consumenteninformatie

Gisteren zalm gegeten. Zalmfilet met broccoli, worteltjes, erwtjes,  pommes parisienes,  een komkommersalade, en een lekker vissausje.

Woow… tijdens het koken had ik er al zin in. ( en dan heeft de kok in de keuken natuurlijk het recht om het gerecht  voor te proeven. En dat voorproeven kan tot excessen leiden. Het zal niet de eerste keer zijn dat mijn familie, wanneer opgediend wordt verbaasd en beschuldigend uitroept: ‘Mais…Ou est le poison?’of woorden van gelijke strekking.)

Maar ik heb me ingehouden.

Op de verpakking van de zalmfileetjes keek ik nog even naar de kookvoorschriften en las toen bij toeval ook de allergie-informatie. Weet U wat daar bij stond?

Allergie-informatie: bevat vis.

Je zult maar allergisch zijn en  denken dat zalm aan een boom groeit, dan ben je met die informatie toch mooi weer gered. Als je kan lezen.

Voor dat hiaat moet nog wel een oplossing komen, vind ik, want die bestaan toch ook, analfabetische mensen die denken dat zalm aan een boom groeit.

Pictogrammen kunnen wellicht uitkomst bieden.

Es kijken of daar wat over staat in het regeerakkoord, of moet ik in Brussel zijn?

Gemulder

Al sinds 2001 zet meneer (of mevrouw) Hoeksema een 'Woord van de Week' online. Het 'woord van de week'wordt gehaald uit de vaderlandse kranten.
Prachtige woorden komen we tegen. Voorbeelden: 'Wokhond', 'Mozzarellafluisteraar', 'hardkreunster' en 'doorbijtmuziek'.

Ik vond het woord 'Gemulder' wel mooi. Ik denk dat men daar zich wel een beeld bij kan vormen. Kijk voor een omschrijving, en al die andere prachtige woorden op

 http://www.let.rug.nl/hoeksema/wvdw-1.html

Survival of the Fattest

Indertijd, ter gelegenheid van de VN klimaattop in Denemarken, heeft de kunstenaar Jens Galchiot in de haven van Kopenhagen deze sculptuur geplaatst. 'The Survival of the Fattest' symboliseerd de rijke geïndustrialiseerde wereld, een volgevreten vrouwe justitia op de schouders van een uigemergelde Afrikaanse man. Ik zag er een foto van vandaag.

Laurie Anderson - Walking and Falling

30 jaar oud, dit werkje van Laurie Anderson. Ik vond het toen intrigerend. Luisterde vaak naar haar albums, vertellingen, sfeercreaties. En nu ik het weer zie, het heeft het nog steeds.

de reset knop

Nog geen vier maanden oud was mijn kleine Sony Handycam toen ik met hem terug was bij zijn dealer.

Het was als de dag van gisteren dat de verkoper in zijn toen nog vrolijk ogende fel geelgroene bedrijfshemd mij een hand gaf toen wij de zaak verlieten, en me veel plezier met mijn aankoop wenste.

Nu waren we terug want Sony gaf geen beeld meer wanneer ik een opname wilde maken.

Weet je nog  kleine Sony, dat pappa het hemd zo blij maakte omdat hij je met het drukken op je ‘reset’knop weer aan de gang kreeg?

Dat was vorige week.

En nu waren we er wéér terug. Want toen  een paar dagen later opnieuw je beeldje haperde veranderde er niets, toen  pappa op je ‘reset’ knopje drukte .

Nee, en nu  heb ik je moeten afstaan. Je wordt opgestuurd. Binnen drie weken wordt je onderzocht en ik hoop ik dat ik je dan weer in de oude staat terug zal krijgen.

Anders wil ik een nieuwe. Ja sorry..je bent maar een apparaat..

En papa had nòg een apparaat in te leveren hè?

Want hij had nog geen week geleden die ‘Video 2 PC converter’ gekocht, weet je nog?  Ook bij de geelgroenhemden. Ja! pappa zat er behalve jou met NOG iemand he? Dat was dat ding! Die deed het ook niet.  Pappa was, weet je nog , uuuuuren bezig geweest. Hij wilde die oude opnamen van  zijn toen nog kleine kinderen op de harde schijf  zetten. Zo van de VHS banden van de video, op de computer..

Zodat ze bewaard konden blijven hè?

Maar de computer had een hatelijk pop-upje. Elke keer als pappa inplugde weet je nog? “Windows herkent het USB apparaat niet ’communiceerde het telkens.

Weet je nog dat pappa zo aan het vloeken ging?

Dat was niet zo mooi hè?

Gelukkig kreeg ik geld terug, met de mededeling dat ik niet de enige was die met het apparaat terugkwam.

Wat zei die meneer in dat eigenlijk toch wel misselijkmakend groengeel ook al weer toen pappa zei dat je van een Sony camera toch niet zou verwachten dat er al zo snel haperingen aan waren?

Hij zei: ‘…Ja, soms weet je het toch ook allemaal niet hè?’

Low Pricing, High Service.

En zo heb ik je achtergelaten. Buiten zag ik dat ik voor dat kwartiertje natuurlijk even een bonnetje had moeten kopen om te parkeren. Er zat een briefje onder mijn ruitenwisser van de parkeerpoltie. 

*

Maar hee!!  Thuis had ik misschien nóg wel een systeempje liggen waarmee ik videobanden kon digitaliseren, bedacht ik me… ooit had ik bij de Aldi es wat gekocht…

*

Soms berg ik de dingen ZO goed op, dat ik ze zelf niet meer terug kan vinden. Zo ook ‘dat systeempje’. De logica die ik gevolgd heb bij het opbergen van dat ding ben ik vergeten, maar komt me nu in ieder geval niet logisch meer voor.  En God, wat hebben we veel laatjes en mandjes in huis.

Goed dat ik zo rustig bleef hè?

Dat kwam omdat ik voorbereid was. Mijn reset knop had gebruikt! In mijn hoofd had ik bedacht ‘Uiteindelijk zal ik na lang zoeken dat systeempje vinden, ik zal de software installeren, en dan zou ik mijn videobanden alsnog kunnen digitaliseren, maar reken vooral nergens op”
   

Nou Sonietje, zo is het gegaan..het is goed dat ik nergens op gerekend heb.

Nou, ik wacht op een bericht van de groengele dealer, en dan zie ik je misschien weer.

Groet,

je pappa, of beter, je gebruiker.

Nee hè...

Bevind je je opeens op een leeftijd dat je lichamelijke klachten krijgt. Dat je sneller moe bent en pijnlijke benen krijgt. Dat het plots in je rug kan schieten. En hoor, daar zeg je het weer: ‘Wat zeg je?!’   En daar sta je weer met een doekje  je bril  te poetsen.

Het Grote Aftakelen laat zich in tal van facetten gelden.

Wat had ik gisteren ook alweer geleerd?

Het is maar goed dat zo vaak gezegd wordt dat we in het HIER EN NU moeten leven, en dat we onze geest leeg moeten maken. Dat dit een voorwaarde is om waarlijk bewust  te leven.

Ik doe dat nu moeiteloos. Vandaag ook weer.

Na me vandaag de dag door gesleept te hebben veranderd  languit op de bank gelegen,  een favoriet televisieprogramma in ‘de wereld ronkt door’.  

Najaarsmoeheid, dat zal het zijn.  

Koffie, en de vraag van m’n dochter of ik haar kan overhoren doen me mezelf overeind hijsen.

De spiegel registreert de kuilen waarin mijn ogen liggen. Gekke vrolijke gezichten naar mezelf trekken helpen er niet aan.

Het wachten is hopelijk niet op de lente.

Want dat duurt nog zo lang.

*

Schrijf zelf ook een vrolijk stukje.

herfstwandeling

22 oktober en bijna 22 graden.
Het was een mooie dag om vrij te zijn, en dat was ik ook. In ieder geval vrij genoeg om gelegenheid te vinden tot het maken van een korte boswandeling. Het bos is bij mij om de hoek, en daar kan ik zoals vandaag heerlijk van genieten. En zeker nu, vanwege mooie herfstkleuren, neem ik dan mijn fototoestel mee.

'This Land is Mine'

Prachtige animatie over de eeuwige strijd  in het gebied dat we kennen als Israël / Palestina.
Gemaakt door Nina Paley

.

Innerlijk en uiterlijk

       


Innerlijk en uiterlijk hebben beiden hun eigen puurheid, schoonheid.
 Dan weer es ben ik  meer aangetrokken tot het een, dan weer tot het ander

Voorwaarts! MARS!

“Zo zo,

Naar Mars!

U wilt naar Mars? U wilt er bij zijn in 2024?

Een enkele reis maken van zeven maanden,

 En dan de rest van Uw dagen daar slijten?

Weet U het zeker?”

In theorie is het allemaal mogelijk. En de plannen om in 2024 te gaan zijn serieus

Veel van onze soortgenoten schijnen het idee aantrekkelijk te vinden.

Verschillende  types. Van huisvrouwen…(‘ wat moeten die daar, de boel spik en span opruimen op Mars? ’t Zal niet opschieten met al die stofstormen daar..’)) tot wetenschappers en hoogleraren. Die gaan dan hun leven wijden aan bodemonderzoek en dat soort zaken. En die gaan dan de komst voorbereiden voor volgende groepen mensen.   Want die gaan komen!  Eén schaap over de dam, de rest komt er achteran.
Die vriendin waar je nu eindelijk van af dacht te zijn.... Ja hoor, daar STAAT ze weer…”hallo schat.... IK ben het” ...
Want op aarde willen we een leuke soap, en De media is immers sponsor, dus die wil wat terug

De eerste honderd jaar zullen ze er zeker nog in ruimtepakken moeten rondlopen. Daarna kunnen ze er genieten van temperaturen van min 140 tot maximaal +20 graden! 

Kennen wij mensen die wij dit avontuur zouden gunnen?

Ik zelf denk aan Rita Verdonk. Ik zie mezelf in 2024 dagelijks de Mars-soap volgen over hoe zij op die okerkleurige planeet  T.O.M  ( Trots Op Mars) op wil richten, en daar dan  tegenstand zal ondervinden.

Emille Ratelband ? Mag van mij ook mee

Benieuwd!

 Zou hij  onderweg naar Mars elke dag van de zeven maanden durende reis beginnen met: “TSJAKKAAA!!? En zo ja, zal hij dan levend arriveren?

Wat doen ze met criminelen op Mars? Komt er een klein koepeltje?

De ‘woningen’die nu ontworpen zijn voor de eersten, lijken al op koepeltjes.

Ik kom er op omdat er in het Australië van 1770 immers ook Engelse gevangenen werden afgezet.

Die mochten gaan pionieren tegen wil en dank.

En die hebben het daar goed gedaan. 

Dus…

Wordt vervolgd.  

Wah Wah

Uit: A Concert for George ( Harrison), een jaar na diens overlijden. Een fijn eerbetoon van zijn beste vrienden. En ook de zoon van George speelt mee. Die herken je wel.
Andere nummers uit het concert zijn vind ik ook leuk om te zien. Allemaal op YouTube.

Tonio

Tonio, een requiemroman (Er bestond nog niet eerder een requiemroman).
Tonio was de enige zoon van schrijver A.F.Th. van der Heijden. De jongen komt om bij een verkeersongeval.
Uit de flaptekst: "De schrijver doet het enige waar hij op dat moment toe in staat is: in zijn herinnering graven,aantekeningen maken, schrijven. 

"een onthutsend ontroerend boek, een intens mooie requiemroman" ( de Morgen)

"Verbluffend. Van der heijden heeft zijn zoon op virtuoze en indrukwekkende wijze herdacht" het Parool

Onbewust opvangen

Tussen de regels valt er echter ook heel wat te lezen. Zoals op TV bij films / series e.d. gebruik wordt gemaakt van sluikreclame, zo gebeurd dat ook in boeken tegenwoordig. Klein gedrukt tussen de regels zijn vaker reclameboodschappen te zien die men onbewust tot zich neemt. Nooit, nergens meer zijn wij veilig voor commerciële beïnvloeding.
Neem de volgende poster:

De aankondiging van een Batmanfilm. De liefhebber van dit soort genre films zal niet in de gaten hebben dat behalve de film hier ook reclame wordt gemaakt.
Ziet U voor wat?

Voorheen waren we er verbaasd over, en soms geschokt.

Tegenwoordig lachen we er om. Maar eigenlijk is het niet normaal

Niet verkeerd!

Hans W. zat zich thuis met zijn groenplastic gieter achter de Vrouwentongen te verbazen. ( nee Hans kreeg je niet achter de Begonia's, maar Vrouwentongen, of Sanseveria's zoals sommige mensen zeggen, daar had hij wel wat mee) Dat was zo leuk van Hans. Het toenemen der jaren had hem nooit zijn vermogen ontnomen om zich, op een kinderlijke manier bijna, te verbazen.

