Werkzaam in de gezondheidszorg heb ik gelegenheid om de Mensch, de kroon op de schepping, zoals sommigen beweren, bezig te zien in zijn verzorging.
Om kort te zijn: het is vaak aanmodderen. Ik zie de Homo Sapiens Delirius bijvoorbeeld weleens sokken aantrekken. En wanneer ik dat proces eens gade sla, denk ik gerust te mogen vaststellen dat het vanuit de evolutie toch niet de bedoeling kan zijn geweest van de schepper om dit de Mensch zelf op oudere leeftijd te laten doen.. Het wil vaak niet. Staand de sokken glad om de voeten krijgen, daar praat ik nog niet eens over.
Wat ik doorgaans waarneem ( ik neem je even mee) is dat de oudere mensch, die bovendien vaak te kampen heeft met overgewicht, zijn achterste laat neerploffen op een stoel of op de bedrand. 'Ík zit, hè hè'
Naast de oudere liggen de sokken. En daar beneden op de grond onder hem staan ze, zijn voeten. Eelt aan de onderkant, blauwbe-aderd en rood gevlekt aan de bovenkant. Wat brokkelige stukjes restant kalknagel. Uit zuiver esthetisch oogpunt al, is het beter deze onderdanen te bedekken.
Het project kan een aanvang nemen.
Besloten is kennelijk dat er begonnen wordt met de rechtervoet. De rechtersok wordt opengehouden met duim en wijsvinger van beide handen. Dat maakt het lastig, want beide handen zijn bij deze handeling in bedrijf, en kunnen niet meer helpen om straks bij het moment- suprême het evenwicht te bewaren. De Mensch zit op de bedrand en bereidt zich voor op dat moment-suprême: het vangen met een snelle beweging van de rechtervoet in het smalle vangnet, de sok! De voet moet in de sok! Op het juiste moment toeslaan!
De afstand is er één die te overbruggen is. Er moet voorover gebogen worden, de sok moet tot vóór de tenen van de rechtervoet komen, en daarbij moet de voet omhoog; even van de vloer.
Díe combi, ‘voorovergebogen de sok houden voor een opgeheven voet’ is pure acrobatiek voor veel ouderen. Daartoe moet hij zijn reserve-restje jacht-instinct aanspreken, en een zwaar beroep doen op zijn conditie.
Het buigt, het kreunt, het hijgt, het tilt,het tolt, het mikt. Oergeluiden en kreten klinken op vanuit de diepte van de borstkas. Het gevecht tegen het onwillige lichaam is begonnen.
Het was weer een gigantische worsteling, waar hij vuurrood van is geworden en even op adem moet komen.
Maar de rechtervoet zit uiteindelijk in zwart katoen.
Weer even rechtop zitten, de pijn uit de onderrug voelen trekken. Blik op oneindig, verstand op het volgende hoogstandje van de ochtend: de linkersok.
Oud worden is een avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten