Gevoelens

Mensen zeggen 'introvert'.

"Just cause you feel it, doesn't mean it's so" ( Radiohead) 

Ik heb van thuis uit niet geleerd om over gevoelens te praten. Ik heb lange tijd gedacht dat dit niet belangrijk was. Sterker nog. ik DACHT er niet eens over na! Gevoelens immers komen en gaan - voorbijgaande schepen in de nacht- wat zou je je daarmee bezig houden?

Zou ik dat van m'n vader hebben?

Een van zijn lievelingsnummers was van The Fortunes. Hij was het hartstochtelijk met de tekst eens: You, ve got youre troubles, I,ve got mine! Niet ouwehoeren, iedereen heeft problemen, je bent niet de enige, doe niet moeilijk en doe niet of je de enige bent!.

Gevoelens zijn vaag, ongrijpbaar en veranderlijk. Toen ik gevraagd werd hoe ik over gevoelens dacht sloeg ik dicht. Wist niet wat ik moest zegen. Ik vond het gezever allemaal. Over gevoelens ging het thuis niet. Ik wist als kind zelfs niet goed wat ik daaronder moest verstaan. Ik voelde me gewoon!  Als een huis met openstaande deuren waar de wind door heen waaide en als het er te hard aan toe ging deed ik de deuren dicht. 

En met ons gaat alles goed. ook als het misschien een keertje niet zo is. Het kan altijd erger tenslotte.

Ik weet niet hoe ik me voel. Ik ben een speelbal van mijn stemming,  Ik ben als het weer en als de seizoenen . Waarom zeuren over de winter als de lente er aan komt?

Beter lol maken. 

  

Later leerde ik mezelf stapje voor stapje emotioneel uitdrukken

Dan kon ik zeggen, ik ben moe, blij, sacherijnig, verdrietig. verveeld, opgewonden, ongeduldig, 

Door naar me te kijken was dat waarschijnlijk ook bij de oppervlakkige observator naar boven gekomen, maar goed .je moet wat hebben om over te praten blijkbaar.

Ik kan me er aan ergeren wanneer professionele interviewers aan een vrouw die net haar kind verloren heeft en in een hoek zit te huilen gaan vragen hoe ze zich voelt.

Als mensen emotie tonen en daarmee dus hun gevoelens de vrije loop laten is er voor een waarnemer die in het bezit is van maar een klein beetje empathie niets te vragen over gevoelens.

Mochten mensen emotieloos door het leven gaan, en je niets kunt aflezen hoe het met ze gaat uit hun gedrag dan lijkt me de vraag enigszins te rechtvaardigen. 

Noot: ik heb het niet over klagen

Klagen is wat anders. Wanneer mensen het zwaar hebben moet er gekeken worden of er een manier is om te helpen. Klagen mag. Tot op bepaalde hoogte. Als er niets meer te zeggen valt en de klager klaagt door dan spreken we van zeuren. Zeurders zeuren!

Waarom zo narrig over gevoelens?

Dan ben ik niet

wel 

niet

echt wel!

echt niet

Jawel, narrig over gevoelens. EN Schizofreen!!

Liefde en aandacht

Ik praat niet veel over mijn werk. Er zijn ook weinig mensen die er naar vragen. Het lijkt niet interessant.  Misschien is het dat ook niet. Het levert financieel weinig op, en geniet geen aanzien. Hooguit waardering. Dat is ook wat waard natuurlijk.

We werken niet om in de ogen van anderen waardering te zien ( of wel?). We doen wat we zelf hebben gekozen. We doen hetgeen waarvan we zelf vinden dat bij ons past. Nederland keuzevrijheidsland! 

Ingeslagen wegen kunnen bovendien  altijd nog omgebogen worden, want keuze's maken is aan verandering onderhevig. Kies je voor een leven met pindakaas of met chocoladepasta? 

Ik heb nooit een keuze gemaakt. Als gedeeltelijk  zelfverkozen onwillig lid van de maatschappij deugde ik nergens voor in mijn eigen puberoptiek. Onzeker liet ik me uiteindelijk verschillende kanten opduwen. En waar ik ooit van droomde heb ik laten varen. Basgitarist, komiek. 

Ik kwam in de zorg terecht. Ik werkte met zielige hoopjes mens in een verpleeghuis in Loosduinen. Later in een zogeheten fase-huis met argwanende jongeren. Terwijl ik zelf hulp nodig zou hebben gehad . 

Ondanks papieren van de Hogeschool ben ik hetzelfde werk blijven doen op hetzelfde niveau. Mijn doelgroep wisselde ,Ik heb mensen begeleidt die te kampen hadden met verschillende aandoeningen en afwijkingen. Behalve met ( zwaar) lichamelijk gehandicapten heb ik te maken gehad met psychische problematiek. Beschadigde, wantrouwende mensen. Autisme, zwakbegaafdheid, dementie, afin...en neem het hele psychisch en psychisch-sociale etikettencirkus er maar bij. PDD NOS, ADHD, Syndroom van Down, Asperger,

Moeilijke 'gevallen' daargelaten, ben ik bijna aan het eind van mijn carrière die geen carrière was - maar wel een levensles - tot de ( cliché) conclusie gekomen, dat mensen mensen zijn. Onvolmaakte wezens die groeien en zich kunnen ontplooien bij aandacht en liefde. 

