Of werd ik er wakker van.
De hele dag was het vervolgens dwingend aanwezig. En ik wilde er vanaf, maar nam telkens weer een shot.
Meer dan een maand lang heb ik met deze verslaving geworsteld.
Wat het was, deze verlaving? Het heet SIA, en het komt uit Australië.
Ik hoorde haar tijdens een ontroerende scene op het eind van een serie die ik lang gevolgd had.
Ze zong ‘Breathe Me’en ik heb daarna een CD gebrand met liedjes die ik prachtig vond maar me niet meer loslieten.
Me werkelijk niet loslieten.
Ze speelden in mijn hoofd. Voortdurend! Voortdurend! Voorturend was ik mee aan het kabbelen met frases uit liedjes. Ik wilde er van af. Ik werd er moe van. Zo moe,
Het kwam zover dat ik de CD niet meer durfde te luisteren. Ik besefte dat ik moest afkicken. Ik moest de liedjes niet meer horen. Dan zouden ze ook uit mijn hoofd verdwijnen. Maar dat ging niet zomaar. Dag na dag na dag bleef Sia me bezighouden. Me roepen om haar weer op te zetten.
Ik heb het niet meer gedaan. En nu, na vier dagen andere muziek, ben ik verlost. Ik ben vrij.
Hoe vrij? Vandaag heb ik stiekem een paar nummers geluisterd. Niet de beste nummers, maar de iets mindere. Dat ging goed. Ze overdonderde me minder. Ik voelde me niet geroerd.
Want dat was het geweest die eerste keren dat ik haar hoorde. Ze ontroerde me. Had waarschijnlijk ook met die serie op TV te maken. Ik luisterde met waterogen. Maar het lijkt zich te normaliseren.
Ik kan het nu gewoon aanraden. Luister eens naar Sia. Leuke zangeres! .
Douche- coach
Wat nu weer?
Ik lees net dat ik een douche-coach kan kopen.
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Wat is dat voor iemand?
Staat er dan een man buiten de douche-cabine mij aan te moedigen? ‘Ja! je doet het prima zo!’
Ik geloof niet dat ik daar op zit te wachten.
Eeen douche-coach. Bij Oxfam-Novib kun je hem kopen. Voor 4 euro 50. Of je krijgt hem gratis als je voor 50 euro of meer besteld.
En wat blijkt het te zijn?
Een zandloper!
Eentje die je met een zuignapje aan de binnenkant van de douchekabine kunt hangen. Het doel is waterbesparing. Wij menschen douchen gemiddeld acht en een halve minuut p.p. en dat kan korter!
De zandloper is na 5 minuten al leeggelopen. Dan moet je de douche uitzetten. Je bespaart dan water.
De mensch dacht een moment van ontspanning te beleven? Na het dagelijks lijden, zich te verheerlijken aan een warme douche ?
Nein! Hij wordt geacht met zijn pas ingezeepte hoofd de zandloper in de gaten te houden. Te proberen om binnen de tijd klaar te zijn.
Anders is hij ‘part of the problem’ Werken dus. Vooruit Waschen!
‘k Ben benieuwd naar de volgende catalogus.
Ik lees net dat ik een douche-coach kan kopen.
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Wat is dat voor iemand?
Staat er dan een man buiten de douche-cabine mij aan te moedigen? ‘Ja! je doet het prima zo!’
Ik geloof niet dat ik daar op zit te wachten.
Eeen douche-coach. Bij Oxfam-Novib kun je hem kopen. Voor 4 euro 50. Of je krijgt hem gratis als je voor 50 euro of meer besteld.
En wat blijkt het te zijn?
Een zandloper!
Eentje die je met een zuignapje aan de binnenkant van de douchekabine kunt hangen. Het doel is waterbesparing. Wij menschen douchen gemiddeld acht en een halve minuut p.p. en dat kan korter!
De zandloper is na 5 minuten al leeggelopen. Dan moet je de douche uitzetten. Je bespaart dan water.
De mensch dacht een moment van ontspanning te beleven? Na het dagelijks lijden, zich te verheerlijken aan een warme douche ?
Nein! Hij wordt geacht met zijn pas ingezeepte hoofd de zandloper in de gaten te houden. Te proberen om binnen de tijd klaar te zijn.
Anders is hij ‘part of the problem’ Werken dus. Vooruit Waschen!
‘k Ben benieuwd naar de volgende catalogus.
maandag 7 december 2009
Sjaak Bral ziet het goed
afgeplukt van www.Sjaakbral.nl
Het Nieuwe Rijk komt naar je toe
Soms valt er een folder in de bus waar een mens ter plekke vrolijk van wordt. Zo’n folder kreeg ik deze week. Aangezien ik een nee-nee sticker op de klep heb, reageerde ik in eerste instantie zwaar geirriteerd. Een folder van het Nieuwe Rijk? Volgens de tekst moet ik mijn burgerservicenummer op mijn armlaten tatoeeren. Welk een grap! Een woordvoerster van het ministerie noemt de folder ‘smakeloos en misleidend’, wat de makers mogen opvatten als een compliment. De vormgeving lijkt precies op de folders van de overheid –kleurloos en formeel.
Volgens de woordvoerster roept de folder associaties op met de Holocaust. Daarbij werd een bevolkingsgroep systematisch in de gaten gehouden en gestigmatiseerd. Alweer een pluim dus, voor de makers: dit is precies wat ze duidelijk willen maken. Wie er achter zit is niet bekend, maar hulde aan de initiatiefnemers. En wat een werk: ontwerpen, drukken en ook nog thuisbezorgen! Hier is iemand aan het werk die begaan is met ons lot. We worden continu beslopen door regels,procedures en wetten, die gemaakt zijn om ons in de gaten te houden. Als je pint weten ze waar je bent, als je belt weten ze waar je bent, als je een vaginatiesysteem hebt weten ze waar je bent. Dankzij de OV-chipkaart weet de overheid precies hoe je reist.
Overal en op de gekste plekken hangen camera’s. Er hangt DNA-spray in de McDonald’s. Er komt een speekseltest voor drugs. Vorig jaar zijn in dit land ruim zesentwintigduizend telefoons afgetapt. Meer dan in ieder ander Europees land. En als ze niet tappen, dan hebben ze wel een kliklijn waar je zogenaamd anoniem je buren kan verklikken. Voor het nieuwe paspoort moet je je vingerafdruk geven, die opgeslagen wordt in een centrale databank. Het belmeniet-register, kent u dat? Via internet kan je een formulier invullen waarmee je aangeeft dat je niet meer gebeld wil worden door telefonische verkopers. Wie bewaart die gegevens? De overheid. Al deze informatie wordt gecontroleerd, opgeslagen en gebruikt voor doeleinden die we niet eens kennen.
Het Nieuwe Rijk is allang begonnen.
Ze hebben geen tattoo nodig; de naald zit allang in ons vlees.
Het Nieuwe Rijk komt naar je toe
Soms valt er een folder in de bus waar een mens ter plekke vrolijk van wordt. Zo’n folder kreeg ik deze week. Aangezien ik een nee-nee sticker op de klep heb, reageerde ik in eerste instantie zwaar geirriteerd. Een folder van het Nieuwe Rijk? Volgens de tekst moet ik mijn burgerservicenummer op mijn armlaten tatoeeren. Welk een grap! Een woordvoerster van het ministerie noemt de folder ‘smakeloos en misleidend’, wat de makers mogen opvatten als een compliment. De vormgeving lijkt precies op de folders van de overheid –kleurloos en formeel.
Volgens de woordvoerster roept de folder associaties op met de Holocaust. Daarbij werd een bevolkingsgroep systematisch in de gaten gehouden en gestigmatiseerd. Alweer een pluim dus, voor de makers: dit is precies wat ze duidelijk willen maken. Wie er achter zit is niet bekend, maar hulde aan de initiatiefnemers. En wat een werk: ontwerpen, drukken en ook nog thuisbezorgen! Hier is iemand aan het werk die begaan is met ons lot. We worden continu beslopen door regels,procedures en wetten, die gemaakt zijn om ons in de gaten te houden. Als je pint weten ze waar je bent, als je belt weten ze waar je bent, als je een vaginatiesysteem hebt weten ze waar je bent. Dankzij de OV-chipkaart weet de overheid precies hoe je reist.
Overal en op de gekste plekken hangen camera’s. Er hangt DNA-spray in de McDonald’s. Er komt een speekseltest voor drugs. Vorig jaar zijn in dit land ruim zesentwintigduizend telefoons afgetapt. Meer dan in ieder ander Europees land. En als ze niet tappen, dan hebben ze wel een kliklijn waar je zogenaamd anoniem je buren kan verklikken. Voor het nieuwe paspoort moet je je vingerafdruk geven, die opgeslagen wordt in een centrale databank. Het belmeniet-register, kent u dat? Via internet kan je een formulier invullen waarmee je aangeeft dat je niet meer gebeld wil worden door telefonische verkopers. Wie bewaart die gegevens? De overheid. Al deze informatie wordt gecontroleerd, opgeslagen en gebruikt voor doeleinden die we niet eens kennen.
Het Nieuwe Rijk is allang begonnen.
Ze hebben geen tattoo nodig; de naald zit allang in ons vlees.
zondag 22 november 2009
Ben ik hier wel tegen verzekerd?
Hieronder een aantal schriftelijke uitspraken van verzekerden die aangifte doen van een schadegeval:
Ik heb zo veel formulieren moeten invullen, dat ik veel liever had gehad dat mijn geliefde man helemaal niet gestorven was.
Mijn motorfiets moest, net als ikzelf, vanwege ernstige schade weggesleept worden.
Ik heb mijn rechter arm gebroken, mijn bruid heeft haar voet verstuikt. Ik hoop U hiermee van dienst geweest te zijn, hoogachtend,
Ik overreed een man. Hij gaf zelf toe schuldig te zijn, omdat hem dit al een keer eerder gebeurd was.
Ik ben nog nooit van een ongeval weggevlucht. Integendeel. Ik moest altijd weggedragen worden.
Sedert de scheiding van mijn man wordt alle noodzakelijke verkeer door mijn advocaat waargenomen.
Intussen is het loopgips van mijn rechter arm verwijderd.
Ik verwijderde mij van de rand van de straat, wierp een blik op mijn schoonmoeder en reed vervolgens het talud af.
Uw computer heeft mij een kind toebedeeld. Maar ik heb helemaal geen kind. En al helemaal niet van Uw computer.
Bij thuiskomst reed ik per ongeluk een verkeerde oprit in en ramde een boom die daar bij mij niet staat.
De jongen was overal en nergens op de straat. Ik moest meerdere bochten nemen voor ik hem raakte.
Toen ik de kruising naderde, verhief zich daar een hek om mijn vrije zicht te belemmeren.
Wie mijn portemonnee gestolen heeft kan ik niet zeggen, aangezien er van mijn familie niemand in de buurt was.
Ik reed door de weide. Plotseling kwamen er van links en rechts meerdere voertuigen. Ik wist niet meer waar ik heen moest, en toen knalde het van voren en van achteren.
Uw argumenten zijn werkelijk zwak. Voor zulke vuile uitvluchten moet u toch echt een dommer iemand zoeken maar die zult u bijna niet kunnen vinden.
De politieauto gaf mij een stopteken. Bij het zoeken van een geschikte plek vond ik een brugpijler.
De voetganger had er kennelijk geen idee van in welke richting hij gaan moest en dus reed ik hem aan.
Ik schrijf U vandaag voor de eerste en de laatste keer. Mocht blijken dat U niet antwoordt dan schrijf ik u meteen weer!
Mijn zoon heeft die vrouw niet omver gerend. Hij is er heel snel voorbij gerend en door de ontstane tocht is ze omgevallen.
Toen ik op de rem wilde trappen, was deze er niet.
Mijn fiets kwam van het voetpad af, raakte een Porsche en reed zonder mij verder.
Ik wilde de straat oversteken. Er kwam een auto van links recht op mij af. Ik dacht dat hij voor mij langs wilde en deed weer een stap terug. Hij wilde echter achter mij langs. Toen ik dat merkte deed ik snel twee stappen vooruit. Maar de bestuurder had ook gereageerd en wilde nu toch voor mij langs. Hij stopte en draaide zijn raampje open. Woedend riep hij mij toe: "Blijf toch een keer stilstaan!" Nou, dat deed ik ook inderdaad en toen reed hij mij aan.
Ik heb geen levensverzekering nodig. Ik zou graag willen dat iedereen echt treurig is als ik eenmaal sterf.
Ik wil mijn kind niet laten inenten. Mijn vriendin heeft haar kind ook laten inenten en kort daarna viel het uit het venster.
Ik reed achteruit een steile straat naar beneden, doorboorde een afscheidingsmuurtje en ramde een bungalow. Ik kon me gewoon niet herinneren waar het rempedaal gemonteerd was.
Toen stond de kerstboom plotseling in lichterlaaie. De vlammen sloegen over op de gordijnen. Mijn man kon echter niet helpen blussen, daar hij als een bezetene op zoek was naar de polis van de inboedelverzekering.
Alle rekeningen, die ik ontvang, betaal ik nooit onmiddellijk, daar mij daarvoor eenvoudig het geld ontbreekt. De rekeningen worden integendeel in een grote trommel gestort, waar ik er aan het begin van iedere maand geblinddoekt drie uit trek. Deze rekeningen betaal ik dan prompt. Ik verzoek u dan ook te wachten tot het lot U getroffen heeft.
Ik reed eerst met mijn auto tegen de vangrail, sloeg toen over de kop en knalde tenslotte tegen een boom. Toen verloor ik de macht over het stuur.
Met de wettelijk ter plekke maximaal toegestane snelheid botste ik op een vrouw die mij tegen alle geldende voorschriften in tegemoet kwam.
In hoog tempo naderde de telegraafpaal mij. Ik begon te zigzaggen maar ondanks dat raakte de telegraafpaal mij tegen de radiator.
Noch voor ik hem aanreed was ik er al van overtuigd, dat deze oude man nooit de overkant van de straat zou bereiken.
De getuigen van de aanrijding zijn tegen de achterkant aangeniet.
Het paard liep over de rijbaan zonder zich er volgens de voorschriften van te vergewissen of deze vrij was!
© Copyright Broodjeaap.nl
Ik heb zo veel formulieren moeten invullen, dat ik veel liever had gehad dat mijn geliefde man helemaal niet gestorven was.
Mijn motorfiets moest, net als ikzelf, vanwege ernstige schade weggesleept worden.
Ik heb mijn rechter arm gebroken, mijn bruid heeft haar voet verstuikt. Ik hoop U hiermee van dienst geweest te zijn, hoogachtend,
Ik overreed een man. Hij gaf zelf toe schuldig te zijn, omdat hem dit al een keer eerder gebeurd was.
Ik ben nog nooit van een ongeval weggevlucht. Integendeel. Ik moest altijd weggedragen worden.
Sedert de scheiding van mijn man wordt alle noodzakelijke verkeer door mijn advocaat waargenomen.
Intussen is het loopgips van mijn rechter arm verwijderd.
Ik verwijderde mij van de rand van de straat, wierp een blik op mijn schoonmoeder en reed vervolgens het talud af.
Uw computer heeft mij een kind toebedeeld. Maar ik heb helemaal geen kind. En al helemaal niet van Uw computer.
Bij thuiskomst reed ik per ongeluk een verkeerde oprit in en ramde een boom die daar bij mij niet staat.
De jongen was overal en nergens op de straat. Ik moest meerdere bochten nemen voor ik hem raakte.
Toen ik de kruising naderde, verhief zich daar een hek om mijn vrije zicht te belemmeren.
Wie mijn portemonnee gestolen heeft kan ik niet zeggen, aangezien er van mijn familie niemand in de buurt was.
Ik reed door de weide. Plotseling kwamen er van links en rechts meerdere voertuigen. Ik wist niet meer waar ik heen moest, en toen knalde het van voren en van achteren.
Uw argumenten zijn werkelijk zwak. Voor zulke vuile uitvluchten moet u toch echt een dommer iemand zoeken maar die zult u bijna niet kunnen vinden.
De politieauto gaf mij een stopteken. Bij het zoeken van een geschikte plek vond ik een brugpijler.
De voetganger had er kennelijk geen idee van in welke richting hij gaan moest en dus reed ik hem aan.
Ik schrijf U vandaag voor de eerste en de laatste keer. Mocht blijken dat U niet antwoordt dan schrijf ik u meteen weer!
Mijn zoon heeft die vrouw niet omver gerend. Hij is er heel snel voorbij gerend en door de ontstane tocht is ze omgevallen.
Toen ik op de rem wilde trappen, was deze er niet.
Mijn fiets kwam van het voetpad af, raakte een Porsche en reed zonder mij verder.
Ik wilde de straat oversteken. Er kwam een auto van links recht op mij af. Ik dacht dat hij voor mij langs wilde en deed weer een stap terug. Hij wilde echter achter mij langs. Toen ik dat merkte deed ik snel twee stappen vooruit. Maar de bestuurder had ook gereageerd en wilde nu toch voor mij langs. Hij stopte en draaide zijn raampje open. Woedend riep hij mij toe: "Blijf toch een keer stilstaan!" Nou, dat deed ik ook inderdaad en toen reed hij mij aan.
Ik heb geen levensverzekering nodig. Ik zou graag willen dat iedereen echt treurig is als ik eenmaal sterf.
Ik wil mijn kind niet laten inenten. Mijn vriendin heeft haar kind ook laten inenten en kort daarna viel het uit het venster.
Ik reed achteruit een steile straat naar beneden, doorboorde een afscheidingsmuurtje en ramde een bungalow. Ik kon me gewoon niet herinneren waar het rempedaal gemonteerd was.
Toen stond de kerstboom plotseling in lichterlaaie. De vlammen sloegen over op de gordijnen. Mijn man kon echter niet helpen blussen, daar hij als een bezetene op zoek was naar de polis van de inboedelverzekering.
Alle rekeningen, die ik ontvang, betaal ik nooit onmiddellijk, daar mij daarvoor eenvoudig het geld ontbreekt. De rekeningen worden integendeel in een grote trommel gestort, waar ik er aan het begin van iedere maand geblinddoekt drie uit trek. Deze rekeningen betaal ik dan prompt. Ik verzoek u dan ook te wachten tot het lot U getroffen heeft.
Ik reed eerst met mijn auto tegen de vangrail, sloeg toen over de kop en knalde tenslotte tegen een boom. Toen verloor ik de macht over het stuur.
Met de wettelijk ter plekke maximaal toegestane snelheid botste ik op een vrouw die mij tegen alle geldende voorschriften in tegemoet kwam.
In hoog tempo naderde de telegraafpaal mij. Ik begon te zigzaggen maar ondanks dat raakte de telegraafpaal mij tegen de radiator.
Noch voor ik hem aanreed was ik er al van overtuigd, dat deze oude man nooit de overkant van de straat zou bereiken.
De getuigen van de aanrijding zijn tegen de achterkant aangeniet.
Het paard liep over de rijbaan zonder zich er volgens de voorschriften van te vergewissen of deze vrij was!
© Copyright Broodjeaap.nl
vrijdag 20 november 2009
vrijdag 13 november 2009
Milieumom
Het milieu, daar moet je zo nu en dan eens wat betrokkenheid voor tonen. Ernstig kijken en meeknikken met de groenen. Maatregelen stimuleren die ook goed zijn voor de schatkist.
Onder het mom van het milieu.
Voorbeeldje?
Vliegtax. Extra betalen voor je vliegreis. Mensen zullen dan minder gaan vliegen. Goed voor het milieu! En vooral voor de schatkist. Want natuurlijk zouden de mensen niet minder gaan vliegen. Dat wisten ze ook wel.
Lalalala
Maar wat gebeurde? De mensen gingen opeens echt minder naar de Nederlandse luchthavens, ze vlogen inderdaad minder of ze weken uit naar buitenlandse luchthavens.
Oh schrik! Dat was niet de bedoeling, jongens en meisjes. Dat kostte allemaal centjes.Wat nu? Gaan we Europees aankaarten dat we allemaal milieutax invoeren?
Neeee, dat gaat toch niet lukken. Laten we maar meteen de tax afschaffen.
En het milieu dan?
Ah joh, zout toch op met je milieu.
Volg ook het debat over rekening rijden.
Onder het mom van het milieu.
Voorbeeldje?
Vliegtax. Extra betalen voor je vliegreis. Mensen zullen dan minder gaan vliegen. Goed voor het milieu! En vooral voor de schatkist. Want natuurlijk zouden de mensen niet minder gaan vliegen. Dat wisten ze ook wel.
Lalalala
Maar wat gebeurde? De mensen gingen opeens echt minder naar de Nederlandse luchthavens, ze vlogen inderdaad minder of ze weken uit naar buitenlandse luchthavens.
Oh schrik! Dat was niet de bedoeling, jongens en meisjes. Dat kostte allemaal centjes.Wat nu? Gaan we Europees aankaarten dat we allemaal milieutax invoeren?
Neeee, dat gaat toch niet lukken. Laten we maar meteen de tax afschaffen.
En het milieu dan?
Ah joh, zout toch op met je milieu.
Volg ook het debat over rekening rijden.
donderdag 12 november 2009
Sia
Aan het eind van de serie 'Six feet under' hoorde ik dit nummer. Het was een prachtige serie geweest. Samen met onze zoon hebben we in een aantal maanden de circa 60 afleveringen gezien over het wel en wee van de familie Fisher. En nu was het afgelopen. En dan dit nummer. Het bleek van zangeres Sia te zijn. Ik heb haar opgespoord op Limewire,Wikipedia, Youtube, CD's, ik kwam nog net niet bij haar thuis. Helemaal verkocht was ik. Onafgebroken liedjes van haar in mijn hoofd.
Met name deze. Breathe me.
woensdag 11 november 2009
figuranten
‘Dus ik ben ‘n relschopper’’
-‘Ja, jij bent samen met die anderen een relschopper’
‘en dan komm’n jullie’
- ‘Ja, dan komen wij. De politie, de M.E’
‘En dan gèn wie met d’n tennisball’n gooin naar jullie’
- ‘Ja, dan gaan jullie met de tennisballen gooien. Gooi maar gewoon zo hard je kan. We gaan er een realistische rampenoefening van maken. Maak maar flink lawaai. Scheld maar! Net alsof het echt is’
‘Moogn jullie dan ook slèn?
- Als het bevel gegeven moet worden aan de ME om te gaan slaan, dan gaan ze ook los. Maar, natuurlijk alsof hè? OK?’
‘Goed or’
EVALUATIE
‘Dus, voor de volgende keer. Als de tennisballen op zijn, hou je op met gooien, of je komt bij de spelleider nieuwe halen. Maar we gaan NIET meer met stenen gooien. Want er zijn auto’s met deuken nu, en dat mag niet!. Fjerend heeft ook een bloedend hoofd van een steen die gegooid werd. En die ramen die kapot zijn, dat mag ook niet. ’t Is een rampenOEFENING jongens.!!’
Er gaat niets boven Groningen
dinsdag 10 november 2009
tempus figit
De tijd lijkt steeds sneller te gaan.
Laatst hoorde ik een weekendlover de week enthousiast beginnen met de woorden: ’t Is alweer Maandag
Je hoort wel eens zeggen dat drenkelingen in hun doodsstrijd hun hele leven in een flits voorbij zien gaan.
Ik voel me soms als in zo'n flits.
Maining
Herman van Veen krijgt hatemails.
Net als zoveel anderen die een mening hebben,
en die ventileren.
‘We weten je te vinden’
‘Als ik je tegen kom schop ik je verrot’
‘Ik weet waar je woont’
‘We weten je kinderen’
‘Ík zal je opwachten’
‘Teringlijer, ik maak je kapot’
Het gaat maar door.
Normaal?
Nee, natuurlijk niet.
Het gebeurt zoveel dat velen er hun schouders over ophalen. Gewend aan dit type reacties.
Het hoort er bij.Spam. Een kwestie van doorscrollen, en er niet op letten verder.
Geen negatieve aandacht belonen door er op te reageren.
Maar Herman is geraakt.
Hij zegt dat het hem vreselijk bang maakt.
Herman is niet gewend aan hatemails.
‘Is dit Nederland?’
Melk en honing blijkt tesamen de drek, waaronder de vermeende tolerantie is gestikt.
Ik voel met Herman mee. Want ik ben ook een mens met emoties enzo.
Misschien is de manier de vuilspuiter publiekelijk te confronteren met het gevolg van zijn (waarschijnlijk ondoordachte) reactie niet de beste, en wellicht ook diens beloning, maar wie weet opent het de ogen van een enkeling.
Net als zoveel anderen die een mening hebben,
en die ventileren.
‘We weten je te vinden’
‘Als ik je tegen kom schop ik je verrot’
‘Ik weet waar je woont’
‘We weten je kinderen’
‘Ík zal je opwachten’
‘Teringlijer, ik maak je kapot’
Het gaat maar door.
Normaal?
Nee, natuurlijk niet.
Het gebeurt zoveel dat velen er hun schouders over ophalen. Gewend aan dit type reacties.
Het hoort er bij.Spam. Een kwestie van doorscrollen, en er niet op letten verder.
Geen negatieve aandacht belonen door er op te reageren.
Maar Herman is geraakt.
Hij zegt dat het hem vreselijk bang maakt.
Herman is niet gewend aan hatemails.
