vrijdag 30 mei 2008
In de bowling
Meestal vrolijkheid troef hoor, in de bowling. Maar toen ik er laatst kwam ( ik moest er zijn, i.v.m. een kinderfeestje) , hoorde ik in het groepje naast me zuchten:
'Ik voel me soms als een bowlingbal die per ongeluk op de aangrenzende baan is gegooid. Het maakt niet uit of het een Strike wordt of niet. Een succes kan het toch nooit meer worden' Zijn toehoorder knikte bedachtzaam
Mijn God!De Deproos hadden een uitje!
Hees en kortademig klonk uit de mond van een 40-er met een te krap t-hirt: ‘Als ik op een tochtig perron op de trein wacht, en ik steek een shaggie op, komt er een controleur naar mij toe, en die wijst dan op een rond bordje met een rood randje’.
Nog wat onverstaanbaars werd gezegd
Elke keer als er uit het gezelschap ene Leon aan de beurt was, zei ie:'Nou,'t Zal wel weer niks worden'
Op zich gooiden ze niet zo slecht. De ballen bommelden nog al eens wat kegels om, en belandden niet in een van de goten. Maar een flauwe grijns was het maximale wat ik bij het uit 5 man tellende groepje aan vrolijkheid heb waargenomen.
Bij een strike werd nauwelijks gereageerd. ’t Werd tijd ’ hoorde ik dan mopperen.
Hoe is dit gezelschap erbij gekomen om met z’n vijven te gaan bowlen? Zou het een socio-therapeutische opdracht zijn geweest; vanuit de visie:‘Depressieven zijn er bij gebaat om gestimuleerd te worden om uit hun vaste omgeving te treden?’.Ik kreeg flauw het vermoeden. Hoe zou het gegaan zijn? In de groep is natuurlijk geïnventariseerd wat voor ideeën er leefden voor een leuk uitstapje, en toen er uiteindelijk iemand schouderophalend mompelde : ‘Bowlen?’ werd dit accuut aangegrepen als Het Voorstel Uit De Groep.
Uitstekend! De Bowling was een gezellige gelegenheid, ze zouden er afleiding vinden, misschien hun batterij wat opladen. Ze zouden er lekker wat kunnen drinken en een balletje gooien.
Als dat zo was, zou de therapeut dan één van de vijf zijn?
Er was er wel een bij die wat afweek van de rest. Hij was wat jonger, een jaar of dertig, zijn verschoten jeans flobberde niet onder zijn billen, zoals bij de anderen, maar stond er strak overheen gespannen. Hij was wat slanker, en hij droeg als enige geen t-shirt of trui, maar een overhemd.
Hij had ook de drankjes besteld.
Maar als hij de therapeut was, kon je hem met geen mogelijkheid betichten op werklust. Nee, dat was wel het laatste wat hij uitstraalde: werklust.
Ook hij kreunde wanneer hij van zijn zeteltje oprees omdat hij moest gooien.
“Ben ik?!”
Ik heb geen gelegenheid meer gehad er achter te komen hoe het werkelijk zat. De tijd zat er al snel op voor de groep. Na 20 minuten zag ik ze kreunend en steunend hun schoenen weer aantrekken, afrekenen ( de man in het overhemd), de jassen uit de garderobe halen en de bowling sjokkend verlaten.
Maar goed, misschien zat ik er wel helemaal naast, en was het gewoon een of ander personeelsuitje
'Ik voel me soms als een bowlingbal die per ongeluk op de aangrenzende baan is gegooid. Het maakt niet uit of het een Strike wordt of niet. Een succes kan het toch nooit meer worden' Zijn toehoorder knikte bedachtzaam
Mijn God!De Deproos hadden een uitje!
Hees en kortademig klonk uit de mond van een 40-er met een te krap t-hirt: ‘Als ik op een tochtig perron op de trein wacht, en ik steek een shaggie op, komt er een controleur naar mij toe, en die wijst dan op een rond bordje met een rood randje’.
Nog wat onverstaanbaars werd gezegd
Elke keer als er uit het gezelschap ene Leon aan de beurt was, zei ie:'Nou,'t Zal wel weer niks worden'
Op zich gooiden ze niet zo slecht. De ballen bommelden nog al eens wat kegels om, en belandden niet in een van de goten. Maar een flauwe grijns was het maximale wat ik bij het uit 5 man tellende groepje aan vrolijkheid heb waargenomen.
Bij een strike werd nauwelijks gereageerd. ’t Werd tijd ’ hoorde ik dan mopperen.
Hoe is dit gezelschap erbij gekomen om met z’n vijven te gaan bowlen? Zou het een socio-therapeutische opdracht zijn geweest; vanuit de visie:‘Depressieven zijn er bij gebaat om gestimuleerd te worden om uit hun vaste omgeving te treden?’.Ik kreeg flauw het vermoeden. Hoe zou het gegaan zijn? In de groep is natuurlijk geïnventariseerd wat voor ideeën er leefden voor een leuk uitstapje, en toen er uiteindelijk iemand schouderophalend mompelde : ‘Bowlen?’ werd dit accuut aangegrepen als Het Voorstel Uit De Groep.
Uitstekend! De Bowling was een gezellige gelegenheid, ze zouden er afleiding vinden, misschien hun batterij wat opladen. Ze zouden er lekker wat kunnen drinken en een balletje gooien.
Als dat zo was, zou de therapeut dan één van de vijf zijn?
Er was er wel een bij die wat afweek van de rest. Hij was wat jonger, een jaar of dertig, zijn verschoten jeans flobberde niet onder zijn billen, zoals bij de anderen, maar stond er strak overheen gespannen. Hij was wat slanker, en hij droeg als enige geen t-shirt of trui, maar een overhemd.
Hij had ook de drankjes besteld.
Maar als hij de therapeut was, kon je hem met geen mogelijkheid betichten op werklust. Nee, dat was wel het laatste wat hij uitstraalde: werklust.
Ook hij kreunde wanneer hij van zijn zeteltje oprees omdat hij moest gooien.
“Ben ik?!”
Ik heb geen gelegenheid meer gehad er achter te komen hoe het werkelijk zat. De tijd zat er al snel op voor de groep. Na 20 minuten zag ik ze kreunend en steunend hun schoenen weer aantrekken, afrekenen ( de man in het overhemd), de jassen uit de garderobe halen en de bowling sjokkend verlaten.
