Jimmy Nelson

Jimmy Nelson maakte een prachtig fotoboek van verschillende culturen. Culturen die op het punt staan te verdwijnen. Die er waarschijnlijk over een kwart eeuw niet meer in die vorm bestaan.100en adembenemende foto's zijn het.

                                                         
                                                            Mursi uit Etiopie

                                                             de Himba : Namibië

                                                              Samburu uit Kenia:

reclame

In het kader van het vorige berichtje kon ik het niet laten deze te plaatsen.

Meisje in de sneeuw

Mooie foto. Meisje in de sneeuw. Ze lijkt ervan te genieten. Ze doet haar ogen dicht. Zo genieten vrouwen vaak. Met de ogen dicht.
De smaak van pure chocola.  Ogen dicht
Lichamelijk genot.Kussen. Ogen dicht
Heerlijk slapen. Ogen dicht
Niesen. Ogen dicht .
Ik heb ooit gehoord dat een sexuologe  het hebben van een orgasme vergeleek met niesen. Je moet een tijdje niesen, het lukt niet, en dan toch!! En zó voelt dat ongeveer jongens en meisjes.
 (Overigens is het dichtknijpen van de ogen bij het niesen ter bescherming, hoor ik. Anders zouden je oogballetjes bij een hevige niesbui uit de kassen rollen.)

Mensen sluiten ook hun ogen bij het bidden. Om zich te kunnen concentreren worden visuele prikkels daardoor uitgebannen.
Mensen sluiten ook hun ogen als ze iets niet van zichzelf onder ogen willen zien. De blunder die ze gemaakt hebben, en daaraan terugdenken.  De ogen dichtgeknepen zelfs!

Goed, dit meisje staat er met een col. Ze hoeft het niet koud te hebben. Ze warmt haar handen in haar jaszakken. Maar het sneeuwt! En ze geniet ervan!
Kijk naar haar. Door haar zou zelfs de grootste sneeuwhater toch van sneeuw gaan houden.



.

Klein eigenwijs boompje

Van wie zou dit een portret kunnen zijn? Ik denk dat veel mensen zich er in herkennen. Mensen die deel uitmaken van het versprokkelde minderheidsleger der Eigenzinnigen. De mensen met autoriteitsallergie. De mensen die buiten de kaders om groeien. Die hun eigen onbegrepen pad volgen. Die kiezen voor Burgerlijke Ongehoorzaamheid. De Ongewonen, Zij die uiteindelijk het meest gezien worden..
Maar zo ongewoon zijn ze niet hoor. Ze staan met de wortels in dezelfde grond, en hebben ook water nodig.

ouddorp

Afgelopen weekend waren we onder andere in Ouddorp en zagen er een fraaie zonsondergang

Stille nacht in een jachtige tijd

Kerst

Boom halen
Intuigen
Balletjes en lichtjes er in

Kerstdeuntjes

Balletjes en lichtjes er uit
De boom de straat op
Naalden opstofzuigen

lekker gegeten
maar veel te veel

Foute liefde

Bekijk de foto.

Dit meisje wordt na afloop van de tweede wereldoorlog kaalgeschoren, omdat zij met een Duitser heeft gevreeën . En de Duitsers waren de vijand dus ze had met de vijand gevreeën. En dat wordt niet goedgekeurd. Dat wordt afgekeurd en bestraft . Het publiekelijk kaalscheren was de straf die er op stond. In Frankrijk ( waar deze foto is genomen) maar ook in Nederland
De straf op liefhebben.
Een straf op liefhebben.

Ik weet niet wat dit meisje denkt. Zou ze zich schuldig voelen?

Oke. we gaan weer beginnen!!

Hoog tijd dat er weer eens wat gebeurd op dit blog. Ik heb er weinig meer op geschreven. Dit heeft zo zijn oorzaken. Daar misschien later over.
Wat ik wel gedaan heb is wat gelezen de laatste tijd

 Verder heb ik me verdiept in allerhande opzienbarende statistieken

Verder kijk ik natuurlijk voor de ontspanning ook naar leuke cartoons

en ik houd nog steeds van mooie foto's van natuur. Foto's met een glimlach

'On Sunday', David Lea

Painted

...avondschemering, 6 september

Nieuws van de Regio

We hebben een sticker op de deur. Op de brievenbus in de deur, om precies te zijn. Een sticker die we op aanvraag hebben gekregen van Milieudefensie.
Er op staat dan dat het niet op prijs wordt gesteld dat er ongeadresseerd reclamedrukwerk in de bus wordt geschoven , 'NEE' staat er op. Duidelijk voor elke bezorger
Huis aan huisbladen mogen wel. Want daarin staan toch vaker weetjes over de regio en om niet helemaal verstoken te blijven van het nieuws, vooruit maar! We doen  de Gazet en de Bergen op Zoomse Bode!We bladeren die even door om te kijken wat er zoal speelt
Op het voorblad staat het belangrijkste nieuws. Mijn mond valt nog niet bepaald open van ontzetting als ik lees

"Verdubbeling van klachten bij onkruidbestrijding

Bergen op Zoom - De klachten over onkruid in de openbare ruimte zijn het afgelopen jaar verdubbeld. Kwamer er vorig jaar in de periode van 1 april tot eind augustus nog 'maar' 25 meldingen binnen, dit jaar waren dat er 58".

Maar mijn mond valt toch open!

Wat lezen we hier?
Een ambtenaar, druk bezig met het verzamelen van klachten. Hij rubriceert ze netjes bij elkaar in een mapje neem ik aan. Komt er een klacht over de groei van paardenbloemen op de grote markt, dan gaat dat in het mapje 'onkruidklachten'.
De wakkere ambtenaar keek wel op die middag. Alweer een klacht over onkruid? Het lijkt wel of het er steeds meer worden!. En dan kijkt hij in het mapje. Onkruidklachten 2015, en die vergelijkt hij dan met het mapje Onkruidklachten 2016, en wat blijkt?
Verdubbeld!
Jee!
Tijdens de lunch grapt een collega dat de ambtenaar de pers moet inlichten. De ironie ontgaat de ambtenaar en hij belt! Gloeit en belt!. Naar de krant.
's Avonds aan tafel vertelt hij het nog enigszinds nagloeiend aan zijn partner. Stevig en trots prakt hij daarna zijn bietjes door de aardappels.

De journalist is blij dat ie wat heeft!  Hij schrijft een stuk dat eindigt met

"wel zijn er incidenteel locaties waar nog extra aandacht aan besteed moet worden om de onkruiddruk te verminderen"

hij liet het zijn vrouw lezen nog voordat het gepubliceerd zou worden en zei: "Hee! Onkruiddruk!!! Mooi hè!?"

En ergens in een woning zit een zure bejaarde met een roemrucht psychiatrisch verleden op te veren van het bericht in de krant. Had hij Toch niet voor niks 35 klachten naar de gemeente gestuurd!

En ik,,,ben weer geheeeeel op de hoogte van de medemensch in de regio.

afwijkingsbevoegd

In onze gemeente is men driftig bezig dezelfde gemeente te promoten. De gemeente moet op de kaart gezet worden. En het lukt ze nog aardig ook.
Zo is bijvoorbeeld onze gemeente vorig jaar nog uitgeroepen tot de 'Groenste van Europa'
Ik weet niet precies WIE dat uitgeroepen heeft, ook niet wie de verkiezing heeft uitgeschreven en of die ook onder andere groene gemeentes is verdeeld, maar afin...Bij binnenkomst van de gemeente staat dit wapenfeit trots bij de plaatsnaam vermeld: Groenste Gemeente van Europa!
Toeristen moeten er op af komen.
Er wordt druk geïnvesteerd in toeristenvoorzieningen, recreatie. De toeristen moeten zich kunnen vermaken. Er ligt nu een plan om een uitzichttoren te bouwen. Niet zomaar een uitzichttoren waarvandaan je over de boomtoppen kunt kijken, nee. Een  multifunctionele uitzichttoren!! Want je kunt ook daarvandaan vogels spotten!!! ( )
Oorspronkelijk zou de bouw van de toren in strijd zijn met het geldende bestemmingsplan. maar het college wil toch zijn medewerking verlenen. Daarvoor hebben zij een afwijkingsbevoegdheid.

Een afwijkingsbevoegdheid.

Dat vind ik wel mooi, een afwijkingsbevoegdheid. Dat zou niet alleen het college moeten hebben, maar ik ook!! En misschien nog een paar burgers die door de screening komen!!.

Geen agent die je meer kunt aanhouden, want je hebt een afwijkingsbevoegdheid.
Niemand die meer raar van je opkijkt, als ze weten: die heeft een afwijkingsbevoegdheid!

Iemand met afwijkingsbevoegdheid wordt volkomen getolereerd, want mensen kunnen het plaatsen, en stellen elkaar lachend gerust: ". Het is geregeld. Hij heeft goedkeuring. Hij mag dat doen." De hokjesmens ziet dat het goed is.

Wat heeft dat met de toeristen en de gemeente verder te maken?
Niks!!!

HAHA!!

Cleopatra met de schitterogen

Ze was de vrouw van de jongste broer van mijn vader. Ze is onlangs overleden in de leeftijd van 85 jaar.

Het was een vrouw die ik graag zag en er op een bepaalde manier een zwak voor had. Een speciale vrouw. Al was het alleen al door haar verschijning. Flamboyant, stijlvol. Slank, ranke vingers.

Ze was voor mij Cleopatra met sprankelogen

Bijna recalcitrant kon ze zijn waar het heilige huisjes en ambtelijke protocollen betrof. Schamper en verontwaardigd kon ze zich daarover uitlaten. Zeker onder het drinken van een glaasje wijn.

Mijn tante hield van dans, muziek, zee zon en strand. Maar vond ook dat ze te vroeg geboren was en te lijden had gehad van de geest van de tijd.

Vaak werd ik vrolijk van haar. Wanneer ze licht aangeschoten een tirade begon over ongelijkheid van mannen en vrouwen bijvoorbeeld, onder de vermanende ogen van haar echtgenoot die haar een verdere alcoholische versnapering verbood.

Tante Bep. Ze kon lovend zijn over onze kinderen. Over onze reizen, en over mijn moeder in wie ze een lotgenote zag.

Ze leeft niet meer. Verdwenen als een vrouwelijke Alladin terug in haar karaf.

Wie was zij?

Op de afscheidsdienst was er niemand die het woord nam om te vertellen.

Mijn tante Bep. Cleopatra met de schitterogen. In de kist geflankeerd door twee jongemannen in het zwart die hun strakke rol met verve speelden . Daar lag ze in een hoekje. Te wachten wat er zou gebeuren voor ze de grond in zou zakken.

Maar geen toespraak voor haar. Geen anekdote werd publiekelijk verteld. Geen beknopte beschrijving van haar leven. Geen publiekelijke aandacht

Nu vul ik het in, maar zoals ik haar kende zou ze eerder DOOR de grond gegaan zijn.

Ze leek het excuus voor een tussentijdse familiereünie.

Op de terugweg zaten mijn lief en ik zwijgend in de auto. Radiohead op hoog volume. Voelde zowaar tranen in mijn ogen komen. Ik zou mijn flamboyante tante niet meer zien. Er niet meer mee praten. Maar meer nog was de traan omdat ik haar gemist had op de reünie waarvan zij het middelpunt had moeten zijn. Ik had over haar willen horen spreken. Wie was zij, wat heeft ze betekend?

Ik voelde het als onrecht. Ik vond dat ze meer had verdiend

De obers hadden in de sjieke gelegenheid rondgelopen met zeer smakelijke hapjes en drankjes. Maar ik kon haar bijna horen protesteren:

Wat? Geen Wijn??!

protestborden

Mayday Mayday

Daar komt het weer.

Daar is de pijn.

Gemis in holle leegte, het gat in mijn hart. 

Een radeloze onrust. 

De onberedeneerbare liefde. 

Het drukkend en duwend onvervuld verlangen.

Daar is de pijn. In scheuten opwellend vanuit mijn buik

Hoe kan ik mezelf hierin niet verliezen?

                                                             ( anoniem)

de Dag

Bleek warmer dat ik had gedacht dat het zou worden. Kwam mede door de weerberichten. Die hadden me op verkeerd spoor gezet.

Het was duidelijk;  zo met een lange broek en alles, dat zou te warm worden.

Wat wel een plezierige gedachte was: ik zou lekker in de tuin kunnen zitten!  Want het zonnetje zou zo wel doorbreken. Heerlijk met een boek of tijdschrift en mijn smartphone. Opgewekt  uit de schuur de zittingkussens van de lounge bank gepakt, de rugkussens, de kussens voor de zitstoelen, het kussen voor de ligstoel.

Het kleedt de tuin meteen wat meer aan. Oogt meteen zomers

Dan die verstikkende broek  uit, waarvan de broekspijpen begonnen te kleven aan mijn benen. Naar boven de trap op, schoenen uit, vetertjes in de knoop, maar met geduld en wat behendigheid…los! Sokken uit. Heerlijk! Lange broek uit. Vrij! Mijn benen konden weer ademen. Korte broek pakken. Alles wat in de broekzakken zat van mijn lange broek overhevelen naar de broekzakken van mijn korte broek…portemonnee, opener, muntje voor winkelwagentjes, smartphone, aansteker, usb stickje met de back-up van mijn laptop, sleutels natuurlijk…Dan de riem uit de lange broek halen en  insteken in de korte broek.

Wie doet je wat!? Schoenen weer aan, zonder sokken. Klaar! Naar beneden! Zie hier. Man met zomerse outfit!

Nog even een mailtje doen

Kijk naar buiten. Wat nou!? Regen. Regen?

Snel naar buiten…de kussens van de loungebank …voor je het weet zijn ze doornat. Ik gris ze van de bank en spurt ermee naar de berging, smijt ze er neer. Loop snel terug voor de hoofdkussens..hoppa…naar de berging…weer terug…de kussens van de zitstoelen. Kussen van de ligstoel. Waarom moest ik ook zo nodig ALLE kussens pakken?

Zo. Alles daar weer dan netjes opbergen.

Ja..het koelt af.

Voel het plots om mijn benen.

Boven doe ik mijn schoenen uit. Korte broek gesp ik los…daar sta ik weer in mijn onderbroek. Lange broek aan. Spulletjes in de broekzak. Riem om.

Naar beneden,

Waar ik de zon zie doorbreken.

Dus..

het zou geloof ik niet mijn dag worden

De Ongenuanceerd Schreeuwende Menigte

Als man kan ik een kind niet meer een aai over zijn bol geven,of bijvoorbeeld een snoepje want dan staat de ongenuanceerd schreeuwende menigte achter me. ( tenzij het mijn eigen kind is natuurlijk, of het kind van een familie of bekende) Ze staan achter me wanneer ik het heb over vluchtelingen, zwarte Piet, het milieu, de samenleving…Tjeesz…wat word ik DAAR ziek van, van die ongenuanceerd schreeuwende menigte. Zijn dat nou dezelfde mensen die we eerder ‘de zwijgende meerderheid ‘noemden?  Ze reageren al na één zin van een ander. Niet in staat de spanningsboog  op te brengen om te luisteren naar het hele verhaal. Over een kwart eeuw hoop ik dat we in deze samenleving zover zijn dat deze mensen gelabeld zijn met ‘Rijp voor Behandeling’ en intern een gedegen  communicatietraining mogen ontvangen. Ik wil er nog aan meebetalen. Een bijdrage aan een meer verdraagzame samenleving. De sociale media brachten ons tal van mogelijkheden met elkaar te communiceren. De kwantiteit is gestegen. De kwaliteit gedaald. De onverdraagzaamheid en het onvermogen tot empathie van de OSM stemt me somber

De OSM  kunnen we in verband brengen met de ontmenselijking. Het ontbloot de primitieve egoist die het kleed  van normen en waarden naast zich neer gegooid heeft

Waar vinden we de OSM eigenlijk?

In en rond voetbalstadions zie je ze vaak. Herkenbaar door het voortbrengen van geluiden die niets betekenen. Meestal  een langerekte klinker. Van achter uit de keel geproduceerd. Met als enkel doel gehoord te worden. Dat is het grote manco van de OSM. Ze willen gehoord worden maar hebben niets te vertellen dat hout snijdt.

Vaak klinkt het als  ‘euh’….( De pauze die mensen nemen om woorden omhoog te laten borrelen ). Maar dan veel luider!  Het klinkt alsof ze er trots op zijn.

EEEEUUUUUUHHHHHH!!!!!

WE KUNNEN NIET OP DE WOORDEN KOMEN!!!

EEEEEUUUUUHHHHHHH!!!! De strijdkreet van de OSM . Spreekt boekdelen.

Umbillical Brothers - The Flat

Misschien was ik wel erg melig toen ik dit zag, en vinden jullie het flauw. Maar ik heb me de tranen gelachen!!

It's a brandnew day and I'm alive

Hein de Kort 

                                                        Snoopy van Charly Brown
                                                            kreeg ik opgestuurd

Referendumpje doen?

Kijk, in Nederland ( maar volgens mij overal ter wereld)

heb je mensen en mensen ,

Daar kunnen we het toch met z’n allen wel over eens zijn.

En onder die mensen en mensen heb je ook stemgerechtigden.

De een maakt gebruik van dat recht, de andere niet.

Ieder zijn redenen.

Tegenwoordig is ook meer in opkomst, stemmen via referenda

En dan komt het er méér op aan.

Zeker als de grondwet gewijzigd wordt en we een bindend referendum kunnen organiseren. Een beetje zoals democratie bedoeld is, zou je kunnen zeggen .

Momenteel zijn de referenda in Nederland raadgevend. Adviserend. En een advies leg je naast je neer als je vind dat het geen goed advies is. Dat doe ik ook, dus ik kan de regering niets kwalijk nemen.

Nee, bindende referenda.

Then we’re talking.

Ik ben er voorstander van dat we kunnen gaan stemmen over zaken die ons allemaal aangaan.

Maar je hebt mensen en mensen.

Je moet wel weten waar je het over hebt als je gaat stemmen. Ik neem aan dat een meerderheid het daar wel mee eens is. Dus ik zou willen voorstellen: Even een kort simpel examentje afleggen voor je gaat stemmen dan . Een paar simpele vragen. Gewone basiskennis.

Stemmen over de Oekraïne? Wijs het even aan op de kaart en vertel er iets over. Bijvoorbeeld. Heb je het goed? Dan heb je een stembiljet verdient. Anders niet. Dan mag je ( nou verzin het maar...) ook stemmen, maar alleen raadgevend! ?

Het is lastig te organiseren, want de antwoorden op de vragen zullen binnen no time bij het binnentredende stemvolk ter ore komen.

En wie maakt de vragen, en wie beoordeeld ze?

Daar moeten we nog even op broeden mensen. We hebben nog even. Want die grondwetswijziging zal nog wel wat tijd in beslag nemen.

In the meantime: goede suggesties hier deponeren graag!

Radiohead Daydreaming

.

blij dat we vrij zijn

5 mei...

...en ieder die geen vlag uit heeft hangen vandaag zou dat godverdomme verplicht moeten worden!!

                                                        Lousche

Teringtwitter

Ik erger me aan mensen die denken dat vrijheid van meningsuiting een vrijbrief is om iedereen verrot te schelden en naar hartenlust te beledigen, zeker als het nergens op slaat. Het toont zoveel domheid ,  gemakzucht en lelijkheid

 ‘ gore graftak met je achterlijke hoeremoeder! Krijg de kanker net als die tyfusklerelijder van een vader van je. Ik pis over je lijk en jaag de fik in alles wat je lief is’ ( bijvoorbeeld tegen een leraar die vader vertelt dat zijn zoontje misschien beter speciaal onderwijs kan gaan volgen)

Standaard reactie: “….ik begrijp Uw kwaadheid, maar…”

Als je ertegen protesteert hoor je uit het gapend gat onder de neus: “Vrijheid van meningsuiting!!!Vrijheid van meningsuiting!!!”

Dan kan je hem wat mij betreft  slaan en roepen “Recht van Verzet! Recht van Verzet!!”

Vrijheid van meningsuiting is een enorm  groot goed. Dat moet je niet te grabbel gooien of verkrachten, maar er zorgvuldiger mee omgaan dan dat we nu doen. 

Er zijn genoeg mensen die ze van mij de mond mogen snoeren.

De notoire kankeraars van twitter? Zet ze bij elkaar in een chatroom, denk ik wel eens.  Dat ze samen kunnen twitteren.Onder soortgenoten!  Noem het  “Teringtwitter”

Ze komen er op af, je zult het zien.

Gebruikers van twitter die scheldwoorden gebruiken worden dan voortaan  automatisch doorgeschakeld naar Teringtwitter.

Zo moeilijk kan dat niet zijn. 

Toonbeeld van lijdzaaheid

Gatverderrie!

Ze staat er weer!

Ik zag het al toen ik met m'n blauwe Opel Zafira  de parkeerplaats van het winkelcentrum opreed.

Shit

Buiten bij de Albert Heijn staan de in elkaar geschoven boodschappenkarretjes. In mijn achterzak bevindt zich immer een muntje om een karretje los te trekken. Die muntjes heb je nodig omdat je anders misschien het karretje zou meenemen naar huis, of misschien het ergens onbeheerd  achterlaat.  Dat laat je nu wel uit je hoofd want je wil je muntje terug!!

Slim bedacht!

Want het werkt

Karretje? Zei ik dat, karretje? De’ karretjes’, daar lopen de peutertjes in de supermarkt tegenwoordig achter. Waar wij volwassenen achter lopen zijn boodschappenwagens!! Ik voel me er klein achter. Moet bijna met m'n handen boven mijn hoofd om het boodschappenwagentje (!) voort te duwen langs de schappen van de supermarkt. Als ik een blikje sardientjes in het wagentje leg moet ik het laten vallen omdat ik niet bij de bodem kom. Nu ben ik nog niet eens een lilliputter. Lilliputters kijken wel uit als ze boodschappen gaan doen. Die nemen dan een mandje.

Eigenlijk wel lullig dat die schappen in Supermarkten zo hoog zijn voor lilliputters. Maar goed. Daar wilde ik het helemaal niet over hebben eigenlijk.

Ik wilde het hebben over degene die er  buiten bij de boodschapkarren staat!  De vrouw met de daklozenkrant. Ze heeft ogen die je doen denken aan de foto’s van de jodenvrouwen die in de oorlogsjaren op de trein naar Auswitch werden gezet.  Ze heeft een  hoofddoekje om. En ze kan met smekende ogen kijken als ze zegt  ‘goeiemiddag’.  Wat heb ik de pest aan die ogen. Wat heb ik er de schurft aan, want ik kan mezelf geen houding geven tegenover haar.  Ze zadelt me altijd op met een onbehaaglijk gevoel. Of ik haar nu wat geef of niet. Ik kan het niet uitleggen. Maar als ik de kans krijg loop ik er met een grote boog omheen. Wat scheelt het? Niet veel. Dan rijd ik voortaan 2 kilometer verderop naar een andere supermarkt.

Waarom kan ik die vrouw niet gewoon negeren? Waarom kan ik er niet vriendelijk tegen zijn? Misschien wel omdat ze voor mij het toonbeeld is van lijdzaamheid. Ik kan er niet mee overweg. Met lijdzaamheid.  Het maakt me kwaad.  Ik wil haar wegduwen en haar wat toestoppen tegelijkertijd. Ik kan er ook niet omheen. Ze staat bij de boodschappenkarretjes die ik nodig heb. Ze is daarmee opdringerig.  Ooit vroeg ik haar met mij mee te lopen naar mijn auto verderop. Dan kon ik mijn boodschappen daar uitladen in de achterbak en dan kon zij mijn karretje terugbrengen en mocht ze de 50 eurocent die er in zat houden.

Dat deed ze niet.

Toen was de kous er voor mij een tijdje af.

Voor een tijdje ja. Want na een paar weken gaf ik haar maar weer wat. Een mens moet toch goed doen. Hopeloos.

Echt voldoening geeft het nooit. Zij bezorgt MIJ hoe dan ook NOOIT een goed gevoel.  

Waar doe ik goed aan?

Yentl en de Boer

...vind ik leuk

Rustgevend Blauw

Wat zijn we toch knap.

Wat kunnen we toch veel

Wat hebben we toch veel onderzocht al.

Fijn hoor, zo knap als we zijn

Klinkt daar cynisme?

Nee hoor

Ik denk dat dat maar zo lijkt, als je dat denkt

Dat zit dan meer in jezelf misschien.

Wat nu weer ontdekt is..

Het komt uit Japan.

Daar zaten ze met een behoorlijk hoog zelfmoordcijfer op de een of andere manier. Ik kan me er wel wat bij bedenken. In Japan.

Op treinstations vooral. Daar springen ze dan voor een aanstormende trein.

Ik weet niet of er ooit iemand is geweest die zich in een treinstation opgehangen heeft.

Vast wel. Alles is immers al gebeurd. In Japan zal er ook wel ooit iemand zijn geweest die harakiri heeft gepleegd op een station. ( Misschien nadat hij voor een vertrekkende trein is gesprongen die de andere kant opreed)

Een grappig filmpje daarover op YouTube niet gevonden. Maar dat wil nog niet zeggen dat het niet gebeurd kan zijn. Niet alles staat op YouTube!! Vergeet dat niet jongens en meisjes!

Maar zelfmoord plegen door voor de trein te springen komt vast vaker voor op treinstations dan ophanging in een treinstation..

Laten we dat aannemen

Kost tijd hoor als er iemand voor de trein gesprongen is. Voordat alles onderzocht en geborgen is..

Brrr…luguber idee. Geen prettig werk

In Japan sprongen ze dus veel voor de trein. Maar tegenwoordig is dat een stuk minder. Dat komt hoogstwaarschijnlijk denken ze omdat lichtkleur en de hoeveelheid licht direct van invloed zijn op de gemoedstoestand.  Blauw ledlicht heeft op stations in Japan een kalmerfend effect opp mensen. Sinds dat ze dat aangebracht hebben stappen  potentiele zelfmoordenaars gewoon keurig IN de trein in plaats van ervoor te springen. Op de roltrap nog overtuigd geweest dat deze roltrap de laatste zou zijn, in de blauwe vertrekhal  snel tot rust gekomen.

Zou het daarna  goed gegaan zijn met de Japanner nu hij weer in de trein zat? Leeft hij nu lang en gelukkig verder?

 In Nederland gaan ze het ook aanbrengen in sommige stations. Er is groen licht voor blauw licht. Want in 2015 waren het er 223 mensen die voor een trein sprongen. Daar moeten we wat aan doen.

Aan de oorzaak van het toenemend aantal zelfmoorden misschien ook wel een keer trouwens!!

Maar ja, je kunt niet alles tegelijk.

Opgeruimd (2)

Wanneer je je zolder gaat opruimen krijg je dingen in handen ‘van vroeger’. Soms gaan   dingen al decennia lang mee.

In mijn geval heb ik nog zaken van een halve eeuw geleden. Schoolrapporten, een zwemdiploma. Batmanplaatjes. Monkeesplaatjes, wikkeltjes van  autodropjes….

Wat je ermee moet?

Weet ik niet. Ze lijken te dateren uit een ander tijdperk. Een vorig leven waar ik ooit lang geleden een film over gezien heb.  Maar het was geen vorig leven,  geen film.  Want kijk.  Ze zijn tastbaar, die plaatjes, die schrijfseltjes.

 Ik ruik soms aan die dingen. Reuk prikkelt de herinnering sterk.

De voetbalplaatjes. De dubbele exemplaren ruilen op school. De lagere school.

Die spullen doe ik niet weg. Ook al doe ik er niets mee. Ze zitten in een doos. Die doos staat op zolder. Achter een schot. Te wachten op een volgende verhuizing.

Dagboeken zitten er in. Onleesbaar handschrift.  Wat heb ik veel geschreven. Veel gekrabbeld. Kinderlijke naïeve puberale onzin. Maar: Wat staat er op de kaft?

1980!?Maar, toen was ik 22!! Zo oud als mijn oudste zoon nu is! ???

 Shit! Dat is confronterend! Ik was rond die leeftijd nog lang niet zover dan hij nu is!

Hij kent z’n verantwoordelijkheden, denkt na over z’n handelen, kan zich goed verantwoorden. Weet waarom hij dingen doet of laat. Kent zichzelf.

En als ik mezelf lees??   Geblabla.

Merk ik iets van ontwikkeling? 

Nauwelijks

….En daar waar ik eerst nog  had gebladerd en gelezen met een meewarige smile op mijn hoofd , is die smile nu plots verdwenen  en kan ik me met terugwerkende kracht schamen voor de kinderlijke krabbels die ik toen kennelijk als ‘boeiend genoeg’heb neergeschreven, met mn 22^e nota-bene.( ik ga geen voorbeelden geven!!)

Opeens weet ik niet helemaal meer zeker of de doos de volgende verhuizing wel halen zal…

 

Marie Kondooooooooo!!

