ramp

Fascinerend, de reconstructieverhalen van vliegtuigrampen op TV. 'Aircrash Investigations' bijvoorbeeld. Ik heb er verleden jaar een aantal afleveringen van gezien.Ik zit dan nog net niet zo hard te zweten als de piloot die worstelt met z'n recalcitrante toestel,vlak voordat het de aarde raakt, maar veel scheelt het niet.
Ik ben toentertijd gestopt met het kijken naar de serie omdatik daarmee mijn kinderen vliegangst aanjoeg.
Een aantal crashes staan me nog helder voor de geest. Deze: Door onbekende oorzaak stort een boeing 747 in de oceaan. In honderduizenden stukjes. Kleine stukjes metaal, en allerhande ander materiaal. Ze zinken naar de bodem.
Wat besluiten onderzoekers te gaan doen?
Al die stukjes uit het water opsnorren en naar boven halen. Daarmee gaan ze aan wal aan de slag om de Boeing weer in elkaar te puzzelen, teneinde de oorzaak van het ongeluk te achterhalen.

Wat een geduldwerk is dat.

Zie ik nog niet snel als opdracht terug in een survival game, de nieuwe expeditie Robinson bijvoorbeeld. The extended version: 'Beste kandidaten, bouw een Boeing 747 van stukjes die hier ergens onder de zeespiegel liggen. Hier heeft U een duikersuitrusting, daar op die tafel ligt lijm, een lasapparaat en andere dingen die juliie waarschijnlijk nodig zullen hebben. OK? Nog vragen? Kijk goed op de bouwtekening. Begin.....NU!'

Ik begrijp: het is cruciaal die oorzaak te kennen, het foutje eruit te filteren, zodat deze in toekomstige modellen geen rol meer kan spelen.

Maar waar begin je aan?

Overigens zijn ze er uiteindelijk wèl in geslaagd. Onvoorstelbaar.

Op de pot.

“Er zullen wel groeperingen tegen zijn. Maar dat kan me niet schelen. Wanneer ik op de pot zit te bouten, spoel ik de stront in ene keer door het riool in. Geen seconde blijft de derrie in de pot liggen. Meteen weg, goed voor de ozonlaag. Scheelt een kwart spuitbus luchtverfrisser. Want de schijt krijgt geen tijd om te dampen, als je begrijpt wat ik bedoel.

M’n wijffie denkt daar anders over. Die heb laatst een potje aangeschaft, met een vlakspoeling. Weet je wat dat is, een vlakspoeling? Dan blijft je groene drek, als je de dag daarvoor andijvie hebt gegeten, nog ter bezichtiging op een soort presenteerblaadje liggen. Ter lering en de vermaak. Maar vooral ter lering, waar het mijn vriendin betreft. Die kijkt dan of alles goed is met hem, of het, of haar. Zitten er geen wormpjes in? Geen stukkies bloed? Is de materie los, vast, lichtbruin of zwart? Handig als je het weten wil.

Nou, dat was het even voor vandaag, als ik nog meer kwijt wil dan hoor je het wel”

in de serie..

Bobby McFerrin

Bobby Mcferrin op het World Science Festival 2009

nog even over bijen

Eerder schreef ik al over de mysterieuze verdwijning van bijen, en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Inmiddels is men zo ver dat men weet dat een virus de oorzaak is van de bijensterfte ( geen pesticiden dus) Amerikaans onderzoek heeft dit aangetoond.

Grote ijsmakers trokken ook al aan de bel. Door de vermindering van het aantal bijen zou ook de ijsproductie, de gevarieerdheid in smaken, kunnen afnemen.
Niet aan denken maar.

Vragen die nu voorleggen:'Hoe komt dat nu?'en 'Wat is er tegen te doen?'