Maar goed, misschien zat ik er wel helemaal naast, en was het gewoon een of ander personeelsuitje
donderdag 29 mei 2008
naar eigen waarneming (9)
Gert was jonger in de jaren zeventig: “ Vrijheid Blijheid!” was de leus.
Voor hem tenminste
Hij reageerde op dit levensgevoel door zich af te keren van alles wat gevestigde orde inhield. Zonder dat hij overigens een alternatief voor ogen had. Niets anders tenminste, dan vage, geromantiseerde ideeën, zoals zijn leven lang rondtrekken van dorp tot stad met een clownsact of een gitaar, en dan genoeg verdienen om de dag door te komen.
‘Naief?’ M’och, het gaat wel. Het had een keuze kunnen zijn. De route loopt naast de goot, dat wel, maar wanneer hij zich hiervan meer bewust zou zijn geweest, had hij het idee alleen aantrekkelijker gevonden.
Een beetje aan de zelfkant.
Prestaties leveren en aanzien verwerven vond Gert politiek volkomen incorrecte zaken . Hij spijbelde, liep weg en sloeg een pad in van dromen en doemdenken.
Zijn wereldvisie had ie met verroeste betonhaken in een donkere muur geslagen waarop in bloedrode graffiti-letters te lezen stond “No future!’
Met de onafwendbare ontwikkeling van wapentuig , met name van kern- en neutronenbommen, zag hij niet veel toekomst. De 40 zou hij, naar zijn overtuiging nooit halen. Nee, tegen die tijd zou de wereld een grote ruïne zijn. Dat dacht Gert stellig, en hij omarmde de gedachte als een excuus om er op los te leven. Niets te doen wat zoden aan de dijk zette. Bij het horen van het woord ‘verantwoordelijkheid’voelde hij een licht misselijkmakend gevoel in zijn maag.
Hij wist wellicht wel beter, maar hij kon overtuigen als hij zei dat zijn manier van leven toch tof was.
Voor hem tenminste
Hij reageerde op dit levensgevoel door zich af te keren van alles wat gevestigde orde inhield. Zonder dat hij overigens een alternatief voor ogen had. Niets anders tenminste, dan vage, geromantiseerde ideeën, zoals zijn leven lang rondtrekken van dorp tot stad met een clownsact of een gitaar, en dan genoeg verdienen om de dag door te komen.
‘Naief?’ M’och, het gaat wel. Het had een keuze kunnen zijn. De route loopt naast de goot, dat wel, maar wanneer hij zich hiervan meer bewust zou zijn geweest, had hij het idee alleen aantrekkelijker gevonden.
Een beetje aan de zelfkant.
Prestaties leveren en aanzien verwerven vond Gert politiek volkomen incorrecte zaken . Hij spijbelde, liep weg en sloeg een pad in van dromen en doemdenken.
Zijn wereldvisie had ie met verroeste betonhaken in een donkere muur geslagen waarop in bloedrode graffiti-letters te lezen stond “No future!’
Met de onafwendbare ontwikkeling van wapentuig , met name van kern- en neutronenbommen, zag hij niet veel toekomst. De 40 zou hij, naar zijn overtuiging nooit halen. Nee, tegen die tijd zou de wereld een grote ruïne zijn. Dat dacht Gert stellig, en hij omarmde de gedachte als een excuus om er op los te leven. Niets te doen wat zoden aan de dijk zette. Bij het horen van het woord ‘verantwoordelijkheid’voelde hij een licht misselijkmakend gevoel in zijn maag.
Hij wist wellicht wel beter, maar hij kon overtuigen als hij zei dat zijn manier van leven toch tof was.
woensdag 28 mei 2008
'WAT ZIJN WIJ AAN HET DOEN!?'
Bij rood licht doorrijden wanneer ander verkeer er niet door gehinderd wordt is met de fiets voor mij de gewoonste zaak van de wereld. Ik verbaas me echt, wanneer ik ’s nachts soms over verlaten wegen rijd, en voor een op rood staand stoplicht een fietser zie wachten. Tot het licht groen wordt.
In Zerken om Boom zie ik ze vaker.
Maar ik ben diegene die aangehouden word. Want ik houd me niet aan de regels, en “Wat zijn wij aan het doen?!’ Nou, wij rijden door rood.
Weet U dan niet dat ja dat weet ik.
Natuurlijk fiets ik door en ik bestempel mezelf hierbij niet als burgerlijk ongehoorzaam of ook maar in de geringste mate recalcitrant. .
Regels dienen om te voorkomen dat er fricties kunnen ontstaan.
Wanneer het doel ‘er ontstaan geen fricties’door het overtreden van de regel gewaarborgd blijft, maakt dit de regel overbodig..
Je vasthouden aan de regel is in dit geval zelfs absurd. Een doodstil kruispunt, met in de verste verte geen verkeer of wat daar op lijkt. Het is wijds, alle kanten kun je opkijken. En kijk, daar rijdt een eenzame fietser, een Mensch. Hij stopt omdat een stoplicht de kleur rood in zijn richting straalt.
Hoe verstard kun je zijn?
Wanneer je zo iemand ziet, is het best om daar meteen melding van te maken, zodat de Mensch op de fietsch eens terdege toegesproken kan worden: “ Waar denken wij waar wij mee bezig zijn?
Twee jaar TBS! Minstens!
Je zo verdacht opstellen in het donker. Daar schrikken mensen van hoor!
In Zerken om Boom zie ik ze vaker.
Maar ik ben diegene die aangehouden word. Want ik houd me niet aan de regels, en “Wat zijn wij aan het doen?!’ Nou, wij rijden door rood.
Weet U dan niet dat ja dat weet ik.
Natuurlijk fiets ik door en ik bestempel mezelf hierbij niet als burgerlijk ongehoorzaam of ook maar in de geringste mate recalcitrant. .
Regels dienen om te voorkomen dat er fricties kunnen ontstaan.
Wanneer het doel ‘er ontstaan geen fricties’door het overtreden van de regel gewaarborgd blijft, maakt dit de regel overbodig..
Je vasthouden aan de regel is in dit geval zelfs absurd. Een doodstil kruispunt, met in de verste verte geen verkeer of wat daar op lijkt. Het is wijds, alle kanten kun je opkijken. En kijk, daar rijdt een eenzame fietser, een Mensch. Hij stopt omdat een stoplicht de kleur rood in zijn richting straalt.
Hoe verstard kun je zijn?
Wanneer je zo iemand ziet, is het best om daar meteen melding van te maken, zodat de Mensch op de fietsch eens terdege toegesproken kan worden: “ Waar denken wij waar wij mee bezig zijn?
Twee jaar TBS! Minstens!
Je zo verdacht opstellen in het donker. Daar schrikken mensen van hoor!
dinsdag 27 mei 2008
Pessimist
Gehoord op straat in het voorbijgaan:
"...over 4 weken hebben we de langste dag alweer gehad; gaat het weer winteren.."
"...over 4 weken hebben we de langste dag alweer gehad; gaat het weer winteren.."
maandag 26 mei 2008
Dolsma en van Wanten
Eerder had ik al iets van 'Draadstaal'op Davincini gezet. Deze vond ik ook meesterlijk!
Stilte
Gelezen: ‘Stilte is er altijd’
Wat een ontroerende waarheid:'Stilte is er altijd.' Welk een weerzinwekkende confrontatie met de lawaaierige en opdringerige Mensch. Wat een schaamte kan dit teweeg brengen bij een ieder die de stilte lief kan hebben.
Stilte is er altijd.
Please, Face it!
Wat een ontroerende waarheid:'Stilte is er altijd.' Welk een weerzinwekkende confrontatie met de lawaaierige en opdringerige Mensch. Wat een schaamte kan dit teweeg brengen bij een ieder die de stilte lief kan hebben.
Stilte is er altijd.
Please, Face it!
zondag 25 mei 2008
waterjuffer
“Vóór de paring brengt het mannetje zijn sperma over naar zijn secundaire geslachtsorgaan. Hij doet dit omdat het primaire orgaan aan het uiteinde van het achterlijf op een onbereikbare plaats voor het vrouwtje gesitueerd is. Dit gedeelte wordt namelijk bij het begin van de paring gebruikt om het vrouwtje met de achterlijfaanhangsels vast te pakken bij het halsschild (juffers) of achter de kop (echte libellen), waardoor ze in tandem gaan vliegen. Vervolgens wordt het paringswiel gevormd doordat de onderlijven bijeen gebracht worden. Het vrouwtje neemt dan het sperma over van het mannetje; bevruchting vindt pas plaats bij de eiafzet. Deze paringsmanier is uniek voor libellen. Copulatie kan plaatsvinden in de vlucht of in rust. De lengte van de paring is zeer variabel, van enkele seconden tot meerdere uren”
Dit lees ik allemaal nadat ik zo’n tandem door de tuin zag vliegen. Libelles’s zijn prachtig gekleurde diertjes.Ze vliegen parend voor mijn ogen langs. Of, vliegen? Ze glijden meer! Ze glijden door de lucht, en we horen het allemaal niet, maar wanneer we bij machte zouden zijn het ultrasone geluid op te vangen van hetgeen zich op dat moment zo schijnbaar sereen van bloem tot bloem afspeelt, dan zouden we spontaan zin krijgen onze broeken los te rukken en ook onze paringsdrift zijn vrije loop te laten.
Maar een paringswiel vormen? Zelfs de kunst van de Kama-Sutra zwijgt hierover.
De libelles kennen dit fenomeen wel. En reken maar dat ze ervan genieten.
Het lijken onschuldige lieve beestjes met van die blauw doorschijnende fragiele vleugeltjes. De engeltjes onder de insecten! Maar pas op! Engelen zijn geslachtsloos. En waterjuffers bezitten zelfs secundaire geslachtsdelen.
Op de foto kun je zien hoe het vrouwtje zich vastklampt aan een spriet of een halm om niet te bezwijken onder ultiem genot. ’t Kan soms uren duren, de geslachtsdaad bij de juffertjes.
Als ik een aantal keren mag reïncarneren, dan God, graag ook 1 keer in een libelle of waterjuffertje.
zaterdag 24 mei 2008
Ondertussen, in het gat van de markt
ALLEMAAL!
En we zitten in de kroeg
van twee tot 's morgens vroeg
en we gaan nog niet naar huis
want daar is het niet pluis.
en we schrijven er nog een,
en we schrijven er nog twee,
Tralalalala lalalalalalala
vrijdag 23 mei 2008
1 portie passie graag
Misschien is het een vorm van depressiviteit. Willen dat je wil. Willen dat je enthousiastme, begeestering op kunt brengen. Voor wat dan ook!
Dit is het gevoel dat je hebt van je avondje thuis.
Je bent loos. Futloos,lusteloos, passieloos.
Je gelooft niet meer in het nemen van de drempel. Hoe vaak heb je je er immers al, met al de weerzin die je in je had, overheen gezet?
En waar bleef achteraf de genoegdoening?
Je hebt een feest, maar je hebt geen zin erheen te gaan.
Je zit ’s avonds op de bank TV te kijken, terwijl het leven doorgaat. En dat weet je. Het leven gaat door. Terwijl jij op die bank zit.
En het maakt je rusteloos.
En je zapt door naar een ander kanaal.
Ook nix.
Je ziet jezelf de brand in een shaggie jagen, Rosé drinken.
Ouder worden.
En je denkt.
‘Dit is mijn leven’
En je zou willen sprankelen, bevlogen kunnen zijn. Ergens he-le-maal voor gaan.
Dat realiseer je je
En je zapt naar een ander kanaal,
Ook nix
en je jaagt de brand in een shaggie.
Een glaasje Rosé nog maar.
Dit is het gevoel dat je hebt van je avondje thuis.
Je bent loos. Futloos,lusteloos, passieloos.
Je gelooft niet meer in het nemen van de drempel. Hoe vaak heb je je er immers al, met al de weerzin die je in je had, overheen gezet?
En waar bleef achteraf de genoegdoening?
Je hebt een feest, maar je hebt geen zin erheen te gaan.
Je zit ’s avonds op de bank TV te kijken, terwijl het leven doorgaat. En dat weet je. Het leven gaat door. Terwijl jij op die bank zit.
En het maakt je rusteloos.
En je zapt door naar een ander kanaal.
Ook nix.
Je ziet jezelf de brand in een shaggie jagen, Rosé drinken.
Ouder worden.
En je denkt.
‘Dit is mijn leven’
En je zou willen sprankelen, bevlogen kunnen zijn. Ergens he-le-maal voor gaan.
Dat realiseer je je
En je zapt naar een ander kanaal,
Ook nix
en je jaagt de brand in een shaggie.
Een glaasje Rosé nog maar.
Dilemma
Iedereen komt het wel eens tegen, thuis, op het werk, in het hoofd, onderweg: ‘Het dilemma!’
Het dilemma dat ik aan wil gaan snijden draait om wilskracht,discipline en zelfopoffering.
Ik zal het uitleggen. In het kort.
Ik ben een Bourgondiër van nature – ik zit tegen het gastronomische aan. Ik kan daar enorm over uitweiden, maar ik kies er nu voor om het even samen te voegen tot het kernachtige zinnetje: ‘Ik houd buitensporig veel van lekker eten en drinken!’.
Ik houd ook verschrikkelijk veel van een lekker stukkie vlees.
Maar ik kan het niet met mijn geweten in overeenstemming brengen dat ik consumeer als carnivoor.
Zeker wanneer ik op TV een documentaire heb gezien over de manier waarop wij met leven omgaan, dan schaam ik me. Dan voel ik me slecht. Zo consumptiegericht omgaan met leven zoals we dat doen, voelt niet goed. En is ook niet goed. Respectloos. Misselijkmakend zelfs.
En in de supermarkt wint na een aantal dagen toch weer die consumerende struisvogel van mijn blijkbaar toch niet zo integere geweten
Bah! Loop ik opeens weer met gehakt half om half in mijn boodschappenkarretje.
Ik wil me niet laten verleiden door vlees, maar ik laat me er wel door verleiden.
Ik wil vegetariër worden.
Ik ga nu, voordat ik boodschappen ga doen, mezelf toezingen:
“Liefde
Liefde voor dieren
Een varken is niet zomaar eten
Een varken is een dier.
Een koe is niet zomaar eten
Een koe is een dier.
Een kip is niet zomaar eten
Een kip is een dier.
Je kunt het eten
Maar het is een dier”
En dan diep zuchten, en dan gaan
En ik denk aan de documentaires.
Heb je de varkens gezien?
Heb je gezien wat de Mensch ermee doet? De Mensch die zichzelf het Recht toe-eigend om te doen met het leven wat hij belieft?
Ken je de ware betekenis van het begrip ‘geen leven hebben?’
Kuikentjes krijgen geen leven
Ze komen uit het ei geworsteld, als het meest veelzijdige stukje vlees
Voor ons.
Ik denk
Een huisdier is ook een dier.
Honden en katten krijgen voedsel, waarvoor hongerige Afrikanen een moord zouden doen
Dat krijgen ze.
Waarom leggen we die meetlat zo scheef?
Een kat is ook en dier
Net als een kip.
Net als een koe.
Net als een varken
Kom op alsjeblieft met recepten voor heerlijke vegetarische schotels!
*
Het is makkelijk om filmpjes te zoeken over hoe het toegaat in de varkenshouderij. (gelukkig ook een aantal waarin gezocht wordt naar respectvolle manieren van)Maar, over het algemeen: ik kan er van gruwen.
Dit is niet zo'n filmpje. Maar het houd me wel wakker. Hoop ik
Het dilemma dat ik aan wil gaan snijden draait om wilskracht,discipline en zelfopoffering.
Ik zal het uitleggen. In het kort.
Ik ben een Bourgondiër van nature – ik zit tegen het gastronomische aan. Ik kan daar enorm over uitweiden, maar ik kies er nu voor om het even samen te voegen tot het kernachtige zinnetje: ‘Ik houd buitensporig veel van lekker eten en drinken!’.
Ik houd ook verschrikkelijk veel van een lekker stukkie vlees.
Maar ik kan het niet met mijn geweten in overeenstemming brengen dat ik consumeer als carnivoor.
Zeker wanneer ik op TV een documentaire heb gezien over de manier waarop wij met leven omgaan, dan schaam ik me. Dan voel ik me slecht. Zo consumptiegericht omgaan met leven zoals we dat doen, voelt niet goed. En is ook niet goed. Respectloos. Misselijkmakend zelfs.
En in de supermarkt wint na een aantal dagen toch weer die consumerende struisvogel van mijn blijkbaar toch niet zo integere geweten
Bah! Loop ik opeens weer met gehakt half om half in mijn boodschappenkarretje.
Ik wil me niet laten verleiden door vlees, maar ik laat me er wel door verleiden.
Ik wil vegetariër worden.
Ik ga nu, voordat ik boodschappen ga doen, mezelf toezingen:
“Liefde
Liefde voor dieren
Een varken is niet zomaar eten
Een varken is een dier.
Een koe is niet zomaar eten
Een koe is een dier.
Een kip is niet zomaar eten
Een kip is een dier.
Je kunt het eten
Maar het is een dier”
En dan diep zuchten, en dan gaan
En ik denk aan de documentaires.
Heb je de varkens gezien?
Heb je gezien wat de Mensch ermee doet? De Mensch die zichzelf het Recht toe-eigend om te doen met het leven wat hij belieft?
Ken je de ware betekenis van het begrip ‘geen leven hebben?’
Kuikentjes krijgen geen leven
Ze komen uit het ei geworsteld, als het meest veelzijdige stukje vlees
Voor ons.
Ik denk
Een huisdier is ook een dier.
Honden en katten krijgen voedsel, waarvoor hongerige Afrikanen een moord zouden doen
Dat krijgen ze.
Waarom leggen we die meetlat zo scheef?
Een kat is ook en dier
Net als een kip.
Net als een koe.
Net als een varken
Kom op alsjeblieft met recepten voor heerlijke vegetarische schotels!
*
Het is makkelijk om filmpjes te zoeken over hoe het toegaat in de varkenshouderij. (gelukkig ook een aantal waarin gezocht wordt naar respectvolle manieren van)Maar, over het algemeen: ik kan er van gruwen.
Dit is niet zo'n filmpje. Maar het houd me wel wakker. Hoop ik
donderdag 22 mei 2008
afbreken hoeft niet
Wie een muur afbreekt, bouwt een uitzicht op’ las ik eens. Een mooi gezegde. Ik houd van veel gezegden en spreekwoorden. Heldere wijsheden over de wetten, normen en waarden die de Mensch zichzelf ooit als waar gesteld heeft in een notedop. Zo is het en anders niet.
Wie de schoen past trekke hem aan
Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten
Zoals de wind waait, waait zijn jasje.
Niet dat ik er tranen van in mijn ogen krijg, maar ze zijn wel mooi. Omdat je met beelspraak in een kort zinnetje zoveel kunt duidelijk maken. Je valt mensen in een gesprek niet persoonlijk aan als je met een dergelijk spreekwoord aankomt Je zegt niet :’ JIJ doet dit en Jij doet zo!! ‘Een toon waaraan veel mensen zich storen.
De boodschap wordt echter wel begrepen, en daar gaat het om.
Het verwijt van wijsneuzerigheid zal je wel ten deel kunnen vallen wanneer je spreekwoorden in een discussie gebruikt.
En wat is een wijsneus?! Iemand die meent alles beter te weten.
En als hij dat nou meent en hij heeft gelijk?
Ja, dan is hij gewoon wijs.
Anyway,we dwalen af; breek de muur af, bouw een uitzicht op, en zo niet, gooi dan zo nu en dan de luiken open en bekijk de wereld door een venstertje
woensdag 21 mei 2008
Ingeving
Zit ik te wachten op een ingeving, krijg ik jeuk op m'n rug!
Ik moet krabben, want die jeuk zal de ingeving niet zijn. Daarna weer de draad oppakken van het wachten!
Want het is niet zo máár wachten, dat heb ik inmiddels wel begrepen ( zie Davincini 7 april: gids) Dit wachten op een ingeving mag genoemd worden:" een regelrecht communicatieproces met entiteiten in andere dimensies", vriend Horatio!
Ga er maar aan staan!
Mijn engelen/ gidsen overleden familie en bekenden geef ik zo een kans zich te manifesteren. Ik ben even medium, een schrijfbuis!
Zij mogen mij nu de ogen openen.
Dus, allé, fluister maar in!
Of liever, zeg het maar gewoon.
Al dat gefluister tegenwoordig, het word me een beetje te trendy allemaal.
Robert Redfort bracht ons de paardenfluisteraar, die al snel navolging kreeg van de dolfijnfluisteraar; de babyfluisteraar rukt op naar het consultatiebureau.....een tsunami aan fluisteraars zal de spirituele markt doen opleven.
En dat duurt dat weer zo'n jaar of tien.
"Heee, psssssssst, 't is een boel onzin, maar't verdient goed"
Ik moet krabben, want die jeuk zal de ingeving niet zijn. Daarna weer de draad oppakken van het wachten!
Want het is niet zo máár wachten, dat heb ik inmiddels wel begrepen ( zie Davincini 7 april: gids) Dit wachten op een ingeving mag genoemd worden:" een regelrecht communicatieproces met entiteiten in andere dimensies", vriend Horatio!
Ga er maar aan staan!
Mijn engelen/ gidsen overleden familie en bekenden geef ik zo een kans zich te manifesteren. Ik ben even medium, een schrijfbuis!
Zij mogen mij nu de ogen openen.
Dus, allé, fluister maar in!
Of liever, zeg het maar gewoon.
Al dat gefluister tegenwoordig, het word me een beetje te trendy allemaal.
Robert Redfort bracht ons de paardenfluisteraar, die al snel navolging kreeg van de dolfijnfluisteraar; de babyfluisteraar rukt op naar het consultatiebureau.....een tsunami aan fluisteraars zal de spirituele markt doen opleven.
En dat duurt dat weer zo'n jaar of tien.
"Heee, psssssssst, 't is een boel onzin, maar't verdient goed"
maandag 19 mei 2008
trekhaak
Natuurlijk, ik zit er kalmpjes bij wanneer ik met de caravan achter me door het buitenland heen scheur.
Alleen voor het bijzonder geoefende oog zal het zichtbaar zijn dat ik af en toe een telkens opnieuw opkomende gedachte weg moet blazen. Een blazen dat in frequentie toeneemt wanneer de route door heuvelachtig terrein loopt.
Ze liggen er over het algemeen prachtig bij, de wegen in de heuvels. Je bent boven en ziet hoe de weg zich voor je heeft uitgelegd. Eerst die vijfprocents daling en dan verderop diezelfde weg, een dun lintje nog maar, weer omhoog (ook 5%? Staan daar nou stilstaande auto’s op? Lijkt net!)
Er staan speciale verkeersborden langs de kant van de weg, voor mensen zoals ik: toeristen met een sleurhut achter zich. Er staan speciale snelheden bij vermeld: "90!"En je weet dat het geen pesterij is, maar een waarschuwing. De wind kan tussen de heuvels verradelijk zijn. Dat bord is er neergezet nadat een aantal toeristen hun caravan bij hoge snelheid in hun achteruitkijkspiegeltje heen en weer hebben zien zwabberen.
Ik houd me goed aan de snelheid. Maar ik houd wel rekening met de windkracht. Als het niet hard waait dan… Ik bedoel, niet te kinderachtig he? Hierin zit hem ook niet het wegblazen. Ik ben niet zo bang voor scharen.
Waar ik banger voor ben is misschien niet voor de hand liggender. Het komt vast stukken minder voor dan scharende sleurhutten. (Suske en Wiske en de Scharende Sleurhut – mooie titel). Nee, het heeft te maken met de trekhaak. Krak: De trekhaak breekt – Oh nachtmerrie; de oplooprem van de caravan werkt natuurlijk niet, en ik zie, nadat de motor zich met 5000 toeren mijn auto en mijn hele hebben en houwen bijna boven op een 6 procents heuvel heeft weten te krijgen, hoe mijn caravan in volle vaart de snelweg voor een glijbaan houdt, en naar beneden denderd en nietsvermoedende jonge gezinnetjes achter mij in degelijke autootjes een ongeluk bezorgd, waarna een enkele overlevende zich later dat ene beeld nog zo goed kan herinneren:. 49 WS 49! Het nummerbord van mijn caravan. De caravan die de andere kant op ging.
Pfff Blazen Blazen blazen!!!
Alleen voor het bijzonder geoefende oog zal het zichtbaar zijn dat ik af en toe een telkens opnieuw opkomende gedachte weg moet blazen. Een blazen dat in frequentie toeneemt wanneer de route door heuvelachtig terrein loopt.
Ze liggen er over het algemeen prachtig bij, de wegen in de heuvels. Je bent boven en ziet hoe de weg zich voor je heeft uitgelegd. Eerst die vijfprocents daling en dan verderop diezelfde weg, een dun lintje nog maar, weer omhoog (ook 5%? Staan daar nou stilstaande auto’s op? Lijkt net!)
Er staan speciale verkeersborden langs de kant van de weg, voor mensen zoals ik: toeristen met een sleurhut achter zich. Er staan speciale snelheden bij vermeld: "90!"En je weet dat het geen pesterij is, maar een waarschuwing. De wind kan tussen de heuvels verradelijk zijn. Dat bord is er neergezet nadat een aantal toeristen hun caravan bij hoge snelheid in hun achteruitkijkspiegeltje heen en weer hebben zien zwabberen.
Ik houd me goed aan de snelheid. Maar ik houd wel rekening met de windkracht. Als het niet hard waait dan… Ik bedoel, niet te kinderachtig he? Hierin zit hem ook niet het wegblazen. Ik ben niet zo bang voor scharen.
Waar ik banger voor ben is misschien niet voor de hand liggender. Het komt vast stukken minder voor dan scharende sleurhutten. (Suske en Wiske en de Scharende Sleurhut – mooie titel). Nee, het heeft te maken met de trekhaak. Krak: De trekhaak breekt – Oh nachtmerrie; de oplooprem van de caravan werkt natuurlijk niet, en ik zie, nadat de motor zich met 5000 toeren mijn auto en mijn hele hebben en houwen bijna boven op een 6 procents heuvel heeft weten te krijgen, hoe mijn caravan in volle vaart de snelweg voor een glijbaan houdt, en naar beneden denderd en nietsvermoedende jonge gezinnetjes achter mij in degelijke autootjes een ongeluk bezorgd, waarna een enkele overlevende zich later dat ene beeld nog zo goed kan herinneren:. 49 WS 49! Het nummerbord van mijn caravan. De caravan die de andere kant op ging.
Pfff Blazen Blazen blazen!!!
Snabbel
Dag Schnab!
Schnabbl, noemde ik hem. Maar hij was van mijn dochtertje, en die noemde hem Snabbel. Het was een dwerghamstertje. Lid van de familie van dwerghamsters, maar bovenal lid van onze familie.
Amber was 8 toen ze hem kreeg. Nu is ze 10. Snabbel is al die tijd niet door haar vergeten geweest.
’s Morgens kreeg hij schoon drinkwater, en zette ze hem vaak op tafel naast haar ontbijtbord. Volop aandacht had ze voor wat Schnabbl at, hoe hij at, alles in zijn wangzakjes propte en meesjorde en hoe hij peuzelend stukjes boterham in zijn klauwtjes houden kon.
Van tijd tot tijd werden er speciaal lekkere hapjes voor hem gekocht, zijn verblijf verschoond, Soms werd zijn glazen bak versierd voor speciale gelegenheden.
Eindeloos kon ze het diertje knuffelen en vertroetelen.
En, nu, gister, in aanwezigheid van de hele familie Davincini is het diertje doodgegaan. Twee en een half jaar is oud voor een dwerghamster, en we zagen het ook aankomen. De laatste weken was het dierje lustelozer, slaperiger, en bewoog iets moeizamer.
Het doet verdriet als zo’n toegevoegd familielid (hij had nog net geen naambordje bij de voordeur) doodgaat.
We hebben hem begraven in een bonbondoosje in de tuin. Katoen erin, Lekker zacht. Snabbel gaat naar de Dwerghamsterhemel.
vrijdag 16 mei 2008
Ochtend bij Nancy
De ochtend is blauw en groen. Vanuit talrijke bomen op het veld klinken vogels. Hun getjilp komt ver uit boven het constant gemotoriseerde gezoem van de stad beneden.
De zonnewarmte voelt op deze tijd, voor negenen nog, aan als een liefdevolle vitamine op de huid.
De Menschen houden nog hun mond, en van hun aanwezigheid in lijfelijke zin is nog nauwelijks sprake.
Weldra zullen caravandeurtjes geopend worden, en ritsen open geschoven. Dan zal ik kuierend de twee baquettes ophalen die we gisteren hebben besteld.
De dag is vol beloftes, ik voel me goed, ontspannen en geniet.
Een eerste caravan hobbelt van het terrein. Ik doe een lekker kopje koffie. Soms is er zo weinig nodig om je rijk te voelen, en ik denk:
Dit is vakantie zoals vakantie bedoeld is.
De zonnewarmte voelt op deze tijd, voor negenen nog, aan als een liefdevolle vitamine op de huid.
De Menschen houden nog hun mond, en van hun aanwezigheid in lijfelijke zin is nog nauwelijks sprake.
Weldra zullen caravandeurtjes geopend worden, en ritsen open geschoven. Dan zal ik kuierend de twee baquettes ophalen die we gisteren hebben besteld.
De dag is vol beloftes, ik voel me goed, ontspannen en geniet.
Een eerste caravan hobbelt van het terrein. Ik doe een lekker kopje koffie. Soms is er zo weinig nodig om je rijk te voelen, en ik denk:
Dit is vakantie zoals vakantie bedoeld is.
donderdag 15 mei 2008
Ik leg me neer
Laat maar
Laat ze maar
Laat ze maar allemaal
Laat ze het maar allemaal
Laat ze het maar allemaal weten
En dan
En dan komen
En dan komen met
En dan komen met gevolgtrekkingen
En dan komen met hun gevolgtrekkingen
Hun oordeel
Hun veroordeel
Hun veroordeling
Hun veroordeling over
Hun veroordeling over mij
Ik geef
Ik geef me
Ik geef me over
Ik geef me zogenaamd over
Maar ik geef me zogenaamd over
Laat ze maar
Laat ze maar allemaal
Laat ze het maar allemaal
Laat ze het maar allemaal weten
En dan
En dan komen
En dan komen met
En dan komen met gevolgtrekkingen
En dan komen met hun gevolgtrekkingen
Hun oordeel
Hun veroordeel
Hun veroordeling
Hun veroordeling over
Hun veroordeling over mij
Ik geef
Ik geef me
Ik geef me over
Ik geef me zogenaamd over
Maar ik geef me zogenaamd over
woensdag 14 mei 2008
Figlio del Davincini
Wanneer mijn 16-jarige zoon aan mij denkt, komt het eerst in hem op ‘vader’en daarna ‘humor’.
Hoe moet ik dit nu vinden?
Op zich vind ik humor een prettige eigenschap, die ik zeer in mensen kan waarderen.
