Tempo

Gert herinnerde zich hoe hij als jongen altijd rende. Barstend van de energie. Wat kon hij snel zijn.
Boodschappen doen ging bij hem rennend, of snel fietsend. Nimmer stoppend, behalve voor de rij van de kassa. Met moeite.
Woem, en weer thuis. Nou al? Ja, nou al. Hoe is DAT nou mogelijk?
Jonge Gert was snel.
Alsof hij nooit tijd had.
Gert leek meer gejaagd dan energiek soms. In het verpleegtehuis waar hij werkte had hij de middagronde die om drie uur zou moeten beginnen, om drie uur al afgerond.
Hadden de bejaarde bewoners al vroeg hun versgeperst sinaasappelsap, en stukjes appel.

Dat was natuurlijk anders wanneer hij samen was met vrienden. Met vrienden liep hij cool te kuieren.

In werksituaties bleef Gert echter snel.
Hij had er tempo in.
Maar dat tempo strookte in de gehandicaptenzorg niet met de zorgvuldigheid die het werken in de gehandicaptenzorg vereist.
Gert heeft toen moeten leren meer de tijd te nemen. Geen spoor van haast bij zich te dragen. Een proces dat een jaar of twee duurde, maar dat op een bepaalde manier wel zijn vruchten afwierp. Dacht Gert.
In ieder geval is het zo dat het in een groep verstandelijk gehandicapten, die in hun bezigheden en gedrag gestuurd moeten worden, en niet overprikkeld, niet altijd slim om drukkig rond te rennen en bezig te zijn. Als groepsbegeleider bepaal je door je eigen inbreng, je houding, je opstelling, immers ook de sfeer. Dus ademde je zelf rust, dan kwam dat de sfeer op die manier ten goede.
Met de voet op de rem draaide Gert zijn diensten totdat het hem eigen werd, en zijn houding door anderen kon worden gekenschetst als ‘rustig’.
Na verloop van tijd merkte Gert op, dat dit naar een verkeerde kant begon over te slaan: zijn houding werd meer en meer vertaald als ‘oud’
Zijn grijze haren, zijn bril op de neus, zijn beginnend buikje waren op zich al redenen geweest om aan de zijn vitaliteit te twijfelen. Gert zelf besefte dit maar al te goed. En dat nieuwe tempo van hem waarmee hij tegenwoordig door het leven stiefelde, dat maakte de boel er in dat opzicht helemaal niet beter op.

Ratatatatam!!….Zo moest je in één streep van de trap afrennen. Dan kwam je weer over! Dan werd je weer gezien! Een voortvarende tred, een kordate pas, met de kin omhoog en een open glimlach op het gelaat! Op straat zouden ze voor hem uit de weg gaan!
Dat zou de nieuwe Gert gaan worden.
Komaan! 52 is jong!
Gert had geen zin om als een oudje gezien te worden de rest van zijn leven. Dus actie was het devies! Kom op Gert, ga er wat aan doen!. Tempo! Fortissimo!

Dit dacht Gert, en het was helemaal niet zo onverstandig gedacht. Men voelt zich, zoals men zich beweegt. Beweeg je dus als een vis in het water.

En hoe het werkte!
Men zag hem weer, men hoorde hem weer, men glimlachte weer naar hem.
Op een sollicitatiegesprek zag hij kans zich spetterend te presenteren, en zich binnen no-time aangenomen te weten. Yesyesyes!.

( wordt vervolgd)