Gaaf stukje cabaret.
maandag 27 februari 2012
vrijdag 24 februari 2012
eenzaam besef
Gert werd die ochtend weer wakker in het eenzame besef:
Gert dacht er ook nog bij: 'èn betere!'
Schets van 23 feb. 2012
23 Februari. Dat is een verjaardagsdatum. Ik kan zo 5 namen noemen van mensen die vandaag jarig zijn. Die zijn in het voorjaar verwekt, zoals het hoort. Als je vandaag jarig bent, gefeliciteerd. Je ouders zijn lui die weten wanneer het tijd is om te paren.
23 februari was voor mij geen verjaardag. Het was weer zo'n dag waarop eigenlijk niets is gebeurd. Ik kon op een relaxte manier mijn geld verdienen en thuis viel ik in de routine van een overheerlijke maaltijd klaarmaken en tv kijken.
Rondom werksituaties is er momenteel wel wat te nagelbijten. Daarmee zouden we ons gemakkelijk een hele avond kunnen bezig houden, aangezien mijn partner en ik allebei voor eenzelfde Stichting werken, die er als een olifant in een porceleinkast op los reorganiseert. Het is de kunst om niet in dat nagelbijten te verzanden.
Gelukkig bood Ajax een spannende afleiding.
En een fles witte wijn zorgde voor een goede nachtrust.
woensdag 22 februari 2012
schets van 22 februari 2012
Het hoge woord moet er uit:
Ik heb vandaag niets meegemaakt!
Huh?
Ja..
Ik sliep beroerd -veel te weinig wijn gedronken natuurlijk, daar kan ik niet goed tegen - ik krijg er slaapproblemen van. Vanmorgen was het geen ongewoon tafereel te zien dat mijn partner opstond om half zeven. Ze vloekte niet, ze schold niks uit. De kutwekker werd niet genoemd, de klote dag niet gehoord, de shit zooi bleef voor mijn gehoor achterwege. Ze stond vlot op, en stevende af op de badkamer.
Gewoon. Zoals vaker
Ik kreeg een kop koffie, ze gaf me een kus toen ze weg ging.
En ik probeerde nog even te slapen. Ik had nog anderhalf uur. Het bed lag lekker, en de slaap was welkom, maar hij kwam niet. Hij riep maar: Je moet er TOCH zo uit! Het heeft geen ZIN meer om te slapen!!
De ochtendtaferelen verliepen gelijk de andere dagen. Daily routine. Toen ik zelf weg ging schreef ik een briefje voor mijn kinderen. Die lagen nog op bed vakantie te vieren.
'Het is vandaag een mooie dag. Maak het gezellig samen! Kus Pappa'
Het weer was helder en blauw. De winterkou was wèl blijven hangen: Oprotten nou joh! Tijd voor de lente!
Ik stelde mijn navigatietoestel in en reed naar mijn bestemming. Ik zou een rondleiding krijgen in een werkplaats, natuurhuis en tuin in de buurt van Middelburg.
Ik kwam hier i.h.k.v. mijn werk bij een antroposofische instelling. Ik trof er veel cliënten en medewerkers. Veel lieve en creatieve mensen.
Creatieve mensen, die zie ik graag, gedreven mensen, enthousiaste mensen. Maar het drukt me wel in een wankele positie, want als ik naar mijn handen kijk, die zijn beide links...Ik wil ook creatief zijn. Zou 'Left Hands Art 'ooit kans van slagen krijgen?
De rondleiding was leuk en interessant, met als afsluiting een gezellig samenzijn met broodjes en soep.
Voor in de middag was ik weer thuis. De kinderen zaten èn achter hun laptop èn voor de tv hun vakantie een ultieme vorm te geven.
Ik mailde de foto's die ik van de rondleiding had gemaakt naar mijn werk. Dan konden ze die op hun site plaatsen.
Boodschappen halen en thuiskomen met onder andere verkeerde lampen en verkeerde bloempotten. Grr. Haastige spoed zeker. Ik weer. Dussss...terûhug...
Wel tussendoor nog even zoon van 12 gehoord. Die was inmiddels opgehaald door vriendjes om te gaan voetballen en hij kwam na een klein kwartier terug.
Nou al??! Hij werd gepest op het trapveldje verderop, zei hij.
Ik besloot er een kijkje te nemen en zag mezelf even later afstappen op een paar jongetjes van Marrokkaanse afkomst die zich stoer stonden te vervelen. Mijn zoontje durfde niet mee, want dan zouden die jongens weten dat ik zijn vader was en hem later vast en zeker in elkaar slaan.
Ik vroeg of ze het gezellig hadden, en of het mogelijk was dat anderen ook gezellig konden spelen.....Maar voor mijn zoontje en zijn vriendjes was de lol er vanaf, en de angst er in geschoten.
Ik beraadde me op andere plannen - een gesprekje met de wijkagent bijv. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurd. Dat speelveldje moet er toch voor iedereen zijn...
Met lampjes en bloempotten drie keer op een bel bij een service balie gedrukt. Het was idioot druk.
Thuis lekkere trek - even een appelkoek - ja ...caloriën...effe burgelijk ongehoorzaam jegens mijzelf. Heerlijk! Niet zeiken.
Vrouw belde op of ik haar met de auto kwam halen want haar fiets was kapot.
We gingen borrelen bij kennissen. Dit was gister afgesproken. Bijkletsen .Dat 'borrelen...' Ik heb een bloedhekel aan dat woord, behalve als er daadwerkelijk geborreld wordt!! Als we met z'allen even een flesje whisky scoren, of rum of cognac..maar hier in deze streek wordt een glaasje laffe cola drinken al 'borrelen'genoemd. Bah, vies woord, dan!!
Thuis maakte ik van restjes voedsel nog wat lekkere warme maaltijdhapjes voor een ieder, en keek naar mijn avondprogramma op TV.
's avonds doe ik ook niet veel meer. Zit wat achter de laptop.
Maar goed, reproducerend... wel IETS gedaan toch.
donderdag 16 februari 2012
Onderbroekterrorist
DETROIT - De Nigeriaan die zich in 2009 probeerde op te blazen in een van Schiphol opgestegen vliegtuig, heeft een levenslange celstraf gekregen. Een rechtbank in het Amerikaanse Detroit deed donderdag uitspraak.
Umar Farouk Abdulmutallab (25) had op een vlucht van Northwest Airlines naar Detroit een explosief in zijn onderbroek verstopt. De bom ontplofte niet maar vloog in brand, waardoor Abdulmutallab brandwonden opliep. De Nederlander Jasper Schuringa wist hem daarna te overmeesteren. Het vliegtuig had 289 mensen aan boord.
*
Je zult maar gevierd willen worden als een martelaar voor de goede zaak door een Westers vliegtuig op te blazen, en dan als beloning voor die goede zaak terecht komen in een hemel tussen 40 mooie maagden......
en jezelf terug vinden in een Amerikaanse cel, waar je bekend komt te staan als de Nigeriaanse onderbroekterrorist,,,dan heb je pech hé?
Dan ben je toch op z'n minst geïrriteerd. Levenslang heeft ie gekregen. Want vliegtuigen opblazen met explosieven in je onderbroek, dat mag niet. Ook al zijn die gezegend. Want dat zei Umar Farouk Abdulmutallab in de rechtzaal. Dat hij een gezegend wapen had in zijn onderbroek.
Geen bescheiden jongen.
Maar wel levenslang de onderbroekterrorist.
Van Dale, binnenhalen dat woord!
Umar Farouk Abdulmutallab (25) had op een vlucht van Northwest Airlines naar Detroit een explosief in zijn onderbroek verstopt. De bom ontplofte niet maar vloog in brand, waardoor Abdulmutallab brandwonden opliep. De Nederlander Jasper Schuringa wist hem daarna te overmeesteren. Het vliegtuig had 289 mensen aan boord.
*
Je zult maar gevierd willen worden als een martelaar voor de goede zaak door een Westers vliegtuig op te blazen, en dan als beloning voor die goede zaak terecht komen in een hemel tussen 40 mooie maagden......
en jezelf terug vinden in een Amerikaanse cel, waar je bekend komt te staan als de Nigeriaanse onderbroekterrorist,,,dan heb je pech hé?