Berg

foto: Davincini



Ongenaakbaar, mysterieus, woest en schoon, zo wil ik je zien. Half verscholen achter wolkenflarden. .
Een brok versteend natuurgeweld dat ons terugbrengt naar bescheidenheid en ontzag

Boven op een berg een voorwerp plaatsen:
“Een Nederlandse vlag, een restaurant in stijl, het borstbeeld van de president van Frankrijk, het standbeeld van de eerste klimmer die de top bereikte. Van Jezus, Maria, Gandhi, Mandela.
Plaquettes met daarop de namen van allen die gesneuveld zijn op de hellingen. Een obelisk met de namen erin gegraveerd van de mensen die op de top gestaan hebben.
Een kunstwerk. Iets abstracts. Een enorme fallus, een engel. Een koperen sneeuwmolecuul.

Of iets moderns: een installatie waarin je je laatste woorden kunt inspreken voor het geval je onderweg naar beneden dodelijk verongelukt. Of een grappige robot: Monsieur Mt. Blanc, die elke klimmer die bovenkomt begroet met ‘Tres bien! Vous êtes numero.... 10888 sur ma tête”

Wat wil je aantreffen als je je met verkleumde en gekromde vingers aan die laatste rand naar boven trekt?
Ikzelf zou graag de kale bergtop zien. Met niets er op. Een berg is een berg. Is niet ‘overwonnen’doordat je hem hebt beklommen.
Zet er niets op. Niet zo protserig doen alsjeblieft. Niet leuk doen daar, dat doe je maar beneden. Bij het zembad of achter de bar-b-que.

Even er lekker tussenuit (slot)

Alles went. Dat is waar.
Maar ondanks dat, kon men de volgende ochtend, na een avond van gedonder en oorverdovend geplens, Gert samen met Vrouw over de camping zien struinen. Loerend naar de betere plek. De plek die campinggasten bij vertrek ’s morgens achterlieten.
En ze vonden en kregen!
Plaats 160 bleek de ruime plaats mèt uitzicht over het meer en de bergen die ze zich op weg hier naar toe hadden voorgesteld.
Gerts hart sprong open bij de aanblik van dit panorama. Opeens wilde hij langer blijven dan ‘een dagje’, zoals hij de afgelopen nacht nog had gemopperd tegen vrouw. Nu wilde hij toch wel een week.

De interne verhuizing trok bekijks.
De constructie van de kindertenten maakte het mogelijk de tenten ongedemonteerd, met inhoud en al te verplaatsen. Het was zo’n honderd meter lopen, dat ging wel.
Hun verbaasd aangekoppelde Bürstner bleek eigelijk net te breed te zijn om het padje te nemen waar Gert eigenwijs- Vrouw zei nog: ‘Je kunt beter de andere kant nemen- voor gekozen had.
Eigenaren van auto’s zetten hun voertuig op verzoek buiten de gevarenzône, behalve dan de eigenaren van de auto’s die elders waren. In het zwembad ofzo.
Het werd nijpend toen de doorgang nauwelijks nog speling bood. Hoe kwam het dat Gert zo kalm bleef? Vrouw kon het allemaal niet aanzien en Gert zag haar een eindje verderop stuiteren in de ochtendzon. Klanken van haar mond bereikten hem door het open portierraampje. ‘Je zoekt het maar uit!!’
Een behulpzame Fransman deed zijn uiterste best een buitenspiegel van een te passeren auto te redden door languit op de motorkap van het voertuig te liggen en de spiegel naar binnen te drukken. Uit zichzelf veerde de spiegel steeds terug.
Milimeterwerk was het. Ontkoppelen onderweg bleek ook noodzakelijk. Met precisie manouvreren daar kwam het op aan.
Hoger en hoger stuiterde de vrouw, die in gedachten al het schurende geluid kon horen van caravan tegen auto.
Maar zonder krasje, zonder deukje, zonder bonkje passeerde de sleurhut de uiterst smalle doorgang. Alleen de rem van de kleine woonwagen huilde en piepte.
Gert bedankte de Fransman met een welgemeende handdruk, en andere campinggasten vervolgden weer hun normale bezigheden, en reden hun ontlasting naar het chemish toilet.
Het was de kortste vakantierit die Gert met de hut gemaakt had, maar ook weer niet.

2 boeken

'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa.

'Fraai taalgebruik, mooie metaforen en een ode aan de verbeelding'stond over dit boek in de Telegraaf. Dat vind ik ook.






