Vroeger toen ik jong was en ik vaker een boodschap moest
gaan halen voor mijn moeder in het naburige winkelcentrum, deed ik heel vaak mijn
best om dat zo snel mogelijk te doen. Ik vloog over de weg, over het grasveld
over de stoepen. Rennen!. Een hardloper
was ik.
Als jongere leek ik niet tegen de onvoorspelbaarheid van de
buitenwereld opgewassen te zijn en wilde er alleen maar zo snel mogelijk doorheen. Zo zou je het kunnen zien. Of er een flinter
waarheid in zit, ik zou het niet met 100 procent zekerheid kunnen ontkennen. Ik
vloog! Ik moest wel!! Mijn benen
begonnen meteen te rennen zodra ze buiten kwamen
Ik voelde me de supersnel.
Wat zou moeder wel niet zeggen dat ik zo snel weer met de
boodschappen was teruggekeerd?
Nou, niets.
Meisjes zijn kleine vrouwen, mannen zijn grote jongetjes. Ik
was vandaag een groot jongetje. Want toen ik vandaag bij de supermarkt nog een
boodschap moest gaan halen heb ik dat rennend gedaan. Niet omdat ik heden ten
dage nog zo veel ren. Sterker nog, ik
doe dat helemaal niet meer. Ik rende nu om te zien of ik nog fysiek in staat was OM te rennen! Hoe lang
geleden is het geweest? Mijn spieren wisten zich het niet meer precies te herinneren zo lang. Ze protesteerden dan ook acuut toen de beweging werd ingezet. Ze waren verward. Ze
begrepen de beweging niet. Wat wilde die man met die Dirk vd Broek
boodschappentas in zijn hand nou? Oh…rennen? Ze moesten zich even zetten...
Het zag er niet uit die eerste tientallen meters. Houterig, stram,
lachwekkend waarschijnlijk. Het maakte
me niet uit. Zou ik nog kunnen hardlopen ? Dat wilde ik weten! In ieder geval
zo’n tweehonderd meter? Dat het dan ook nog toont? Een beetje gestroomlijnd..
Mijn spieren kregen langzaam door waartoe ik het lichaam
trachtte aan te sturen en warempel, het begon medewerking te verlenen.
Tegen de
tijd dat het hardlopen van mij er minder lachwekkend moet hebben uitgezien trad
wel onmiddellijk de verzuring op.Maar goed. Ik was er toch al.
Als een wervelwind door de winkel. Gris gris. Afrekenen bij
de kassa, er stond helemaal niemand voor me in de rij!! Pinnen en terug! Snel !
Hardlopen ging met een doos wijn en een zak macaroni lastig , nu werd het meer
snelwandelen.
En hop, daar was ik weer bijna thuis…en al vóórdat ik de
deur met de sleutel opende betrapte ik me
op dezelfde infantiele gedachten als dat jongetje van vroeger. Wat zou mijn
partner zeggen??
“Zo! hè???JIJ bent snel terug!!”dat zou ze zeggen.
Maar niets.
Dus daar hoef je het niet voor te doen.
Thuis ging ik verder waarmee ik bezig was. De miskoop van
2009: ‘een zelfontdooiende vriezer’ ontdoen van brokken en plakken ijs. Wat
heerlijk dat er zoiets als zelfspot bestaat!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten