Mijn band

deze foto.

Dat waren de mannen. De mannen die ik volgde.  Muzikaal gesproken dan.  In de eerste jaren na de ontdekking van de band die ze vormden deed ik dat zeer gedreven.

Ik zocht informatie over ze.
Ik had ze nimmer anders gezien dan op foto's, die ik uiteraard koesterde en herbekeek want bewegende beelden had ik niet. 
Het waren mijn helden. Zij maakten de muziek die aansloeg bij mij.Het was de muziek die me boeide, en die ik keer op keer herbeluisterde tot ik elke noot kon dromen. De teksten van hun nummers kende ik uiteraard  woord voor woord. Het waren de Pink Floyd. Er ging geen dag voorbij dat ik hun muziek niet draaide. 

De Pink Floyd nam  mythische vormen aan. Zo veel bands en andere muziekgroepen zag ik op tv, Maar nooit míjn band.  Ik moest het doen met wat ik had
Ik kocht de muziektijdschrifen waarin berichten stonden over de band want ik wilde alles weten.  Ik had de Muziek-Expres als tijdschtift. Ik las de spaarzame interviews met de bandleden. Ik zonk weg in de foto's. Ook in bovenstaande foto. Het was de binnenkant van de uitklaphoes van het album 'Meddle'. Die had ik uiteraard meteen na het uitkomen ervan gekocht. De intrigerende buitenkant van de hoes stelde, daar kwam ik pas later achter, een oor voor. De foto van de bandleden in zwart wit lieten niet  mannen zien die je onmiddelijk zou willen omarmen.  en wellicht wilden ze zich ook niet als goedlachse jongens  profileren, al wist ik helemaal niets wist van 'profileren'. Waarschijnlijk kende ik het woord niet of nauwelijks.
Maar het waren ze wel. Mijn helden! De mensen die de muziek maakten die me raakte en beroerde.  Op de foto aan de binnenkant van het schitterende album Meddle intrigeerde mij het meest die jongen het meest links. De blik in zijn ogen ofzo. Daar moest ik het meest naar kijken. Het was Roger Waters en hij speelde verschilende instrumenten maar was toch voornamelijk bassist. Bas. 

Ik droomde weg om zelf ook bas te spelen, in een band te spelen. Maar bij dromen bleef het.
Ik woonde met mijn 3 jaar oudere zus nog bij mijn ouders. Ook zij had op haar kamer vaak muziek aanstaan van Pink Floyd. Ze stond wekenlang op met 'Cirrus Minor' , een nummer dat tot droefheid stemt en waar mijn vader op dat moment van de dag begrijpelijkerwijs achteraf  geen behoefe aan had. De triesheid sijpelde er van af. 
Ik begon me bij het beluisteren van de Pink Floyd telkens meer te identificeren met de basspeler. En de man die het uit kon schreeuwen bij 'Careful with that axe Eugene" Een nummer van het album 'Ummagumma' waarbij die schreeuw centraal staat. Dat was ook Roger Waters. Introvert als een bassist, extrovert in een schreeuw. Een schreeuw die hij later ook nog zou laten horen in The Wall.
Want Pink Floyd bleef niet onder de radar, bleef geen psychedelisch rockbandje, maar vernieuwde en verbeterde en professionaliseerde.
Ik zag de eerste beelden van de band op de Duitse TV. Ik wist niet dat er een concert van ze op tv zou komen. In een verloren uurtje was ik tv gaan kijken en langs wat zenders gezappt en met een schok hoorde ik plots de geluiden van mijn band en zag beelden!!!. Bewegende beelden van ze! !!Ze speelden dat nummer. Mijn nummer!  1 Van mijn nummers!! Ik zette de TV harder en ik slokte de beelden op terwijl tegelijkertijd de voordeur opengedraaid werd en mijn ouders met een oom en tante binnenkwamen. "Zo, we zijn er weer"en nu was er visite dus de tv moest uit. 
Even nog!!!           Nee, er is nu bezoek 
De film, in de gids opgespoord heette: Pink Floyd live at Pompeï. Jaren later zou ik hem lenen bij een videotheek. 
Ze braken door. Pink Floyd, met Dark Side of the Moon, Wish You where Here, Animals en The Wall.
Bewegend materiaal te over nu...en af en toe....kijk ik nog wel eens.