In naam van het geloof

 Geloven is niet weten, want als je het wist dan hoefde je er niet het niet meer te geloven.

Je hebt mensen die geloven dingen zo sterk, dat het voor hen bijna een weten is geworden.
Maar dat is het niet. Het blijft geloven.  Er horen rituelen bij.  Communicatie met iets of iemand. Met een visueel onwaarneembare.

Er zijn mensen die bereidt zijn om voor het geloof te sterven. Die weigeren resoluut iets anders te geloven als datgene waarin ze geloven. 

Wat daarvan te denken?

Zijn dat helden,  dommerikken, merkwaardige wezens, principiëlen of levensmoeie mensen? Of een combinatie van deze?

Hoeveel honderduizenden zijn er in naam van het geloof wel niet verbrand , opgehangen, neergesabeld, doorkliefd , uiteengetrokken en gemarteld naar beste creatieve kunnen van ons sadistisch medemens? 

Er zijn zoveel naamloze helden.

Ze wilden en zouden hun geloof  niet verraden. 

Zou jij dat kunnen?

Als je gevraagd wordt: Geloof je in Jezus? en je weet dat als je de waarheid spreekt en bevestigend antwoord, dat je dan dezelfde middag nog op de brandstapel beland....

pfoe..

Khatia Buniatishvili - Recital: Ravel, Mussorgsky. Live HD at Salle Pley...

Een heel pianoconcert! En wat voor één! Ik heb er van genoten!! 

Omdat de gepasioneerdheid en overgave van de pianiste me raakt

Omdat het stuk van Mussorgsky 'Pictures at an Exibition' al zo'n 50 jaar een jaarlijks feest voor mij is om dat te horen . maar dan de bewerkte popversie van Emerson Lake & Palmer...die hebben me op het spoor van Mussorgsky gezet. 

En omdat ik de melodiën van sommige stukken zo prachtig vind dat ze me kunnen ontroeren.  En ze spannend vind om naar te kijken.

Met name 'Il Vecchio Castello ( the old Castle), Bydio,  en La Cabana de Baba-Yaga ( The hut of Baba Yaga)

Luister en kijk ook. Khatia neemt je mee in haar vervoering , beheersing en technische vaardigheid op de vleugel. En wees blij dat je leeft en je dit ook mag zien en luisteren.  

probeer je niet te irriteren aan gekuch uit de zaal

Hein de Kort

 

Herfst in zwart wit

                             Oke, de herfst is het seizoen van de kleuren. 

 

                             Maar ook zonder die kleuren is het bos de moeite waard

                                                                           Hoewel? 

Mijn band

deze foto.

Dat waren de mannen. De mannen die ik volgde.  Muzikaal gesproken dan.  In de eerste jaren na de ontdekking van de band die ze vormden deed ik dat zeer gedreven.

Ik zocht informatie over ze.
Ik had ze nimmer anders gezien dan op foto's, die ik uiteraard koesterde en herbekeek want bewegende beelden had ik niet. 
Het waren mijn helden. Zij maakten de muziek die aansloeg bij mij.Het was de muziek die me boeide, en die ik keer op keer herbeluisterde tot ik elke noot kon dromen. De teksten van hun nummers kende ik uiteraard  woord voor woord. Het waren de Pink Floyd. Er ging geen dag voorbij dat ik hun muziek niet draaide. 

De Pink Floyd nam  mythische vormen aan. Zo veel bands en andere muziekgroepen zag ik op tv, Maar nooit míjn band.  Ik moest het doen met wat ik had
Ik kocht de muziektijdschrifen waarin berichten stonden over de band want ik wilde alles weten.  Ik had de Muziek-Expres als tijdschtift. Ik las de spaarzame interviews met de bandleden. Ik zonk weg in de foto's. Ook in bovenstaande foto. Het was de binnenkant van de uitklaphoes van het album 'Meddle'. Die had ik uiteraard meteen na het uitkomen ervan gekocht. De intrigerende buitenkant van de hoes stelde, daar kwam ik pas later achter, een oor voor. De foto van de bandleden in zwart wit lieten niet  mannen zien die je onmiddelijk zou willen omarmen.  en wellicht wilden ze zich ook niet als goedlachse jongens  profileren, al wist ik helemaal niets wist van 'profileren'. Waarschijnlijk kende ik het woord niet of nauwelijks.
Maar het waren ze wel. Mijn helden! De mensen die de muziek maakten die me raakte en beroerde.  Op de foto aan de binnenkant van het schitterende album Meddle intrigeerde mij het meest die jongen het meest links. De blik in zijn ogen ofzo. Daar moest ik het meest naar kijken. Het was Roger Waters en hij speelde verschilende instrumenten maar was toch voornamelijk bassist. Bas. 

Ik droomde weg om zelf ook bas te spelen, in een band te spelen. Maar bij dromen bleef het.
Ik woonde met mijn 3 jaar oudere zus nog bij mijn ouders. Ook zij had op haar kamer vaak muziek aanstaan van Pink Floyd. Ze stond wekenlang op met 'Cirrus Minor' , een nummer dat tot droefheid stemt en waar mijn vader op dat moment van de dag begrijpelijkerwijs achteraf  geen behoefe aan had. De triesheid sijpelde er van af. 
Ik begon me bij het beluisteren van de Pink Floyd telkens meer te identificeren met de basspeler. En de man die het uit kon schreeuwen bij 'Careful with that axe Eugene" Een nummer van het album 'Ummagumma' waarbij die schreeuw centraal staat. Dat was ook Roger Waters. Introvert als een bassist, extrovert in een schreeuw. Een schreeuw die hij later ook nog zou laten horen in The Wall.
Want Pink Floyd bleef niet onder de radar, bleef geen psychedelisch rockbandje, maar vernieuwde en verbeterde en professionaliseerde.
Ik zag de eerste beelden van de band op de Duitse TV. Ik wist niet dat er een concert van ze op tv zou komen. In een verloren uurtje was ik tv gaan kijken en langs wat zenders gezappt en met een schok hoorde ik plots de geluiden van mijn band en zag beelden!!!. Bewegende beelden van ze! !!Ze speelden dat nummer. Mijn nummer!  1 Van mijn nummers!! Ik zette de TV harder en ik slokte de beelden op terwijl tegelijkertijd de voordeur opengedraaid werd en mijn ouders met een oom en tante binnenkwamen. "Zo, we zijn er weer"en nu was er visite dus de tv moest uit. 
Even nog!!!           Nee, er is nu bezoek 
De film, in de gids opgespoord heette: Pink Floyd live at Pompeï. Jaren later zou ik hem lenen bij een videotheek. 
Ze braken door. Pink Floyd, met Dark Side of the Moon, Wish You where Here, Animals en The Wall.
Bewegend materiaal te over nu...en af en toe....kijk ik nog wel eens. 

Stalin en de Top 2000

Wat ik nu aan het doen ben - het slaat eigenlijk nergens op. Ik wilde eerst zeggen: 'Met totaal onbelangrijke zaken!!'