Vanmorgen dacht ik nog na over een grafsteen die ik laatst had zien staan. Er stond op "sjacherijnen worden niet gemist. Doei!"
Dat zal mijn zoon dus niet op mijn steentje zetten.
Ik heb me zitten voorstellen wat voor iemand dat is, wie neemt het besluit een grafsteen te bekostigen, met zo’n tekst er op. Welke enge creatuur zit nu voldaan te wezen en zich in deze ultieme wraak te verkneukelen?
Hoewel, ultieme..?
Doden zijn natuurlijk ook niet meer wat ze geweest zijn he?
Het kan zijn dat de bedenker van de tekst op de steen momenteel belaagd wordt door een NOG sjacherijniger GEEST, die voortdurend lampen laat flikkeren en rammelt met deuren en zo meer.
Ach God, zonder medium zijn ze zo zielig, die entiteiten.
Ik vind ‘humor’ok. Of, misschien toch, ik weet het niet zeker, had ik graag een eigenschap gezien die past bij een vader-rol.
‘Iemand die er altijd is als je hem nodig hebt’
‘Streng, maar rechtvaardig’
‘Een voorbeeld in het leven’
Ach nee, laat maar.
Ik geloof dat ik met’ humor’heel blij moet zijn.
‘Je bent er ook wel altijd als ik je nodig heb hoor pa’ zei mijn zoon later.
Goeie jongen, niks mis mee
Hoe moet ik dit nu vinden?
Op zich vind ik humor een prettige eigenschap, die ik zeer in mensen kan waarderen.
Vanmorgen dacht ik nog na over een grafsteen die ik laatst had zien staan. Er stond op "sjacherijnen worden niet gemist. Doei!"
Dat zal mijn zoon dus niet op mijn steentje zetten.
Ik heb me zitten voorstellen wat voor iemand dat is, wie neemt het besluit een grafsteen te bekostigen, met zo’n tekst er op. Welke enge creatuur zit nu voldaan te wezen en zich in deze ultieme wraak te verkneukelen?
Hoewel, ultieme..?
Doden zijn natuurlijk ook niet meer wat ze geweest zijn he?
Het kan zijn dat de bedenker van de tekst op de steen momenteel belaagd wordt door een NOG sjacherijniger GEEST, die voortdurend lampen laat flikkeren en rammelt met deuren en zo meer.
Ach God, zonder medium zijn ze zo zielig, die entiteiten.
Ik vind ‘humor’ok. Of, misschien toch, ik weet het niet zeker, had ik graag een eigenschap gezien die past bij een vader-rol.
‘Iemand die er altijd is als je hem nodig hebt’
‘Streng, maar rechtvaardig’
‘Een voorbeeld in het leven’
Ach nee, laat maar.
Ik geloof dat ik met’ humor’heel blij moet zijn.
‘Je bent er ook wel altijd als ik je nodig heb hoor pa’ zei mijn zoon later.
Goeie jongen, niks mis mee
Fritzl
‘Fritzl’ heet hij. Een gemütlich klinkende naam. Zijn foto stond op de voorpagina van zo’n beetje alle Europeese kranten.
Boven zijn foto stond niet ‘Gemütlich’. Nee, ‘HORROR’ stond er boven, in vette letters!
Fritzl hield zijn dochter 24 jaar lang gevangen in een ruimte onder zijn woonhuis. Vanaf haar 14e had hij haar sexueel misbruikt, en vanaf haar 18e had hij haar opgesloten in de ingerichte kelder.
Voor de buitenwereld was dochter vertrokken, naar een sekte.
Hij verwekte zeven kinderen bij haar.
Een aantal mocht ze bij zich houden, een aantal werden bij zijn huis te vondeling gelegd.
Een kindje dat het niet redde werd in de oven verbrand.
Boven zijn foto stond niet ‘Gemütlich’. Nee, ‘HORROR’ stond er boven, in vette letters!
Fritzl hield zijn dochter 24 jaar lang gevangen in een ruimte onder zijn woonhuis. Vanaf haar 14e had hij haar sexueel misbruikt, en vanaf haar 18e had hij haar opgesloten in de ingerichte kelder.
Voor de buitenwereld was dochter vertrokken, naar een sekte.
Hij verwekte zeven kinderen bij haar.
Een aantal mocht ze bij zich houden, een aantal werden bij zijn huis te vondeling gelegd.
Een kindje dat het niet redde werd in de oven verbrand.
Dat is Fritzl.
In Oostenrijk woont hij.
De foto toont een kampbeul.
Op filmpjes zie je een mogelijk aimabele man.
Wordt vervolgd.
Over enige tijd zullen er artikelen in tijdschriften en kranten verschijnen die zijn geniale kant belichten. Hij zal nog es bewondering oogsten.
En over een jaar of vier: 'Fritzl, The Movie'!
Freddie Krueger en Hannibal Lecter zullen dan waarschijnlijk hun statusstokje van Cultheld moeten overgeven.
En bij Halloween zul je de maskers over twee jaar al zien.
Fritzl's gonna be Big Business!
dinsdag 13 mei 2008
Krrrrrrruth!
Berichten vanaf een camping in Noordoost Frankrijk
Ik ben in het blok 'sanitaire voorzieningen' bezig met 'The Return of Davincini' wanneer ik me bedenk dat ik deze vakantie in het blok geen vaste plekken toe-eigen. Ik heb geen vaste wastafel, douche of WC.
Het blok is meestal volkomen leeg wanneer ik daarin mijn intrede maak,met mijn handdoek als een volleerd tennisser om de schouder geslagen. Ik heb de keus uit een stuk of 12 plaatsen om te plassen en ook nog es zoveel om me te wassen of te douchen.
De meeste mensen, heb ik stellig de indruk, nemen elke keer als ze dit centrum van water aan-en afvoer betreden, dezelfde plek in als de keer daarvoor.
Hoewel de keus uit vijf pisbakken, bleef mijn zoontje laatst wachten tot ik klaar was, want ik stond voor ZIJN pisbak. En hij moest nodig!!
Toen ik gister douchte in een cabine, was er iemand die een aantal malen mijn deur probeerde. De enige douche die bezet was!! Precies zo'n douche als de andere, met even lauw water. Met hetzelfde zeikstraaltje.
Er werd zelfs aan de deur gerukt!!
Het slot gaf echter geen krimp.
