Naast het Dali museum, nu ook het museum Davincini!
donderdag 31 maart 2011
woensdag 30 maart 2011
dinsdag 29 maart 2011
weer een keer: bijen
Tja, het is al de derde keer dat ik er nu over bericht, maar het is ook een onderwerp dat wel aandacht verdiend, en dat, vind ik, onvoldoende belicht wordt in de media. Op het internet vond ik dit bericht: dat er nog altijd geen duidelijke oorzaak is waarom de bijenpopulatie plots zo drastisch daalt
VN bezorgd over bijen
do 10 mrt 2011, 14:19
Milieubureau VN bezorgd over bijen NEW YORK - Het milieubureau van de Verenigde Naties (UNEP) luidt de noodklok over de internationale bijenpopulatie. Op sommige plekken in de wereld is het aantal bijen met wel 85 procent gedaald. Dat kan leiden tot een internationale crisis, aldus een VN-rapport dat donderdag naar buiten is gebracht.
Waarom het aantal bijen de afgelopen jaren zo hard afneemt, is nog onduidelijk. Volgens de UNEP is een aantal factoren bepalend: het verlies van leefgebied, parasieten, luchtvervuiling en het gebruik van pesticiden zouden een rol spelen.
Bijen zijn cruciaal in het bestuiven van planten. Honderd plantensoorten leveren nagenoeg al het voedsel in de wereld en zeventig daarvan zijn afhankelijk van bijen, aldus UNEP. Zonder de diertjes moeten de planten handmatig worden bestoven, een zeer kostbare bezigheid.
„Mensen hebben de illusie gecreëerd dat we in de 21e eeuw onafhankelijk zijn van de natuur door de technologische vooruitgang. Bijen onderstrepen de realiteit dat we juist meer, niet minder afhankelijk zijn van de diensten van de natuur”, aldus Achim Steiner, directeur van UNEP.
Tempo (2)
Maar Gert is niet gek….hij laat zich niet Zomaar dood verklaren?.
Gert is geslepen en gedreven genoeg om zichzelf grandioos dwars te zitten, dat weten jullie wel. Het zichzelf ondermijnen is wellicht Gerts sterkste kant. Zijn moeilijkst uit te roeien eigenschap.
Zwakke plek, zijn onderrug.
Veel te lang had hij ze als verzorger ook gesjouwd. Als baby’s hadden ze in zijn armen gelegen onderweg van bed naar badbrancard, van rolstoel naar bed, naar toilet. De toneelspeelster, de meester in de theologie, de ambtenaar. Carel, Roelofje, Truus, Wim, Marga, Diane, Wim, en al die anderen die met spierziekten, polio, MS, dwarslaesie, en andere bewegingsbeperkende narigheid te maken hadden.
Vlug willen werken hè? Een tillift gebruiken duurde Gert veel te lang. Hij deed het wel even.
‘Kom op, ik zet je zó wel even in je rolstoel.’
En wat gebeurde er in een mooi vrij weekend na een paar uurtjes werken thuis in de achtertuin? Het sjouwen zagen, hakken en spitten hadden zijn onderrug weer gevoelig gemaakt, en toen hij ingefluisterd kreeg eigenwijs tegen een verstandig advies in, de zware wortel van een vuurdoorn uit de grond te rukken gaf zijn rug er uiteindelijk de brui aan. De vuurdoorn was er uit, en Gert? Gert had gewonnen, maar ook verloren, want rechtop lopen was er vanaf dat moment niet meer bij. De rug strekken bleek bij elke poging die Gert ondernam te pijnlijk.
Door je rug gaan is niet leuk, en het komt zelden goed uit. Nu kwam het ook niet goed uit.
Gert had gesolliciteerd op een naar het leek fijne baan, en was aangenomen, schreef ik al. Wat volgde was nog 1 gesprek met de directeur. Er zou gesproken gaan worden over het contract, het financiële plaatje enz.
Gert zou daar naar toe kunnen gaan. Men zou hem zien aankomen. Voorovergebogen zou hij zich na enige tijd uit zijn auto hijsen. Als een Goblin zou hij zich over het terrein naar de ingang begeven. Als iemand met een volle poepbroek. Hij zou zich aan leuningen moeten vasthouden, met een pijnlijk verwrongen gezicht zou hij moeten gaan zitten en opstaan…kortom, hij zou niet ogen als iemand waartegen zijn nieuwe collega's welgemeend: 'Welcome to the club'zouden zeggen.
Het alternatief was…..niet komen; afbellen.
Maakt óók geen fijne indruk.
Gert besloot daarom binnen 1 dag van zijn rugpijn af te komen. Morgenmiddag zou het gesprek zijn, om 13.00. Dan zou hij NU oefeningen gaan doen. Op de bank: Benen omhoog, knieën omhoog, en bewegen maar. Rondjes draaien. Hij ging de rug afrollen onder een hete douche, en zich laten masseren met balsem.
Toen hij er daarna nog niet was, besloot Gert de volgende ochtend vroeg naar een fysiotherapeut te gaan. Die zouden misschien net de juiste greep weten, om hem van zijn pijn af te kunnen helpen.
Maar er was natuurlijk niet meteen plek….
Gert besloot af te bellen…
‘Het kan gebeuren’ zei de vriendelijke secretaresse van zijn aanstaande werkgever. We maakten een nieuwe afspraak; voor over vier dagen….
( Wordt vervolgd)
Gert is geslepen en gedreven genoeg om zichzelf grandioos dwars te zitten, dat weten jullie wel. Het zichzelf ondermijnen is wellicht Gerts sterkste kant. Zijn moeilijkst uit te roeien eigenschap.
Zwakke plek, zijn onderrug.
Veel te lang had hij ze als verzorger ook gesjouwd. Als baby’s hadden ze in zijn armen gelegen onderweg van bed naar badbrancard, van rolstoel naar bed, naar toilet. De toneelspeelster, de meester in de theologie, de ambtenaar. Carel, Roelofje, Truus, Wim, Marga, Diane, Wim, en al die anderen die met spierziekten, polio, MS, dwarslaesie, en andere bewegingsbeperkende narigheid te maken hadden.
Vlug willen werken hè? Een tillift gebruiken duurde Gert veel te lang. Hij deed het wel even.
‘Kom op, ik zet je zó wel even in je rolstoel.’
En wat gebeurde er in een mooi vrij weekend na een paar uurtjes werken thuis in de achtertuin? Het sjouwen zagen, hakken en spitten hadden zijn onderrug weer gevoelig gemaakt, en toen hij ingefluisterd kreeg eigenwijs tegen een verstandig advies in, de zware wortel van een vuurdoorn uit de grond te rukken gaf zijn rug er uiteindelijk de brui aan. De vuurdoorn was er uit, en Gert? Gert had gewonnen, maar ook verloren, want rechtop lopen was er vanaf dat moment niet meer bij. De rug strekken bleek bij elke poging die Gert ondernam te pijnlijk.
Door je rug gaan is niet leuk, en het komt zelden goed uit. Nu kwam het ook niet goed uit.
Gert had gesolliciteerd op een naar het leek fijne baan, en was aangenomen, schreef ik al. Wat volgde was nog 1 gesprek met de directeur. Er zou gesproken gaan worden over het contract, het financiële plaatje enz.
Gert zou daar naar toe kunnen gaan. Men zou hem zien aankomen. Voorovergebogen zou hij zich na enige tijd uit zijn auto hijsen. Als een Goblin zou hij zich over het terrein naar de ingang begeven. Als iemand met een volle poepbroek. Hij zou zich aan leuningen moeten vasthouden, met een pijnlijk verwrongen gezicht zou hij moeten gaan zitten en opstaan…kortom, hij zou niet ogen als iemand waartegen zijn nieuwe collega's welgemeend: 'Welcome to the club'zouden zeggen.
Het alternatief was…..niet komen; afbellen.
Maakt óók geen fijne indruk.
Gert besloot daarom binnen 1 dag van zijn rugpijn af te komen. Morgenmiddag zou het gesprek zijn, om 13.00. Dan zou hij NU oefeningen gaan doen. Op de bank: Benen omhoog, knieën omhoog, en bewegen maar. Rondjes draaien. Hij ging de rug afrollen onder een hete douche, en zich laten masseren met balsem.
Toen hij er daarna nog niet was, besloot Gert de volgende ochtend vroeg naar een fysiotherapeut te gaan. Die zouden misschien net de juiste greep weten, om hem van zijn pijn af te kunnen helpen.
Maar er was natuurlijk niet meteen plek….
Gert besloot af te bellen…
‘Het kan gebeuren’ zei de vriendelijke secretaresse van zijn aanstaande werkgever. We maakten een nieuwe afspraak; voor over vier dagen….
( Wordt vervolgd)
maandag 28 maart 2011
poezen zijn ook leuk
Het is dat ze er bij mij thuis allergisch voor zijn, anders had er hier ook wel eentje rondlopen.
Hurt - Christina Aguilera
...zit ik even terug te zeggen dat ik geen video-clips op mijn blog zet - krijg ik déze opgestuurd. Tsja,en toen begon ik me af te vragen waarom ik eigelijk niet meer clips plaats, want er zitten zulke grandioze kunststukjes tussen de videoclips. Deze hoort daar voor mij helemaal bij. Misschien omdat er zoveel thema's in voorkomen die mij zeer aanspreken. * Het circusleven * mooie vrouwen * de vooroorlogse jaren *Vader-dochter liefde * Een draak die van mij door de mazen van het net mag, want sentiment, kán om te smullen zijn.
In prachtlicht neergezet.
En het nummer, bekend, is nog mooi ook! Zorg dat je hem op groot beeld te zien krijgt.
Tempo
Gert herinnerde zich hoe hij als jongen altijd rende. Barstend van de energie. Wat kon hij snel zijn.
Boodschappen doen ging bij hem rennend, of snel fietsend. Nimmer stoppend, behalve voor de rij van de kassa. Met moeite.
Woem, en weer thuis. Nou al? Ja, nou al. Hoe is DAT nou mogelijk?
Jonge Gert was snel.
Alsof hij nooit tijd had.
Gert leek meer gejaagd dan energiek soms. In het verpleegtehuis waar hij werkte had hij de middagronde die om drie uur zou moeten beginnen, om drie uur al afgerond.
Hadden de bejaarde bewoners al vroeg hun versgeperst sinaasappelsap, en stukjes appel.
Dat was natuurlijk anders wanneer hij samen was met vrienden. Met vrienden liep hij cool te kuieren.
In werksituaties bleef Gert echter snel.
Hij had er tempo in.
Maar dat tempo strookte in de gehandicaptenzorg niet met de zorgvuldigheid die het werken in de gehandicaptenzorg vereist.
Gert heeft toen moeten leren meer de tijd te nemen. Geen spoor van haast bij zich te dragen. Een proces dat een jaar of twee duurde, maar dat op een bepaalde manier wel zijn vruchten afwierp. Dacht Gert.
In ieder geval is het zo dat het in een groep verstandelijk gehandicapten, die in hun bezigheden en gedrag gestuurd moeten worden, en niet overprikkeld, niet altijd slim om drukkig rond te rennen en bezig te zijn. Als groepsbegeleider bepaal je door je eigen inbreng, je houding, je opstelling, immers ook de sfeer. Dus ademde je zelf rust, dan kwam dat de sfeer op die manier ten goede.
Met de voet op de rem draaide Gert zijn diensten totdat het hem eigen werd, en zijn houding door anderen kon worden gekenschetst als ‘rustig’.
Na verloop van tijd merkte Gert op, dat dit naar een verkeerde kant begon over te slaan: zijn houding werd meer en meer vertaald als ‘oud’
Zijn grijze haren, zijn bril op de neus, zijn beginnend buikje waren op zich al redenen geweest om aan de zijn vitaliteit te twijfelen. Gert zelf besefte dit maar al te goed. En dat nieuwe tempo van hem waarmee hij tegenwoordig door het leven stiefelde, dat maakte de boel er in dat opzicht helemaal niet beter op.
Ratatatatam!!….Zo moest je in één streep van de trap afrennen. Dan kwam je weer over! Dan werd je weer gezien! Een voortvarende tred, een kordate pas, met de kin omhoog en een open glimlach op het gelaat! Op straat zouden ze voor hem uit de weg gaan!
Dat zou de nieuwe Gert gaan worden.
Komaan! 52 is jong!
Gert had geen zin om als een oudje gezien te worden de rest van zijn leven. Dus actie was het devies! Kom op Gert, ga er wat aan doen!. Tempo! Fortissimo!
Dit dacht Gert, en het was helemaal niet zo onverstandig gedacht. Men voelt zich, zoals men zich beweegt. Beweeg je dus als een vis in het water.
En hoe het werkte!
Men zag hem weer, men hoorde hem weer, men glimlachte weer naar hem.
Op een sollicitatiegesprek zag hij kans zich spetterend te presenteren, en zich binnen no-time aangenomen te weten. Yesyesyes!.
( wordt vervolgd)
Boodschappen doen ging bij hem rennend, of snel fietsend. Nimmer stoppend, behalve voor de rij van de kassa. Met moeite.
Woem, en weer thuis. Nou al? Ja, nou al. Hoe is DAT nou mogelijk?
Jonge Gert was snel.
Alsof hij nooit tijd had.
Gert leek meer gejaagd dan energiek soms. In het verpleegtehuis waar hij werkte had hij de middagronde die om drie uur zou moeten beginnen, om drie uur al afgerond.
Hadden de bejaarde bewoners al vroeg hun versgeperst sinaasappelsap, en stukjes appel.
Dat was natuurlijk anders wanneer hij samen was met vrienden. Met vrienden liep hij cool te kuieren.
In werksituaties bleef Gert echter snel.
Hij had er tempo in.
Maar dat tempo strookte in de gehandicaptenzorg niet met de zorgvuldigheid die het werken in de gehandicaptenzorg vereist.
Gert heeft toen moeten leren meer de tijd te nemen. Geen spoor van haast bij zich te dragen. Een proces dat een jaar of twee duurde, maar dat op een bepaalde manier wel zijn vruchten afwierp. Dacht Gert.
In ieder geval is het zo dat het in een groep verstandelijk gehandicapten, die in hun bezigheden en gedrag gestuurd moeten worden, en niet overprikkeld, niet altijd slim om drukkig rond te rennen en bezig te zijn. Als groepsbegeleider bepaal je door je eigen inbreng, je houding, je opstelling, immers ook de sfeer. Dus ademde je zelf rust, dan kwam dat de sfeer op die manier ten goede.
Met de voet op de rem draaide Gert zijn diensten totdat het hem eigen werd, en zijn houding door anderen kon worden gekenschetst als ‘rustig’.
Na verloop van tijd merkte Gert op, dat dit naar een verkeerde kant begon over te slaan: zijn houding werd meer en meer vertaald als ‘oud’
Zijn grijze haren, zijn bril op de neus, zijn beginnend buikje waren op zich al redenen geweest om aan de zijn vitaliteit te twijfelen. Gert zelf besefte dit maar al te goed. En dat nieuwe tempo van hem waarmee hij tegenwoordig door het leven stiefelde, dat maakte de boel er in dat opzicht helemaal niet beter op.
Ratatatatam!!….Zo moest je in één streep van de trap afrennen. Dan kwam je weer over! Dan werd je weer gezien! Een voortvarende tred, een kordate pas, met de kin omhoog en een open glimlach op het gelaat! Op straat zouden ze voor hem uit de weg gaan!
Dat zou de nieuwe Gert gaan worden.
Komaan! 52 is jong!
Gert had geen zin om als een oudje gezien te worden de rest van zijn leven. Dus actie was het devies! Kom op Gert, ga er wat aan doen!. Tempo! Fortissimo!
Dit dacht Gert, en het was helemaal niet zo onverstandig gedacht. Men voelt zich, zoals men zich beweegt. Beweeg je dus als een vis in het water.
En hoe het werkte!
Men zag hem weer, men hoorde hem weer, men glimlachte weer naar hem.
Op een sollicitatiegesprek zag hij kans zich spetterend te presenteren, en zich binnen no-time aangenomen te weten. Yesyesyes!.
( wordt vervolgd)
zondag 27 maart 2011
Japan
De kranten berichten er nog wel over, maar het wordt al mondjesmaat. De ramp die zich in Japan voltrokken heeft, en zich nog steeds voltrekt, is allang al geen voorpaginanieuws meer.
Om toch wat op de hoogte te blijven , typ ik in de Google zoekmachine : ‘Japan nieuws’
Het duurt 0.06 seconden voor de machine 6090.000 berichten heeft gevonden
Bovenaan staat:
‘Vakantie naar Japan? Lees hier actueel en grappig nieuws!’
Oh? Is de ramp daar opgelost? Wat is dat voor een eigenaardige kop? Ik klik er op.
Kijk, nu lees ik iets meer. Ik kan ook meteen antwoord geven op de vraag: ‘op vakantie naar Japan?’
Ik kan me betere momenten voorstellen.
De radio- actieve straling die rondom reactor twee gemeten wordt is 10 miljoen maal de toegestane hoeveelheid, lees ik.
Dat zijn veel lichtgevende Japannertjes met de Kerst, als het zo doorgaat.
De gevolgen lijken me vooralsnog niet te overzien.
Sluit alle energiecentrales die draaien op uranium zou ik zeggen. Het is allang bekend dat er veel veiliger alternatieven zijn. Ik lees over ‘thorium’, en ik vraag me af, waarom dit niet allang gebruikt wordt.
UPDATE: de waardes van radio-actief materiaal waren niet 10 miljoen maal zo hoog hoor. Dit nieuws klopt niet. Het was 'verkeerd gelezen' HA!.......Wat daar nu weer van te denken?
Om toch wat op de hoogte te blijven , typ ik in de Google zoekmachine : ‘Japan nieuws’
Het duurt 0.06 seconden voor de machine 6090.000 berichten heeft gevonden
Bovenaan staat:
‘Vakantie naar Japan? Lees hier actueel en grappig nieuws!’
Oh? Is de ramp daar opgelost? Wat is dat voor een eigenaardige kop? Ik klik er op.
Kijk, nu lees ik iets meer. Ik kan ook meteen antwoord geven op de vraag: ‘op vakantie naar Japan?’
Ik kan me betere momenten voorstellen.
De radio- actieve straling die rondom reactor twee gemeten wordt is 10 miljoen maal de toegestane hoeveelheid, lees ik.
Dat zijn veel lichtgevende Japannertjes met de Kerst, als het zo doorgaat.
De gevolgen lijken me vooralsnog niet te overzien.
Sluit alle energiecentrales die draaien op uranium zou ik zeggen. Het is allang bekend dat er veel veiliger alternatieven zijn. Ik lees over ‘thorium’, en ik vraag me af, waarom dit niet allang gebruikt wordt.
UPDATE: de waardes van radio-actief materiaal waren niet 10 miljoen maal zo hoog hoor. Dit nieuws klopt niet. Het was 'verkeerd gelezen' HA!.......Wat daar nu weer van te denken?
vrijdag 25 maart 2011
Zichtbaar op papier
heb de lijnen
van je gezicht
getekend
met potlood
in zwart wit
je leven geschetst
de diepte
van gevoelens
kan ik niet bereiken
littekens
schaduwen
door wil-melker - 25/03/2011
van je gezicht
getekend
met potlood
in zwart wit
je leven geschetst
de diepte
van gevoelens
kan ik niet bereiken
littekens
schaduwen
door wil-melker - 25/03/2011
dinsdag 22 maart 2011
zaterdag 19 maart 2011
Spend it wisely
Spend It Wisely from Markus Vad Flaaten on Vimeo.
Voor de liefhebber van de bizarre animatie
vrijdag 18 maart 2011
Ramp
Rampen, dagelijks kunnen nieuwsuitzendingen gevuld worden met rampen. De een na de ander. Het is onvoorstelbaar in wat voor omstandigheden mensen in rampgebieden moeten leven.
Hoe ze zich moeten ophijsen en herpakken, hoe ze moeten leven met de dood.
Nu in Japan, 2011. Een aardbeving, een tsunami, een kernramp..
Ik zit achter mijn boterham met hagelslag en mijn kopje koffie als ik de berichten lees en de foto’s zie.
Foto’s soms, die uit esthetisch oogpunt, knap gemaakt zijn. Mooie, aandoenlijke vrouwen voor een verwoest landschap. ..
Behalve die foto’s was er nog een afbeelding die mij trof. Het was er een van een man die tussen andere mensen loopt. Hij is dakloos en heeft in een opvangkamp, net als de mensen om hem heen, wat voedsel gekregen. Dat zit in een bakje. Hij heeft twee bakjes in zijn hand. In elke hand één. Hij loopt ermee naar een plaats waar hij dit op zal gaan eten. Het zal een grote tent zijn waarschijnlijk. Hij heeft een warme jas aan en een capuchon over zijn hoofd. Voor zijn mond heeft hij een doekje gespannen. Zijn blik is gelaten. Zijn handen zijn bloot. Om hem heen zien we sneeuwvlokken uit de lucht vallen. Het is koud.
De sneeuw kun je zien. Radio- actieve deeltjes niet.
De zichtbare kou.
Kou.
Ook dat nog.
Daar kan ik me een beetje in verplaatsen. Wat heb ik een bloedhekel aan kou. Wat kan ik daar niet tegen.
Dat je moe bent, zoveel ellende hebt, en dan ook nog: kou.
Daarom trof die foto me.
Esthetisch gezien niets bijzonders, maar ik voelde wel mee. Arme mensen.
Overigens:wat een karakters, die Japanners, die zo gedisciplineerd in een keurige rij voor de uitdeelpunten kunnen staan wachten tot ze aan de beurt zijn. Voordringen is er niet bij.
Hoe ze zich moeten ophijsen en herpakken, hoe ze moeten leven met de dood.
Nu in Japan, 2011. Een aardbeving, een tsunami, een kernramp..
Ik zit achter mijn boterham met hagelslag en mijn kopje koffie als ik de berichten lees en de foto’s zie.
Foto’s soms, die uit esthetisch oogpunt, knap gemaakt zijn. Mooie, aandoenlijke vrouwen voor een verwoest landschap. ..
Behalve die foto’s was er nog een afbeelding die mij trof. Het was er een van een man die tussen andere mensen loopt. Hij is dakloos en heeft in een opvangkamp, net als de mensen om hem heen, wat voedsel gekregen. Dat zit in een bakje. Hij heeft twee bakjes in zijn hand. In elke hand één. Hij loopt ermee naar een plaats waar hij dit op zal gaan eten. Het zal een grote tent zijn waarschijnlijk. Hij heeft een warme jas aan en een capuchon over zijn hoofd. Voor zijn mond heeft hij een doekje gespannen. Zijn blik is gelaten. Zijn handen zijn bloot. Om hem heen zien we sneeuwvlokken uit de lucht vallen. Het is koud.
De sneeuw kun je zien. Radio- actieve deeltjes niet.
De zichtbare kou.
Kou.
Ook dat nog.
Daar kan ik me een beetje in verplaatsen. Wat heb ik een bloedhekel aan kou. Wat kan ik daar niet tegen.
Dat je moe bent, zoveel ellende hebt, en dan ook nog: kou.
Daarom trof die foto me.
Esthetisch gezien niets bijzonders, maar ik voelde wel mee. Arme mensen.
Overigens:wat een karakters, die Japanners, die zo gedisciplineerd in een keurige rij voor de uitdeelpunten kunnen staan wachten tot ze aan de beurt zijn. Voordringen is er niet bij.
woensdag 16 maart 2011
dinsdag 15 maart 2011
donderdag 10 maart 2011
one minute puberty
Filmpje kwam ik tegen in een surf-sessie, die ik regelmatig houd. Ik vond het goed gemaakt, grappig en treffend.Het filmpje is gemaakt door ene Alexander Gellner en behelst de pubertijd.
Dromen
afb.: Lucebert: 'de droom van Apollinaire' (1972)
Een zwaar onderkent fenomeen, lijkt me. Dromen.
Dromen zeggen veel over onbewuste processen die een rol spelen in je leven, denk ik. Ik ben geen droomdeskundige, maar ik weet wel dat alles zin heeft, en betekenis.
Je ademt, je krijgt dorst, je droomt.
Het dromen wordt vind ik vaak te makkelijk afgedaan als ‘verwerken’ van dagelijkse emoties. En bovendien, wat betekent ‘verwerken’ nou helemaal precies? Een plaatsje geven? Waar dan? En als het dan een plaatsje heeft, is de emotie er dan vanaf?
Komende maanden zal ik op dit blog een aantal stukjes over dromen schrijven.
Eerst een paar weetjes,die ik vandaag las, wist je dat:
*Over een jaar genomen droom je gemiddeld 1 maand. ( ongeveer tweeduizend dromen)
• Handelingen in dromen net zoveel tijd kosten als overdag. Zo kost het lopen naar de
bushalte evenveel tijd als in de realiteit. Tijd kan wel worden samengetrokken: je
kunt in een flits aan de andere kant van de wereld zijn.
• Amerikanen in hun dromen agressiever zijn dan inwoners van de meeste andere
Westerse landen.
• Geur een sterk effect heeft op de emoties in je dromen. Van onsmakelijke geuren
tijdens je slaap ga je naar dromen, terwijl je van bijvoorbeeld rozengeur fijne
dromen krijgt.
• Dromen belangrijk zijn voor een goed humeur, het oplossen van problemen en het
reduceren van stress.
• Je van sommige antidepressiva, verdovende middelen en slaapmiddelen nachtmerries
kunt krijgen.
• Zwangere vrouwen meer dromen en deze beter kunnen navertellen.
• Mensen die blind zijn geboren, dromen zonder visuele beelden. Alleen als je op
latere leeftijd blind bent geworden, zul je visueel dromen.
Auteur: Rachel van de Pol
Bronnen: Allesoverdromen.nl,
dinsdag 8 maart 2011
Hufters, loket 5
Wat lees ik nu weer?
Zou dat waar zijn?
Bij sommige sociale diensten, waar veel agressief gedrag voorkomt, worden HUFTERLOKETTEN geopend. Dat lees ik. In de krant.
Hufterloketten. Daar zal dan wel een maatschappelijk werker achter kogelvrij glas zitten, die gespecialiseerd is om om te gaan met agressievelingen, met een standby-knop binnen handbereik.
Hoe moet ik me dit verder voorstellen?
Het zal niet zo zijn dat loket 5 bij de sociale dienst wordt opgeleukt met het bijschrift 'hufterloket' Want hoe werkt dat dan? Staan de asocialen dan in een rijtje te wachten, terwijl de anderen bij de andere loketten gelijk aan de beurt zijn? Moet de baliemedewerker van loket 4 zeggen dat de hufter bij loket 5 aan moet sluiten?
Moeten hufters ook nummertjes trekken? En uit welke automaat dan?
Nee, in praktijk zal het een hufterkantoor gaan worden, denk ik. Speciale ingang, misschien een speciaal gebouw, zodat de socialen niet met de asocialen worden geconfronteerd. De hufter heeft van tevoren een schrijven ontvangen dat hij zich met vragen of klachten daar moet vervoegen. Het gebouwtje zal een soort bunker zijn, met boksballen. En elke week zijn er vergaderingen wie er onder de noemer 'hufter'moet worden gekenmerkt.
En is het dan 'eens een hufter, altijd een hufter?'
En hoe gaat dat bij de hufters onderling? Ga je niet vreselijk af, als jij nog gewoon bij de socialen staat? Ha mietje! Lulhannes, reetlikker! Staat gewoon bij loket 4! Wat stel jij nou voor man?!
Zou dat waar zijn?
Bij sommige sociale diensten, waar veel agressief gedrag voorkomt, worden HUFTERLOKETTEN geopend. Dat lees ik. In de krant.
Hufterloketten. Daar zal dan wel een maatschappelijk werker achter kogelvrij glas zitten, die gespecialiseerd is om om te gaan met agressievelingen, met een standby-knop binnen handbereik.
Hoe moet ik me dit verder voorstellen?
Het zal niet zo zijn dat loket 5 bij de sociale dienst wordt opgeleukt met het bijschrift 'hufterloket' Want hoe werkt dat dan? Staan de asocialen dan in een rijtje te wachten, terwijl de anderen bij de andere loketten gelijk aan de beurt zijn? Moet de baliemedewerker van loket 4 zeggen dat de hufter bij loket 5 aan moet sluiten?
Moeten hufters ook nummertjes trekken? En uit welke automaat dan?
Nee, in praktijk zal het een hufterkantoor gaan worden, denk ik. Speciale ingang, misschien een speciaal gebouw, zodat de socialen niet met de asocialen worden geconfronteerd. De hufter heeft van tevoren een schrijven ontvangen dat hij zich met vragen of klachten daar moet vervoegen. Het gebouwtje zal een soort bunker zijn, met boksballen. En elke week zijn er vergaderingen wie er onder de noemer 'hufter'moet worden gekenmerkt.
En is het dan 'eens een hufter, altijd een hufter?'
En hoe gaat dat bij de hufters onderling? Ga je niet vreselijk af, als jij nog gewoon bij de socialen staat? Ha mietje! Lulhannes, reetlikker! Staat gewoon bij loket 4! Wat stel jij nou voor man?!
maandag 7 maart 2011
dodelijk!
‘Op……….!’
‘Wat! NOU al?! POTVER!”
- ‘Ja, het is snel gegaan. Hospira Inc. kan ons niet meer leveren’
Hoe verwachten ze DAN dat we het doen? ……….ze uit het vliegtuig donderen? Ze stroomstoten geven? Of gaan we ze weer ophangen?
-‘Nou ja, in ieder geval kan Hospira niks meer leveren, dus…met injecties is het even schluss’.
Een paar dagen later krijgt Lundbeck in Denemarken een bericht: “Hee Lundbeck, zou je ons a.u.b. snel een paar porties Nembutal kunnen leveren? Dat HEB je toch, in je farmaceutische bedrijf? Fijn spul, goed spul. We kunnen het goed gebruiken, want je weet, we kennen hier de doodstraf enzo, vind ik persoonlijk ook vervelend, maar sois – ’s lands wijs, ’s lands eer – en nu kunnen we ze niet humaan doden want we zijn door onze dosis goede narcosemiddelen heen. Ha! Ja ’t Kan gek gaan! Dus doe maar veel. Want in 32 Amerikaanse staten zitten ze anders straks met overvolle dodencellen.
Je hebt al es eerder geleverd dus….”
Maar Lundbeck wil niet leveren
En in de US wil Hospira niet meer produceren.
Ze zijn bang dat ze vroeger of later aangeklaagd worden dat ze de mensenrechten schenden door het spul aan de gevangenissen te leveren. Daar schijnt aan gewerkt te worden, aan zo’n rechtspraak. Dus...en er bestaan toch ook principes.
zondag 6 maart 2011
Henri Senders
Toen ik op het internet rondkeek wat er in Dordrecht was te doen, zag ik dat er een fototentoonstelling was van Henri Senders. Ik kende de fotograaf niet, maar zijn werk vond ik wel boeiend. Misschien dat ik van de week een kijkje in de galerie ga nemen.
Boswandeling
bordje aan de ingang van het bos
Hier in onze gemeente zijn we er snel bij. Hier is het verplicht om een helm op te doen wanneer je een boswandeling gaat maken.
‘Waarom wachten tot het kalf verdronken is? ‘Hebben we bedacht. Het is klip en klaar dat er, zonder voldoende maatregelen, in bebost gebied de komende jaren slachtoffers gaan vallen. Wat dacht U van dennenappels, waarmee de dennenbomen volhangen, dat die daar blijven hangen?
Nee, die laten los. In het bos bij ons betekent dit een regen van tienduizenden dennenappels per jaar die naar beneden komen. Je merkt het altijd te laat. En je moet er niet aan denken wat er gebeurd als zo’n joekel van een dennenappel op je kale schedel komt. De kans dat U het niet overleeft is zeer groot.
Maar niet alleen hierom dient U voortaan een helm te dragen. Het grootste gevaar ligt hem misschien nog wel in de losse boomtakken die er boven hangen, wachtend op het zuchtje wind dat ze zal doen vallen en U zouden kunnen treffen, met alle gevolgen van dien. Vandaar dat we de gemeente tot maatregelen hebben gedwongen, dat o.a. heeft geleid tot het instellen van een helmdraagverplichting.
In de speciaal ontwikkelde automaten aan de verschillende toegangspaden, kunt U universele helmen verkrijgen. Desgewenst kunt U ze later bij één van de verzamelpunten weer inleveren.
Voor de fietser is er geen probleem, hij kan zijn fietshelm, die hier al een half jaar geleden verplicht werd, ophouden.
Terecht is door de locale dierenvereniging ‘de trouwe viervoeter’ verontwaardigd gereageerd op het voorstel, omdat dieren hierin niet meegenomen worden. Zij lopen immers evenveel risico als ons om getroffen te worden door een bosprojectiel. Er wordt nu dan ook gewerkt aan het ontwikkelen van een universele hondenhelm.
Nederland is een veilig land. We laten niets aan het toeval over. Er zijn zelfs al verschillende stukken bos, die de naam hebben als ‘homo ontmoetingsplaats’ dienst te doen, waar het verplicht is condooms op zak te hebben. In geval van verkrachting kunt U de aanrander altijd bewegen het rubber te gebruiken. Dit kan het plezier in een onbezorgde boswandeling verhogen.
Voor mensen die zich met alle regelingen nog niet veilig genoeg wanen in het bos, is er de mogelijkheid een gids met hond te huren. Ook zijn er vrijwilligers. Zie voor informatie hierover www.meteenvrijwilligerhetbosin.nl
Wij wensen U een prettige wandeling!
kater
Zelf vier ik al jaren geen karnaval, maar wil ik mensen die dit wel doen, graag even deze tips geven die ik vond op het internet om van een kater af te komen.
Ontbijt:
Water, veel water
Geroosterd brood met honing
Gekookt ei met een snufje zout
Kamillethee
Een kiwi
Lunch
Water
Kippensoep met noedels
Augurken gerold in rookvlees
Een appel
Avondeten
Water
Salade met gerookte zalm en peultjes
Asperges gerold in gerookte ham
Meergranen stokbrood met tapenade
Auteur: Rachel van de Pol
Bronnen: M&C Healthnews, The Telegraph Health
zaterdag 5 maart 2011
Uit het dagboek van Gert
Ik wou dat ik wat forser gebouwd was, zo iemand waar je een beetje tegenop kon kijken. Iemand met natuurlijk gezag. BAM! Een man!
Een sterke en evenwichtige man, met een prachtige kop. Een man waar geen speld tussen harmonie van lichaam en geest te krijgen valt. Met allerlei talenten. Spitsvondig, geestig.
Zo een man die alles in zijn vorige levens al gedaan heeft, en al die vorige talenten nog even makkelijk kan terughalen. In mijn vrije tijd doe ik aan Kunst. Ik kan zingen en stijldansen en in het Frans en Maleisisch tegen mooie vrouwen praten.
En die ogen van die vrouwen, die je dan ziet wegzinken en hunkeren, en verlangen.
Zo een man zou ik willen zijn. Charismatisch! Ik hoef niet buitengewoon veel te bezitten want ik ben toch al.
*
Voor iemand als mij, die zo iemand wil zijn , ligt een tunnel zonder licht aan het eind. Het heeft geen zin me daarin te begeven. Ik zal het doel niet halen.
Mensen noemen het levenslessen:
Je moet het doen met wat je hebt.
En daarmee tevreden zijn.
Zelfacceptatie.
Kijk, díe tunnel, die kan ik nog wel in. Daar brand wel iets van een lichtje. Hoewel het flakkert in de wind
Een sterke en evenwichtige man, met een prachtige kop. Een man waar geen speld tussen harmonie van lichaam en geest te krijgen valt. Met allerlei talenten. Spitsvondig, geestig.
Zo een man die alles in zijn vorige levens al gedaan heeft, en al die vorige talenten nog even makkelijk kan terughalen. In mijn vrije tijd doe ik aan Kunst. Ik kan zingen en stijldansen en in het Frans en Maleisisch tegen mooie vrouwen praten.
En die ogen van die vrouwen, die je dan ziet wegzinken en hunkeren, en verlangen.
Zo een man zou ik willen zijn. Charismatisch! Ik hoef niet buitengewoon veel te bezitten want ik ben toch al.
*
Voor iemand als mij, die zo iemand wil zijn , ligt een tunnel zonder licht aan het eind. Het heeft geen zin me daarin te begeven. Ik zal het doel niet halen.
Mensen noemen het levenslessen:
Je moet het doen met wat je hebt.
En daarmee tevreden zijn.
Zelfacceptatie.
Kijk, díe tunnel, die kan ik nog wel in. Daar brand wel iets van een lichtje. Hoewel het flakkert in de wind
vrijdag 4 maart 2011
Wim Helsen
Naast Hans Teeuwen is Wim Helsen voor mij dé toneelkunstenaar. Wat kan die Belgische gast vertellen.
Dit stukje komt uit zijn eerste theatershow :'Heden soep'.
donderdag 3 maart 2011
Mexicaanse Griep
Ab Osterhaus was opgelucht afgelopen maand. Ik weet niet wat hij heeft gedaan om zijn opluchting te vieren; misschien heeft hij een fles champagne opengetrokken, je weet het niet.
Waarom was deze viroloog zo opgelucht?
Omdat hij degene was die in Nederland heeft gezorgd dat er actie werd ondernomen tegen de 'levensgevaarlijke' Mexicaanse griep, weet je nog? Een 'pandemie' werd het genoemd. Landelijk werd een vaccinatieprogramma op touw gezet.
Het zou geen garantie bieden tegen de gevreesde griep, maar wel enige bescherming.
Bijwerkingen, daar hoefde niemand bang voor te zijn.
Nu is aangetoond dat er verband bestaat tussen de inenting en verschijnselen van slaapziekte (Narcolepsie) bij kinderen. Deze zeldzame aandoening is namelijk bij 60 kinderen vastgesteld in Finland en bij nog eens 60 in Zweden. Deze kinderen vallen geregeld in slaap en krijgen last van hallucinaties.
Maar 'buiten die landen komt het niet voor' zegt Osterhaus: 'en dat is goed nieuws! Het slechte nieuws is dat we niet precies weten wat er aan de hand is, en óf er wat aan de hand is'.(terwijl de relatie is aangetoond blijft hij dit zeggen)De eerdere paniekviroloog sust verder:' Ze waren misschien al erfelijk gevoelig, die kinderen'.
Opluchting overheerst bij Osterhaus.
De farmaceutische maffioso heeft in ieder geval zijn slag geslagen. Voor geïnteresseerden, zie www.dossiermexicaansegriep.nl. Lees en huiver.
In het nieuws komt het verdacht weinig aan de orde
Waarom was deze viroloog zo opgelucht?
Omdat hij degene was die in Nederland heeft gezorgd dat er actie werd ondernomen tegen de 'levensgevaarlijke' Mexicaanse griep, weet je nog? Een 'pandemie' werd het genoemd. Landelijk werd een vaccinatieprogramma op touw gezet.
Het zou geen garantie bieden tegen de gevreesde griep, maar wel enige bescherming.
Bijwerkingen, daar hoefde niemand bang voor te zijn.
Nu is aangetoond dat er verband bestaat tussen de inenting en verschijnselen van slaapziekte (Narcolepsie) bij kinderen. Deze zeldzame aandoening is namelijk bij 60 kinderen vastgesteld in Finland en bij nog eens 60 in Zweden. Deze kinderen vallen geregeld in slaap en krijgen last van hallucinaties.
Maar 'buiten die landen komt het niet voor' zegt Osterhaus: 'en dat is goed nieuws! Het slechte nieuws is dat we niet precies weten wat er aan de hand is, en óf er wat aan de hand is'.(terwijl de relatie is aangetoond blijft hij dit zeggen)De eerdere paniekviroloog sust verder:' Ze waren misschien al erfelijk gevoelig, die kinderen'.
Opluchting overheerst bij Osterhaus.
De farmaceutische maffioso heeft in ieder geval zijn slag geslagen. Voor geïnteresseerden, zie www.dossiermexicaansegriep.nl. Lees en huiver.
In het nieuws komt het verdacht weinig aan de orde
Abonneren op:
Posts (Atom)