Maar wat is belangrijk en wat niet? En wie bepaald dat? Bepaal Jij dat? Laat het weten of dat zo is, maar ik dacht: Niemand bepaald dat! Uiteindelijk is er geloof ik  niet buitengewoon veel van wezenlijk belang. We doen maar wat. We leven ons leven en houden ons bezig. Dingen doen zich voor of niet. We pakken dingen op of laten ze liggen. We proberen het goed te hebben, ons lekker te voelen.

Waar het allemaal goed voor is op de lange termijn;  sterker nog: òf het wel ergens goed voor is, is de vraag. Zelf maken we het niet meer mee, sterfelijk als we zijn, om te weten of dat wat we deden belangrijk was. 

Er zullen figuren zijn die zichzelf belangrijker vinden dan hun medemens  en  bewonderaars om zich heen verzamelen die gepassioneerd beweren dat wat zij doen en vorm  geven van een werkelijk toegevoegde waarde is . Het gaat hierbij veelal niet over accountants of notarissen, en al helemaal niet over managers, maar vooraleer over muzikanten, voetballers, kunstenaars en professoren. Edoch,  hoe succesvol en belangrijk díe zijn? De tijd zal het leren. 

Wrang is wel dat we vooral kennis hebben van de daden van mensen die volkeren hebben opgeruid in hun honger naar meer land en invloed. Machthebbers . Doerakken die heersten over opstandige volkeren. Generaals van veldslagen bijvoorbeeld. Dat soort creaturen waren het die 'de geschiedenis bepaalden' wordt dan gezegd. Die deden er toe. Hebben hun stempel gedrukt. En in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. 

Gelukkig krijgen de Goeden ook een vermelding in de boeken, maar eerder zijdelings ( Nelson Mandela, Mahatma Gandi).

Maar vooral  zijn het de machthebbers. De geloofbrengers. Daarover gaat het met name wanneer we de geschiedenisboeken die op de scholen rondcirkelen bekijken.  

En de anderen...de bobsleeers, de timmermannen en meubelmakers, de agrariërs, filiaalhouders, paardemenners, muzikanten, marktkooplui, kortom het gepeupel; die hebben er allemaal mee van doen en moeten hun leefomstandigheden  zich door de jaren heen laten welgevallen door wat bekokstoofd werd en word door de leiders.

Hun namen zijn vergeten, hun geschiedenissen niet wijd en zijd verspreidt. 

Uitzonderingen zij er op elke regel. Er zijn filosofen, wtenschappers, componisten en architecten die ook in de geschiedenisboeken terecht zijn gekomen en zo de tand des tijds hebben doorstaan en waarvan je dus kunt zeggen dat ze zeker wat hebben meegebracht.

Maar ik dwaal nogal af.  Ik dwaal ver ver af. 

Naar een ander continentje.

Want waar begon ik mee? 

Ik hield me bezig met iets. Namelijk nummers te sorteren waarvan ik vind dat die een plaats zouden moeten hebben  in de top 2000 lijst, die uitgezonden gaat worden aan het eind van het jaar op radio 2.  Dat is om een boel redenen onbelangrijk. 

Als er vroeger ook een top 2000 zou zijn geweest, dan zouden de favoriete nummers van Stalin, Churchill, Hitler en Napoleon misschien wèl ergens genoemd worden ( stel dat ze die ingevuld zouden hebben) . Aan de hand daarvan werden er dan misschien wel analyses gemaakt. 

Maar ja. Die zijn er niet. Ze zijn er te laat mee begonnen op Radio 2. De Radio was nog niet uitgevonden ook. 

Wat is belangrijk? 

Die vraag valt niet te beantwoorden in algemene zin. 

Wat belangrijk is voor jou hoeft niet gerelateerd te zijn in de belangrijkheid voor het leven op aarde in algemene zin. Dus doe lekker je ding en maak je geen zorgen. Tenzij je graag nog over 1000 jaar herinnerd wilt worden. 

Maar we hebben geconcludeerd dat je dan een volk moet gaan leiden of iets in die zin, en dat betekent meestal een carriereswitch die niet voor iedereen is weggelegd. 

Belangrijk is dat als je aan het eind van je leven bent  en je tevreden kunt terugkijken.

Gummbah weer

 ...omdat ik er zo om moet lachen.

Orwell's final warning - Picture of the future

Mensen

Ik weet niet meer goed wat ik moet schrijven over mensen

Mensen kunnen me misselijk maken maar ook ontroeren.
Doen lachen of doen huilen. 
Ik vind ze boeiend of ze laten me compleet onverschillig.
Ze zijn lollig of weerzinwekkend

behulpzaam of afgunstig
vriendelijk of grof
empatisch of egoistisch 
blind of ziende
doof of horende

Vandaag ben ik helemaal niet blij met mensen. Morgen weer wel
Hoop ik
 

Sommigen zouder beter zwijgen

Hij was er beroerd aan toe

Hij zweette, moest braken en hij had behoorlijke diarree.

Maar iedereen was het er over eens, dat vergeleken met die woordenstroom van vorige week ( en ook  die van de week daarvoor) 

dit verreweg het beste was wat uit hem kwam

                                                                                                                      LOUSCHE

Protest

Het Nederlands elftal in Quatar staat klaar op het veld

De hand op het hart 

Hé! niet het Nederlandse volkslied kinkt,

Maar het Nepalese 

                                         Lousche

Dienstverlening

Dus ik ga de apotheek uit. en ik loop naar mijn fiets. Dan komt er een vrouw naar me toe. Zo rond de 50, beetje gerefomeerd typje. Puntige bril op, en zij vraagt aan mij: "mag ik U wat vragen?"

Ik knik en zet mijn meest uitnodigende gezicht op.

Ze zegt: 'Weet U ook de weg naar residentie Bieduinen?'

Ik zeg haar: "ja hoor, dat is hier niet ver vandaan, U gaat hier rechtdoor langs het winkelcentrum de Putseweg in. Dat is een vrij drukke weg maar met een voetpad er naast. En dan loopt U ongeveer anderhalve kilometer door langs het Joods Kerkhof en links een gebouw dat gesloopt word, een oude steenhouwerij. Dan kort daarna is er een bushalte en dan bent U er bijna. Daarna gaat U de eerstvolgende rechtsaf en dan aan het eind van de laan ziet U de residentie"

Ze zegt vriendelijk "Dank U wel hoor"en vervolgt haar weg in de door mij aangegeven richting.

Dan herinner in me plots dat ik nog dat formulier in mijn schoudertas heb zitten, en waar ik nu iets mee kan doen.

Ik neem een holletje achter de mevrouw aan, en zeg: Mevrouw?  Mag ik U nog even wat vragen

Ze heeft ook een uitnodigend gezicht bij zich

Ik zeg: zou U zo vriendelijk willen zijn een paar vragen te beantwoorden? Ik heb hier een formulier. 

Ze kijkt vragend maar antwoord niet ontkennend 

"Goed, ik zeg wel dat dit gesprek opgenomen wordt voor persoonlijke ontwikkelingsdoeleinden :

*Vindt U dat U goed geholpen bent door mij?* Kunt U mij misschien beoordelen op een schaal van 1 tot 10?  *Wat vond U het prettigst in het kontakt? En wat het minst prettig? * Waarom heeft U mij gekozen om de weg te vragen?  Vraagt U vaker aan anderen de weg? Zo ja, Hoe vind U deze ervaring in vergelijking met eerdere ervaringen? Vind U dat Uw vraag door mij naar tevredenheid is beantwoord? Heeft U ook verbeterpunten voor mij? In hoeverre was de informatie die U kreeg duidelijk? Kunt U op een schaal van 1 op 5 aangeven hoe duidelijk de informatie was die U kreeg?

*Hoe bepalend was het uiterlijk van mij de weg te vragen? 

*Zou U de volgende keer weer de weg aan mij vragen? 

* Is het waarschijnlijk dat U andere wandelaars zult adviseren om aan mij de weg te vragen? 

* Bent U geïnteresserd in een maandelijkse nieuwsbrief van mij? 

Ze zei dat ik een gekke drol was. 

Bon

 

ik heb een krokant-bon. Geldig tot 16 december 2021. Het is een bon ter waarde van 1 puntzak friet. (Meer info kan ik krijgen op www.krokant.nu..ik kan bijv vragen of het inclusief mayonaise is) 

Zou de bon ooit verzilverd gaan worden?  Dan moet ik naar Ossendrecht rijden. Een kwartier met de auto. Daar kan ik de bon  inwisselen in de achtertuin van een restaurant.  Wel enigszins  omslachtig

Beter is het misschien om het te combineren als ik daar een keer in de buurt moet zijn of er langs kom. Hopen dat ik dan zin in frites heb

Laat ik er in ieder geval eens beter op letten, op die bonnen. Ik heb vaker tegoedbonnen.  Die bewaar ik zorgvuldig in m'n bureaula totdat de uiterste inleverdatum verstreken is en dan gaan ze bij het oud-papier.  Achteraf jammer soms

Bonnen van een andere orde, snelheidsovertredingen en parkeerbonnen  verdwijnen niet in de la. Die betaal ik meteen! Hop! En weg! Zondegeld. Daar wil ik zo kort mogelijk mee in m'n hoofd zitten. Bovendien geldt voor deze bonnen, dat als je niet snel betaald, de boete zich zal verhogen. Dat speelt óók mee in de rapheid waarbij de bewezen overtredingen afgehandeld worden. Eerlijk is eerlijk

Een 'bon' kan  prettig zijn. Vraag het de Fransen. Vraag het chocoladeliefhebbers. 

Bon heeft veel betekenissen. Als ik Wikipedia mag geloven zijn er wel 20 defenities

Het gebruik van het woord 'bon' wordt tegenwoordig in de betekenins van 'tegoedbon' vervangen door het woord "Voucher" Dat is Engels. 

BON is ook een afkorting en staat voor Beter Onderwijs Nederland. 

Nou, Beter Onderwijs Nederland!!! Verzin es gewoon een Nederlndse naam voor 'tegoedbon! Verdorie, komen we weer met dat Engels aankakken!!

'Voucher' We hebben toch verdorie een eigen taal! 

Het is allemaal begonnen  nadat Managers met hun Managertaal Nederland binnenvielen eind jaren 80.:  Die uitwas van Anglicismen!!

Het is tijd om ons voor eens en altijd van die Managers te ontdoen!!. En niet alleen Dáárom!

Dank zij die managers zijn we niet meer gewoon overspannen, maar krijgen we een burnout!!!

STOP HET MANAGEN, LATEN WE GEWOON WEER DE BOEL GOED REGELEN!!

David Bowie - The Hearts Filthy Lesson (Official Music Video)

Die man mis ik. Bowie. 

Ik zag deze wat macabere maar buitengewoon kunstzinnige clip met hemvoorbij komen.

Het nummer is goed

De video fascinerend. 

Er is geen enkele man waar ik zo gek op ben als Bowie

De slagboom, de automaat en de automobilist

Ik zit in de auto. Ik kom nauwelijks boven het portierraam uit. Ik zie mezelf wel eens voorbijrijden in reflecterende ramen. Dan neem ik het zelf waar: Deze Toyota Verso is veel te groot voor mij. Het is geen gezicht, dat kleine bolletje achter dat stuur. Ik moet op zn minst een kussentje. Maar dat is ook zowat

Ik ben er wel mee op vakantie geweet en heb er mee gereden. Over tolwegen ! Ik heb  gestaan op parkeerplaatsen waarbij er een ticket gepakt moet worden en later betaald  middels een automaat, welke is geplaatst voor de slagboom. Het is zaak  zo dichtbij mogelijk de auto langs de automaat te plaatsen, om vanachter het stuur makkelijker de nodige handelingen door het geopende portierraam te kunnen aanvangen en voltooien. 

Wat een overschatting was dat van mij dat ik dat inderdaad vanachter het stuur dacht te kunnen doen met mijn veiligheidsgordel nog OM! 

De handeling was simpel. De automaat had een kaartje in zijn gleufbek, en dat kaartje moest ik er uit trekken, dat was alles. Na deze handeling zou de roodwitte slagboom die nu horizontaal een barriere voor de auto vormde om door te rijden, omhoog gaan, en dan kon ik weer verder.

Ik rekte me uit om bij het kaartje te kunnen. En verder rekte ik me uit, en verder. De gordel rekte mee. En net met de toppen van mijn vingers en met een steeds roder aanlopend hoofd kon ik de rand van het kaartje, de ticket, raken. Maar ik moest er aan kunnen trekken!!!. Verdomde ticket. Die automaat liet niet makkelijk los ook! Ik zal...ik rekte me verder uit maar verdomme. Nee! Ik moest er aan geloven. De gordel moest uit. Het portier moest open want kaboutertje grijshoofd kan er niet bij. De vernedering van het klein zijn.! Achter me zitten Germanen in een Mercedes breed te grijnzen en nemen het stuitend tafereel op waarbij ze lachend opmerkingen tegen elkaar maken. Ik zou bijna mijn middelvingertje naar ze omhoog steken.

Une chorégraphie Originale par Sadeck Waff

welterusten lief

Het verlangde warme bed is daar

De koestering

Daar kun je uitademen

Het lichaam laten

Daar kunnen de najaarslfarden het overnemen,

kunnen de spinsels ontrafelen 

Glijden naar een onzichtbare schans

waarna aards vagevuur dooft

Morgen mag maar hoeft niet

Wanneer bestaat niet langer

Pasta Basta

Italianen zijn boeren. Boeren in de zin van: 'Wat ie niet kent, dat eet ie niet'

Kijk, wij Hollanders, wij aten zo'n 55 jaar geleden niet veel anders als aardappelen, groente, vlees.

