Gummbah weer

Omdat ik moet lachen om zijn cartoons

Ideenee

En zo kan het gebeuren dat ik het ene idee na het andere heb, en ze een aantal uren allemaal vergeten ben.
Mijn ideeënfluisteraars blijven nooit lang op mijn schouder zitten. Misschien heb ik te smalle schouders of zijn de fluisteraars te vluchtig.

Ik moet ze ook meteen opschrijven. Die ideeën. Want ik onthoud ze niet. Net als mijn dromen. Die vliegen acuut weg zodra ik m'n ogen open. Ik probeer ze dan nog wel snel te pakken, maar ik heb nooit meer dan een hiel in handen die onder mijn aanraking en aandacht in as veranderd.

Want hier had nu een stukje moeten staan over het vervlogen idee

Nou ja, Niks aan te doen. Dan maar deze afbeelding posten. Een muurschildering in Groningen van Klaas Lageweg met als titel 'Vervlogen tijden'

Klapvee

Enthousiasme is er of het is er niet.
Zo denk ik er over.

Ik ben tegen klapvee. Aangestuurd worden door een idioot die in een studio aangeeft dat je moet klappen, of schreeuwen.....Ik doe niet mee.
Als iemand het wel wat vindt hebben, ga je te buiten!  Je kunt je zelfs opgeven via www.klapvee.nl.  Dan kom je terecht bij Dynamic Casting.  Je kunt dan betaald worden om bij suffe programma's te zitten en te klappen. Echt waar.
Maar ik houd er niet van.
Het is de rigoureuze dood van de kans op enige spontaniteit.

Echte spontaniteit of de afwezigheid ervan wordt geweerd uit studio's .
Dat kan men bij opnames van programma's niet gebruiken. Dat er bijvoorbeeld niet geklapt wordt na een item.

Maar niet alleen uit studio's wordt de spontaniteit gedood.
Ook bij evenementen
Zo was ik afgelopen weekend in het Thialf stadion te Heerenveen bij het WK Sprint.
Het publiek van Thialf is bekend om zijn enthousiasme.
Het is misschien ook enthousiast. Ja, dat is het ook
Feit is wel dat er voortdurend door een idioot op het publiek wordt ingepraat wat ze moeten doen. Nu springen. Nu inhaken. Let op. Een twee drie. Daar gaan we.
Ik kan dat niet.
Ik doe niet mee. Ik ben recalcitrant geweest in Thialf. Met m'n oranje trui.
Ik vond het al heel wat dat ik die had aangetrokken, eigenlijk.

Op popconcerten wanneer de zanger van een band roept : 'Allemaal de Handen in de Lucht!' ( meestal in het Engels ook nog!)  Dan denk ik: Wanneer je muziek de moeite waard is en een beetje wil swingen dan word ik misschien gegrepen en dan zou het kunnen dat ik me ga bewegen, misschien zelfs met m''n armen er bij. Dat zou zo maar kunnen gebeuren. Maar ik ga ECHT niet alleen met m'n vuist omhoog staan samen met al die anderen die dat wel doen alleen omdat jij het zegt! ( 'Eikel! denk ik er dan ook nog soms achteraan)

Te veel documentaires gezien over Hitler-Duitsland heb ik wellicht. Al die mensen met die gestrekte armen. Die beelden flitsen dan voor me.

Nee. Presteer eerst wat. En dan zien we wel. Oke?
Er is een verschil tussen enthousiast doen en enthousiast zijn.

Sarah McCoy - Beautiful Stranger

Ik hou sowieso al van oesters. En soms, heel soms, vind je er een parel in. Die vond ik.
Sarah McCoy- Beautiful Strangers.
Ik ga er niets over zeggen verder.
Even luisteren gewoon.
Hoewel gewoon? Ik werd weggeblazen!

Ashes to ashes

Hoe vervoer je een urn?

Ik ben de urn gaan ophalen met daarin de as van mijn vader. Ik wilde eerst schrijven: 'van mijn overleden vader'  maar overbodig  leek me
Hij is een half jaar geleden heengegaan en de as heeft al die tijd in het uitvaartcentrum staan  wachten.
Ik had een afspraak gemaakt van tevoren, want dat is wel gebruikelijk bij zo iets. Je gaat geen boek lenen bij de bibliotheek.
Er was een ruimte voor me vrijgemaakt met een beukenhouten ovalen tafel en 8 stoelen er omheen.  Een all-round uitvaartverzorgster reikte me de hand en wilde weten wat ik wilde drinken.
Doet U maar water. Er stond al een doorzichtige kan klaar voor me, alsof ze het wist.
En daar stond op een mooi plekje de urn. Een vaas van biologisch afbreekbaar materiaal. Heel licht dus. Maar de urn woog toch een kilo of vier schatte ik toen ik hem optilde. Puur het gewicht van de as. De fijngemalen botten.
De bedoeling was de as over een kleine twee weken te verstrooien op een mooie locatie in zijn geboorteplaats
Eerst zou ik hem nog even mee naar huis nemen.
De uitvaartverzorgster had een tasje voor de urn.  'Alsof het ervoor gemaakt is' zei ik nog.