Doorgaan

De dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen  de dagen de dagen dedagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de dagen de  dagen dagenda  de dagen dagenda de dagen  de dagen de dagenda de dagen  de agenda de dagen de agenda de dagen de agenda de agenda de agenda de agenda de dagen de agenda de agenda de agenda de agenda de agenda de agenda de dagen de dagen de agenda.

In ons land zijn er momenteel ruim een half  miljoen mensen die lijden aan depressiviteit. Ik kwam laatst iemand tegen die zei: ik HEB geen depressie, ik BEN er een!!  Daar konden we dan wel weer om lachen. Maar dat zegt niets,

want een depressieveling lacht ook wel eens.

Wie er misschien met recht lachen en die niet depressief zijn, zijn de Prozac pillendraaiers.Ze heffen het glas hoog op het  personeelsfeest.

Er staat muziek op.

Ramses Shaffy:  ‘We zullen doorgaan’

grafschrift

Het was even 
een hectische tijd,

maar gelukkig
is de rust wedergekeerd

7 maart, een mooie dag

Een mooie dag was het.

Ik besloot  naar het water te gaan. Langs de Oosterschelde begaf ik me, en heb er genoten.

Nachtmerrie

In de nachthemel van neon
spoedt zicht een schier heilige
processie van veelkleurig blik
op rubberen banden brutaal en
zonder mededogen over het asfalt

asfalt dat zich als een morsig
lint slingert tussen huizen, scholen
en kerken, langs theaters, moskeeën
en uitzinnige stapels kantoren

asfalt dat wijken verbindt
waar armoede op straat speelt
en rijkdom achter gesloten
deuren de lakens uitdeelt

de gouden haan op de toren
bedelt geruisloos om aandacht
te midden van schreeuwende
reclames van casino's disco's
en zuigende bordelen

argeloze voorbijgangers op de
rand van de stoep staan verbijsterd
te kijken naar al dat geweld
ze willen wel vluchten
maar hoe en waar naar toe

         Eugenie Daniëls-Klep

David Bowie - Blackstar

The life and death, pieces of art.  En wat een afscheidsvideo, 

Opgeruimd!

In mijn omgeving , ik werk veel met vrouwen, heeft Marie Kondo er eindelijk de wind onder gekregen.  De Japanse heeft de juiste toon gevonden om vrouwen eens hun boeltje te doen opruimen. Ze heeft een boek geschreven met de simpele titel ‘Opgeruimd’.  Visie:  Een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimde geest!.

Het slaat wonderwel aan! Vrouwen staan voor hun opengeslagen kastdeuren en vragen zich af van welke dingen ze nog Werkelijk blij worden en welke dingen er weg kunnen. En er kunnen veel dingen weg! Dingen die hun nut allang bewezen hebben. Die alleen nog staan te staan of liggen te liggen. Ongebruikt. 

Oosterse methoden kunnen hier op aftrek rekenen. Een paar jaar geleden was het Feng Sui. Een Chinese leer was dat. Dat ging over de inrichting van je huis en hoe de energie daarin  goed te verdelen viel, want dat schortte er blijkbaar nogal eens aan, en dan voelde je je niet helemaal senang in je eigen huis. Maar als je volgens de Feng Sui beginselen je huis inrichtte dan kwam alles oke. Dan kon je weer vrijuit ademen en je weer lekker voelen in je eigen huis.

Hobbeldehobbel, daar gingen ze met z’n allen aan de slag. De Feng Sui vaandels werden in parade enthousiast door de straten gezwaaid! Persoonlijk ben ik er slechts licht door geslachtofferd. Maar toch.

Één van de Feng Sui regels was dat het bed zich niet mocht reflecteren in een spiegel. Vraag me niet waarom. Niet goed voor de energie ongetwijfeld

In onze slaapkamer stond ons bed tegenover een vierdeurskast. Schuifdeuren. Op al die schuifdeuren spiegels!! Zul je net zien…Dus, dan kon natuurlijk niet meer! Maar ja. De actie die daaruit zou moeten volgen, namelijk het vervangen van de deuren of het behangen van de spiegelruiten ofzoiets, daarvan is het niet meteen gekomen ( de klusser in huis is zoals we weten zwaar allergisch voor bouwmarkten)  Wel doet mijn vrouw sindsdien ’s avonds voor het slapen gaan de schuifdeuren open, zodat ons bed inderdaad niet kan worden  weerspiegelt.                                                 

Ik zit wel elke ochtend in een open kledingkast te kijken. De effecten op MIJN persoonlijke energiebeleving laten zich raden, maar ik kies ervoor mijn mond te houden.

Dan bevalt me déze rage beter, die van Marie Kondo. Op een foto zie ik een jong charmant meisje, de schrijfster van het boek.

Maar eigenlijk is het volgens mij door een man geschreven. Ik ben het nagegaan en weet inmiddels dat ik gelijk heb. Het is Arie van de Kuilen uit Charlois, die de godvergeten klerentroep van zijn vrouw he-le-maal beu was! 

Stil houden! Dat spreekt!

Alleen in een zaal met van Gogh

Het overkwam ons afgelopen woensdag in het Kroller Mullermuseum bij Otterloo. Ik weet niet of het echt bijzonder IS, maar ik vond van wel! Te staan te midden van die beroemde schilderijen. Geen Japanners voor m'n snuffert. Geen Amerikanen.Geen zich vervelende Otterloër. Niets, niemand, zelfs geen suppoost! Alleen wij!

Olijfboomgaard, totaal en detail

Hoe dichtbij kun je komen?

                                                      Detail van : Terras bij nacht

Groet uit Zoutelande

Weercijfer 10 in Zoutelande. En een vrije dag op deze 16e februari, We liepen en verzamelden op het strand en pakten een glaasje op het terras van een strandtent. Het leven kan mooi zijn.

Achter de geraniums...

Bejaarden weer achter geraniums!

En Hoe!

Tegen de tijd dat de 50ers en jongeren van nu de leeftijd van 80 hebben bereikt en langzaamaan aan mobiliteit gaan inleveren zullen ze vaker op hun kamer te vinden zijn.  Eenmaal ouder prijken daar misschien  de chrysanten,  sanseveria’s en geraniums op de vensterbank. Als vanouds hangen er aan de muur waarschijnlijk portretten van de familie.

Maar pas op! De beelden achter de bloemekes veranderen wel iets. Zat opa voorheen met tussen zijn lippen een bolknak en voor zich de krant broadsheet voor zich uitgespreid aan tafel, radio aan;  nu wordt er binnen niet gerookt. Dat is verboden in het huis waar hij woont. En hij leest de krant op tabloid formaat.

Als hij daar straks nog toe komt.

Want de opa van straks krijgt er mogelijkheden bij. Een speeltje dat de TV en de radio enigszins naar de achtergrond zal verdringen.

Opa zit voor je het weet achter de geraniums met een soort kastje om zijn hoofd. Een dikke bril. Opa zit dan de virtuele wereld te bekijken. Hij beleeft het strand van Costa Rica, kijkt er rond. Hij zit in de zweefmolen. Is op safari met de four-wheel drive in Zuid Afrika. Draait in een capsule rondjes rond Moeder Aarde, en schaars geklede  schoonheden doen hem die opwinding voelen, die hij dacht verloren te zijn. 

Als je straks langs een bejaardenflat komt, en je ziet die plantjes staan en die vitrage’s hangen, denk dáár dan maar es aan! De bejaarden zijn zo echt niet meer zo zielig en alleen. Wie weet krijgen ze nog virtueel  mensen op bezoek ook! En wát voor!! Heb je die vrouwelijke robots al es gezien?!

Legendarische platenhoes

De debuutelpee van de Latin Rockband Santana, getiteld 'Santana' vond ik niet meteen om over naar huis te schrijven, maar ik was wel gegrepen door de hoes. Kijk wat je hier in kunt zien, en verbaas je.

JIJ bent snel!!

Vroeger  toen ik jong was en ik vaker een boodschap moest gaan halen voor mijn moeder in het naburige winkelcentrum, deed ik heel vaak mijn best om dat zo snel mogelijk te doen. Ik vloog over de weg, over het grasveld over de stoepen. Rennen!.  Een hardloper was ik.

Als jongere leek ik niet tegen de onvoorspelbaarheid van de buitenwereld opgewassen te zijn en wilde er alleen maar zo snel mogelijk doorheen.  Zo zou je het kunnen zien. Of er een flinter waarheid in zit, ik zou het niet met 100 procent zekerheid kunnen ontkennen. Ik vloog! Ik  moest wel!! Mijn benen begonnen meteen te rennen zodra ze buiten kwamen

Ik voelde me de supersnel.

Wat zou moeder wel niet zeggen dat ik zo snel weer met de boodschappen was teruggekeerd?

Nou, niets.

Meisjes zijn kleine vrouwen, mannen zijn grote jongetjes. Ik was vandaag een groot jongetje. Want toen ik vandaag bij de supermarkt nog een boodschap moest gaan halen heb ik dat rennend gedaan. Niet omdat ik heden ten dage nog zo veel ren. Sterker nog,  ik doe dat helemaal niet meer. Ik rende nu om te zien of ik nog fysiek in staat was OM te rennen! Hoe lang geleden is het geweest?  Mijn spieren wisten zich het niet meer precies te herinneren zo lang. Ze protesteerden dan ook acuut toen de beweging werd ingezet. Ze waren verward. Ze begrepen de beweging niet. Wat wilde die man met die Dirk vd Broek boodschappentas in zijn hand nou? Oh…rennen? Ze moesten zich even zetten...

Het zag er niet uit die eerste tientallen meters. Houterig, stram,  lachwekkend waarschijnlijk. Het maakte me niet uit. Zou ik nog kunnen hardlopen ? Dat wilde ik weten! In ieder geval zo’n tweehonderd meter? Dat het dan ook nog toont? Een beetje gestroomlijnd..

Mijn spieren kregen langzaam door waartoe ik het lichaam trachtte aan te sturen en warempel, het begon medewerking te verlenen. 

Tegen de tijd dat het hardlopen van mij er minder lachwekkend moet hebben uitgezien trad wel onmiddellijk de verzuring op.Maar goed. Ik was er toch al.

Als een wervelwind door de winkel. Gris gris. Afrekenen bij de kassa, er stond helemaal niemand voor me in de rij!! Pinnen en terug! Snel ! Hardlopen ging met een doos wijn en een zak macaroni lastig , nu werd het meer snelwandelen.

En hop, daar was ik weer bijna thuis…en al vóórdat ik de deur met de sleutel  opende betrapte ik me op dezelfde infantiele gedachten als dat jongetje van vroeger. Wat zou mijn partner zeggen??

“Zo! hè???JIJ bent snel terug!!”dat zou ze zeggen.

Maar niets.

Dus daar hoef je het niet voor te doen.

Thuis ging ik verder waarmee ik bezig was. De miskoop van 2009: ‘een zelfontdooiende vriezer’ ontdoen van brokken en plakken ijs. Wat heerlijk dat er zoiets als zelfspot bestaat!!

Sean Yoro

Fiona Apple - I Know

Di nummer heb ik al eerder op dit blog staan. In een andere uitvoering. Deze mag er ook zijn. Fiona Apple, of, hoe intens kun je je tekst beleven?

tegeltjeswijsheden

de moedermelk voorbij

Dankbaar werk

"Kapot ben ik!

En waarom? Omdat ik m’n medemens geholpen heb

Nou ja, mens? Wat er nog van over is dan. Een kwijlende hersenbeschadiging is het.Kan nauwelijks nog iets. Eten en schijten. Mèt hulp! Niet echt een prestatie wel? Dat kan een pasgeboren baby ook.