Stamppotje. Jus, spruitjes, witlof, kool, spinazie, gehaktbal, karbonade, speklapje. Dan heb ik het leeuwendeel van ons voedingspatroon van toen wel te pakken. Ik krijg er nu gewoon zin in als ik het opschrijf.  Dat is ons typisch Holland eten. He-le-maal niks mis mee. Je ziet wel eens mensen misprijzend kijken wanneer ze over een Hollands gerecht horen, mensen uit Holland met een bepaalde air. Het is meer een houding denk ik, bij die mensen. Een houding die moet aantonen dat je een man van de wereld bent , en een verfijnde smaak hebt. Niet meer moet denken aan die maaltijden 'van toen'. Ze kijken erbij alsof ze het over kots hebben. Geen idee hoe ze erbij komen, en ze zitten er ook falikant naast.  In mijn optiek laat je eerder  zien dat je een stumper bent. Geen goede jeugd hebt gehad waarschijnlijk, en het eten uit die tijd associeert mèt die slechte jeugd. Zou dat kunnen? 

Met Hollandse maaltijden was niets mis. Ik luister even  niet naar betweterige diëtisten en andere voedingsdeskunigen.  Mensen vonden het heerlijk en werden er oud mee. Maar daarnaast was de Nederlander bereid om ook ook eens iets anders te proberen toen dat eenmaal zijn intrede deed. Bij sommige gezinnen duurde het een tijdje, maar uiteindelijk zijn verreweg de meeste Nederlanders overstag gegaan. Want we kwamen in aanraking met andere culturen, wij gingen als graag reizende Nederlanders naar anders culturen toe, of ze kwamen zelf hierheen en daar kwam ook die aanraking met andere voeding. We gingen over op chili con carne, nasi, bami, couscous, shoarma, dönner, ravioli, lasagna, tzatziki, moussaka en sufflaki, baklava en tirimasu, sushi, en noem het allemaal maar op. We waren Nederlanders en geen stug volk wat dat betreft. We hielden het 'andere'eten niet buiten de deur. Pizza's deden massaal hun intrede. 

Maar nu de Italianen.

Italianen eten pasta. Basta. Pastadeegballen die ze in alerlei vormen presenteren. Ravioli, tagliatelli, spagetti, macarani, gnochi, pizza's natuurlijk.  Deze Mediterranen  zitten er in mijn ( let wel) gebrekkige Italiaanse optiek helemaal in vastgekleeft. Ik loop hier in Noord Italië vaker langs terrasjes waar ik Italianen hun pasta's naar binnen zie werken. Een immer weke deegmassa van lange slierten of doorbuigende pizza's doordrenkt mat een tomatendiarree, altijd maar weer die tomatendiarree waar dan wat tussen drijft van wat dan iets van groente zal zijn, of vis, of kaas. Prakken pasta, waar ik ook kijk. Italianen eten éénzijdig. Op de menukaarten in de restaurants zie je het ook. Pasta voor, pasta na. Net alsof je hier in Holland in een goed restaurant gaat eten en je de keus hebt tussen gebakken aardappeltjes, gekookte aardappelen, krieltjes, patat, vlaamse of Franse frites, stamppot, puree, potertjes, gepofte aardappeltjes, aardappel-gratin, rösti rondjes, pommes duchesses, of pommes parisiennes. 

Persoonlijk vind ik dat je met aardappelen ( ach, wat een woord! laten we het zeggen op de manier waarop de Fransen het doen''les Pommes de Terres' ) veel meer kunt variëren dan met pasta. Kale pasta is week spul. Hoezeer ze ook hun best doen om het in verschillende hoedanigheden te presenteren, het blijft week. Mais Les Pommes de Terres! Je kunt ze frituren, bakken, koken, in de oven doen etc, en dan veranderd er behalve de vorm ook iets met de smaak van de pomme. Die kan krokant worden bijvoorbeeld. Afin.. 

Rijst zie je ze hier in Noord Italie ook vrijwel nooit eten trouwens, of sushi of welk ander wilekeurig gerecht dan ook.

Overigens eet ik zelf ook wel eens pasta hoor. Met smaak. Met veel groente er bij en niet te veel tomatenpulp . Dat kan genieten zijn. 

Je schijnt van te veel pasta eten ook heel druk te gaan praten en gesticuleren trouwens. Maar dat zal wel een fabeltje zijn

Van hem die niets te klagen heeft ( en dus makkelijk praten)

Klagen doe je niet. Hoor je niet te doen. Mensen die klagen worden dan ook zeuren genoemd. Zeurders moeten aanpakken, en niet blijven hangen in geklaag . Of ze moeten leren om met hun ongenoegen te leven. De eeuwige pijn, de mislukte dingen, dat ongeluk, dat verdriet, die frustatie . Hou er in Godsnaam mee op om het er alsmaar over te hebben.  

Uit het, laat het weten, misschien dat de ander je een tip kan geven, maar zo niet, hou er over op. Val de ander verder niet lastig, want hij gaat er genoeg van krijgen en laat je op een gegeven moment links liggen, en dan heb je weer wat om over te klagen.  In Israël weten ze dat. Je moet niemand tot last zijn met telkens hetzelfde verhaal over je misère, dan kun je beter tegen een muur zeuren. Ze hebben een muur gebouwd voor de klagers. 'Ga daar maar klagen' hebben ze bedacht. 

Wij hebben geen klaagmuur, maar allerlei peuten in het leven geroepen waar mensen tegen mogen klagen, en die we kunnen aanraden op het moment dat we het gezeur zelf he-le-maal beu zijn.

Maar een keer je ongenoegen uiten en daarvoor aandacht vragen is natuurlijk wat anders. Dat doe je onder familie, vrienden, goede luisteraars. 

Ik ga even wat delen. Ik durf het bijna niet te doen, want het heeft iets weg van klagen en ik weet wel dat ik daar eigenlijk totaal geen reden toe heb!! Nu al helemáál niet. Ik verblijf momenteel in een appartementje op Murano, Venetië. Ik heb vakantie, en alles zit ( praktisch) mee.  Maar over dat woord tussen haakje, praktisch, daar wil ik het over hebben. 

Reizen moet je liggen, en ik houd ervan. Al kun je je afvragen wat dat is: reizen. In een gesprek daarover laatst kwamen we er achter dat reizen veelal te doen heeft met ontmoetingen. Gesprekken hebben met anderen. Openstaan voor anderen. Jarenlang heb ik gelift. Als lifter door het buitenland was ik werkelijk op reis. Ik ontmoette veel mensen en hoorde wat ze bezig hield. 

Nu rijd ik met mijn vrouw door Noord Italië in onze Toyota. We spreken de taal niet, we komen enkel in kontakt met de mensen die ons bedienen in de restaurants, de kassameisjes, en de verhuurders van appartementen. We zijn toeristen. Ik zou graag willen zeggen dat we reizigers waren, maar op de keeper beschouwd is dat niet waar. We zijn toeristen die een ander sfeertje willen proeven dan thuis en mooie dingen zien. 

Dus dat doen we. Naar hartelust!

En bij het rondtrekken horen tegenslagen. Dat weten we ook. We zijn op de  bonnefooi op pad. Dat klinkt veel mensen avontuurlijk/ romantisch in de oren. "Leuk zeg!"is een veelgehoorde reactie. 

