‘Een krakkemikkige man telt voor een halve’. Dat dacht hij vanmorgen toen hij opstond. Ach, de nacht had te weinig rust gebracht.
Hij was diep in de kleine uren samen met zijn vrouw in slaap gevallen. Rondom hen op de vloer kleding, tissues. Het licht was wel uit gedaan.
Hij was wakker geworden van haar gehoest. Rond een uur of vier,halfvijf. Ze had een vervelende kriebel.’ Een virus’ zei ze. Zoonlief had het ook gehad.
Pogingen om het hoesten te stoppen wilden niet lukken. Echter, wanneer hij haar streelde klonk er geen kuchje. Vertrok hij vervolgens zelf naar dromenland, en staakte daarmee het ge-aai, dan herbegón het hoesten , en schrok hij wakker.
Hij had vandaag een vrije dag.
Zij zou gaan werken.
Hij zou haar weg gaan brengen. Fietsen was namelijk lastig: Sneeuw, gladheid. ‘Ik breng je wel met de auto’had hij gezegd.
- ‘Hoeft niet’
‘Weet ik, maar ik doe het toch’
Beneden was het nog donker. Hij ontstak wat sfeerlichtjes om de ochtend vriendelijk te laten ogen.
Hij zette thee voor bij het ontbijt van de kinderen, en koffie voor de vrouw en zichzelf,
Hij deed het bovenlicht in de woonkamer dicht, en gaf opdracht de kou uit de woning te verdrijven door de kamertermostaat op 19 graden te zetten.
Hij schonk Fristi en Appelsap in schoolbekers, en deed er een voorverpakt graankoekje bij.
Hij zette smeerboter op de gisteravond reeds klaargezette ontbijttafel. De vrouw had het broodbeleg verstopt tussen de voedingssupplementen.
Hij vergewiste zich tussendoor of het opsta-tempo van de kinderen, nog wel gelijke tred hield met het tijdschema, en herinnerde zijn kroost aan het tanden poetsen.
Een kort praatje aan de ontbijttafel en een kus. ‘Heb je de sleutel bij je?’ ‘Wil je geen handschoenen aan?’
De kinderen hadden niet gemopperd. Terwijl het zo na de vakantie, ook voor hun wel weer wennen moet zijn geweest, zo vroeg er uit.
Daarna bracht hij koffie naar de slaapkamer, waar zij nog in bed lag uit te kreukelen, en gooide tissues in de prullenmand.
Ze voelde zich niet goed. Maar zou wel gaan werken. ’s Morgens voelde ze zich immers nooit goed, en was het gevoel daarom geen betrouwbare graadmeter.
Een thermometer zou dat misschien wel zijn. Hij zocht er naar in de verbandtrommel.
Geen verhoging
Hij besloot de ramen van de auto met de krabber van het ijs en de aangekoekte sneeuw te ontdoen. De nieuwe ruitenkrabber bleek daarbij een waardeloze aankoop. Met water het ijs te lijf gaan dan maar.
Met een emmer en een gieter kon men Gert even later in de witte straat de ramen van zijn auto zien begieten. Dat ging beter, ondanks dat het water elke keer de neiging had binnen de kortste keren weer vast te vriezen op de autoruiten. Het was zaak de ruit onmiddellijk na het begieten te drogen.
Maandag, containerdag. Het GFT afval moest in zijn verweerde groene container, voor de gelegenheid voorzien van witte pet, aan de straat worden gezet. De deksel zat vastgevroren, en moest met kracht worden geopend.
Binnen, waar de temperatuur al behaaglijker aanvoelde, was de boel snel opgeruimd. Hij hield van een opgeruimd huis. Rommel gaf hem onrust.
Vrouw was opgestaan, maar hing nog tussen twee gedachten. Wel of niet gaan werken?
Tegen dat ze weg zou gaan, moest ze een noodzakelijke spurt naar het toilet maken, en besloot ze haar leidinggevende te bellen. Ik blijf een dagje thuis, want het gaat niet helemaal goed.
De dag lag open, zoals de sneeuw over de tuin lag. Ongeschonden. Niks mee doen. Geen sporen in zetten, want het wordt er niet mooier op.
Op radio 1 werd gesproken over het bevriezen van waterleidingen, en welke maatregelen men er tegen kan nemen. Gert had graag wat aanstaan als hij de strijk deed.
Maar dit keer luisterde hij niet echt. Eigen mijmeringen namen hem in beslag. Hij realiseerde zich dat het nieuwe jaar begonnen was, maar dat hij er slechts meer van hetzelfde in zag. Niks nieuw! Zonder dat hij wilde sombermansen voelde hij zich neerslachtig. Het ontbrak hem aan plannen en uitdagingen. Het nieuwe jaar rolde zich voor hem uit als die versleten gangloper, waarop de overbekende taferelen van jaarlijkse evenementen te zien waren, die erop wachten om belopen te worden. De kruisgang van Jezus. Het hobbelen van verjaardag naar vastenavond. Van paasei naar caravan, van kinderfeest naar Frankrijk,.van werk naar huis, van Sinterklaas naar kerstboom, naar vuurwerk..
Vrolijk werd hij er niet van.
Opgenomen in de achtbaan van het leven, of in de rij staan,voor die achtbaan.
De krat met gestreken kleding sjokte hij de trap op. Ondanks zijn niet vrolijk stemmende gedachten zag hij in de spiegel boven een redelijk zorgeloos hoofd, en kon hij er zich toe bewegen een grimas naar zichzelf te maken.
Buiten bij de voordeur lagen inmiddels stapels folders te wachten om door zijn zoon te worden bezorgd. De mensen moesten weten waar de dieetprodukten en fitness-apparatuur in de aanbieding waren. Na de Kerst de goede voornemens.
Op de p.c. checkte hij zijn mail en keek of er reacties waren op de stukjes die hij wel eens schreef. Niks.
Plannen, ook deel van de platgetreden loper, realiseren, daar ging het over.
Hij wierp een blik in de keukenkasten. ‘Wat eten we vanavond? Nog even boodschappen doen maar’
In de auto lichte een waarschuwingslichtje op: slipgevaar.
Bij de Aldi pinde hij het te betalen bedrag, en voelde zich hup – weer geregistreerd. Voortdurend geregistreerd. Daar! camera’s!
Het maakte hem mensch 34. Met zijn paspoort, zijn vingerafdruk, zijn zorgpasje, burgerservicenummer, personeelsnummer, telefoonnummer, betaalpas, gironummer, creditcard, en zijn adres, altijd weer zijn adres.
Adresloos wilde hij zijn. Niet geregistreerd wilde hij wezen.
Maar zelfs zijn auto was geregistreerd.
Een ongeregistreerde bestaat niet. Kan ook niet meer bestaan.
Hij zou een tijdje gezien worden als de Nieuwe Aliën, terrorist, verdachte, ontsnapte, illegale. Totdat hij wel geregistreerd was.
De kratten met boodschappen.
Wat een rijkdom. Het is toch gek dat mensen niet glunderend in de rij voor de kassa staan, met zoveel rijkdom
Als ze dezelfde inhoud van hun karretje in een kerstpakket zien zijn ze uitgelaten blij. ‘Kijk eens jongens!’ Omdat ze het dan niets kost.
Je maakt mensen blij met gratis dingen. Een minuut gratis shoppen bij de C1000. We zien de kroon op de schepping in optima forma.
Gert werd in zijn hoofd alle kanten opgesmeten. Boosheid, gelatenheid, tevredenheid, geluk, ze spraken hem suf en deden hem verstarren.
Wordt vervolgd
