ongezouten

Davincini over het klimaat:

'Weg met die ijskappen! Stóp met het doen alsof we op een half bevroren planeet moeten wonen'

Davincini over het Koningshuis:

'Als er geen koningshuis was, maar een republiek, dan hadden we nu een gekozen president! Je moet er niet aan dènken, wie dat dat zou zijn....

Blíjf, Beatrix, Willem Alexander, Maxima, blijf!

And I love her

De laatste weken is er volop aandacht voor het aanstormende talent. Terecht! Nieuwe actrices maken hun TV debuut.

Met bovenstaande video kijken we nog even terug naar de gezichten van actrices van voorgaande jaren. Bye bye

Herman Gordijn zegt:

Bangla Desh

Het eerste liefdadigheidsconcert. En wat voor één. Hier het slotnummer met de wat mij betreft legendarische george harrison

black and white at the beach

algemeen beschouwd

Mark wilde hem zijn.

Hij wilde ook eens een keer, net als Wilders dat altijd deed, enfant-terrible spelen. Het gesprek van de dag zijn. De man over wie gepraat wordt, waar de kranten vol van staan. En hij lijkt die vlieg inderdaad van Geert af te vangen. Want de 'kopvoddentax' wordt door zíjn 'motie van wantrouwen' in de pers ingehaald.

Zie hem glunderen. Zie hem gnuiven van genot. Ja ja, Mark heeft opgelet, hij weet hoe je in de picture moet komen, en dat je daarmee wellicht kiezers wint. Het plannetje had hij gniffelend al weken geleden achter zijn bureautje uitgedacht.

Als dat nou maar niet uitlekt.

NOAG

Voor mij hoeft het niet. De winkels open op zondag. Ik zal een van de weinige zijn denk ik. Zoals het geregeld is in het stadje waar ik woon, namelijk 1 zondag in de maand de winkels open, daar kan ik mee leven. Maar we hoeven toch niet altijd consument te zijn? De gedachten hoeven toch niet altijd op winkelen te staan?

We moeten opkomen voor de mannen die hun vrouw naar het warenhuis moeten rijden. Opkomen voor hen die vervolgens lijdzaam bij kleedhokjes naar een mengsel van muzak en opgewonden geroezemoes dienen te luisteren, om zich een half uur later, tassen sjouwend, door een meute van andere kooplustigen te begeven.

Ga naar vrienden op zondag, naar buiten, naar het café, een museum, de bioscoop, sporten, zappen op de bank, een boek lezen, naar het theater, verzin een hobby, ga vrijen met iemand, weet ik veel.

Je moet toch niet naar een winkel willen? Achter een karretje lopen? Je langs schappen voortbewegen? Graaien? Kijken naar leuke gebaksvorkjes of volkoren beschuitrollen? Voor je het in de gaten hebt vind je jezelf terug in een High Tech Store voor een Flat Screen LCD TV met een scherm van diagonaal 112 cm diagonaal, terwijl een verkoper je vertelt dat dit ECHT een UNIEKE aanbieding is.

Moet je dat weer gaan overwegen.

Laat ze dicht die winkels, zeg ik. Geef de consument een Vrije dag. Geef hem de kans mens te worden. Maak Nederland jakkervrij! Te beginnen op Zondag. We willen geen slaaf van ons koopgedrag zijn.

Steun 'Nederland Op Andere Gedachten'

Doe eens iets

Bel eens iemand en vertel ze
dat je in de trein stapt
dat je niet weet waarheen
maar ze toch gedag wil zeggen

bel iemand die je lang niet hebt gesproken
en vertel ze dat

wacht af wat ze zeggen en
of je langs mag komen

kijk een meisje tegenover je aan
tot ze in de war raakt

schuif niet op
als iemand naast je zit

vertel een groot geheim
aan iemand die je net ontmoet
of al heel lang kent

ga naar het graf van je oma
en zwem in de zee
als het eigenlijk te koud is

stap eens uit bij die halte met de rare man
raap een steentje op

sla iemand

ga niet naar huis

ren achter een duif aan
of aai een vreemde kat

pluk een bloem
knuffel een boom
klim over een hek
als je er ook omheen kan lopen

kus mij
en blijf niet slapen

Geplaatst in Poetry door Fille op 13 september, 2009 - 17:55

Tom and Jerry

Als we het nou toch over katten hebben. Tom & Jerry cartoons heb ik vroeger van genoten. Dit filmpje was één van mijn favorieten. Geinig om weer te zien. Ik vind cartoons nog stééds leuk merk ik wel. Gaat nooit weg.