Het regelen ervan is echter waar het kan gaan wringen. Keer op keer zijn wij immers genoodzaakt een onderkomen te zoeken voor de nacht.  Een hotel of liever nog een appartementje. Het zoeken naar zo'n gelegenheid is vaak  een wat nerveuzige bezigheid. Ze liggen niet voor het oprapen, die hotelletjes, Veel  zijn er buiten het seizoen niet open. Bovendien zoeken wij een betaalbare gelegenheid ( wie betaald er in Godsnaam 263 euro per nacht !!??)en goed bereikbaar. Het moet een 'buiten'hebben ( een balkon of tuin) wifi, en het liefst een badkamer die je niet hoeft te delen. Het liefst ook in de buurt zijn waar wij willen zijn.  Zo'n slaapgelegenheid vinden voor de komende nacht, dat is een zoektocht op je mobiel langs 'maps' van Google, apps als Booking.com, en AirB&B. Een zoektocht die afhankelijk is van de ontvangst van het wereldwijde web. Want valt de verbinding weg...dan kun je niet veel. En de verbinding VALT nog al eens weg. Wanneer je wilt boeken, je wilt bellen met een hopelijk énigsinds voor ons verstaanbare Italiaanse verhuurster, wanneer je je het Italiaanse adres hebt doorgegeven aan de navigatie en deze halverwege uitvalt. Wanneer de routebeschrijving niet klopt, wanneer de boeking door een communicatiestoring fout loopt, wanneer het onmogelijk is ergens te parkeren, of om te draaien als je verkeerd gereden bent, op steile smalle hellingen moet keren en wanneer je hoort dat de onderkant van de auto de grond raakt.  Wanneer je moe bent en je benen en voeten pijn doen. Wanneer je je onderkomen eindelijk bereikt hebt en je nog een klein half uur moet rijden om de sleutel elders op te gaan halen. Je je spullem naar 5 hoog moet brengen in een flat zonder lift. 

'Leuk zeg! Avontuurlijk! Romantisch!' Maar dan even niet. 

Zo, ik heb het gedeeld. Je hoort me er verder niet over . Niet zeuren. 

Overigens heb ik een geweldige vakantie voor de rest,  en zonder dollen- ik schreef het al eerder: er zijn mensen die natuurlijk meer dan terecht klagen. Mensen kunnen het in het leven behoorlijk voor hun kiezen krijgen, en tegengewerkt worden. Die zullen ook nooit 'zeuren'genoemd worden. Voor hen moeten we er uiteraard zijn.

Moloko - Pure Pleasure Seeker [Pinkpop 2004-05-31]

lekker man 

zonsondergang Gardameer

Ik heb een warme jas die in z'n eigen binnenzak opgeborgen kan worden.

Op zich een uitvinding waar je toch makkelijk een hele winter lang blij van kan zijn en blijven.

Daarom treed ik de winter lachend tegemoet.

Vandaag had ik hem ook al aan. Omdat het tegen zonsondergang in oktober aan het Gardameer ook frisser worden kan. Met de jas aan wilde ik nog even op een terras voor de laatste avond hier naar de zonsondergang kijken.

Cassone di Malcesine

 

Aan de boulevard van Cassone di Malcesine, daar staat het standbeeld van deze vrouw, een danseres?

Prachtig hoe een foto van een zelfde beeld steeds een andere zeggingskracht kan hebben

Moet ik het er echt over hebben?

Moet ik er over beginnen? Bij aanvang van dit stukje weet ik niet zeker of ik dit in het digitale plakboek hebben wil.  

Maar ik moet het er even over hebben. 

Mijn gesteldheid. 

Saai, zeurderig onderwerp. 

Laat ik het maar niet doen ook. 

Alles wat je aandacht geeft groeit.

Er wordt al genoeg  geklaagd in de wereld. 

Mensen die daar meer reden toe hebben. 

Veel en veel meer. 

En terecht

op de weg en er rond om heen

In het buitenland neem ik mezelf mee. In het appartement dat we voor een paar dagen gehuurd hebben klinkt in de middag Radio 1 bij de lunch die we zelf hebben bereid zoals we dat ook thuis zouden hebben kunnen doen. 

We hebben van thuis de dingen meegenomen die we hier niet of heel moeilijk kunnen krijgen. Of veel duurder. We hebben melkchocoladevlokken, pindakaas, koffie, dropjes en nog een hele krat vol aan etenswaar en lekkernijen bij ons. 

De auto is groot genoeg dus neem alles maar mee wat je ooit misschien nog in je vakantie nodig zou kunnen hebben voor als je vermist bent in de bergen of aangerand in een steegje ligt of als een aardbeving het land teistert of als er opeens weer een pandemie de kop opsteekt. Gooi alles maar in de auto. Je kunt nooit weten. Het eet toch geen brood. Plek zat.

Dat ik een ongeluk maak doordat ik door al die spullen niets meer heb aan mn achteruitkijkspiegel...dat is een risico dat we dan maar even moeten nemen.

Nu ik het over de auto heb,  denk ik ook over het rijden in spitstijden in Italiaanse steden.

Vorige keer schreef ik over hoe verschrikkelijk klunzig je je kunt voelen als je niet te verstaan bent voor anderen en hoe afhankelijk je dan van die taal bent. 

Nou. Je bent evenzo afhankelijk als wat van je navigatie. Zelfs met een bijrijder die  met een gedetailleerde kaart op schoot zit en met de wijsvinger je route leest is het vaak puzzelen omdat wegomleggingen vaak roet in het eten gooien. 'Je moet hier rechts!....oh nee,,,je Moest hier rechts, de vorige!!' De sfeer wordt er dan niet beter op in de carroserie waarin de muziek dan allang is uitgezet, en er spanning op de gezichten van zowel rijder als bijrijder valt af te lezen. Het verkeer zoeft  en jij zoeft voor je het weet ook mee. Daarheen waar je niet wil gaan.  Dus je hebt Google Maps als navigatie bij je. De assistente van Google maps weet alles. Hoe laat je aankomt, waar de versperringen zijn, de file's. de ongelukken. De Google maps assistente stuurt je dan de beste weg op. De assistente blijft kalm. 

Maar soms ook onduidelijk. Inde onoverzichtelijke chaos die het verkeer hier af en toe kan zijn moet je bij de les blijven "Neem de afrit", "neem de splitsing", "Daarna links rechts aanhouden".  Onderweg naar Bergamo konden we de laatste 40 kilometer haar inmiddels schorre stem niet meer horen want er kon geen halve kilometer gereden worden en er was weer een rotonde die genomen moest worden. Rotonde's rotonde's. Je werd er gek van. Van doorrijden was geen sprake.

Maar je hebt haar wel nodig. Wanneer je onderweg gaat naar een geboekt onderkomentje ergens in de buitenwijken van een vreemde stad en de verbinding met het internet valt weg - iets dat in Italië meer dan je lief is voorkomt - dan rijd je opeens zonder wat. ...Zomaar wat te rijden. Het verkeer zoeft wederom en je zoeft mee. Dan moet je zien te stoppen ergens ( MAAR WAAR?) en dan geduldig wachten tot de verbinding met het internet en jouw mobiel weer op orde is. 

Laatst hebben we het gehad dat we bezweet  de intens schorre mededeling hoorden: "bestemming bereikt aan Uw rechterhand". en er helemaal geen bestemming was. 