Heel even overwoog ik de urn in de achterbak te vervoeren, maar koos toch voor de bijrijdersstoel. Dat voelde beter.
Veiligheidsgordel er omheen? nee. Ik zette hem in een boodschappenkrat en stuwde die voor de rest vol met mijn leren jas en nog een spijkerjasje. Dat kon ie niet omvallen.
Mijn vader had nog niet eerder in deze Nissan meegereden, en ik hoorde me hardop zeggen:' rijd je ook een keertje mee met deze wagen '.
Praten tegen as.
Ach, mensen praten tegen alles. Het angstige is alleen dat dingen tegenwoordig leren terug te praten.
Ik zit  te wachten op de navigatie-apparatuur die reageert op geïrriteerde op- en aanmerkingen rondom de gekozen route. ( 'ECHT WEL!!' ECHT NIET!!')
We vertrokken. De as en ik
Mijn afspeellijst speelde mijn liedjes, zoals het hoort. Nummers waarop mijn vader steevast een  lollige sneer over zou loslaten. Bij de zangeres die zo hoog zong vroeg hij me of ze misschien moest bevallen. De muziek kon hem nooit zacht genoeg staan.
Maar nu zou ie er aan moeten geloven.
De gevarieerde afspeellijst die random zijn liedjes koos was echter schappelijk, en de gedachte overviel me dat dit random gebeuren misschien door zijn toedoen werd gestuurd.

"And death is just a breath away
but so is life
Saying this, but knowing not
Which scares the most

For now
For now
Leaving point despair
Leaving point hope"

uit een nummer van Thomas Feiner: For Now

en daarna nog een aantal voor mijn doen toegankelijke nummers. Totdat Muse met the Stockholm Syndrome voorbij kwam. Vooruit. Die heb ik even voor hem doorgespoeld. Dat zou hij teveel herrie hebben gevonden.
Zo ben ik dan ook wel weer
Zo raar

Gert vervoert een kast

Gert was er. Even.

Hij reed met een aanhanger. Want hij had iets te vervoeren dat niet in de auto paste. Iets dat te groot was. 

Het was een kast. Net nieuw gekocht. 

Nou, nieuw?

Nieuw bij de kringloopwinkel. 

Vrouw viel op de kast.

Niet letterlijk. Maar bij wijze van spreken. Ze vond hem mooi. Met de deurtjes, de laatjes, de koperen handgrepen, het soort hout waarvan de kast was gefabriceerd. Ze wilde hem voor die prijs niet laten staan en Gert had toch al een aanhangertje achter de Opel hangen. Dus dan kon de kast mooi meteen mee.

Het zat Gert dwars dat hij niet goed achteruit kon rijden met een aanhanger. Net zo dwars als de positie die de aanhanger zelf aannam na weer een volgende dappere poging daartoe.  Verdomme. Kloteding! Hoe hij ook stuurde....

Hoe moeilijk kan iets zijn?

Afin, achteruit rijden zo veel mogelijk vermijden was dan geboden. Plus een keertje een uur echt oefenen onder begeleiding van een pro!!

Gert reed van Tilburg naar Bergen op Zoom, Daar moest de kast naartoe. Het meubelstuk stond tegen de regen ingepakt in dik plastic en Gert had de tegenwoordigheid van geest zijn snelheid aan te passen aan de norm en bochten met de aanhanger niet te snel te nemen. Gert zag het zeil om de kast klapperen elke keer als hij in de achteruitkijkspiegel keek. Ging prima allemaal

Nog even en hij zou zijn waar hij wezen moest. Het was inmiddels goed donker geworden

De laatste straat indraaien. 

Wat nu?

Er stond een man. Hij was ook met de auto, en was gestopt. Om Gert iets te vertellen. Iets over het zeil op de aanhanger.

Het zeil was losgeraakt zeker. En wapperde nou wat onbeheerst aan zijn voertuig.

Ja dat bleek zo

Gert zag dat het een en ander los was geraakt.

Maar....

Waar was de kast?

De kast zat niet meer in de kar. De kar was leeg. Alsof een goochelaar een truc had uitgehaald. Gert het slachtoffer was van een prank van het een of ander.

Maar dat was niet zo.  Een lege bak. Die hoefde je verder niet te inspecteren of de kast toch niet ergens in een een hoek was geschoven. De kast moest er afgevallen zijn onderweg. Ergens op het laatste stuk.

Shit. Als....het op de snelweg was gebeurd? Nog voor de afslag Bergen op Zoom??? 

Oh nee!

Gert moest terugkeren. De zelfde route terug. Op zoek naar het gevallen en ongetwijfeld zwaar beschadigde meubelstuk, maar erger nog waren de beelden die voor zijn ogen in gedachten opdoemden: Die van blauwe zwaailichten en daarachter een file en,,,,misschien een auto in de kreukels, of twee...met slachtoffers??

Voor Gert met de auto bij de snelweg kwam zag hij dat wat de mooie kast was geweest als grof vuil langs de kant van de weg liggen. Niet op straat Goddank. Goddank niet op de snelweg, maar keurig bij een parkeerplek met een oriëntatiepunt.Een plattegrond.  Zo'n plek waar domme onverschillige mensen hun blikjes uit de auto gooien,  papiertjes en rotzooi. Nu lag er zelfs een meubelstuk tussen. 

Geen betere plek waar hij had kunnen liggen. Het lag als afgedaan en zwaar beschadigd praktisch zijn laatste adem uit te blazen. Onbegrijpelijk dat Gert, noch zijn vrouw het ding hadden horen vallen. Onbegrijpelijk ook omdat er geen scherpe bocht was daar....Vrouw en Gert tilden het houten gevaarte terug op de aanhanger. Plus de resten die ervan af waren gevallen. Laatjes. Kastdeurtje.. 

En zo deed de kast zijn intrede in het huis van Gert. Nu staat het te drogen en te wachten op een poging opgekalefaterd te worden. Een klusmeubel. Gert kan zijn hart ophalen, want klussen, dat is echt zijn ding.....

let op de puntjes.

Procal Harum - A Salty Dog

Een mooi nummer ( uit 1969!)  in een even mooie uitvoering. Brooker nog uitstekend bij stem.