poes (2)

Wakker worden met een kat in je kamer die je tenen heeft opgemerkt. Nee hè, niet weer!. Bij een vorige avond dat hij bij zijn vrienden was blijven slapen , al dik een jaar geleden, was Gert zich ’s morgens vroeg ongans wakker geschrokken van een wild bewegend gewicht, pijnsteken; kattenagels in zijn rechtervoet. Dezelfde kat. Gert herinnerde het zich zodra hij wakker was. De krassen hadden nog weken op zijn voeten gestaan, zijn enkels, zijn onderbenen. Nu was dat beest wéér in de logeerkamer gekomen.. En wéér had hij de tenen van Gert in het oog. De tenen staken onder het laken uit. Het enige laken waar Gert onder sliep nu de zomer ook ’s nachts tropische temperaturen had aangenomen. Gert was ergens wakker van geworden. Van wat? Hij wist het niet. Maar daar was het poesje, de kat, de tijger, het beest, met zijn beloerende, ononderbroken blik Behoedzaam en geruisloos was het dier op bed geklommen, Gerts tenen geen moment uit het oog verliezend. Gert zelf durfde even geen geluid te maken. Het dier maakte zich overduidelijk op voor de aanval. Het schikte zijn achterlijf en spande langzaam de voorpoten. Gert durfde niet te bewegen.
Maar hij ging zich toch niet laten opnaaien door een huiskat, een poesje? Het beste leek te gaan zitten, en hard te roepen: ‘KSSSSST WEG JIJ!’
En net toen hij dat doen wilde, sprong het dier op zijn tenen. Rotbeest!! AAAH Die nagels in zijn voet, Hij schopte en bewoog heftig met zijn been. Kat liet zich niet meteen verjagen, die teen was voor hem, daar wilde hij zich niet snel van af laten brengen, maar uiteindelijk moest hij toch het onderspit delven, en vloog hij de kamer uit, waarvan de deur half open stond, en Gert keek naar zijn voet. Bloed, krassen.

‘Doet ie anders nooit hoor’zeiden zijn vrienden, ‘alleen bij jou.’ Wat moest Gert daar nu weer van denken

Micah P Hinson

als altijd op zoek naar andere muziek, kreeg ik deze tip.Bedankt Bram

ouder worden doe je zo!

Werkzaam in de gezondheidszorg heb ik gelegenheid om de Mensch, de kroon op de schepping, zoals sommigen beweren, bezig te zien in zijn verzorging.

Om kort te zijn: het is vaak aanmodderen. Ik zie de Homo Sapiens Delirius bijvoorbeeld weleens sokken aantrekken. En wanneer ik dat proces eens gade sla, denk ik gerust te mogen vaststellen dat het vanuit de evolutie toch niet de bedoeling kan zijn geweest van de schepper om dit de Mensch zelf op oudere leeftijd te laten doen.. Het wil vaak niet. Staand de sokken glad om de voeten krijgen, daar praat ik nog niet eens over.
Wat ik doorgaans waarneem ( ik neem je even mee) is dat de oudere mensch, die bovendien vaak te kampen heeft met overgewicht, zijn achterste laat neerploffen op een stoel of op de bedrand. 'Ík zit, hè hè'
Naast de oudere liggen de sokken. En daar beneden op de grond onder hem staan ze, zijn voeten. Eelt aan de onderkant, blauwbe-aderd en rood gevlekt aan de bovenkant. Wat brokkelige stukjes restant kalknagel. Uit zuiver esthetisch oogpunt al, is het beter deze onderdanen te bedekken.

Het project kan een aanvang nemen.
Besloten is kennelijk dat er begonnen wordt met de rechtervoet. De rechtersok wordt opengehouden met duim en wijsvinger van beide handen. Dat maakt het lastig, want beide handen zijn bij deze handeling in bedrijf, en kunnen niet meer helpen om straks bij het moment- suprême het evenwicht te bewaren. De Mensch zit op de bedrand en bereidt zich voor op dat moment-suprême: het vangen met een snelle beweging van de rechtervoet in het smalle vangnet, de sok! De voet moet in de sok! Op het juiste moment toeslaan!
De afstand is er één die te overbruggen is. Er moet voorover gebogen worden, de sok moet tot vóór de tenen van de rechtervoet komen, en daarbij moet de voet omhoog; even van de vloer.
Díe combi, ‘voorovergebogen de sok houden voor een opgeheven voet’ is pure acrobatiek voor veel ouderen. Daartoe moet hij zijn reserve-restje jacht-instinct aanspreken, en een zwaar beroep doen op zijn conditie.
Het buigt, het kreunt, het hijgt, het tilt,het tolt, het mikt. Oergeluiden en kreten klinken op vanuit de diepte van de borstkas. Het gevecht tegen het onwillige lichaam is begonnen.

Het was weer een gigantische worsteling, waar hij vuurrood van is geworden en even op adem moet komen.
Maar de rechtervoet zit uiteindelijk in zwart katoen.

Weer even rechtop zitten, de pijn uit de onderrug voelen trekken. Blik op oneindig, verstand op het volgende hoogstandje van de ochtend: de linkersok.
Oud worden is een avontuur.

Fallen Art

muziek: fanfare Cíocarlia

Het is.....

ter voorbereiding op de lange winteravonden die er straks weer aan zitten te komen, en waarvan je van meligheid niet meer weet waar je het zoeken moet:

Het is blauw en zit in een boom.........

tarzan in de winter

Het is groen, het ligt in het bos en het stinkt

een dood padvindertje

Wat is zwart en geel, maar net niet

maya de bijna

Het is blauw en speelt in een film

eddie smurfie

van goedbeterbest.nl

Circus

Nee hè?

Níet naar het circus. Niet naar zo’n vertoning van ergerniswekkend flauwe clowns, ta-tarata muziek en hooggeeerd publiek.

Niet die eeuwige jongleurs, met hun brede lach en hun kegeltjes. Niet die droeve olifanten, niet die depressieve katten door een ring van vuur.

Niet diezelfde acts en maniertjes. Geen Bassie, Geen Adrtiaan. Geen tromgeroffel, geen geschommel in de nok van de tent.

We kennen het! We hebben het gezien, Dankjewel jaren 50! Het is GEWEEST. Was leuk.

Nu niet meer. Circus is Over & Done, Down & Out.

Cirque Soleil….OK Daar wil ik nog wel even over nadenken.

Ik ben naar een circusvoorstelling geweest. Uit hoofde van mijn werk. Ik kreeg er voor betaald.

Naar aanleiding van dit bezoek heb ik mijn mening over het circus moeten herzien. Want aan de rand van de piste vond ik mezelf met een golf van verbazing,enthousiastme en emotie terug op het puntje van mijn stoel in de circustent.

Want er was geen ta-tarata muziek en hooggeeerd publiek. Er waren geen droeve olifanten en depressieve katten. Het waren geen eeuwenoude acts en maniertjes.

Er was een enthousiaste groep mensen van verschillende nationaliteit met lekkere muziek, een uitstekende trompettist. Er zat creativiteit in vorm en aankleding. Er werd gedanst en geswingd.

Meisjes, flitsend en gratieus.

Ieder gaf zich; ging ervoor. Nauwlijks 100 man publiek aanwezig, maar Hoppa! Met soms leuke en boeiende acts, en stunts.

En dieren? 6 glimmende koeien, twee goed verzorgde ezels, 2 vrolijk springende lama’s, en 2 arrogante kamelen. Acceptabel. Jawel.

Ik was gecharmeerd door dit gezelschap en ik romantiseerde wellicht het rondtrekken met zo’n groep mensen, overal vandaan. Ieder met z’n eigen kunstje. Elkaar ondersteunend. Gezamelijke dingen bedenken. Rondtoeren. De tenten opslaan in een andere stad.

Romantiseren is lekker! Even wegdromen. Mooi!! Ja! meetrekken met een circus of een reizend theatergezelschap! Dat is wat ik wil!

En zo kwam ik er dan toch nog eindelijk, EINDELIJK uit wat ik wil doen met m’n leven.

Wat ik had willen doen.

foto, Alberto Althoff en Katarzyna ( Circus Althoff)

de oude man

De gelaatskleur van het lijk dat hij straks zal zijn had hij vast aangenomen.

Vanmorgen had hij zijn dinsdagochtenddouche gehad.

Zelf had hij de zender omgehangen. De grote knop hing opzichtig op zijn buik.

Vanachter het bureau op zijn kamer keek hij uit op een schaduwrijke laan.

Hoge loofbomen.

Aan het eind van de laan rechtsaf, daar was het kerkhof, zei hij. Hij keek veel naar buiten, waar de bomen hem lieten zien dat de tijd doorging. De bomen, de wisseling van seizoenen.

Ook al was die ene els dood.

‘De bomen groeien één kant op’zei hij. Naar het licht.

Zelf kwam hij al jaren niet meer buiten.’ Problemen met de ingewanden’, zo verklaarde hij dit gedrag.

Hij was iemand die de wind niet meer op het lijf hoefde te voelen.

Zijn kamer kwam hij niet meer uit sinds die keer dat hij door de knieën was gezakt, en op de grond terechtkwam. De voordeur was de grens van zijn huidige bestaan. Liever bleef hij binnen. Men bracht hem daar zijn maaltijd. Hij had daar alles wat hij nodig had. Krantje, teeveetje, zijn tabak.

Voordat zijn handen met de lange dunne bleke vingers samengevouwen op zijn buik zouden worden gelegd., zou hij ermee shagies draaien.

En zijn gedachten druppelden stroperig langs ruim dertigduizend dagen herinneringen. Voegden wat toe, lekten wat weg. Berustend en wachtend. Uitkijkend over de oprijlaan. Dag in – dag uit.

Poes

Gert had geen huisdieren. Hij hield van ze, en vond dat ze vrij moesten zijn.

Maar waar horen katten, anders dan in mensenhuizen?

Een benedenhuis, waarvanuit het beestje redelijk veilig buiten kan koekeloeren, de ruimte heeft. Daar is feiltelijk niets mis mee.

In het asiel weten ze met het aanbod van die schattige dieren geen raad.

Een poes kan veel geven. Huiselijkheid, geborgenheid, gezelligheid. Ze zijn lekker zacht, en vaak grappig, en ze kunnen zo tevreden knorreborren.

Gert vond daarom poesjes leuk. Hij had er best eentje willen hebben, maar recente ervaringen met het dier hadden hem doen twijfelen. Dat was toen hij twee maanden geleden de nacht had doorgebracht bij vrienden, die in het bezit waren van een poesje, luisterend naar de niet bijster originele naam 'Minoes'.

Wordt vervolgd.

ramp (2)

Een ander verhaal is me ook bijgebleven. Van een heel andere orde. 't Ging niet eens over een vliegtuigramp. Maar uit een serie van ongelofelijke overlevingsverhalen. Mensen die in situaties verzeild raken waarin bijna ieder ander zou komen te overlijden, maar afin, zij dan dus niet.

De man waarover het ging was al enkele dagen vermist, hoog in de bergen. Gure vrieskou, afgestorven voet, bijna dood hing hij ergens in een gletsjerspleet. Gletsjerspleten, daar moet je ook uitblijven, denk ik ook wel eens, maar goed. Hij zat er in. Benarde positie, bijna dood. En tegen dat hij dacht dat hij dood zou gaan, dat hij nauwelijks nog iets kon bewegen hoorde hij onophoudelijk een liedje in zijn hoofd:

'Ma Baker'van Boney M.

Hij hield niet van het liedje. Hij had er zelfs een beetje een hekel aan, maar het ging zijn hoofd niet uit. Alles wat hij hoorde, achter elkaar. Steeds weer opnieuw, was 'mamamama Ma Baker....'

Verschrikkelijk. Zo te sterven. Je zou het er toch zelf benauwd van krijgen.

Maar ik kon me inleven in die man. Ik kon me voorstellen dat dit inderdaad gebeuren kon.

Stel je voor. Een liedje van Bert en Ernie ofzo in je hoofd als je doodgaat. het zal je maar gebeuren. En je kunt het meestal niet navertellen ook.