Wel in de buurt, na enig zoeken, maar daar was niemand, Dat was een gesloten gelegenheid. 

Waar zat de fout?

Er was een misboeking geweest.

Nu moest er iets anders geboekt worden. Voor het donker het liefst. 

De verbinding laat het bij het boeken vaak afweten. Ik schold mijn mobiel uit, die er natuurlijk ook niet veel aan kon doen. 

Maar het lukte op een gegeven moment weer een nieuwe boeking te maken. Adres invoeren en gaan maar weer. 40 Minuten rijden.

Kon je er parkeren? Even zoeken. Ja wel een eindje er vandaan.

s Avonds op je kamer plof je neer, Het apartement lag op 5 hoog en had geen lift. De rugzakken, de tassen en  de koelbox had je naar boven gesjouwd. Ingechecked met je paspoort met de pasfoto van je ongure hoofd

Onderuit gezakt zat je later in het appartement. Een pilsje erbij, en even wat chips ofzo, net als thuis

Taal en geduld

In het kader van het werk dat ik doe is het een leerzame ervaring om in dit land te reizen. Hier voel ik me ook gehandicapt. Ik weet me afhankelijk van anderen. Ik moet mijn best doen dat ze me begrijpen.  Als toerist in een land waarvan ik de taal helemaal niet eigen ben voel ik me een onbeholpen sukkelaar. Ik sta daar maar te hakkelen en te wijzen en te grijnzen dat het een lieve lust is. Italianen doen dan medelijdend hun best om Engels tot mij te spreken, om me te begeleiden in het proces van - bijvoorbeeld-  me door een menukaart heenloodsen. Dat ik begrijp wat er staat, èn dat ik begrijp wat het is!!  De jongen die ober speelt put zich uit in het verduidelijken van de gerechten,  maar ik heb geen geduld en om er snel vanaf te zijn, knik ik maar snel dat het dát is wat ik bedoel, Dát ja! Wat dat hij zegt, dat wil ik! De jongen die de bestellingen opnam verdwijnt tevreden omdat hij het gevoel heeft dat hij helder heeft gemaakt wat voor de onbeholpen Nederlander niet duidelijk was en ik ben er ondertussen bepaald niet gerust op met wat hij straks terugkomen zal  

Italiaans leer je niet zo maar. Voor wat deze vakantie betreft  is het daar sowieso te laat voor. Daarbij heb ik geheugenproblemen die het aanleren van een taal niet vergemakkelijken. Ik ben al blij dat ik ' ciao' onthou. Bij wijze van spreken. Ik ben vooral blij met Italianen die goed verstaanbaar Engels spreken. 

Het zou schelen als ik ergens in dit lijf genen had zitten, waarin een substantie zou hebben gezeten die me zacht hadden doen oplichten in een aura van kalmte en geduld . Maar bij mij moet alles snel. Achter het stuur van de auto doe ik mijn best om iets van dat zachte licht naar voren te laten komen, maar het is hopeloos als voor mij een automobilist bezig is traag te manoeuvreren.  Of als de ingeblikte stem van mijn navigatie-assistente onduidelijke taal spreekt. Dan moeten de raampjes van de Toyota Verso open om het stoom uit mijn oren vrij baan te laten.

Heel af en toe. Dan lukt het. Dan kan ik de brekende hortende en stotende golven van onduidelijkheid met een Jezus-achtige goedtierendheid glimlachend gadeslaan en tegemoet treden. Die staat van zijn, die moet ik hebben als ik telefonisch in het Italiaans een kamer moet reserveren. Met wifi. Even diep ademhalen en het nummer drukken.

Op weg en daar van af

Wie zit er op iemand anders zijn vakantieverhalen te wachten?  Ik vind het vaak leuk om ze te horen, daar niet van, maar dagverslagen lezen?

Persoonlijk heb ik de behoefte niet. Of het moeten de verhalen van mijn kinderen zijn.  Vakantieverhalen zijn niet aan mij besteed.  Tenzij er een werkelijk bijzondere reis gemaakt wordt. Dat kan zijn door hetgeen er is voorgevallen, of door de bestemming die gekozen is. Soms kan ik het leuk vinden verslagen te lezen van reizen die ik zelf ook gemaakt heb. Vanwege de herkenbaarheid. Of, het moet een boek zijn van een auteur die ik heel goed vind. Zo heb ik wel een aantal reisboeken thuis.  Het onderscheid tussen reisboeken en vakantieverhalen, daar heb ik het geloof ik over. 

Ik ben in Italië. Ik blijf er nog een week of drie.  Tot dusver heb ik het goed naar mijn zin. In de coronatijd heb ik het reizen overduidelijk het meest gemist. Ik geniet van het enigzinds luxueuze rondzwerven. Met de auto. Ik neem het op de koop toe dat het soms veel langer duurt en het moeizaam gaat - vooral omdat de verbinding met het internet lang niet altijd stabiel is- om een betaalbaar en leuk onderkomen te vinden. We hebben behalve de prijs enkele noten op de zang: Een tweepersoonsbed, wifi, een balkon of een buiten. en liefst een eigen badkamer.

Wat foto's , om je een beetje de ogen uit te steken als vakantietip.

Langres

                                           Bij Lac de Besson in de Alpen, vlak bij

                                        Alp d'Huez, nog in Frankrijk dus

                                                                   Fort bij Exiles

                                                            Sacra di San Michele

 

Weer eens op weg.

 

Ik heb vakantie.En wat vakantie voor mij is, is geen agenda, en ook:

No hurry

Gaat ik vooral ‘Geen haast’ zeggen. Laten we onze taal niet aan de kant schuiven voor de grootste gemene delert, zo sprak de Rotterdammert, die er ook een hekel aan had dat Engelse begrippen en uitdrukkingen meer en meer hun vuile voeten komen afvegen aan onze Nederlandse taal. Alsof Nederlands er niet meer toe doet; het afgeschaft kan worden. Terwijl we allemaal toch weten dat het in het in het Engels misschien wel interessanter klinkt, maar dat dit daarmee tegelijkertijd een buitenproportionele zeepbel doet ontstaan.

Heel even een voorbeeld, al die ‘managers’ bijvoorbeeld. Wat doen managers? Dat zijn regelaars. Mensen tegen wie je zegt: ‘oké, regel jíj dat even?’ Het zijn uitvoerders van opdrachten. Maar het klink gewichtiger als de verkeersagent ‘trafficmanager’ genoemd wordt, en een personeelswerker een ‘Human Resource-manager’. Alsof ze het regelen zelf hebben uitgevonden. Maar ze zijn nog steeds even moeilijk bereikbaar. Een adviseur heet opeens in het Engels een Advisor. En zo stellen ze zich ook voor.

Heteen haast.

L heeft meer uitstraling, zo wordt gedacht. Maar niet voor mij. Blaaskakerij straalt voor mij niet zo

Terwijl Nederlands zo’n mooie taal is. Kom op!

Ik probeer daarom het Engels te weren. Ik wil het Nederlands niet opofferen. Juist omdat het maar zo’n klein gebied is dat de Nederlandse taal bezigt . Door een tsunami van invloeden van buitenaf dreigt deze taal nu ten onder te gaan.