Dan ben je toch op z'n minst geïrriteerd. Levenslang heeft ie gekregen. Want vliegtuigen opblazen met explosieven in je onderbroek, dat mag niet. Ook al zijn die gezegend. Want dat zei Umar Farouk Abdulmutallab in de rechtzaal. Dat hij een gezegend wapen had in zijn onderbroek.
Geen bescheiden jongen.
Maar wel levenslang de onderbroekterrorist.
Van Dale, binnenhalen dat woord!
zondag 12 februari 2012
Tumble weed
Duncan Robson heeft een compilatie gemaakt van films waarin tumble-weeds voorbij kwamen rollen. Je moet maar durven...Want er zou zo maar es een wit busje voor komen rijden...
Maar ik vond het wel grappig, want ze vielen me altijd al wel op in films. En in deze compilatie krijgen ze karakter. Ik wist niet dat ze 'tumble-weeds' genoemd werden. Ik moest wel vaak denken aan die rollende struikresten in westerns, toen ik een jaar of 15 geleden werkte op de Bergse Plaat bij Bergen op Zoom. Daar zag ik dit soort 'tumble-weeds door de in aanbouw zijnde wijk rollen, maar dan bestonden ze uit muggenlijkjes. Er was een gigantische muggenplaag toen.
De compilatie mag een naam dragen. Verzin een leuke:
- scenes uit Tumbleweed, The Return of the Tumbleweed, en The Son of the TumbleWeed
- I am a poor lonesome Tumble Weed
- The Good, the bad and the TumbleWeed
vrijdag 10 februari 2012
chimps de champs
Briljante chimpansee | Flabber
Chimpansees zijn zo dom nog niet, ze hebben een uitstekend geheugen, dat blijkt. Of de chimpansee in dit filmpje is zeer uitzonderlijk. Deze aapachtige kan, als je het geloofd, achter een computerscherm cijfers die op een willekeurige plaats op de monitor verschijnen een HALVE SECONDE bekijken en dan kan hij dat reproduceren, zodanig dat de cijfers allemaal in de juiste volgorde worden aangetikt.
Doe dat maar eens na, mensch! kroon op de schepping...(HA)
donderdag 9 februari 2012
woensdag 8 februari 2012
NOS 20.00u journaal 8 februari 2012
Het NOS journaal stond in het teken van het NIET doorgaan van de elfstedentocht. Het ijs is niet dik genoeg en dus is het niet veilig genoeg - duidelijk zat.
Het ging er bijna 32 minuten over, en toen nog even wat ander nieuws. Twee binnenlandse dingetjes, en dan buitenlands nieuws. In Syrië, Damascus is het oorlog. De VN vraagt aandacht ook speciaal voor de kinderen. Tientallen zouden er al zijn omgekomen. Ze worden gedood, misbruikt, verkracht, we zien een bloedend en huilend kind op de grond liggen, men probeerd hem medische hulp te geven.
Het is een intriest beeld.
In de studio zit de nieuwslezer, hij vat de vertoonde beelden samen met 'een patstelling dus, daar in Syrië', dan draait hij zich naar de weerman die daar voor de weerkaart staat, en vervolgt: '' wij kunnen in ieder geval TOCH schaatsen, hè?'.
Het ging er bijna 32 minuten over, en toen nog even wat ander nieuws. Twee binnenlandse dingetjes, en dan buitenlands nieuws. In Syrië, Damascus is het oorlog. De VN vraagt aandacht ook speciaal voor de kinderen. Tientallen zouden er al zijn omgekomen. Ze worden gedood, misbruikt, verkracht, we zien een bloedend en huilend kind op de grond liggen, men probeerd hem medische hulp te geven.
Het is een intriest beeld.
In de studio zit de nieuwslezer, hij vat de vertoonde beelden samen met 'een patstelling dus, daar in Syrië', dan draait hij zich naar de weerman die daar voor de weerkaart staat, en vervolgt: '' wij kunnen in ieder geval TOCH schaatsen, hè?'.
winter 2012
Het is zo'n winter die je een keer in je leven meegemaakt moet hebben, met wekenlang de temperaturen tot zwaar onder nul, en waarin Friesland in het nieuws een rol speelt.
En dat is leuk voor ze.