Het is ook een soort pasgeboren baby.  Maar dan een hele zware. 104 kilo

Hij moet er uit. Hij moet in z’n stoel. Aangekleed worden, in zn korset gehesen,  geholpen met eten en drinken. Op het toilet gezet worden. Afgeveegd. Aangekleed. Lift in, lift uit. Zijn mondhoek voortdurend afgeveegd.

Hij stoot soms onverstaanbare klanken uit. Heeft alleen een knuffel van een paard die hij altijd bij zich heeft. Een ondergekwijld beestje. Stinkt vaak. Moet dan uitgewassen worden.

Het huis moest worden aangepast. Grotere bad- en slaapkamer. Drempels weg, bredere deurdoorgangen.  Hulpmiddelen moesten worden aangeschaft en aangemeten. Hulp moest worden aangevraagd ( dat was IK dus) 

Zodat hij uit bed kan, kan wassen eten en kakken, en daarna weer terug in zijn verschoonde ledikant met daarin een anti-decubitusmatras, daarboven een plastic beschermhoes, twee moltons een onderlaken, en een dekbed in een dekbedhoes. Hij krijgt elke dag van mij een schoon kussensloop

Ik doe de was voor hem. Ik lucht de kamer. Verzorg zijn voeten, de schimmelinfecties tussen de tenen. De kalknagels laat ik aan de pedicure. Ik was het kolossale lijf, met twee badlakens op het bed en het bed op steeds verstelbare hoogten . Verwijder stront tussen de billen, het zweet tussen de liezen. Ik behandel plekken met lanette-zalf of talkpoeder. Ik poets zijn tanden. Ik scheer zijn kop. Zodat hij er netjes bij kan zitten. Maar zijn hoofd hangt in de stoel naar beneden. Ik probeer hem zo goed mogelijk zijn medicatie toe te dienen.

Ik kam zijn haren en zet het in de gel.  Rijdt ( duw!) met hem de stoepen op en af naar de kapper

Ik zet de rolstoel op de oplader, haal hem eruit. Verwijderen het vuil uit de anti-decubituszitting van zijn rolstoel. Ik zorg dat reparaties aan de rolstoel doorgegeven worden aan Welzorg.  Ik manoeuvreer hem met een tillift op een badbrancard. Ik wurm me langs smalle ruimtes omdat de toestellen veel plaats in beslag nemen.  Gooi het afval weg, de rubberhandschoenen en de plastic schorten, de resten eten die op de grond zijn gevallen. De beschermhoesjes voor mijn schoenen maak ik schoon.

Dankbaar werk? Ik zie niets dat ik kan uitleggen als een dankbare blik. Of een tevreden lach.

Binnenkort viert hij zijn 63^e verjaardag. Dan wordt er voor hem gezongen: ‘Lang zal hij leven!’Maar of ík het nog lang volhoud, dat weet ik niet"

Ook Bowie

Ik wil van Bowie nog een nummer plaatsen. Niet het meest gangbare. Niet het meest bekende. Maar voor mij een fascinerend nummer, dat je met een behoorlijk volume met de koptelefoon op moet luisteren,

Het heet Neuköln.  Een instrumentaal nummer van het album 'Heroes' De stem is de stem van de saxofoon, bespeeld door Bowie, die daarmee een hartverscheurend verhaal vertelt dat  me ontroerd.Valse noten die z'n uitwerking op mij hebben, want ze vertegenwoordigen voor mij de scheuren en barsten van een triest leven De sinistere eenzame sfeer die in het begin neergezet wordt bezorgt me rillingen. Geen vrolijk nummer, dat zal duidelijk zijn, En: het zegt je alles of niets.

op zoek naar jezelf

Ik ga op zoek naar mezelf.

Ha, daar ben ik al. ( dat is snel!)  In de spiegel.

Daarin zie ik mijn verschijning. Mijn voorkomen.

Ik kijk in mijn ogen. Daar zit 'mezelf' misschien in.

Als ik ergens zit, dan zal het daar zijn

Maar nee, in die zogenaamde spiegels van de ziel

kan ik zoeken wat ik wil.

Maar

Ik ben natuurlijk niet mijn ogen.

Dan zou ik blinden te kort doen.

Mensen die zichzelf zoeken, kijken niet in de spiegel,

Die gaan weg. Op reis. Met weinig middelen op pad. Bijvoorbeeld een pelgrimstocht houden.

Back to  basic. Rechterbeen voor het linkerbeen zetten. En dan het linker weer voor het rechter. Een hele tijd achter elkaar. Hoe eenvoudig kan het zijn?

Alles wat je nodig hebt past in je rugzak.

Over paden, over heuvels, langs bergtoppen.

Kijk de pelgrim gaan. Komt met elke stap dichter bij zichzelf,

en kijk….Daar aan de andere kant van de heuvel komen ook wandelaars. Een heleboel.

Ook pelgrimgangers?

Nee. Zij noemen zichzelf refugees.

Die mensen zijn helemaal niet bezig  zichzelf te vinden, ze zoeken  een plaats  waar ze kunnen blijven en veilig zijn.  Ze hopen op een plek  om te leven en te werken aan de overkant van het Kanaal

De pelgrim ziet en luistert.

Eerst had hij  zichzelf wijsgemaakt dat hij zo basic bezig was. Hij had voor zijn gevoel afgezien toen hij laatst een dag door de regen had gelopen over een modderig  pad. 

Zie de stoet refugees gaan. Kinderen. Kapotte schoenen. Vette haren. Besmeurde kleren.  Ze hebben geen Nordic walking stokken bij zich zoals hij. Wel smartphones. Degelijke tassen ook soms. Ze zijn misschien niet eens zo arm.

Gesprekken over  ‘jezelf vinden’ zijn er niet bij. Dat komt niet bij ze op.  

En de pelgrim? Het leek hem plots ook niet meer zo belangrijk.

...en gelukkig is er kunst

Zoals: Kunst in schilderijen. Ontwerpen. Zoals deze drie van Kemp

                               recognition

                   

                           

                               communi-que





                           centrifuge