‘Is dit Nederland?’
Melk en honing blijkt tesamen de drek, waaronder de vermeende tolerantie is gestikt.
Ik voel met Herman mee. Want ik ben ook een mens met emoties enzo.
Misschien is de manier de vuilspuiter publiekelijk te confronteren met het gevolg van zijn (waarschijnlijk ondoordachte) reactie niet de beste, en wellicht ook diens beloning, maar wie weet opent het de ogen van een enkeling.
vrijdag 6 november 2009
herfst
'Elk seizoen heeft zijn charme'zei mijn moeder altijd. Persoonlijk vind ik de lente en de zomer meer charme hebben als de herfst. De winter heeft voor mij zowiezo bijzonder weinig. Ik heb een hekel aan kou.
De schoonheid, en daarmee ook de charme van de herfst zit hem natuurlijk in de kleuren van de bladeren.
zaterdag 31 oktober 2009
Pearl Jam - Nothing as it seems
Pearl Jam op ons eigen Pinkpop. Met een charismatische Eddie Vedder. Het is alweer een aantal jaren geleden. Mooi om weer eeens terug te zien, vond ik.
maandag 26 oktober 2009
donderdag 22 oktober 2009
woensdag 21 oktober 2009
Targets
Gelezen op nu.nl
Uitgegeven: 20 oktober 2009 16:35
Laatst gewijzigd: 20 oktober 2009 16:49
Huisartsen proberen minder fouten te maken
DEN HAAG - Huisartsen, apothekers, verloskundigen, tandartsen en fysiotherapeuten gaan proberen minder fouten te maken bij de behandeling van patiënten.
Ze hebben daarover dinsdag afspraken gemaakt met het ministerie van Volksgezondheid.
Ziekenhuizen en medisch specialisten zijn al langer bezig de patiëntveiligheid te verbeteren.
Dat was nodig nadat uit diverse rapporten was gebleken dat in Nederland elk jaar honderden mensen onnodig sterven door bijvoorbeeld een verkeerde diagnose, fouten bij de operatie of het geven van verkeerde medicijnen.
Beter bijhouden
Nu zijn ook de zorgverleners buiten de ziekenhuismuren aan de beurt.
Ze hebben schriftelijk vastgelegd dat ze dossiers van patiënten beter gaan bijhouden, telefonisch beter bereikbaar zijn, de gegevens over medicijngebruik van patiënten beter registreren en de informatie over patiënten beter aan elkaar overdragen.
Davincini: Wat een merkwaardige kop: Gaan PRO –BE- REN wat MINDER fouten te maken. Steviger zou toch de kop zijn. ‘Voortaan maken huisartsen geen fouten meer!’
Uitgegeven: 20 oktober 2009 16:35
Laatst gewijzigd: 20 oktober 2009 16:49
Huisartsen proberen minder fouten te maken
DEN HAAG - Huisartsen, apothekers, verloskundigen, tandartsen en fysiotherapeuten gaan proberen minder fouten te maken bij de behandeling van patiënten.
Ze hebben daarover dinsdag afspraken gemaakt met het ministerie van Volksgezondheid.
Ziekenhuizen en medisch specialisten zijn al langer bezig de patiëntveiligheid te verbeteren.
Dat was nodig nadat uit diverse rapporten was gebleken dat in Nederland elk jaar honderden mensen onnodig sterven door bijvoorbeeld een verkeerde diagnose, fouten bij de operatie of het geven van verkeerde medicijnen.
Beter bijhouden
Nu zijn ook de zorgverleners buiten de ziekenhuismuren aan de beurt.
Ze hebben schriftelijk vastgelegd dat ze dossiers van patiënten beter gaan bijhouden, telefonisch beter bereikbaar zijn, de gegevens over medicijngebruik van patiënten beter registreren en de informatie over patiënten beter aan elkaar overdragen.
Davincini: Wat een merkwaardige kop: Gaan PRO –BE- REN wat MINDER fouten te maken. Steviger zou toch de kop zijn. ‘Voortaan maken huisartsen geen fouten meer!’
Je zou toch zeggen dat het doel moet zijn dat er geen mensen meer sterven door medische missers. Nu sterven er hierdoor jaarlijks honderden ( 200 ? 800?) mensen. ‘Oeps, foutje, ja sorry, je man is dood. Maar troost je, er zijn dit jaar nog veel meer mensen die door medische missers zijn overleden.’
Het klinkt niet erg betrouwbaar, die kop. Stel dat er komend jaar 10 minder mensen door medische missers komen te overlijden, gaan we elkaar dan op de schouder slaan? Is dan het doel bereikt?
Het klinkt niet erg betrouwbaar, die kop. Stel dat er komend jaar 10 minder mensen door medische missers komen te overlijden, gaan we elkaar dan op de schouder slaan? Is dan het doel bereikt?
dinsdag 20 oktober 2009
Voor 50 Plussers
Nog van ver voor de Fabeltjeskrant. Nooit meer gezien sindsdien. Vandaag kwam ik het tegen op het net. Nostalgie, jawel! Daar gaan we weer!
zondag 18 oktober 2009
HCS
Achter de pc zit ik te verzinnen wat ik zal 'bloggen. Ik kom niet meteen ergens op. De radio staat ook aan. Dat leidt af, want opeens hoor ik hem. Die radio.
Een reclame-enthousiaste stem, die me in die toon zou kunnen vertellen dat ik kans maak miljonair te worden als ik maar een lot koop, juicht nu tot Nederland:
'DENK JE DAT JE PARTNER VREEMD GAAT? VERTROUW JE JE VRINDIN NIET? KOM ER NU ACHTER EN SMS : 'VREEMD AAN' EN FIND OUT
Monthy Pyton? Muiswinkel en van Vleuten> Theo Maasen?
Nee hoor, gewoon, reclame.
SMS 'Vreemd aan'. Wat te denken....
In de Bijbel staat: 'Aan het eind der dagen zult ge vreemde gezichten zien'
'...en vreemde stemmen horen die vreemde dingen zeggen' zal er wel bij hebben gestaan. Dan Brown zal er wel over schrijven later.
Zou je zo iemand kunnen genezen? Op laten nemen in een kliniek?
In hoeverre wordt de schreeuwerd gezien als gevaar voor zichzelf of zijn omgeving?
Hoe dan ook, is het iemand die geholpen moet worden. Het is onze variant op de gehersenspoelde maöist. Een verknipte geest.
Ach, hele huizen kun je ermee vol stoppen, met mensen die je tot kopen willen aanzetten door dingen te roepen als: 'NU! 50 PROCENT KORTING! WAANZINNIGE AANBIEDING! PROFITEER NU! KOM KIJKEN!
Kom op, dames en heren psycho-analytischi, noem eens wat: "Het Hyper Commercial Syndrome" (hij lijdt aan HCS) or whatever. Afficieer dit gedrag toch eens tot ziekte!
Symptoom: 'Heeft neiging tot het schreeuwend en dwingerig in het openbaar reclame-uitingen te proclameren'
Het zou ons zoveel rust geven als al die enthousiaste schreeuwers samen in een kliniek een ontwenningskuur zouden volgen.
Kunnen we eindelijk weer eens gewoon ademhalen, en denken.
Aan een fatSOENLIJK stukkie om over te schrijven bijvoorbeeld.
Een reclame-enthousiaste stem, die me in die toon zou kunnen vertellen dat ik kans maak miljonair te worden als ik maar een lot koop, juicht nu tot Nederland:
'DENK JE DAT JE PARTNER VREEMD GAAT? VERTROUW JE JE VRINDIN NIET? KOM ER NU ACHTER EN SMS : 'VREEMD AAN' EN FIND OUT
Monthy Pyton? Muiswinkel en van Vleuten> Theo Maasen?
Nee hoor, gewoon, reclame.
SMS 'Vreemd aan'. Wat te denken....
In de Bijbel staat: 'Aan het eind der dagen zult ge vreemde gezichten zien'
'...en vreemde stemmen horen die vreemde dingen zeggen' zal er wel bij hebben gestaan. Dan Brown zal er wel over schrijven later.
Zou je zo iemand kunnen genezen? Op laten nemen in een kliniek?
In hoeverre wordt de schreeuwerd gezien als gevaar voor zichzelf of zijn omgeving?
Hoe dan ook, is het iemand die geholpen moet worden. Het is onze variant op de gehersenspoelde maöist. Een verknipte geest.
Ach, hele huizen kun je ermee vol stoppen, met mensen die je tot kopen willen aanzetten door dingen te roepen als: 'NU! 50 PROCENT KORTING! WAANZINNIGE AANBIEDING! PROFITEER NU! KOM KIJKEN!
Kom op, dames en heren psycho-analytischi, noem eens wat: "Het Hyper Commercial Syndrome" (hij lijdt aan HCS) or whatever. Afficieer dit gedrag toch eens tot ziekte!
Symptoom: 'Heeft neiging tot het schreeuwend en dwingerig in het openbaar reclame-uitingen te proclameren'
Het zou ons zoveel rust geven als al die enthousiaste schreeuwers samen in een kliniek een ontwenningskuur zouden volgen.
Kunnen we eindelijk weer eens gewoon ademhalen, en denken.
Aan een fatSOENLIJK stukkie om over te schrijven bijvoorbeeld.
zaterdag 17 oktober 2009
Jethro Tull
Een band die naar mijn gevoel altijd toch wat onderbelicht is gebleven.Deze video is leuk om naar te kijken. Een lekker idiote Ian Anderson in een lekker nummer.
woensdag 14 oktober 2009
Davincini's mooi (7)
In het katern 'mooie foto's' zijn er aanzienlijk wat foto's waarin vrouwen figureren. Zoals je ziet vormt deze daarop geen uitzondering. Het zijn toch de foto's die mijn blik wat langer vasthouden.
En over blik gesproken. Haar ogen....
boerengolf
Gert was het ontlopen der dingen voorbij.
Je deed dingen of je deed ze niet.
Toen hij ‘oké’ zei, was dit ook luchtigjes gegaan, en open-minded.
‘We zien wel’dacht hij: ‘Misschien is het wel leuk, boerengolf’
Een collega van hem was met het idee gekomen en een aantal had enthousiast gereageerd. Het personeelsuitje zou zich dit jaar gaan afspelen tussen Brabantse inteelt-gehuchten op bekeutelde en bevlaaide weilanden, afgebakend door droge slootjes en paaltjes met prikkel- en schrikdraad.
Onder het mom van team-building gebeuren er wel gekkere dingen.
De naam ’Boerengolf’ dekt exact de lading.
In plaats van het gladde gazon is er een boertig weiland, je loopt niet rond met een club als de Ram Demon XR Driver, die beschikt over een extra diep blad dat minder spin geeft voor explosieve afstanden en accuratesse, maar met een houten stok met een een slagblad in de vorm van een klomp. De bal is geen golfbal, maar een kindervoetbal.
Het was droog. Ze hoefden niet per sé kaplaarzen aan te trekken.
In twee ploegen van 3 sloeg men om beurten met de stok tegen de bal in de richting van een hole. Een hole was een kuiltje in de grond waar een kunststof bloempot in was gepropt. Met de rand nog boven het omringende oppervlak uit, een enkele keer. Probeer daar maar eens een bal in te slaan.
Gert wist de moed er aanvankelijk goed in te houden. Ook toen zijn collega’s de bal indrukwekkende en hoge meppen wisten te geven, en de bal bij ZIJN mep onwillig en aarzelend door het hoge gras rolde.
Gert had in zijn leven slechts ervaring op het terrein van midget-golfen. Preciesie werk. Bij midget golfen hoefde je niet echt uit te halen met je stick. Bij het boerengolf was dit nu net wèl de bedoeling, want de holes lagen soms honderden meters uit elkaar.
Gert probeerde de swing, maar het wilde niet echt vlotten. Wat het uiteindelijk opleverde was een flinke steek en een protesterende spier in zijn linkerschouder.
Gert kon daarna slechts nog ingezet worden voor de slagen dichtbij de hole. ‘Nu kun jij slaan Gert’ zo lachte men. En Gert miste. En miste.
Vroeger had hij ze ontlopen, dit soort personeelsuitjes, want hij wist hoe het gaan zou. Hij zou er niets van bakken, en heel hard zijn best moeten doen om 'lulletje rozenwater' niet toe te laten.
Gert zette het toefje op de taart door in een verse koeievlaai te stappen.
De laatste week had hij zich zo goed gevoeld op zijn werk. In het pré-boerengolf tijdperk. Voordat zijn vrouw hem de linkerschouder insmeerde met SRL gelei.
Je deed dingen of je deed ze niet.
Toen hij ‘oké’ zei, was dit ook luchtigjes gegaan, en open-minded.
‘We zien wel’dacht hij: ‘Misschien is het wel leuk, boerengolf’
Een collega van hem was met het idee gekomen en een aantal had enthousiast gereageerd. Het personeelsuitje zou zich dit jaar gaan afspelen tussen Brabantse inteelt-gehuchten op bekeutelde en bevlaaide weilanden, afgebakend door droge slootjes en paaltjes met prikkel- en schrikdraad.
Onder het mom van team-building gebeuren er wel gekkere dingen.
De naam ’Boerengolf’ dekt exact de lading.
In plaats van het gladde gazon is er een boertig weiland, je loopt niet rond met een club als de Ram Demon XR Driver, die beschikt over een extra diep blad dat minder spin geeft voor explosieve afstanden en accuratesse, maar met een houten stok met een een slagblad in de vorm van een klomp. De bal is geen golfbal, maar een kindervoetbal.
Het was droog. Ze hoefden niet per sé kaplaarzen aan te trekken.
In twee ploegen van 3 sloeg men om beurten met de stok tegen de bal in de richting van een hole. Een hole was een kuiltje in de grond waar een kunststof bloempot in was gepropt. Met de rand nog boven het omringende oppervlak uit, een enkele keer. Probeer daar maar eens een bal in te slaan.
Gert wist de moed er aanvankelijk goed in te houden. Ook toen zijn collega’s de bal indrukwekkende en hoge meppen wisten te geven, en de bal bij ZIJN mep onwillig en aarzelend door het hoge gras rolde.
Gert had in zijn leven slechts ervaring op het terrein van midget-golfen. Preciesie werk. Bij midget golfen hoefde je niet echt uit te halen met je stick. Bij het boerengolf was dit nu net wèl de bedoeling, want de holes lagen soms honderden meters uit elkaar.
Gert probeerde de swing, maar het wilde niet echt vlotten. Wat het uiteindelijk opleverde was een flinke steek en een protesterende spier in zijn linkerschouder.
Gert kon daarna slechts nog ingezet worden voor de slagen dichtbij de hole. ‘Nu kun jij slaan Gert’ zo lachte men. En Gert miste. En miste.
Vroeger had hij ze ontlopen, dit soort personeelsuitjes, want hij wist hoe het gaan zou. Hij zou er niets van bakken, en heel hard zijn best moeten doen om 'lulletje rozenwater' niet toe te laten.
Gert zette het toefje op de taart door in een verse koeievlaai te stappen.
De laatste week had hij zich zo goed gevoeld op zijn werk. In het pré-boerengolf tijdperk. Voordat zijn vrouw hem de linkerschouder insmeerde met SRL gelei.
maandag 12 oktober 2009
Ooit de Zee der kalmte
Russen hebben gisteren in de Oekraïne een raket gelanceerd, die als doel heeft onderzoek te doen naar de mogelijke aanwezigheid van olie op de maan. Daartoe heeft de raket een bom van 4500 kilo aan boord, die over drie dagen op het maanoppervlak tot ontploffing zal worden gebracht.
Waarom de bom in moet slaan op Mare Tranquillitatis, daar waar nog steeds de Amerikaanse vlag staat, in 1969 daar neergezet door Neil A. is omdat de Russen vermoeden dat die plek, behalve olie, ook nog andere belangrijke bodemschatten kan bevatten. Zo wordt de aanwezigheid van edelmetalen niet uitgesloten.
De Amerikanen hebben bij het voornemen geschokt en onthutst gereageerd.De Russische ambassadeur is onmiddelijk ter verantwoording geroepen, zeker omdat er sprake lijkt te zijn van een precisiebombardement op de Amerikaanse vlag..
Overigens hebben de Amerikanen nog steeds geen watersporen gevonden op de maan. 'Een tweede bom is wellicht noodzakelijk' aldus een woordvoerder
'De beer is los' zuchtte mevrouw Loena van 'Milieu in Het Midden' teleurgesteld
Waarom de bom in moet slaan op Mare Tranquillitatis, daar waar nog steeds de Amerikaanse vlag staat, in 1969 daar neergezet door Neil A. is omdat de Russen vermoeden dat die plek, behalve olie, ook nog andere belangrijke bodemschatten kan bevatten. Zo wordt de aanwezigheid van edelmetalen niet uitgesloten.
De Amerikanen hebben bij het voornemen geschokt en onthutst gereageerd.De Russische ambassadeur is onmiddelijk ter verantwoording geroepen, zeker omdat er sprake lijkt te zijn van een precisiebombardement op de Amerikaanse vlag..
Overigens hebben de Amerikanen nog steeds geen watersporen gevonden op de maan. 'Een tweede bom is wellicht noodzakelijk' aldus een woordvoerder
'De beer is los' zuchtte mevrouw Loena van 'Milieu in Het Midden' teleurgesteld
zaterdag 10 oktober 2009
9 oktober 2009
6 okt. 2009. De maan weet nog van niets. Dit zal de laatste ongeschonden volle maan zijn.
Historische dag, 9 oktober 2009.
De Mensch brengt de eerste bom tot ontploffing op een ander hemellichaam. 2300 kilo woog het gevaarte, en met een snelheid van 9000 kilometer per uur raakte hij het maanoppervlak.
Dat nieuws horen wij, gewone aardse stervelingen, als e.e.a.al gepasseerd is. Er is geen brede maatschappelijke discussie over geweest, het is niet vooraf uitgebreid in de pers uitgemeten.
De Amerikaanse belastingbetaler is niet in referendum geraadpleegd. De nobelprijswinnaar voor de vrede heb ik er niet over horen spreken.
Het voldongen feit werd simpelweg gepresenteerd.
'That's how we do it, ladies and gentleman, you just worry about worldly things like the crisis and so on. Meanwhile WE go on being the rulers of you all, to explore, to reign in the universe. We know what you do, and we know what WE need'
Ik vind het doodeng. Ik ga gewoon naar m'n werk, en breng m'n dochter naar de manege, en ondertussen wordt de Maan nota bene, dat is ook MIJN MAAN hoor, gebombardeerd.
Om te kijken of er water op de maan is. Hm hm
We hebben HIER al water hoor!
Nou, je zal het zien, nu komt het met die eb en voed ook nooit goed meer.
vliegen
In een slordig huishouden waar op de vensterbank de dode vliegen maar voor het oprapen liggen, is iemand vanuit verveling? op het idee gekomen, om de kleine lijkjes te gebruiken in tekeningetjes.
Zijn ze niet voor niets doodgegaan.
Met dode mensen wordt deze vorm van kunst niet door iedereen op prijs gesteld, denk ik zo. Maar met dode vliegen....moet kunnen.
woensdag 7 oktober 2009
uitgeslapen
OK! Uitslapen kan lekker zijn, maar ook zonde van de tijd.
's Morgens het bos, mijn achtertuin, inkuieren kan bijvoorbeeld geweldig mooi zijn. Ik neem me voor nog vaker wat in de buurt in de natuur rond te struinen
foto: Davincini
dinsdag 6 oktober 2009
Ouder worden, even slikken.
Ouder worden dank zij de crisis
Onderzoek naar de gevolgen van de 1929 crisis toont aan dat mensen in de VS gemiddeld zes jaar ouder werden van de ellende. Dat klinkt wat tegenstrijdig, maar is goed te verklaren. Als je geen cent te makken hebt, rook en drink je bijvoorbeeld minder en hoewel misschien niet altijd even gezond, eet je niet te veel. Alleen zelfmoord als doodsoorzaak liep in deze jaren op.
Dat hebben ze mooi weer onderzocht.
Maar nu is er weer een onderzoek, waaruit blijkt dat spermaconsumptie een heilzame werking heeft op ons immuniteitssysteem ( en bovendien goed is voor het geheugen!),
Dat beweren onderzoekers Frank Madeo en Tobias Eisenberg van de ( let wel!) Oostenrijkse Karl-Franzens Universiteit. Zij spreken over ‘de heilige graal’in verjongingsonderzoek, want de spermidine, aanwezig in sperma, houdt de huid van vrouwen jonger ( niet van mannen? Hoe zit dat, Oostenrijkers? )
Wel, de uitslagen van het eerste onderzoek kunnen hiermee wellicht worden aangevuld.
In de crisisjaren was er immers weinig te makken, en wie weet waar de mensen toen hun toevlucht tot namen.
Bloembollen met een wit sausje wellicht, wie zal het zeggen.
Overigens kun je i.p.v. sperma ook grapefruits, tarwekiemen en sojabonen eten, maar dit ter zijde.
goed karakter
Hoe kun je zien of iemand een goed karakter heeft? ('Wat is dat, een krakter?' vroeg mijn zoontje van vier)
Wat een vraag.
Wat is een goed karakter eigelijk?
- Iemand die er ís voor zijn omgeving als men hem nodig heeft (wiens valkuil is ervaren te worden als bemoeizieke uitslover)
- Iemand die niemand tot last is, en gewoon z’n rondjes in het leven meedraait ( de doodgewone jongen waar werkelijk niemand iets op aan te merken heeft, en waar we pas van horen als hij met z’n auto door een mensenmenigte is gaan rausen om een aanslag op de koningin te plegen)
- Een bezield iemand die weet te inspireren ( zonder dat hij het nastreeft om je te inspireren, want pas op! Die kunnen gevaarlijk zijn!)
- Iemand die zichzelf wegcijfert voor een ander ( en er vaak op het eind van het leven met spijt achterkomt dat ze eigelijk geen eigen leven heeft gehad – dit is vrijwel altijd een ‘zij’)
Het laat zich lastig definiëren.
Je kunt het niet meteen zien, of iemand een goed karakter heeft. Dat blijkt pas uit iemands daden, uitgesmeerd over een langere periode.
Sommige mensen hebben uitstraling.
Een liefdevolle blik, een prettig stemgeluid, een innerlijke kalmte, een warme lach, gemeende aandacht.
Als een krolse kat kan ik me daarin wentelen.
Mensen met bovenstaande eigenschappen schrijf je als vanzelf een goed karakter toe.
Iemand met een goed karakter hoeft dat niet per sé te tonen aan aan giro 999 verwante zaken, of aan de buurman met herfstdepressies. Die mogen door hem ge-analyseerd worden, en naast zich neergelegd.
Zelfs ‘negeren’ kan een keuze zijn die voortkomt uit een goed karakter. Dat is hoe je je zou kunnen opstellen, wanneer negatieve aandacht wordt gevraagd.
Eerst dacht ik nog dat een goed karakter alles te maken had met ‘Aandacht’ en ‘Liefde’
Maar je kunt niet kunt zeggen dat de mate waarin iemand laat zien aandacht en liefde te hebben voor zijn omgeving, over een goed karakter beschikt. Neem de massamoordenaar die liefdevol en met aandacht zijn volgend slachtoffer bekijkt.
Afin, zo kun je je wat afmijmeren. Op ‘Google’stuit ik op mijn zoektocht naar een ‘goed karakter’op diverse islamitische sites. Daar nog maar es wat op lezen dan.
Maar nu even eerst een wijntje. Overigens lees ik over wijn: ‘Als een wijn karakter heeft, kan het karakter jou dus niet aan staan’
Dat zal dan wel de spijker op z’n kop zijn
zondag 4 oktober 2009
Rinus
Rinus is dood
Ik kreeg het bericht van een neef.
Hij mailde me vanaf het eiland,
Mijn eiland ooit, lang geleden.
Rinus zat bij mij op de lagere school,
We speelden samen
Zelfde bouwjaar: Rinus, Michiel, Marinus, Flip, Jan.
Niet moeilijk te onthouden namen..
Rinus schreef brieven naar de stad waar ik heen was gegaan,
Vol met grappen.
Ik heb ze bewaard.
’t Eet geen brood’zegt Vrouw altijd, en ‘Wie wat bewaard die heeft wat’
-‘Heel veel rommel’, zeg ik dan.
De brievenschrijverij hield op.
De jaren verstreken.
Ik was van de stad,
maar het eiland bleef lonken.
In de dorpscafé’s zag ik Rinus nog wel eens.
Met veel branie zag ik hem tussen zijn vrienden.
Zo had ik hem niet gekend. Hij leek zich te overschreeuwen.
Nu zag ik de overlijdensadvertentie, waarop een foto van zijn gezicht. Het gezicht van vroeger, waarmee vroeger plots niet meer zo lang geleden leek.
Het was gisteren.
’t Is wel veertig jaar geleden dat we voor het laatst contact hadden, maar even is er toch een vriendje dood.
Ik kreeg het bericht van een neef.
Hij mailde me vanaf het eiland,
Mijn eiland ooit, lang geleden.
Rinus zat bij mij op de lagere school,
We speelden samen
Zelfde bouwjaar: Rinus, Michiel, Marinus, Flip, Jan.
Niet moeilijk te onthouden namen..
Rinus schreef brieven naar de stad waar ik heen was gegaan,
Vol met grappen.
Ik heb ze bewaard.
’t Eet geen brood’zegt Vrouw altijd, en ‘Wie wat bewaard die heeft wat’
-‘Heel veel rommel’, zeg ik dan.
De brievenschrijverij hield op.
De jaren verstreken.
Ik was van de stad,
maar het eiland bleef lonken.
In de dorpscafé’s zag ik Rinus nog wel eens.
Met veel branie zag ik hem tussen zijn vrienden.
Zo had ik hem niet gekend. Hij leek zich te overschreeuwen.
Nu zag ik de overlijdensadvertentie, waarop een foto van zijn gezicht. Het gezicht van vroeger, waarmee vroeger plots niet meer zo lang geleden leek.
Het was gisteren.
’t Is wel veertig jaar geleden dat we voor het laatst contact hadden, maar even is er toch een vriendje dood.
zaterdag 3 oktober 2009
foto-analyse
Wat maakt deze foto voor mij bijzonder? Omdat ie me ergens raakt natuurlijk. Je vindt iets mooi omdat je erdoor geraakt wordt. Maar wát dat is? ik ben er niet helemaal uit. Deze vrouw is een vrouw. De kans bestaat dat ik een foto van een vrouw mooi vind. Is het een mooie vrouw? Nou, niet lelijk geloof ik. Maar bijzónder mooi?
Toch zit deze foto al een jaar in 'mijn favoriete afbeeldingen' op de computer. Komt dat door de kleding die ze draagt? Nee, als ze een colltrui had aangehad was ze net zo intrigerend, voor mij
Ik vind haar blik mooi, en haar houding. Ze kijkt boos. Ik begrijp opeens de mannen die tegen hun vrouw zeggen : 'Wat ben je mooi als je boos bent'
Is ze zo boos dat ze met het kopje gaat gooien dat ze in haar handen heeft?
Nee, ik denk het niet. Daarvoor houdt ze teveel van het kopje, of de inhoud, of beide.
De foto raakt me omdat deze boosheid een boosheid is die voortkomt uit onrecht. Deze vrouw is onrecht aangedaan. Ze is verraden, geraakt, beledigd.
Een heftige foto.
Vind ik.
Maar heb ik dat nou alleen?
donderdag 1 oktober 2009
Fuck Santa
Er wordt gebrainstormd over het vertrek van de Sint. Men is het erover eens dat de man met de staf die op z’n witte paard over de daken rijdt (een prachtige fantasie) niet langer met de noorderzon moet vertrekken, nadat we hem met zoveel bombarie hebben binnen gehaald.
Kinderen vragen immers duidelijkheid. Zeker kinderen met autistische aanleg, en dat zijn er heel wat, hebben visuele ondersteuning nodig om de decembermaand minder onrustig door te komen.
Zodat moeder op de vraag ‘Waar is Sinterklaas nou?’ kan antwoorden: ‘Dat heb je toch gezien in de laatste aflevering van het Sinterklaasjournaal? Die is met zijn lege pakjesboot, en met zijn pieten weer terug gevaren.’
Toch wordt hier mijns inziens een fout gemaakt. Het was immers niet eerder nodig dat kinderen het afscheid in beeld kregen. Pappa en mamma zeiden dat hij weg was, en dat was voldoende.
Het heeft alles te maken met de introductie van deKerstman
Veel liever zou ik hebben dat de Kerstman het veld ruimt, want die komt ‘OH OH OH’zo Amerikaans ons land binnengevlogen, en op wiens uitnodiging eigelijk? Niet de mijne. Ik heb er een hekel aan. De Kerst gaat ook helemaal niet over een kerstman, dus wat heeft hij hier te zoeken! Een irritante bel heeft hij, een slee met rendieren ervoor, en dan moet er een sokje boven de schoorsteen – ik weet het allemaal niet, maar met de Kerst hebben we het al druk zat met kindeke Jezus, en een boom met slingers en ballen, en de stille en heilige nacht. Laat de Kerstman opsodemieteren. Wegwezen!. Met z’n kadootjes, de Kerst gaat niet over kadootjes!. De Kerst moet gaan over soberheid! Bezinning! Door de komst van DIE schertsfiguur, raken de kinderen in de decembermaand de kluts kwijt. Kunnen ze het allemaal niet meer volgen. Want de kerstman komt opeens op de plek van onze Sint staan. Dat snappen de kinderen niet.
We moeten de Sint niet zien vertrekken. We moeten de kerstman niet zien komen! DAT geeft rust. Een leuk item bij het jeugdjournaal dat de kerstman tegengehouden wordt bij de grens. Dat hij beter naar een land kan gaan waar kinderen nog niets hebben gekregen. Hier is de Sint al geweest.
De Sint zien vertrekken is kiezen voor de kerstman. Niet doen!
woensdag 30 september 2009
ongezouten
Davincini over het klimaat:
'Weg met die ijskappen! Stóp met het doen alsof we op een half bevroren planeet moeten wonen'
Davincini over het Koningshuis:
'Als er geen koningshuis was, maar een republiek, dan hadden we nu een gekozen president! Je moet er niet aan dènken, wie dat dat zou zijn....
Blíjf, Beatrix, Willem Alexander, Maxima, blijf!
zondag 27 september 2009
And I love her
De laatste weken is er volop aandacht voor het aanstormende talent. Terecht! Nieuwe actrices maken hun TV debuut.
Met bovenstaande video kijken we nog even terug naar de gezichten van actrices van voorgaande jaren. Bye bye
donderdag 24 september 2009
maandag 21 september 2009
Bangla Desh
Het eerste liefdadigheidsconcert. En wat voor één. Hier het slotnummer met de wat mij betreft legendarische george harrison
zondag 20 september 2009
vrijdag 18 september 2009
algemeen beschouwd
Mark wilde hem zijn.
Hij wilde ook eens een keer, net als Wilders dat altijd deed, enfant-terrible spelen. Het gesprek van de dag zijn. De man over wie gepraat wordt, waar de kranten vol van staan. En hij lijkt die vlieg inderdaad van Geert af te vangen. Want de 'kopvoddentax' wordt door zíjn 'motie van wantrouwen' in de pers ingehaald.
Zie hem glunderen. Zie hem gnuiven van genot. Ja ja, Mark heeft opgelet, hij weet hoe je in de picture moet komen, en dat je daarmee wellicht kiezers wint. Het plannetje had hij gniffelend al weken geleden achter zijn bureautje uitgedacht.
Als dat nou maar niet uitlekt.
woensdag 16 september 2009
NOAG
Voor mij hoeft het niet. De winkels open op zondag. Ik zal een van de weinige zijn denk ik. Zoals het geregeld is in het stadje waar ik woon, namelijk 1 zondag in de maand de winkels open, daar kan ik mee leven. Maar we hoeven toch niet altijd consument te zijn? De gedachten hoeven toch niet altijd op winkelen te staan?
We moeten opkomen voor de mannen die hun vrouw naar het warenhuis moeten rijden. Opkomen voor hen die vervolgens lijdzaam bij kleedhokjes naar een mengsel van muzak en opgewonden geroezemoes dienen te luisteren, om zich een half uur later, tassen sjouwend, door een meute van andere kooplustigen te begeven.
Ga naar vrienden op zondag, naar buiten, naar het café, een museum, de bioscoop, sporten, zappen op de bank, een boek lezen, naar het theater, verzin een hobby, ga vrijen met iemand, weet ik veel.
Je moet toch niet naar een winkel willen? Achter een karretje lopen? Je langs schappen voortbewegen? Graaien? Kijken naar leuke gebaksvorkjes of volkoren beschuitrollen? Voor je het in de gaten hebt vind je jezelf terug in een High Tech Store voor een Flat Screen LCD TV met een scherm van diagonaal 112 cm diagonaal, terwijl een verkoper je vertelt dat dit ECHT een UNIEKE aanbieding is.
Moet je dat weer gaan overwegen.
Laat ze dicht die winkels, zeg ik. Geef de consument een Vrije dag. Geef hem de kans mens te worden. Maak Nederland jakkervrij! Te beginnen op Zondag. We willen geen slaaf van ons koopgedrag zijn.
Steun 'Nederland Op Andere Gedachten'
We moeten opkomen voor de mannen die hun vrouw naar het warenhuis moeten rijden. Opkomen voor hen die vervolgens lijdzaam bij kleedhokjes naar een mengsel van muzak en opgewonden geroezemoes dienen te luisteren, om zich een half uur later, tassen sjouwend, door een meute van andere kooplustigen te begeven.
Ga naar vrienden op zondag, naar buiten, naar het café, een museum, de bioscoop, sporten, zappen op de bank, een boek lezen, naar het theater, verzin een hobby, ga vrijen met iemand, weet ik veel.
Je moet toch niet naar een winkel willen? Achter een karretje lopen? Je langs schappen voortbewegen? Graaien? Kijken naar leuke gebaksvorkjes of volkoren beschuitrollen? Voor je het in de gaten hebt vind je jezelf terug in een High Tech Store voor een Flat Screen LCD TV met een scherm van diagonaal 112 cm diagonaal, terwijl een verkoper je vertelt dat dit ECHT een UNIEKE aanbieding is.
Moet je dat weer gaan overwegen.
Laat ze dicht die winkels, zeg ik. Geef de consument een Vrije dag. Geef hem de kans mens te worden. Maak Nederland jakkervrij! Te beginnen op Zondag. We willen geen slaaf van ons koopgedrag zijn.
Steun 'Nederland Op Andere Gedachten'
zondag 13 september 2009
Doe eens iets
Bel eens iemand en vertel ze
dat je in de trein stapt
dat je niet weet waarheen
maar ze toch gedag wil zeggen
bel iemand die je lang niet hebt gesproken
en vertel ze dat
wacht af wat ze zeggen en
of je langs mag komen
kijk een meisje tegenover je aan
tot ze in de war raakt
schuif niet op
als iemand naast je zit
vertel een groot geheim
aan iemand die je net ontmoet
of al heel lang kent
ga naar het graf van je oma
en zwem in de zee
als het eigenlijk te koud is
stap eens uit bij die halte met de rare man
raap een steentje op
sla iemand
ga niet naar huis
ren achter een duif aan
of aai een vreemde kat
pluk een bloem
knuffel een boom
klim over een hek
als je er ook omheen kan lopen
kus mij
en blijf niet slapen
Geplaatst in Poetry door Fille op 13 september, 2009 - 17:55
dat je in de trein stapt
dat je niet weet waarheen
maar ze toch gedag wil zeggen
bel iemand die je lang niet hebt gesproken
en vertel ze dat
wacht af wat ze zeggen en
of je langs mag komen
kijk een meisje tegenover je aan
tot ze in de war raakt
schuif niet op
als iemand naast je zit
vertel een groot geheim
aan iemand die je net ontmoet
of al heel lang kent
ga naar het graf van je oma
en zwem in de zee
als het eigenlijk te koud is
stap eens uit bij die halte met de rare man
raap een steentje op
sla iemand
ga niet naar huis
ren achter een duif aan
of aai een vreemde kat
pluk een bloem
knuffel een boom
klim over een hek
als je er ook omheen kan lopen
kus mij
en blijf niet slapen
Geplaatst in Poetry door Fille op 13 september, 2009 - 17:55
zaterdag 12 september 2009
Tom and Jerry
Als we het nou toch over katten hebben. Tom & Jerry cartoons heb ik vroeger van genoten. Dit filmpje was één van mijn favorieten. Geinig om weer te zien. Ik vind cartoons nog stééds leuk merk ik wel. Gaat nooit weg.
poes (2)
Wakker worden met een kat in je kamer die je tenen heeft opgemerkt. Nee hè, niet weer!. Bij een vorige avond dat hij bij zijn vrienden was blijven slapen , al dik een jaar geleden, was Gert zich ’s morgens vroeg ongans wakker geschrokken van een wild bewegend gewicht, pijnsteken; kattenagels in zijn rechtervoet. Dezelfde kat. Gert herinnerde het zich zodra hij wakker was. De krassen hadden nog weken op zijn voeten gestaan, zijn enkels, zijn onderbenen. Nu was dat beest wéér in de logeerkamer gekomen.. En wéér had hij de tenen van Gert in het oog. De tenen staken onder het laken uit. Het enige laken waar Gert onder sliep nu de zomer ook ’s nachts tropische temperaturen had aangenomen. Gert was ergens wakker van geworden. Van wat? Hij wist het niet. Maar daar was het poesje, de kat, de tijger, het beest, met zijn beloerende, ononderbroken blik Behoedzaam en geruisloos was het dier op bed geklommen, Gerts tenen geen moment uit het oog verliezend. Gert zelf durfde even geen geluid te maken. Het dier maakte zich overduidelijk op voor de aanval. Het schikte zijn achterlijf en spande langzaam de voorpoten. Gert durfde niet te bewegen.