Nederlanders hebben in koloniale tijden geprobeerd ons taalgebied wat te verbreden, met redelijk succes ( Indonesiërs spraken de taal keurig) maar dat moeten we ook weer niet willen.

Excuus, hierboven betrof het het schrijven van mijn ongeketende geest, die zoals vrije geesten vaker doen een zijpad verkoos, terwijl ik het juist over de vakantie wilde hebben.

Die als voorwaarde moet hebben, zoals gezegd: geen haast.

Hoe laat we zouden vertrekken, we zouden wel zien. Waar we zouden slapen, idem dito.

Onder een grijze lucht reed onze volgestouwde Toyota toen het eenmaal zo ver was, richting het Zuiden. De ruitenwissers zwiepten overuren. Een kleine maand , zo lang wilden we op pad gaan. Frankrijk. Italië. We zouden er vanzelf wel meer zin in krijgen.

De autoroute’s en tolwegen zoefden prima door, maar het rijden over wegen waarbij we door authentieke Franse dorpjes zouden komen leek ons op een gegeven moment wel zo prettig. Want er was immers geen reden om te jakkeren. We konden rustig aan doen. We hadden geen afspraken. Hoefden nergens op tijd te zijn.

Rond 18.00 waren we in de auto wel wat uitgezeten. We parkeerden bij een hotelletje bij Langres en wandelden er naar binnen om er tot onze verbazing van de receptioniste te horen dat ze ‘desolée was’, een Frans woord dat ik als brugpieper heb moeten vertalen als ‘wanhopig’. Waarom was ze wanhopig?Omdat er geen kamer vrij was voor ons. Echt wanhopig zag ze er niet uit, deze receptioniste. Haar troosten leek me overbodig. Het leek eerder alsof ze ons niet wilde inschrijven.

Omdat we misschien niet goed overkwamen voor haar, dat zou kunnen, zo dachten we later. Immers waren we daar zonder mondkapjes naar binnen gestruind – in Frankrijk gold het dragen van deze anti-besmettingskapjes nog als voorschrift ( in Nederland niet meer!) en de receptioniste kan ons mogelijk daarom gezien en beoordeeld hebben variërend van burgerlijk ongehoorzaam tot a-sociaal .

Een ander low-budget Hotel in de buurt was ook ‘complet’ . Maar telefonisch vernamen wij dat een zusterhotel in Chaumont wèl plaats zou hebben. Dat konden we dan meteen met alle toeters en bellen reserveren. Een half uurtje rijden dan nog.

Associaties met een cellenblok drongen zich op bij het betreden van ons kamertje. Er kon een bed in staan, zo groot was het. Kijkend uit het nog net niet getraliede raam had het er alle schijn van uitzicht te bieden op de ontluchtingsplaats van cellenblok F. Maar het bed was goed. Het behang bestond uit kleurige reproducties van oude gekleurde tekeningen die plaatsen aanprezen van New York tot St Valéry en Caux. Het gaf wat te zien in de vierkante meters waarin we ons bevonden. Er hing een klein tv-tje ook nog. We zullen nooit weten of ie het deed of niet. We hebben hem niet aan gehad.

Het hotel bood niets te eten en de restaurants in de buurt blonken uit in ongezelligheid en fastfood.

Het beste in de buurt was de Buffalo Grill. Country& Westernfood . In stijl zou je er op z’n minst een cowboyhoed moeten dragen en na afloop met de andere gasten lime-dansen.

Vlees, daar draait het om bij Buffalo Grill. Ingrid kreeg een speciaal scherp vleesmes toen ze haar biefstuk medium had besteld. Een kleine electrische heggeschaar had waarschijnlijk praktischer geweest. Ze heeft meer dan de helft laten staan, om een ontwrichte kaak te voorkomen.

Het was me s nachts al opgevallen dat het gedrup en geplets van regengeluid was gestopt. 's Morgens was het onverwacht droog toen we vertrokken en nog even lieten weten dat er zich in onze kamer geen handdoeken hadden bevonden. Maar dat klopte hoor. Die waren er niet aanwezig, of je had er een moeten huren voor een paar euro.

*Langres was een stadje waar ik nog wel heen wilde. Het had er veelbelovend uitgezien toen we er gister even waren, en het was nu droog, dus het plan was logisch : laten we gaan kijken en er een kop koffie nemen .

En daar hervond ik met het betreden van de oude en hier en daar schilderachtige stad – met kloppend vreugdevol hart- het aloude vakantiegevoel . Het op reis zijn. Het gevoel te leven. Het gelukkig zijn, weg te wezen, los te zijn.

Ik ben een reiziger, Ik heb veel te lang gesudderd.

We hebben het vestingstadje stadje doorkruist en rondgelopen over de stadswallen. Bij een boulangerie/ koffietent genoten van het Franse van Frankrijk met een grande café noir.

                                                              Uitzicht hotelkamer Hotel F1

                                                                   Kleurrijk behangetje 

                                                                             Langres

Moloko - Fun For Me (Live @ Pinkpop 2004)

Stukje show en lekkere muziek om weer in de stemming te komen

Kees van Amstel over kindermishandeling in Nederland

Hier werd ik stil van. Boos en verdrietig

Uit de grabbelton van mn laptop

In de loop der jaren ( sprak de oude man) heb ik op mijn laptop foto's verzameld van dingen die mij aanspraken en waarvan ik dacht dat ik ze nog wel een keer op dit blog zou kunnen gebruiken. 

Maar het komt er maar niet van. En nu bedacht ik  dat ik ze gewoon allemaal, of althans een aantal in één keer op Davincini zou zetten. Voor sommige plaatjes is dat lastig, omdat het om foto's van  kunst gaat waarvan ik niet weet en niet meer kan nagaan wie de maker is .

Mocht iemand  het weten, zeg het.

Ik zal een poging doen de foto's enigzinds te categoriseren

de foto hierboven is genomen door een drone. Ikzelf zou geen drone boven mn tuin moeten zien wat ik pak mn buks, maar...je kunt er ook mooie dingen mee doen. Deze foto vond ik bijzonder

Een natuurfenomeen dat bomen zo kunnen groeien. Deze foto's zijn in een bos in Polen gemaakt en het is net of ze dansen vind ik. 

Deze twee foto's in de categorie landschap, natuur. De Meteora in Griekenland waar ik ergens in de jaren 80 ooit was en die een onvergetelijke indruk op me hebben gemaakt en een foto die ik van het internet heb geplukt omdat de regenbuien daar als schimmige figuren uit de wolken lijken neer te dalen om het land af te struinen. Een welhaast apocalyptisch beeld

Mooie actrices, naast Maya Sansa dan (zie vorige bericht) . Ze zijn talrijk natuurlijk. Velen hebben al een plek eerder op dit blog. Dit zijn de Nederlandse Susan Visser en de Italiaanse Sophia Loren. 

                                                             Valentino Quijano, untitled

wie heeft dit geschilderd? Ik vond het een mooi sprekend schilderij . De uitdrukking op het gezicht bij de brief die ze leest

                    Gifjes die ik nog ooit wilde gebruiken als illustratie voor artikelen

Een oerflauwe grap die ik nooit weg kon doen

                                          De sensualiteit van de kus. Hoe mooi is dat. 

                                 Zover even deze tussentijdse opruiming. De rest komt later

La Meglio Gioventù

 Je hebt van die films die meer zijn dan films alleen. Het zijn monumenten. 

Dit is er zo een.

Het verhaal van een Italiaanse familie vanaf het einde van de jaren 60 tot 95 . 

Ik ben het met de recentie eens die indertijd in 'De Morgen'stond. 

"40 jaar Italië in 6 magistrale uren film"

...em dan IS het al zo'n mooie film, en dan speelt Maya Sansa  OOK nog es mee!! 

Geniet!!

Weet je wat mensen tegen me kunnen zeggen wanneer ik zeg dat ik de komende weken op vakantie ben in Italië? 

Goede reis?   Nee, die bedoel ik niet

Veel plezier?   Nope

Dat zeggen ze inderdaad ook wel. Maar daar hoor je me niet over. Daar wil ik het niet over hebben. Dat zijn opmerkingen die op zich hout snijden. De lieden die deze woorden bij het afscheid nemen uitspreken wensen me een goede reis toe, zonder narigheid of ongelukken neem ik dan aan; en 'Veel Plezier' slaat op de wens dat je samen op de reis lol kunt hebben en elkander niet stiekem de hersens in wil slaan. Mooie wensen, dank je wel lieve vrienden

Waar het bij mij wringt, en ik weet - af en toe ben ik een beetje een zeikert- is de soms bijna dwingend uitgesproken  - ik zou bijna zeggen - Verwensing:  'Geniet er van!!'

Wat moet je daarop zeggen? Wat zèg je daarop!? Wat verwàcht men van je?? Dat je dat dan niet doet? Je zit op een zonovergoten terrasje onder een fleurige parasol. Het is een schilderachtig en pitoresk  Italiaans plaatsje waar je neer bent gestreken en het glas met vino blanco staat voor je. Druppeltjes parelen aan de buitenkant van het glas. Maar wat doe je? Je kijkt apatisch en ook wat sjacherijnig rond je heen. Niet wetend wat te voelen, een beetje radeloos. Totdat je plots de wijze les te binnen schiet die je bij het vertrek is meegegeven , en die je bij de herinnering ervan je partner doet aanstoten: Herman zei dat we ervan moeten genieten. Laten we dát dan doen! 

Proost! Op Herman! 

Verwacht Herman zo iets? Dat we zonder zijn opmerking anders niet genieten konden? Wat DENKT Herman wel!?

Of moeten  deze meegegeven woorden je in het geheugen flitsen wanneer je  bijkomt met een bloedend hoofd in een obscuur steegje en merkt dat je van al je bezittingen bent beroofd ? 

Geniet ervan!  Ik weet niet anders als dat ik daar voortaan op zal reageren met: "Wat dacht jezelf!?? Dat ik dat anders niet zou doen? Ben ik een idioot? Waarom denk je dat ik op vakantie ga!?  Het enige waarvan ik echt ga genieten is dat jij er niet bij bent met je idiote opmerkingen! Ga zelf genieten!! Want JIJ komt er zelf niet op! 

Nee, dat doe ik natuurlijk niet. Dat zeg ik niet. Daar ben ik te vriendelijk voor. Misschien denk ik het eventjes.

Heb meelij met de chaoot

 Het valt niet mee om een chaoot te zijn.

Veel tijd gaat voor de chaoot  zitten in zaken waarvan  gestructureerden geen weet hebben. Die bekijken met verbazing deze ziel die s avonds uitgeput neerploft op de bank, en bevragen hem hoe het komt dat hij zo moe is. 

Bij ADHD-ers is het duidelijk dat ze moe zijn. Iedereen kan zien dat deze en aanverwante groepen druk zijn, beweeglijk, niet te stuiten. Ook van mensen in de omgeving van een ADHD-er kan men zich levendig voorstellen dat ze s avonds alleen maar rust om zich heen kunnen verdragen.

Een chaoot echter lijdt gedurende de dag doorgaans in stilte. Zijn voornaamste dagtaak is het opsporen van gebruiksartikelen of andere benodigdheden. Hij is voortdurend alles kwijt. Sleutels, zijn tas, zijn mobiel, , de oplader, de portemonnaie, het boek of het tijdschrift dat hij aan het lezen was, de agenda, de krant, de Ipad.... 

De chaoot weet waar het ligt, waar het moet liggen want daar heeft hij het voor  het laatst gezien, maar het ligt er niet meer. Het is verdwenen. Het lag er net nog...hij had het zèlf...maar het is weg. Heel vervelend is het wanneer de chaoot zijn bril kwijt is, omat ook zijn niet toereikende  gezichtsvermogen dan parten gaat spelen bij het opsporen ervan. In wazige ruimten is het immers dubbel zo moeilijk het kleinood te hervinden. Ten einde raad gaat hij dan soms eerst op zoek naar zijn zonnebril op sterkte ( als die tenminste op zijn plek ligt) om daarmee als een Stevie Wonder verder op zoek te gaan naar zijn gewone bril.  De chaoot denkt omgeven te zijn door kwelgeesten, kwaadaardige entiteiten die hem het leven zuur willen maken. Die zijn spullen geniepig snel op een onbewaakt ogenblik ergens anders neerleggen. Het zijn dezelfden die alles wat hij op de grond laat vallen compleet onzichtbaar maken. Een pen op de grond...de doorgewinterde chaoot zoekt nog even voor de vorm, maar diep van binnen weet hij dat hij de pen nooit meer terug zal zien. Hij kan beter meteen een ander zoeken.

Klussen is derhalve voor de chaoot tot mislukken gedoemd. Hij vindt tientallen schroevendraaiers als hij er eentje moet hebben, behalve die ene die hij Echt nodig heeft! Hij heeft verschillende gereedschappen, spijkertjes, ringetjes, moertjes, sleuteltjes  en flupdingetjes nodig om een kastje te monteren, en de chaoot heeft al die zaken welliswaar in het begin van de excercitie keurig gesorteerd, maar in de loop van de strijd, waarin soms zelf een compleet kastenpaneel kan verdwijnen, is hij kruipend over de vloer waar te nemen, met het radeloze hoofd speurend onder stoelen en tafels.

De chaoot wordt daarom vaak ten onrechte onhandig genoemd.

Chaotisme is door de huidige wetenschap nooit bekeken als afwijking op zich, waarvoor je je kunt laten behandelen,  maar altijd als verschijnsel van iets anders. Van een gebrek aan concentratievermogen. Je kunt handreikingen krijgen van deskundigen en anderen in diverse publicaties en tijdschriften over hoe je meer structuur in het leven aan kunt brengen. 

Maar daar is de geboren chaoot niet mee geholpen. Hij zal er mee moeten zien te leven. Het is niet anders. Hij moet vrienden zien te sluiten met de onzichtbare duiveltjes om hem heen. 

Goed, ik ga er weer es op uit. Waar zijn m'n schoenen...