Vooral in het begin spannend. Boeiend, omdat het over materie gaat die me heel erg bezig houdt. Onder andere het Christusverhaal en wat de kerk ermee gedaan heeft. Dan Brown heeft theorieén die de laatste 25 jaar steeds helderder vormen begonnen aan te nemen verwerkt in dit verhaal.

Even er lekker tussenuit ( 1)

Drie weken lang met de agenda niets te maken.
Het was vakantie. Zo vrij mogelijk wilden ze zijn. Althans binnen de kaders die het hoogseizoen juist strakker om verblijfplaatsen voor caravans had opgezet.
Maar van reserveringen wilde Gert niet weten.

En dit bleek ook niet nodig te zijn.

Een paar dagen onderweg waren ze nu. Het duurde bij Gert altijd een dag of drie voordat de eerste ontlasting zich aandiende. Maar wanneer de shit van de normale huishoudelijke beslommeringen tesamen met die andere shit, het werken onder een leidinggevende doorgespoeld was tot diep in de Franse riolen, kon de vakantie ècht beginnen.

Gert had inmidels zijn eerste campingervaringen. Bij Dôle waren er vijf man aan te pas gekomen om de sleurhut over stug hoog gras op zijn plaats te krijgen, en bij Annecy kreeg de familie de allerlaatste plek op de camping aangeboden, in een omgeving waarin collega-campingbeheerders al eerder het hatelijke bordje ‘complet’bij de ingang haddden gehangen. De allerlaatste plek wil zeggen: de plek die door alle andere kampeerders was afgewezen.
Bij de receptie werd door een medewerkster wat meewarig gekeken: ‘Ach gut, gaan júllie daar nou op? Met twee kindertjes nog wel?’

Waarom verhuurden ze dat plekje dan??
Om ermee te verdienen natuurlijk, en omdat het beter is te staan op een slechte plek, dan op géén plek! En dat bleek ook wel, want toen ze ‘Ja’hadden gezegd, hoorden ze achter zich licht gekreun. Daar stond een ouder echtpaar die al twee dagen op zoek was naar een plekje. Die zagen ook hier een plaats aan hun neus voorbijgaan.

Vanaf Plek 67 op camping ‘Panoramic’ bleek het panorama, vanuit de caravan gezien, het kunstwerk: ‘Buxusbladeren, Platgeplet Tegen Raam’te zijn. Een ander tableau liet zien: ‘Verschoten Katoen, de Kindertent’, en het derde raam bood uitzicht op ‘Een Stuur, Stoelzittingen, en een Krat met Speelgoedrommel’ Het interieur van onze Opel.

De plek was kortom, zeer beperkt in ruimte.
Ze hadden een campingsetje, 4 stoelen en een tafel. Een mens wil met lekker weer toch lekker buiten kunnen zitten. De stoelen waren verstelbaar tot ligstoelen. Dat moest maar even vergeten worden. Goed rechtop zetten maar.
Mocht puzzelen je hobby zijn, probeer dan ook eens een auto, een kleine caravan, tentjes voor de kinderen en een campingsetje kwijt te kunnen op nr 67 camping Panoramic.
De jongste van het gezin struikelde over een scheerlijn toen hij de caravan met een zelfgebouwd torentje verliet, en voor het opdraaien van de pootjes van de caravan, toch niet onbelangrijk, was geen ruimte. Gert was genoodzaakt met een bako het mechanisme in beweging te zetten. 27 Klein nulletje C kan aangenaam zijn. Maar dan niet. Zwetend kreeg Gert de sleurhut in díe staat dat het ding niet zou gaan kiepen bij interne gewichtsverplaatsingen, maar van een caravan die waterpas stond was niet meteen sprake. De ingebouwde koelkast protesteerde en hield een stiptheidsactie waarbij diepvriesprodukten ontdooiden en een koude pils niet écht koud meer geleverd werd.

Men kon Gert horen foeteren: ’Armoedig zooitje!
Tussen zijn tanden siste het.

Wordt vervolgd