Maar hij ging zich toch niet laten opnaaien door een huiskat, een poesje? Het beste leek te gaan zitten, en hard te roepen: ‘KSSSSST WEG JIJ!’
En net toen hij dat doen wilde, sprong het dier op zijn tenen. Rotbeest!! AAAH Die nagels in zijn voet, Hij schopte en bewoog heftig met zijn been. Kat liet zich niet meteen verjagen, die teen was voor hem, daar wilde hij zich niet snel van af laten brengen, maar uiteindelijk moest hij toch het onderspit delven, en vloog hij de kamer uit, waarvan de deur half open stond, en Gert keek naar zijn voet. Bloed, krassen.
‘Doet ie anders nooit hoor’zeiden zijn vrienden, ‘alleen bij jou.’ Wat moest Gert daar nu weer van denken
vrijdag 11 september 2009
donderdag 10 september 2009
ouder worden doe je zo!
Werkzaam in de gezondheidszorg heb ik gelegenheid om de Mensch, de kroon op de schepping, zoals sommigen beweren, bezig te zien in zijn verzorging.
Om kort te zijn: het is vaak aanmodderen. Ik zie de Homo Sapiens Delirius bijvoorbeeld weleens sokken aantrekken. En wanneer ik dat proces eens gade sla, denk ik gerust te mogen vaststellen dat het vanuit de evolutie toch niet de bedoeling kan zijn geweest van de schepper om dit de Mensch zelf op oudere leeftijd te laten doen.. Het wil vaak niet. Staand de sokken glad om de voeten krijgen, daar praat ik nog niet eens over.
Wat ik doorgaans waarneem ( ik neem je even mee) is dat de oudere mensch, die bovendien vaak te kampen heeft met overgewicht, zijn achterste laat neerploffen op een stoel of op de bedrand. 'Ík zit, hè hè'
Naast de oudere liggen de sokken. En daar beneden op de grond onder hem staan ze, zijn voeten. Eelt aan de onderkant, blauwbe-aderd en rood gevlekt aan de bovenkant. Wat brokkelige stukjes restant kalknagel. Uit zuiver esthetisch oogpunt al, is het beter deze onderdanen te bedekken.
Het project kan een aanvang nemen.
Besloten is kennelijk dat er begonnen wordt met de rechtervoet. De rechtersok wordt opengehouden met duim en wijsvinger van beide handen. Dat maakt het lastig, want beide handen zijn bij deze handeling in bedrijf, en kunnen niet meer helpen om straks bij het moment- suprême het evenwicht te bewaren. De Mensch zit op de bedrand en bereidt zich voor op dat moment-suprême: het vangen met een snelle beweging van de rechtervoet in het smalle vangnet, de sok! De voet moet in de sok! Op het juiste moment toeslaan!
De afstand is er één die te overbruggen is. Er moet voorover gebogen worden, de sok moet tot vóór de tenen van de rechtervoet komen, en daarbij moet de voet omhoog; even van de vloer.
Díe combi, ‘voorovergebogen de sok houden voor een opgeheven voet’ is pure acrobatiek voor veel ouderen. Daartoe moet hij zijn reserve-restje jacht-instinct aanspreken, en een zwaar beroep doen op zijn conditie.
Het buigt, het kreunt, het hijgt, het tilt,het tolt, het mikt. Oergeluiden en kreten klinken op vanuit de diepte van de borstkas. Het gevecht tegen het onwillige lichaam is begonnen.
Het was weer een gigantische worsteling, waar hij vuurrood van is geworden en even op adem moet komen.
Maar de rechtervoet zit uiteindelijk in zwart katoen.
Weer even rechtop zitten, de pijn uit de onderrug voelen trekken. Blik op oneindig, verstand op het volgende hoogstandje van de ochtend: de linkersok.
Oud worden is een avontuur.
Om kort te zijn: het is vaak aanmodderen. Ik zie de Homo Sapiens Delirius bijvoorbeeld weleens sokken aantrekken. En wanneer ik dat proces eens gade sla, denk ik gerust te mogen vaststellen dat het vanuit de evolutie toch niet de bedoeling kan zijn geweest van de schepper om dit de Mensch zelf op oudere leeftijd te laten doen.. Het wil vaak niet. Staand de sokken glad om de voeten krijgen, daar praat ik nog niet eens over.
Wat ik doorgaans waarneem ( ik neem je even mee) is dat de oudere mensch, die bovendien vaak te kampen heeft met overgewicht, zijn achterste laat neerploffen op een stoel of op de bedrand. 'Ík zit, hè hè'
Naast de oudere liggen de sokken. En daar beneden op de grond onder hem staan ze, zijn voeten. Eelt aan de onderkant, blauwbe-aderd en rood gevlekt aan de bovenkant. Wat brokkelige stukjes restant kalknagel. Uit zuiver esthetisch oogpunt al, is het beter deze onderdanen te bedekken.
Het project kan een aanvang nemen.
Besloten is kennelijk dat er begonnen wordt met de rechtervoet. De rechtersok wordt opengehouden met duim en wijsvinger van beide handen. Dat maakt het lastig, want beide handen zijn bij deze handeling in bedrijf, en kunnen niet meer helpen om straks bij het moment- suprême het evenwicht te bewaren. De Mensch zit op de bedrand en bereidt zich voor op dat moment-suprême: het vangen met een snelle beweging van de rechtervoet in het smalle vangnet, de sok! De voet moet in de sok! Op het juiste moment toeslaan!
De afstand is er één die te overbruggen is. Er moet voorover gebogen worden, de sok moet tot vóór de tenen van de rechtervoet komen, en daarbij moet de voet omhoog; even van de vloer.
Díe combi, ‘voorovergebogen de sok houden voor een opgeheven voet’ is pure acrobatiek voor veel ouderen. Daartoe moet hij zijn reserve-restje jacht-instinct aanspreken, en een zwaar beroep doen op zijn conditie.
Het buigt, het kreunt, het hijgt, het tilt,het tolt, het mikt. Oergeluiden en kreten klinken op vanuit de diepte van de borstkas. Het gevecht tegen het onwillige lichaam is begonnen.
Het was weer een gigantische worsteling, waar hij vuurrood van is geworden en even op adem moet komen.
Maar de rechtervoet zit uiteindelijk in zwart katoen.
Weer even rechtop zitten, de pijn uit de onderrug voelen trekken. Blik op oneindig, verstand op het volgende hoogstandje van de ochtend: de linkersok.
Oud worden is een avontuur.
dinsdag 8 september 2009
donderdag 3 september 2009
Het is.....
ter voorbereiding op de lange winteravonden die er straks weer aan zitten te komen, en waarvan je van meligheid niet meer weet waar je het zoeken moet:
tarzan in de winter
Het is groen, het ligt in het bos en het stinkt
een dood padvindertje
Wat is zwart en geel, maar net niet
maya de bijna
Het is blauw en speelt in een film
eddie smurfie
van goedbeterbest.nl
woensdag 2 september 2009
Circus
Nee hè?
Níet naar het circus. Niet naar zo’n vertoning van ergerniswekkend flauwe clowns, ta-tarata muziek en hooggeeerd publiek.
Niet die eeuwige jongleurs, met hun brede lach en hun kegeltjes. Niet die droeve olifanten, niet die depressieve katten door een ring van vuur.
Niet diezelfde acts en maniertjes. Geen Bassie, Geen Adrtiaan. Geen tromgeroffel, geen geschommel in de nok van de tent.
We kennen het! We hebben het gezien, Dankjewel jaren 50! Het is GEWEEST. Was leuk.
Nu niet meer. Circus is Over & Done, Down & Out.
Cirque Soleil….OK Daar wil ik nog wel even over nadenken.
Ik ben naar een circusvoorstelling geweest. Uit hoofde van mijn werk. Ik kreeg er voor betaald.
Naar aanleiding van dit bezoek heb ik mijn mening over het circus moeten herzien. Want aan de rand van de piste vond ik mezelf met een golf van verbazing,enthousiastme en emotie terug op het puntje van mijn stoel in de circustent.
Want er was geen ta-tarata muziek en hooggeeerd publiek. Er waren geen droeve olifanten en depressieve katten. Het waren geen eeuwenoude acts en maniertjes.
Er was een enthousiaste groep mensen van verschillende nationaliteit met lekkere muziek, een uitstekende trompettist. Er zat creativiteit in vorm en aankleding. Er werd gedanst en geswingd.
Meisjes, flitsend en gratieus.
Ieder gaf zich; ging ervoor. Nauwlijks 100 man publiek aanwezig, maar Hoppa! Met soms leuke en boeiende acts, en stunts.
En dieren? 6 glimmende koeien, twee goed verzorgde ezels, 2 vrolijk springende lama’s, en 2 arrogante kamelen. Acceptabel. Jawel.
Ik was gecharmeerd door dit gezelschap en ik romantiseerde wellicht het rondtrekken met zo’n groep mensen, overal vandaan. Ieder met z’n eigen kunstje. Elkaar ondersteunend. Gezamelijke dingen bedenken. Rondtoeren. De tenten opslaan in een andere stad.
Romantiseren is lekker! Even wegdromen. Mooi!! Ja! meetrekken met een circus of een reizend theatergezelschap! Dat is wat ik wil!
En zo kwam ik er dan toch nog eindelijk, EINDELIJK uit wat ik wil doen met m’n leven.
Wat ik had willen doen.
foto, Alberto Althoff en Katarzyna ( Circus Althoff)
de oude man
De gelaatskleur van het lijk dat hij straks zal zijn had hij vast aangenomen.
Vanmorgen had hij zijn dinsdagochtenddouche gehad.
Zelf had hij de zender omgehangen. De grote knop hing opzichtig op zijn buik.
Vanachter het bureau op zijn kamer keek hij uit op een schaduwrijke laan.
Hoge loofbomen.
Aan het eind van de laan rechtsaf, daar was het kerkhof, zei hij. Hij keek veel naar buiten, waar de bomen hem lieten zien dat de tijd doorging. De bomen, de wisseling van seizoenen.
Ook al was die ene els dood.
‘De bomen groeien één kant op’zei hij. Naar het licht.
Zelf kwam hij al jaren niet meer buiten.’ Problemen met de ingewanden’, zo verklaarde hij dit gedrag.
Hij was iemand die de wind niet meer op het lijf hoefde te voelen.
Zijn kamer kwam hij niet meer uit sinds die keer dat hij door de knieën was gezakt, en op de grond terechtkwam. De voordeur was de grens van zijn huidige bestaan. Liever bleef hij binnen. Men bracht hem daar zijn maaltijd. Hij had daar alles wat hij nodig had. Krantje, teeveetje, zijn tabak.
Voordat zijn handen met de lange dunne bleke vingers samengevouwen op zijn buik zouden worden gelegd., zou hij ermee shagies draaien.
En zijn gedachten druppelden stroperig langs ruim dertigduizend dagen herinneringen. Voegden wat toe, lekten wat weg. Berustend en wachtend. Uitkijkend over de oprijlaan. Dag in – dag uit.
dinsdag 1 september 2009
Poes
Gert had geen huisdieren. Hij hield van ze, en vond dat ze vrij moesten zijn.Maar waar horen katten, anders dan in mensenhuizen?
Een benedenhuis, waarvanuit het beestje redelijk veilig buiten kan koekeloeren, de ruimte heeft. Daar is feiltelijk niets mis mee.
In het asiel weten ze met het aanbod van die schattige dieren geen raad.
Een poes kan veel geven. Huiselijkheid, geborgenheid, gezelligheid. Ze zijn lekker zacht, en vaak grappig, en ze kunnen zo tevreden knorreborren.
Gert vond daarom poesjes leuk. Hij had er best eentje willen hebben, maar recente ervaringen met het dier hadden hem doen twijfelen. Dat was toen hij twee maanden geleden de nacht had doorgebracht bij vrienden, die in het bezit waren van een poesje, luisterend naar de niet bijster originele naam 'Minoes'.
Wordt vervolgd.
ramp (2)
Een ander verhaal is me ook bijgebleven. Van een heel andere orde. 't Ging niet eens over een vliegtuigramp. Maar uit een serie van ongelofelijke overlevingsverhalen. Mensen die in situaties verzeild raken waarin bijna ieder ander zou komen te overlijden, maar afin, zij dan dus niet.
De man waarover het ging was al enkele dagen vermist, hoog in de bergen. Gure vrieskou, afgestorven voet, bijna dood hing hij ergens in een gletsjerspleet. Gletsjerspleten, daar moet je ook uitblijven, denk ik ook wel eens, maar goed. Hij zat er in. Benarde positie, bijna dood. En tegen dat hij dacht dat hij dood zou gaan, dat hij nauwelijks nog iets kon bewegen hoorde hij onophoudelijk een liedje in zijn hoofd:
'Ma Baker'van Boney M.
Hij hield niet van het liedje. Hij had er zelfs een beetje een hekel aan, maar het ging zijn hoofd niet uit. Alles wat hij hoorde, achter elkaar. Steeds weer opnieuw, was 'mamamama Ma Baker....'
Verschrikkelijk. Zo te sterven. Je zou het er toch zelf benauwd van krijgen.
Maar ik kon me inleven in die man. Ik kon me voorstellen dat dit inderdaad gebeuren kon.
Stel je voor. Een liedje van Bert en Ernie ofzo in je hoofd als je doodgaat. het zal je maar gebeuren. En je kunt het meestal niet navertellen ook.
zondag 30 augustus 2009
ramp
Fascinerend, de reconstructieverhalen van vliegtuigrampen op TV. 'Aircrash Investigations' bijvoorbeeld. Ik heb er verleden jaar een aantal afleveringen van gezien.Ik zit dan nog net niet zo hard te zweten als de piloot die worstelt met z'n recalcitrante toestel,vlak voordat het de aarde raakt, maar veel scheelt het niet.
Ik ben toentertijd gestopt met het kijken naar de serie omdatik daarmee mijn kinderen vliegangst aanjoeg.
Een aantal crashes staan me nog helder voor de geest. Deze: Door onbekende oorzaak stort een boeing 747 in de oceaan. In honderduizenden stukjes. Kleine stukjes metaal, en allerhande ander materiaal. Ze zinken naar de bodem.
Wat besluiten onderzoekers te gaan doen?
Al die stukjes uit het water opsnorren en naar boven halen. Daarmee gaan ze aan wal aan de slag om de Boeing weer in elkaar te puzzelen, teneinde de oorzaak van het ongeluk te achterhalen.
Ik ben toentertijd gestopt met het kijken naar de serie omdatik daarmee mijn kinderen vliegangst aanjoeg.
Een aantal crashes staan me nog helder voor de geest. Deze: Door onbekende oorzaak stort een boeing 747 in de oceaan. In honderduizenden stukjes. Kleine stukjes metaal, en allerhande ander materiaal. Ze zinken naar de bodem.
Wat besluiten onderzoekers te gaan doen?
Al die stukjes uit het water opsnorren en naar boven halen. Daarmee gaan ze aan wal aan de slag om de Boeing weer in elkaar te puzzelen, teneinde de oorzaak van het ongeluk te achterhalen.
Wat een geduldwerk is dat.
Zie ik nog niet snel als opdracht terug in een survival game, de nieuwe expeditie Robinson bijvoorbeeld. The extended version: 'Beste kandidaten, bouw een Boeing 747 van stukjes die hier ergens onder de zeespiegel liggen. Hier heeft U een duikersuitrusting, daar op die tafel ligt lijm, een lasapparaat en andere dingen die juliie waarschijnlijk nodig zullen hebben. OK? Nog vragen? Kijk goed op de bouwtekening. Begin.....NU!'
Ik begrijp: het is cruciaal die oorzaak te kennen, het foutje eruit te filteren, zodat deze in toekomstige modellen geen rol meer kan spelen.
Maar waar begin je aan?
Overigens zijn ze er uiteindelijk wèl in geslaagd. Onvoorstelbaar.
vrijdag 28 augustus 2009
Op de pot.
“Er zullen wel groeperingen tegen zijn. Maar dat kan me niet schelen. Wanneer ik op de pot zit te bouten, spoel ik de stront in ene keer door het riool in. Geen seconde blijft de derrie in de pot liggen. Meteen weg, goed voor de ozonlaag. Scheelt een kwart spuitbus luchtverfrisser. Want de schijt krijgt geen tijd om te dampen, als je begrijpt wat ik bedoel.
M’n wijffie denkt daar anders over. Die heb laatst een potje aangeschaft, met een vlakspoeling. Weet je wat dat is, een vlakspoeling? Dan blijft je groene drek, als je de dag daarvoor andijvie hebt gegeten, nog ter bezichtiging op een soort presenteerblaadje liggen. Ter lering en de vermaak. Maar vooral ter lering, waar het mijn vriendin betreft. Die kijkt dan of alles goed is met hem, of het, of haar. Zitten er geen wormpjes in? Geen stukkies bloed? Is de materie los, vast, lichtbruin of zwart? Handig als je het weten wil.
Nou, dat was het even voor vandaag, als ik nog meer kwijt wil dan hoor je het wel”
Nou, dat was het even voor vandaag, als ik nog meer kwijt wil dan hoor je het wel”
woensdag 26 augustus 2009
nog even over bijen
Eerder schreef ik al over de mysterieuze verdwijning van bijen, en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Inmiddels is men zo ver dat men weet dat een virus de oorzaak is van de bijensterfte ( geen pesticiden dus) Amerikaans onderzoek heeft dit aangetoond.
Grote ijsmakers trokken ook al aan de bel. Door de vermindering van het aantal bijen zou ook de ijsproductie, de gevarieerdheid in smaken, kunnen afnemen.
Niet aan denken maar.
Vragen die nu voorleggen:'Hoe komt dat nu?'en 'Wat is er tegen te doen?'
dinsdag 25 augustus 2009
Berg
foto: DavinciniOngenaakbaar, mysterieus, woest en schoon, zo wil ik je zien. Half verscholen achter wolkenflarden. .
Een brok versteend natuurgeweld dat ons terugbrengt naar bescheidenheid en ontzag
Boven op een berg een voorwerp plaatsen:
“Een Nederlandse vlag, een restaurant in stijl, het borstbeeld van de president van Frankrijk, het standbeeld van de eerste klimmer die de top bereikte. Van Jezus, Maria, Gandhi, Mandela.
Plaquettes met daarop de namen van allen die gesneuveld zijn op de hellingen. Een obelisk met de namen erin gegraveerd van de mensen die op de top gestaan hebben.
Een kunstwerk. Iets abstracts. Een enorme fallus, een engel. Een koperen sneeuwmolecuul.
Of iets moderns: een installatie waarin je je laatste woorden kunt inspreken voor het geval je onderweg naar beneden dodelijk verongelukt. Of een grappige robot: Monsieur Mt. Blanc, die elke klimmer die bovenkomt begroet met ‘Tres bien! Vous êtes numero.... 10888 sur ma tête”
Wat wil je aantreffen als je je met verkleumde en gekromde vingers aan die laatste rand naar boven trekt?
Ikzelf zou graag de kale bergtop zien. Met niets er op. Een berg is een berg. Is niet ‘overwonnen’doordat je hem hebt beklommen.
Zet er niets op. Niet zo protserig doen alsjeblieft. Niet leuk doen daar, dat doe je maar beneden. Bij het zembad of achter de bar-b-que.
maandag 24 augustus 2009
Even er lekker tussenuit (slot)
Alles went. Dat is waar.
Maar ondanks dat, kon men de volgende ochtend, na een avond van gedonder en oorverdovend geplens, Gert samen met Vrouw over de camping zien struinen. Loerend naar de betere plek. De plek die campinggasten bij vertrek ’s morgens achterlieten.
En ze vonden en kregen!
Plaats 160 bleek de ruime plaats mèt uitzicht over het meer en de bergen die ze zich op weg hier naar toe hadden voorgesteld.
Gerts hart sprong open bij de aanblik van dit panorama. Opeens wilde hij langer blijven dan ‘een dagje’, zoals hij de afgelopen nacht nog had gemopperd tegen vrouw. Nu wilde hij toch wel een week.
De interne verhuizing trok bekijks.
De constructie van de kindertenten maakte het mogelijk de tenten ongedemonteerd, met inhoud en al te verplaatsen. Het was zo’n honderd meter lopen, dat ging wel.
Hun verbaasd aangekoppelde Bürstner bleek eigelijk net te breed te zijn om het padje te nemen waar Gert eigenwijs- Vrouw zei nog: ‘Je kunt beter de andere kant nemen- voor gekozen had.
Eigenaren van auto’s zetten hun voertuig op verzoek buiten de gevarenzône, behalve dan de eigenaren van de auto’s die elders waren. In het zwembad ofzo.
Het werd nijpend toen de doorgang nauwelijks nog speling bood. Hoe kwam het dat Gert zo kalm bleef? Vrouw kon het allemaal niet aanzien en Gert zag haar een eindje verderop stuiteren in de ochtendzon. Klanken van haar mond bereikten hem door het open portierraampje. ‘Je zoekt het maar uit!!’
Een behulpzame Fransman deed zijn uiterste best een buitenspiegel van een te passeren auto te redden door languit op de motorkap van het voertuig te liggen en de spiegel naar binnen te drukken. Uit zichzelf veerde de spiegel steeds terug.
Milimeterwerk was het. Ontkoppelen onderweg bleek ook noodzakelijk. Met precisie manouvreren daar kwam het op aan.
Hoger en hoger stuiterde de vrouw, die in gedachten al het schurende geluid kon horen van caravan tegen auto.
Maar zonder krasje, zonder deukje, zonder bonkje passeerde de sleurhut de uiterst smalle doorgang. Alleen de rem van de kleine woonwagen huilde en piepte.
Gert bedankte de Fransman met een welgemeende handdruk, en andere campinggasten vervolgden weer hun normale bezigheden, en reden hun ontlasting naar het chemish toilet.
Het was de kortste vakantierit die Gert met de hut gemaakt had, maar ook weer niet.
Maar ondanks dat, kon men de volgende ochtend, na een avond van gedonder en oorverdovend geplens, Gert samen met Vrouw over de camping zien struinen. Loerend naar de betere plek. De plek die campinggasten bij vertrek ’s morgens achterlieten.
En ze vonden en kregen!
Plaats 160 bleek de ruime plaats mèt uitzicht over het meer en de bergen die ze zich op weg hier naar toe hadden voorgesteld.
Gerts hart sprong open bij de aanblik van dit panorama. Opeens wilde hij langer blijven dan ‘een dagje’, zoals hij de afgelopen nacht nog had gemopperd tegen vrouw. Nu wilde hij toch wel een week.
De interne verhuizing trok bekijks.
De constructie van de kindertenten maakte het mogelijk de tenten ongedemonteerd, met inhoud en al te verplaatsen. Het was zo’n honderd meter lopen, dat ging wel.
Hun verbaasd aangekoppelde Bürstner bleek eigelijk net te breed te zijn om het padje te nemen waar Gert eigenwijs- Vrouw zei nog: ‘Je kunt beter de andere kant nemen- voor gekozen had.
Eigenaren van auto’s zetten hun voertuig op verzoek buiten de gevarenzône, behalve dan de eigenaren van de auto’s die elders waren. In het zwembad ofzo.
Het werd nijpend toen de doorgang nauwelijks nog speling bood. Hoe kwam het dat Gert zo kalm bleef? Vrouw kon het allemaal niet aanzien en Gert zag haar een eindje verderop stuiteren in de ochtendzon. Klanken van haar mond bereikten hem door het open portierraampje. ‘Je zoekt het maar uit!!’
Een behulpzame Fransman deed zijn uiterste best een buitenspiegel van een te passeren auto te redden door languit op de motorkap van het voertuig te liggen en de spiegel naar binnen te drukken. Uit zichzelf veerde de spiegel steeds terug.
Milimeterwerk was het. Ontkoppelen onderweg bleek ook noodzakelijk. Met precisie manouvreren daar kwam het op aan.
Hoger en hoger stuiterde de vrouw, die in gedachten al het schurende geluid kon horen van caravan tegen auto.
Maar zonder krasje, zonder deukje, zonder bonkje passeerde de sleurhut de uiterst smalle doorgang. Alleen de rem van de kleine woonwagen huilde en piepte.
Gert bedankte de Fransman met een welgemeende handdruk, en andere campinggasten vervolgden weer hun normale bezigheden, en reden hun ontlasting naar het chemish toilet.
Het was de kortste vakantierit die Gert met de hut gemaakt had, maar ook weer niet.
donderdag 20 augustus 2009
2 boeken
'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa.
'Fraai taalgebruik, mooie metaforen en een ode aan de verbeelding'stond over dit boek in de Telegraaf. Dat vind ik ook.
Vooral in het begin spannend. Boeiend, omdat het over materie gaat die me heel erg bezig houdt. Onder andere het Christusverhaal en wat de kerk ermee gedaan heeft. Dan Brown heeft theorieén die de laatste 25 jaar steeds helderder vormen begonnen aan te nemen verwerkt in dit verhaal.
Even er lekker tussenuit ( 1)
Drie weken lang met de agenda niets te maken.
Het was vakantie. Zo vrij mogelijk wilden ze zijn. Althans binnen de kaders die het hoogseizoen juist strakker om verblijfplaatsen voor caravans had opgezet.
Maar van reserveringen wilde Gert niet weten.
En dit bleek ook niet nodig te zijn.