Hij verbaasde zich over het vertrouwen van mensen.

Het vertrouwen van mensen in systemen. Met name die van de spoorbomen.  Vanuit het raam kon hij ze open en dicht zien gaan.   Eerst begonnen de rode waarschuwingslichten te knipperen, dan klonk de nerveuze spoorwegbel snel snel snel snel snel ( oversteken nu het nog kan!) en dan gingen ze omlaag, die spoorstokken, spoorBOMEN is eigelijk geen goed woord hè? Het zijn stokken!

En dan wachten.... Meestal 22 seconden. En dan ZOEFZOEFZOEF!!!

Woow!!

Hans vond het heerlijk langs de spoorlijn te wonen. Het gaf hem het gevoel deel uit te maken van de wereld die reizen heet.

“Ja, bij mij komen ze  elke dag voorbij hoor, de treinen:  intercity’s, internationale treinen, en GOEDERENtreinen ’s nachts ..! VEEL JOH!!”, zo kon hij zich op feestjes uitlaten. En daar was altijd wel een luisterend oor voor. Vaak van iemand die meende te weten wat voor product zich  waarschijnlijk in de goederenwagons bevond.

Wat Hans verbaasde was het vertrouwen van de weggebruiker die de overweg naderde. Bijvoorbeeld een automobilist. Zou die nou es nooit denken? ‘Als het elektrisch circuit het maar doet rondom de spoorbomen. Als het maar niet kapot is….  Straks rij ik door, en dan komt er TOCH een trein!! ( heb IK  weer..)’

Hoe vaak moet je niet terug naar de shop met iets dat het niet doet?  Wie heeft er niet met zijn computer aan een balie gestaan? Of heeft er ‘een mannetje’bij moeten halen? Bij de IKEA staan RIJEN voor de vier loketten van de klantenservice. Rijen van mensen  met spullen met mankementen.

Hans moest vanmiddag ook weer terug naar een shop:  de BCC. Hij had er drie maanden geleden  een prachtig mooie Sony camera gekocht, maar je kon er al na drie maanden niet meer mee opnemen!

Dingen gaan kapot, of zijn niet goed. De praktijk wijst het maar al te vaak uit.Of het nou een nieuwe of gebruikte auto is..mankementen komen voor!  Mensen die een solide paraplu hebben gekocht zie je  vaak  als het een beetje waait met een handvat in de regen lopen achter een binnenstebuiten geklapt regenscherm. Niet de bedoeling en (behalve voor de omstanders) niet leuk!

Hans wist te vertellen van de keer dat de spoorbomen het inderdaad niet deden. Toen gingen ze dicht, en bléven ze dicht, ook toen de trein al lang voorbij was. Het had gesneeuwd en gewaaid  in die periode. Winter 2009. Daar was de politie toen nog bij geweest. Ze hadden het verkeer tussen de spoorbomen zigzaggend laten oversteken.

Hans had er nog foto’s van in zijn album, compleet met het artikeltje dat in de regionale krant had gestaan.

Tja, het vertrouwen van mensen, dat uit zich nog wel het best in het verkeer.  En het gekke is: daar werkt alles dan ook bijna altijd. De stoplichten springen niet allemaal tegelijk op groen,  de lichtjes zijn allemaal goed op elkaar afgesteld. Het is mooi dat het kennelijk  wel kan.  Dat er zo een wereld ook bestaat. We geloven blindelings dat er geen trein aankomt als de spoorbomen open staan. 

Is dat niet bijzonder?

Zie jij een bureautje klantenservice? Ik niet.

Portishead - All mine

'Awsome' Dat is het woord.

Portishead stond nog niet op dit blog, en dat maakt het niet compleet.
Bij deze

Bewust leven

Daar te staan, op de drempel van de achterdeur, en me zo te voelen. Als de Levende. De Levende die de tuin in kijkt, mijn wereld. 

Ik mag kleuren zien, zon, wind en regen  voelen.

Er zijn al zoveel mensen doodgegaan.

En ik beleef iets onwerkelijks. Iets uitzonderlijks.

Ik leef!

Ik hoor er niet bij

Want ik sta gewoon in de deuropening.

Kijk me staan.

Wouw!

Maar ja, wat nu...?