Ik werk met mensen. Het maakt niet uit wat voor etiket er op geplakt zit. Ik hoef het eigenlijk niet eens te weten. Maar dat ze wonen waar ze wonen wil zeggen dat ze extra aandacht behoeven ,dat ik veel geduld met ze moet hebben, en creatief moet zijn in de omgang met ze, en geen toneel ga spelen. 

Opstaan

 Als een kerstboom in januari lag ze daar langs de kant van de weg. Gekaapt, versierd, afgetuigd en weggesmeten als oud vuil, wachtend op iemand die haar zou meenemen en bij het andere uitschot zou gooien.

Mensen deden niets.

Een islamiet op een scootmobiel passeerde. 

Mensen zijn bang. Ik ben ook bang. Ik ben bang om te schrijven zelfs. Daarom schrijf ik zo weinig meer. Ik heb het gevoel dat ik niets toe te voegen heb. Geintjes die ik maak vind ik achteraf vaak flauw, verhaaltjes die ik schrijf niet veelzeggend. Niet goed geschreven. 

Met humor hoef je niet meer aan te komen. De dijenkletser, de kwinkslag en de witz zijn uit onze nuchtere hersenpan verdwenen en dat is veelzeggend. Spitsvondigheid heeft er nog wel een plaats in.

Maar goed. Ik heb ook een dag. Waarom zou niemand naar mij luisteren alleen omdat ze ongeïnteresseerd zijn.

Goed dan

Ik stond op en bevond me even later voor de spiegel in de al jaren te verbouwen badkamer. In de 'natte cel' zeggen sommigen, en hoewel het er wel iets van weg heeft klinkt dat me toch net iets te dictatoriaal penitiair. 

Ik bekeek mijn nu definitief toch wel krulloze hoofd en smeerde een witte substantie uit een flacon onder mijn ogen. Geen idee hoe het heet, ik noem het altijd Walweg, het moet de veroudering van de huid tegengaan.

Ja joh, natuurlijk.......maar goed. Dan heb ik wat geprobeerd.

Mijn ogen druppel ik links en rechts vanwege een chronische oogontsteking en ik kijk nog es goed in de spiegel. Ik lijk steeds meer op mijn vader, zie ik. Mijn mond wordt een ouder mondje. Mannen worden mooier naarmate ze ouder worden, hoorde ik laatst weer iemand zeggen, en ik keek nog es goed om te kijken waar dan precies. 

Mijn vaders hoofd ja. DNA test volstrekt overbodig.

Mijn vader was geen verstrooid type  Hij staat nu wel  in de woonkamer op de boekenkast in een crèmekleurige urn. Mijn moeder staat er naast in de vorm van een ranke vaas die we haar ooit gaven voor haar 91e verjaardag.

De dag is begonnen met zijn rituelen waar ik s morgens tegenop kan zien en me langer in bed laten liggen . Ik lees dan het nieuws en doe een spelletje op mijn mobiel . Voor 10.00u wil ik opstaan en dat doe ik dan ook. Ik probeer mijn platgeslagen haren op te fluffen met een mousse. Mijn tanden heb ik s nachts al gepoetst. Rond 03.00 is het plastijd en die tijd dood ik dan zittend op de wc-bril met een tandenborstel waarmee ik die laatste zerken in mijn mond schrob. 

Ontbeten heb ik al vandaag. Ontbijt op bed, Ik kreeg het van mijn vrouw die vanmorgen al bijtijds op haar werk moest zijn. Een kopje koffie en een boterham met pure hagelslag. Niet te veel, want pure hagelslag heeft een uitgesproken smaak en daar hoef je niet veel van op je boterham te doen. Proefondervindelijk heb ik ervaren hoe 1 puur hagelslagje al een smaaksensatie in je mond kan doen beleven. 

Al met al zijn die ochtendrituelen niet om tegen op te zien. Ik ben in een wip klaar welbeschouwd. 

Nee, dan de zielen die ik in mijn werk heb mogen verzorgen. Mensen met een zware lichamelijke beperking. Díe  hadden echt pas een  reden om tegen het opstaan op te zien. 

Ik ben een opgeruimd mens. Alles aan kant. De toiletten schoon, de slaapkamer ziet er weer picobello uit en de vaat in de keuken is opgeruimd als de dag zijn aanvang kan nemen.

Is het grijs of is het blauw? Zeer bepalend voor de energie die ik in de dag leggen kan.

Mijn agenda is tot 14.30 leeg. Ik begin wat te schrijven. Laat ik daar nou weer es zin in hebben! Ik heb het 'Davincini- blog' al lang geen aandacht meer gegeven, en het is misschien wel leuk om het weer nieuw leven in te blazen. 

Bij deze

Wordt vervolgd.