Een paar dagen onderweg waren ze nu. Het duurde bij Gert altijd een dag of drie voordat de eerste ontlasting zich aandiende. Maar wanneer de shit van de normale huishoudelijke beslommeringen tesamen met die andere shit, het werken onder een leidinggevende doorgespoeld was tot diep in de Franse riolen, kon de vakantie ècht beginnen.
Gert had inmidels zijn eerste campingervaringen. Bij Dôle waren er vijf man aan te pas gekomen om de sleurhut over stug hoog gras op zijn plaats te krijgen, en bij Annecy kreeg de familie de allerlaatste plek op de camping aangeboden, in een omgeving waarin collega-campingbeheerders al eerder het hatelijke bordje ‘complet’bij de ingang haddden gehangen. De allerlaatste plek wil zeggen: de plek die door alle andere kampeerders was afgewezen.
Bij de receptie werd door een medewerkster wat meewarig gekeken: ‘Ach gut, gaan júllie daar nou op? Met twee kindertjes nog wel?’
Waarom verhuurden ze dat plekje dan??
Om ermee te verdienen natuurlijk, en omdat het beter is te staan op een slechte plek, dan op géén plek! En dat bleek ook wel, want toen ze ‘Ja’hadden gezegd, hoorden ze achter zich licht gekreun. Daar stond een ouder echtpaar die al twee dagen op zoek was naar een plekje. Die zagen ook hier een plaats aan hun neus voorbijgaan.
Vanaf Plek 67 op camping ‘Panoramic’ bleek het panorama, vanuit de caravan gezien, het kunstwerk: ‘Buxusbladeren, Platgeplet Tegen Raam’te zijn. Een ander tableau liet zien: ‘Verschoten Katoen, de Kindertent’, en het derde raam bood uitzicht op ‘Een Stuur, Stoelzittingen, en een Krat met Speelgoedrommel’ Het interieur van onze Opel.
De plek was kortom, zeer beperkt in ruimte.
Ze hadden een campingsetje, 4 stoelen en een tafel. Een mens wil met lekker weer toch lekker buiten kunnen zitten. De stoelen waren verstelbaar tot ligstoelen. Dat moest maar even vergeten worden. Goed rechtop zetten maar.
Mocht puzzelen je hobby zijn, probeer dan ook eens een auto, een kleine caravan, tentjes voor de kinderen en een campingsetje kwijt te kunnen op nr 67 camping Panoramic.
De jongste van het gezin struikelde over een scheerlijn toen hij de caravan met een zelfgebouwd torentje verliet, en voor het opdraaien van de pootjes van de caravan, toch niet onbelangrijk, was geen ruimte. Gert was genoodzaakt met een bako het mechanisme in beweging te zetten. 27 Klein nulletje C kan aangenaam zijn. Maar dan niet. Zwetend kreeg Gert de sleurhut in díe staat dat het ding niet zou gaan kiepen bij interne gewichtsverplaatsingen, maar van een caravan die waterpas stond was niet meteen sprake. De ingebouwde koelkast protesteerde en hield een stiptheidsactie waarbij diepvriesprodukten ontdooiden en een koude pils niet écht koud meer geleverd werd.
Men kon Gert horen foeteren: ’Armoedig zooitje!
Tussen zijn tanden siste het.
Wordt vervolgd
Het was vakantie. Zo vrij mogelijk wilden ze zijn. Althans binnen de kaders die het hoogseizoen juist strakker om verblijfplaatsen voor caravans had opgezet.
Maar van reserveringen wilde Gert niet weten.
En dit bleek ook niet nodig te zijn.
Een paar dagen onderweg waren ze nu. Het duurde bij Gert altijd een dag of drie voordat de eerste ontlasting zich aandiende. Maar wanneer de shit van de normale huishoudelijke beslommeringen tesamen met die andere shit, het werken onder een leidinggevende doorgespoeld was tot diep in de Franse riolen, kon de vakantie ècht beginnen.
Gert had inmidels zijn eerste campingervaringen. Bij Dôle waren er vijf man aan te pas gekomen om de sleurhut over stug hoog gras op zijn plaats te krijgen, en bij Annecy kreeg de familie de allerlaatste plek op de camping aangeboden, in een omgeving waarin collega-campingbeheerders al eerder het hatelijke bordje ‘complet’bij de ingang haddden gehangen. De allerlaatste plek wil zeggen: de plek die door alle andere kampeerders was afgewezen.
Bij de receptie werd door een medewerkster wat meewarig gekeken: ‘Ach gut, gaan júllie daar nou op? Met twee kindertjes nog wel?’
Waarom verhuurden ze dat plekje dan??
Om ermee te verdienen natuurlijk, en omdat het beter is te staan op een slechte plek, dan op géén plek! En dat bleek ook wel, want toen ze ‘Ja’hadden gezegd, hoorden ze achter zich licht gekreun. Daar stond een ouder echtpaar die al twee dagen op zoek was naar een plekje. Die zagen ook hier een plaats aan hun neus voorbijgaan.
Vanaf Plek 67 op camping ‘Panoramic’ bleek het panorama, vanuit de caravan gezien, het kunstwerk: ‘Buxusbladeren, Platgeplet Tegen Raam’te zijn. Een ander tableau liet zien: ‘Verschoten Katoen, de Kindertent’, en het derde raam bood uitzicht op ‘Een Stuur, Stoelzittingen, en een Krat met Speelgoedrommel’ Het interieur van onze Opel.
De plek was kortom, zeer beperkt in ruimte.
Ze hadden een campingsetje, 4 stoelen en een tafel. Een mens wil met lekker weer toch lekker buiten kunnen zitten. De stoelen waren verstelbaar tot ligstoelen. Dat moest maar even vergeten worden. Goed rechtop zetten maar.
Mocht puzzelen je hobby zijn, probeer dan ook eens een auto, een kleine caravan, tentjes voor de kinderen en een campingsetje kwijt te kunnen op nr 67 camping Panoramic.
De jongste van het gezin struikelde over een scheerlijn toen hij de caravan met een zelfgebouwd torentje verliet, en voor het opdraaien van de pootjes van de caravan, toch niet onbelangrijk, was geen ruimte. Gert was genoodzaakt met een bako het mechanisme in beweging te zetten. 27 Klein nulletje C kan aangenaam zijn. Maar dan niet. Zwetend kreeg Gert de sleurhut in díe staat dat het ding niet zou gaan kiepen bij interne gewichtsverplaatsingen, maar van een caravan die waterpas stond was niet meteen sprake. De ingebouwde koelkast protesteerde en hield een stiptheidsactie waarbij diepvriesprodukten ontdooiden en een koude pils niet écht koud meer geleverd werd.
Men kon Gert horen foeteren: ’Armoedig zooitje!
Tussen zijn tanden siste het.
Wordt vervolgd
maandag 20 juli 2009
It's a Miracle - Roger Waters
Jaren lang waren het mijn helden: The Pink Floyd. Met bassist/ zanger Waters heb ik me veel geidentificeerd. Hij was voor mij ook DE voorman van Pink Floyd. Solo heeft hij ook prachtige dingen gedaan.
Eigelijk MAG een opname van Roger niet ontbreken op dit blog. Geen overbekend nummer liefst. Daar doen we het niet voor.
Het is geen echte showman, Roger Waters, hij staat er zo nu en dan een beetrje stuntelig domineesachtig bij. Maar blijft: het nummer. It's a Miracle
zondag 19 juli 2009
Dingen die het leven mooi maken
Mijn vriendin kreeg van haar zoon voor haar verjaardag een boekje:"1001 dingen die het leven mooi maken" ( Amy Hall)
Er stonden voor mij veel herkenbare dingen in. En mooi, het is fijn om te lezen dat er in het leven zoveel dingen zijn waar je geluk, schoonheid, of warmte uit kunt halen.
Ik zal enkele dingen noemen die voor mij gelden (maar er staan er nog veel meer in):
'Een groot glas versgeperst sinaasappelsap'
'Met een perfecte zwier in het koele water van een meertje duiken'
'Een peuter die je op wankele beentjes tegemoet holt'
'De meeslepende stem van je favoriete radiopresentator'
'een kop dampende erwtensoep op een koude winterdag'
'Bladeren in die oude stripboeken uit je jeugd'
'Een kind dat, met rubberen laarsjes aan, vrolijk door de plassen spettert'
'de geur van vers brood bij je favoriete bakker'
'Rustig peddelen in een kano, en in het midden van de riviereven stilhouden om te genieten van het water en de omgeving'
'In je bed kruipen na een dag die je hebt doorgebracht met zwemmen en zonnebaden'
'Warme appeltaart met slagroom'
'de vochtige doekjes die je in oosterse restaurants krijgt om je handen mee schoon te maken'
Er stonden voor mij veel herkenbare dingen in. En mooi, het is fijn om te lezen dat er in het leven zoveel dingen zijn waar je geluk, schoonheid, of warmte uit kunt halen.
Ik zal enkele dingen noemen die voor mij gelden (maar er staan er nog veel meer in):
'Een groot glas versgeperst sinaasappelsap'
'Met een perfecte zwier in het koele water van een meertje duiken'
'Een peuter die je op wankele beentjes tegemoet holt'
'De meeslepende stem van je favoriete radiopresentator'
'een kop dampende erwtensoep op een koude winterdag'
'Bladeren in die oude stripboeken uit je jeugd'
'Een kind dat, met rubberen laarsjes aan, vrolijk door de plassen spettert'
'de geur van vers brood bij je favoriete bakker'
'Rustig peddelen in een kano, en in het midden van de riviereven stilhouden om te genieten van het water en de omgeving'
'In je bed kruipen na een dag die je hebt doorgebracht met zwemmen en zonnebaden'
'Warme appeltaart met slagroom'
'de vochtige doekjes die je in oosterse restaurants krijgt om je handen mee schoon te maken'
maandag 13 juli 2009
Godverdomse dagen op een godverdomse bol
"Alle begin is moeilijk. Kijk maar. 't Kruipt uit het water zonder om te zien. 't Zou nog een laatste blik kunnen werpen op de oceanen, heimwee voelen uit eerbied, maar dat doet 't niet. 't Heeft er namelijk genoeg van te moeten kruipen over de zandbodems der wateren, genoeg van de eikelwormen en de pijlwormen en de chordadieren en de manteldieren en de koplozen waarmee 't zoveel eeuwen de zeeën mee heeft gedeeld."
Zo begint dit boek van Dimitri Verhulst. Een tragikomische recapitulatie van de geschiedenis van de menschheid. De moeite waard
zondag 12 juli 2009
Charlie Chaplin, smile
Smile. Michael Jackson, Charlie Chaplin. En ik kom er weer eens achter dat ik een sentimentele man kan zijn.
zaterdag 11 juli 2009
Sophia
.jpg)
Sofia
Die foto's in zwart-wit, met daarop mooie vrouwen van de vijftiger en zestiger jaren hebben iets werkelijk schoons.
10 juni in De Stem
De geheime dienst heeft een stokje gestoken voor het ontwikkelen van een telefoon die niet af te tappen zou zijn. Een 44 jarige man uit Lelystad was daar voortvarend mee bezig, toen hij door een Bond ( een broertje van James) van de AIVD met twaalf messteken om het leven werd gebracht.
Dat las ik in de krant van 10 juni j.l.
En wat denk je?
De rechter gelooft het niet. De advocaat die de verdachte echtgenote van de man verdedigde kreeg met het verhaal geen poot aan de grond. De echtgenote zelf heeft het hele proces geen mond open gedaan.
Maar de advocaat dus wel. Uit zijn hoge hoed haalde hij de geheime dienst. Hij dacht hiermee waarschijnlijk landelijke bekendheid te verwerven, de pers zou groots uitpakken wanneer ze dit verhaal ter ore zou komen.
Maar de pers bleef weg.
De vrouw kreeg twaalf jaar cel.
De advocaat werd niet eens beschimpt; enkel genegeeerd. Voorlopig zou hij onbekend advocaat D.de V blijven die ’s avonds thuis op de bank zat te zappen naar Miami Vice.
En de AIVD ging vrij uit
donderdag 9 juli 2009
Afgeluisterd
‘……..ik kan je wèl melden dat er op de redactie van de Volkskrant een GRAFstemming heerst. Dat de AIVD niet journalisten van HUN krant, maar van de TELEGRAAF nota-bene, afluisterde....'
LOUSCHE
woensdag 8 juli 2009
maandagochtend, we gaan ervoor!
Dit moet herkenbaar zijn. Ik zie ze elke maandagmorgen. Ik ben het zèlf soms op maandagmorgen. Mensen die hun best doen er weer een fijne werkweek van te maken. Er weer voor gaan.
We hebben geen zin, maar we MAKEN zin. En als het niet lukt dan doen we maar alsof.
Abonneren op:
Posts (Atom)