Als het over Friesland gaat in het Journaal dan gaat het over de 11-stedentocht. Voor de rest vernemen we nauwelijks iets van deze provincie, die vooral bevolkt lijkt door schaatsers, ijsmeesters en rayonhoofden. Het is net of ze het daar eigelijk ALTIJD, misschien ook wel 's zomers, over de 'tocht der tochten' hebben.
Zouden ze daar in mid-juli in het cafe naast de bonkervaart ook gewoon met hun schaatsen om de nek en hun mutsen op achter de Beerenburg zitten? Ik krijg wel zo'n vermoeden. En dan praten of dat het dit joar oan sal gaen ?
Wel leuk hoor, die uitgelaten koppies van die schaatsers op TV. Het glunderend enthousiasme als van kinderen die een dagje Efteling in het vooruitzicht staat. Dat is mooi. Schattig! Mag ik dat zeggen?
Daarom hoop ik voor de Friezen dat het goed blijft vriezen.
Ik zit in Zuid-Nederland. Hier mag wat mij betreft de winter voorbij zijn. Vandaag nog!
Ik heb het weer gezien
En dat is leuk voor ze.
Als het over Friesland gaat in het Journaal dan gaat het over de 11-stedentocht. Voor de rest vernemen we nauwelijks iets van deze provincie, die vooral bevolkt lijkt door schaatsers, ijsmeesters en rayonhoofden. Het is net of ze het daar eigelijk ALTIJD, misschien ook wel 's zomers, over de 'tocht der tochten' hebben.
Zouden ze daar in mid-juli in het cafe naast de bonkervaart ook gewoon met hun schaatsen om de nek en hun mutsen op achter de Beerenburg zitten? Ik krijg wel zo'n vermoeden. En dan praten of dat het dit joar oan sal gaen ?
Wel leuk hoor, die uitgelaten koppies van die schaatsers op TV. Het glunderend enthousiasme als van kinderen die een dagje Efteling in het vooruitzicht staat. Dat is mooi. Schattig! Mag ik dat zeggen?
Daarom hoop ik voor de Friezen dat het goed blijft vriezen.
Ik zit in Zuid-Nederland. Hier mag wat mij betreft de winter voorbij zijn. Vandaag nog!
Ik heb het weer gezien
vrijdag 3 februari 2012
verloren tas
Een kwart van mijn leven ben ik bezig met het WACHTEN op iets of iemand.
Daar heb ik mee leren omgaan. Voorheen liep ik mezelf te verbijten, tegenwoordig neem ik er meer mijn gemak van. Het heeft immers geen zin je op te winden, heb ik geleerd. Door je op te gaan fokken pest je jezelf en ook je omgeving. Want die is vaak niet helemaal op zijn gemak, en voelt zich opgejaagd door de ongeduldige uitstraling van een stampvoetend ventje.
Een ander kwart ben ik bezig met het ZOEKEN naar dingen. Ik ben vaak iets kwijt. Mijn sleutels, mijn agenda, de tv- gids, de afstandsbediening van de TV, mijn mobieltje enz. Uiteindelijk vind ik alles wel. Er gaat wat tijd, gegotver en zenuwachtig gedoe aan vooraf maar goed.
En als ik het niet kan vinden dan WORDT het wel gevonden.
Een telefoontje dat mijn portemonnaie met inhoud ( honderden euro's! en enkele pasjes) gevonden is, mijn FIETS nadat die in Den Haag was gestolen , er wordt aangebeld door een man die zegt dat mijn sleutelbos aan de buitenkant van de voordeur hangen, enzovoorts enzovoorts.Ik maak het voortdurend mee.
En nu was ik mijn werktas kwijt. Die was uit mijn fietstas gehaald, of er misschien uit gevallen. Vervelend, vooral omdat mijn paspoort er in zat.
Ik belde de politie. En op datzelfde moment stond er in het bureau van de plaats waar ik woon iemand aan de balie die mijn tas kwam aangeven als gevonden voorwerp. HA!
Dus ik naar het bureau,
Parkeren bij het politiebureau, en dan geen geld in de parkeerautomaat doen, een uitdaging.
Binnen zag ik hem meteen staan, mijn tas, ooit meegekregen van de Bredaase Bieb. De tekening er op, en de sleutelhanger die ik van mijn dochter heb gekregen er aan. Een sleutelhanger met een kleine gymschoen er aan. Een soort Allstar, maar dan merkloos. Omdat ik die zo vaak aan heb de laatste jaren.
Op het formulier 'Aangifte gevonden voorwerpen'stond de naam en het adres van de vinder.
Een Marrokaan van geboorte, meneer Elkandouni.
Ik er naar toe. Ik had als vindersloon een klein geldbedrag in een mooie enveloppe gedaan.
Hij woonde in een flat. Beneden bij een ris naamplaatjes zocht ik naar het nummer, en belde aan. De naam achter het nummer correspondeerde niet met de naam op het formulier. Maar ja..misschien was het naamplaatje verouderd.Van een vorige bewoner.je weet het niet.
Door de spreekverbinding klonk 'Hallo?!'
En ik zei 'goedenavond, ik heb iets voor U'
De deur zwaaide open, ik liep naar de lift, de zevende verdieping, daar moest ik zijn.
Op de gallerij werd de deur van het woonhuis al geopend voor ik aan kon bellen. een vriendelijk gezicht, kaal hoofd, baardje.
Ik liet hem het formulier zien van de politie met de naam er op. 'Bent U dat?'
Hij was het. Hij begon over mijn tas.
Ik zei dat ik hem kwam bedanken.
Hij vroeg of ik binnen wilde komen om wat te drinken? hij was zeer verrast dat hij bedankt werd.'Dat is toch mijn plicht? U zou dat toch ook voor mij doen?! Heeft U kinderen? Wacht..'
Hij snelde naar de keuken, ik hoorde de koelkast open en dicht gaan en even later stond hij voor me met een pak ananassap: 'Voor de kinderen'
Ik pakte het aan, en zei : 'OK dan, gelijk oversteken. Ik pakte het pak sap en gaf hem het gekleurde envelopje.
We gaven elkaar een hand. Hij vond het fantastisch dat ik was langsgekomen om te danken.
De liftdeur schoof al dicht toen ik hem rennend naar me toe zag komen. Ik deed mijn voet tussen de schuifdeur van de lift die zich daarmee weer opende. Hij had geldbriefjes in zijn hand die ik in de envelloppe had gedaan.'Niet doen, niet nodig, U zou dit ook voor mij doen. Het is mijn plicht...' Ik zei hem nog dat het me anders veel geld zou hebben gekost om bijv een nieuw paspoort te krijgen, maar nee, hij wilde geen geld. Hij dacht dat ik alleen een mooi plaatje had gegeven. Nou zat er geld in, dat wilde hij niet.
OK, ik wilde hem niet beledigen.
En even later zoefde de lift naar beneden. In mijn handen geld en een pak ananassap.
Later, elke keer als ik een glas ananassap dronk, bedacht ik hoe goed ik toch wel was geweest om iemand te gaan bedanken..
Daar heb ik mee leren omgaan. Voorheen liep ik mezelf te verbijten, tegenwoordig neem ik er meer mijn gemak van. Het heeft immers geen zin je op te winden, heb ik geleerd. Door je op te gaan fokken pest je jezelf en ook je omgeving. Want die is vaak niet helemaal op zijn gemak, en voelt zich opgejaagd door de ongeduldige uitstraling van een stampvoetend ventje.
Een ander kwart ben ik bezig met het ZOEKEN naar dingen. Ik ben vaak iets kwijt. Mijn sleutels, mijn agenda, de tv- gids, de afstandsbediening van de TV, mijn mobieltje enz. Uiteindelijk vind ik alles wel. Er gaat wat tijd, gegotver en zenuwachtig gedoe aan vooraf maar goed.
En als ik het niet kan vinden dan WORDT het wel gevonden.
Een telefoontje dat mijn portemonnaie met inhoud ( honderden euro's! en enkele pasjes) gevonden is, mijn FIETS nadat die in Den Haag was gestolen , er wordt aangebeld door een man die zegt dat mijn sleutelbos aan de buitenkant van de voordeur hangen, enzovoorts enzovoorts.Ik maak het voortdurend mee.
En nu was ik mijn werktas kwijt. Die was uit mijn fietstas gehaald, of er misschien uit gevallen. Vervelend, vooral omdat mijn paspoort er in zat.
Ik belde de politie. En op datzelfde moment stond er in het bureau van de plaats waar ik woon iemand aan de balie die mijn tas kwam aangeven als gevonden voorwerp. HA!
Dus ik naar het bureau,
Parkeren bij het politiebureau, en dan geen geld in de parkeerautomaat doen, een uitdaging.
Binnen zag ik hem meteen staan, mijn tas, ooit meegekregen van de Bredaase Bieb. De tekening er op, en de sleutelhanger die ik van mijn dochter heb gekregen er aan. Een sleutelhanger met een kleine gymschoen er aan. Een soort Allstar, maar dan merkloos. Omdat ik die zo vaak aan heb de laatste jaren.
Op het formulier 'Aangifte gevonden voorwerpen'stond de naam en het adres van de vinder.
Een Marrokaan van geboorte, meneer Elkandouni.
Ik er naar toe. Ik had als vindersloon een klein geldbedrag in een mooie enveloppe gedaan.
Hij woonde in een flat. Beneden bij een ris naamplaatjes zocht ik naar het nummer, en belde aan. De naam achter het nummer correspondeerde niet met de naam op het formulier. Maar ja..misschien was het naamplaatje verouderd.Van een vorige bewoner.je weet het niet.
Door de spreekverbinding klonk 'Hallo?!'
En ik zei 'goedenavond, ik heb iets voor U'
De deur zwaaide open, ik liep naar de lift, de zevende verdieping, daar moest ik zijn.
Op de gallerij werd de deur van het woonhuis al geopend voor ik aan kon bellen. een vriendelijk gezicht, kaal hoofd, baardje.
Ik liet hem het formulier zien van de politie met de naam er op. 'Bent U dat?'
Hij was het. Hij begon over mijn tas.
Ik zei dat ik hem kwam bedanken.
Hij vroeg of ik binnen wilde komen om wat te drinken? hij was zeer verrast dat hij bedankt werd.'Dat is toch mijn plicht? U zou dat toch ook voor mij doen?! Heeft U kinderen? Wacht..'
Hij snelde naar de keuken, ik hoorde de koelkast open en dicht gaan en even later stond hij voor me met een pak ananassap: 'Voor de kinderen'
Ik pakte het aan, en zei : 'OK dan, gelijk oversteken. Ik pakte het pak sap en gaf hem het gekleurde envelopje.
We gaven elkaar een hand. Hij vond het fantastisch dat ik was langsgekomen om te danken.
De liftdeur schoof al dicht toen ik hem rennend naar me toe zag komen. Ik deed mijn voet tussen de schuifdeur van de lift die zich daarmee weer opende. Hij had geldbriefjes in zijn hand die ik in de envelloppe had gedaan.'Niet doen, niet nodig, U zou dit ook voor mij doen. Het is mijn plicht...' Ik zei hem nog dat het me anders veel geld zou hebben gekost om bijv een nieuw paspoort te krijgen, maar nee, hij wilde geen geld. Hij dacht dat ik alleen een mooi plaatje had gegeven. Nou zat er geld in, dat wilde hij niet.
OK, ik wilde hem niet beledigen.
En even later zoefde de lift naar beneden. In mijn handen geld en een pak ananassap.
Later, elke keer als ik een glas ananassap dronk, bedacht ik hoe goed ik toch wel was geweest om iemand te gaan bedanken..
Aandacht voor Tibet (2)
Verklaring van Kalon Tripa, Dr Lobsang Sangay,
over het recente doden van Tibetanen door de regering van de Volksrepubliek China
1 februari 2012
Terwijl Chinezen overal de eerste paar dagen van het Jaar van de Draak vierden, schoot de Chinese politie op 23 en 24 januari 2012 lukraak op honderden Tibetanen die vreedzaam in Drakgo, Serthar, Ngaba, Gyarong en andere nabijgelegen Tibetaanse gebieden bijeen gekomen waren om hun fundamentele rechten op te eisen. Zes Tibetanen werden gedood en ongeveer zestig raakten gewond. Sommigen verkeren in kritieke toestand.
Gruwelijke daden zoals deze, en de systematische onderdrukking van Tibetanen, doet de wrok en boosheid onder de Tibetanen tegenover de Chinese overheid sinds de protesten in 2008, alleen maar groeien.
Al sinds de bezetting van Tibet beweert de Chinese regering standvastig dat zij er naar streeft om een socialistisch paradijs te creëren. Echter, fundamentele mensenrechten worden Tibetanen onthouden, het kwetsbare milieu wordt vernietigd, de Tibetaanse taal en cultuur worden geassimileerd, portretten van Zijne Heiligheid de Dalai Lama zijn verboden, en Tibetanen worden economisch gemarginaliseerd. Tibet is in een virtuele staat van omsingeling. Buitenlanders zijn uitgesloten om naar Tibet te reizen en de hele regio verkeert in wezen in een niet afgekondigde staat van beleg.
Ik dring er bij de Chinese leiders op aan om gevolg te geven aan de noodkreten van de Tibetaanse demonstranten en degenen, die zichzelf in brand hebben gestoken. Door doodslag en geweld zullen jullie nooit de werkelijke grieven van de Tibetanen en het herstel van de stabiliteit in Tibet aanpakken. De enige manier om de Tibetaanse kwestie op te lossen en te zorgen voor duurzame vrede is door eerbiediging van de rechten van het Tibetaanse volk en door middel van dialoog. Voor iemand met een diepe toewijding aan een vreedzame dialoog, is het gebruik van geweld tegen Tibetanen onaanvaardbaar. Dit moet bovendien scherp worden veroordeeld door alle mensen in China en over de hele wereld.
Ik roep de internationale gemeenschap op om solidariteit te tonen en om op dit kritieke moment uw stem te verheffen ter ondersteuning van de fundamentele rechten van het Tibetaanse volk. Ik verzoek dat de internationale gemeenschap en de Verenigde Naties een fact-finding delegatie naar Tibet sturen en ook dat de wereldpers toegang krijgen tot de regio. De leiders in Peking moeten beseffen dat het doden van hun eigen 'familieleden' een duidelijke schending van internationale en Chinese wetten is, en dat zulke acties nog meer twijfel zullen doen rijzen over de morele legitimiteit van China en hun aanzien in de wereld.
Ik wil mijn geliefde broeders en zusters in Tibet vertellen, dat we jullie noodkreten luid en duidelijk horen. Wij verzoeken jullie dringend niet te wanhopen en je te onthouden van drastische maatregelen. We voelen jullie pijn en zullen niet toestaan dat de offers die jullie hebben gebracht tevergeefs zijn geweest. Jullie allen zijn elke en iedere dag in ons hart en onze gebeden.
Aan mijn mede-Tibetanen wil ik verzoeken geen Losar (Tibetaans Nieuwjaar), dat valt op 22 februari van dit jaar, te vieren. Echter, wees zo goed om de gebruikelijke religieuze rituelen in acht te nemen, zoals het naar tempel gaan, het branden van wierook en het doen van traditionele offergave.
Om onze solidariteit met Tibetanen in Tibet te tonen, dring ik er bij Tibetanen en onze vrienden over de hele wereld op aan om deel te nemen aan een wereldwijde wake op woensdag 8 februari 2012. Laten we een luide en duidelijke boodschap sturen naar de Chinese overheid, dat geweld en het doden van onschuldige Tibetanen onacceptabel is! Ik verzoek iedereen om deze wakes op vreedzame wijze te voeren, overeenkomstig de wetten van jullie land, en met waardigheid.
Einde verklaring.
Davincini: ben je sympathisant, dan kun je wat doen, kijk op http://www.tibet.nu/
woensdag 1 februari 2012
Anouk
Hier is ze met Postman op Parkpop, Anouk. En hoe ze daar zingt, schreeuwt, dat is lekkâh,
Ik zag haar afgelopen week in DWDD, en was even helemaal in de ban. Ik kan het fragment op YOUTUBE niet vinden, maar als het er is, zal ik het hier plaatsen. Ik vond wel andere opnamen van haar. En, ze heeft een stem jongens..ik denk dat, als ze nog een concert geeft, ik daar wel naar toe wil.
Abonneren op:
Posts (Atom)