Maar, wie zal het geweest zijn?
Een Mensch?
Een Verstarde Mensch ? Helemaal aan vakantie toe wellicht?
Iemand die vroeger geroepen heeft: 'AUFMACHEN!'en hoewel hij dit het liefste zou willen dit toch niet meer zo goed durft?
Je weet het niet.
Je zit bij de Vogezen, in Kruth.
.
Ik ben in het blok 'sanitaire voorzieningen' bezig met 'The Return of Davincini' wanneer ik me bedenk dat ik deze vakantie in het blok geen vaste plekken toe-eigen. Ik heb geen vaste wastafel, douche of WC.
Het blok is meestal volkomen leeg wanneer ik daarin mijn intrede maak,met mijn handdoek als een volleerd tennisser om de schouder geslagen. Ik heb de keus uit een stuk of 12 plaatsen om te plassen en ook nog es zoveel om me te wassen of te douchen.
De meeste mensen, heb ik stellig de indruk, nemen elke keer als ze dit centrum van water aan-en afvoer betreden, dezelfde plek in als de keer daarvoor.
Hoewel de keus uit vijf pisbakken, bleef mijn zoontje laatst wachten tot ik klaar was, want ik stond voor ZIJN pisbak. En hij moest nodig!!
Toen ik gister douchte in een cabine, was er iemand die een aantal malen mijn deur probeerde. De enige douche die bezet was!! Precies zo'n douche als de andere, met even lauw water. Met hetzelfde zeikstraaltje.
Er werd zelfs aan de deur gerukt!!
Het slot gaf echter geen krimp.
Maar, wie zal het geweest zijn?
Een Mensch?
Een Verstarde Mensch ? Helemaal aan vakantie toe wellicht?
Iemand die vroeger geroepen heeft: 'AUFMACHEN!'en hoewel hij dit het liefste zou willen dit toch niet meer zo goed durft?
Je weet het niet.
Je zit bij de Vogezen, in Kruth.
.
donderdag 1 mei 2008
Davincini's mei
In Davincini’s mei wordt de wereld achter het scherm ingewisseld voor een wereld zonder scherm. Geen TV. Geen computer/ geen portable DVD speler. Hooguit het displaytje van de Nintendo DS zal oplichten, en digitaal vermaak bieden.
Met het spelletje 'Braintraining' kun je op de DS oefeningen doen die je geheugen zouden verbeteren, zo wodt beweerd. Aardige Kwatsj. Hoewel mijn geheugen echter wel ondersteuning zou kunnen gebruiken. Immers, ik was gisteravond vergeten dat ik de DS aan de oplader had gezet in de keuken, en heb hem overal (in de auto, in de kerruven, boven en beneden in alle laatjes van het huis lopen zoeken.) De oefeningen hebben na tien dagen dus nog niet het gewenste resultaat opgeleverd.
Allé; ik ga er op uit. Even weg. Met maar 1 belangrijk oogmerk : Er Uit Zijn! Effe wat anders. Niet diezelfde koppen bij de supermarkt, in de wijk en op het werk. Niet datzelfde straatbeeld, en diezelfde rondjes rijden. Niet dezelfde bezigheden thuis verrichten in de keuken, in het huis, in de tuin. Er Op Uit.
We hebben besloten naar een gebied te gaan in Frankrijk, wat ons eigelijk nooit heeft aangetrokken, maar onbekend maakt onbemind, en misschien kunnen wij ons deze reis van een aantal vooroordelen ontdoen. Ik heb het in mijn leven tot op heden niet zo op gehad met Oostenrijk en Oostenrijkers, Zwitserland en Zwitsers. Maar ik had een aantal jaren geleden ook bezwaren tegen Duitsers, en die heb ik naast me neer kunnen leggen. En dan gaat er een Wereld open. Als je gewoon tussen Duitsers kunt rondlopen en je voelt je lekker, dan is dat mooi! Duitsers kunnen heel leuk zijn en aardig!. Of dit met Oostenrijkers ook zal gebeuren betwijfel ik zeer. Tirol, die hoedjes, die goedkope porno, dat gemútliche facistoïde gegrijns, dat gejodel, die truttige barbie-achtige vakwerkhuizen en bloembakjes, die keurige straatjes en gemilimeterde heggetjes en weiden, en die lederhosen, en die onbehouwen glazen bier!
Ik ben niet klaar voor Oostenrijk, het is ook geen heilig doel om daar ooit klaar voor te zijn, maar ik ga voorzichtig een beetje die kant op. Zomaar, een keertje. Vaak ging ik naar Zuid Frankrijk en de Atlantische Kust, en daar zal ik bij leven en welzijn nog vaak komen, maar nu ga ik de andere kant op.
Denk ik.
Ik zou op het laatste moment een afzwaaiert kunnen maken.
Ik zal een tijdje niks posten. Over twee weken ben ik terug. Lees alles in de tussentijd nog maar es over. Of stuur me wat leuks.
Met het spelletje 'Braintraining' kun je op de DS oefeningen doen die je geheugen zouden verbeteren, zo wodt beweerd. Aardige Kwatsj. Hoewel mijn geheugen echter wel ondersteuning zou kunnen gebruiken. Immers, ik was gisteravond vergeten dat ik de DS aan de oplader had gezet in de keuken, en heb hem overal (in de auto, in de kerruven, boven en beneden in alle laatjes van het huis lopen zoeken.) De oefeningen hebben na tien dagen dus nog niet het gewenste resultaat opgeleverd.
Allé; ik ga er op uit. Even weg. Met maar 1 belangrijk oogmerk : Er Uit Zijn! Effe wat anders. Niet diezelfde koppen bij de supermarkt, in de wijk en op het werk. Niet datzelfde straatbeeld, en diezelfde rondjes rijden. Niet dezelfde bezigheden thuis verrichten in de keuken, in het huis, in de tuin. Er Op Uit.
We hebben besloten naar een gebied te gaan in Frankrijk, wat ons eigelijk nooit heeft aangetrokken, maar onbekend maakt onbemind, en misschien kunnen wij ons deze reis van een aantal vooroordelen ontdoen. Ik heb het in mijn leven tot op heden niet zo op gehad met Oostenrijk en Oostenrijkers, Zwitserland en Zwitsers. Maar ik had een aantal jaren geleden ook bezwaren tegen Duitsers, en die heb ik naast me neer kunnen leggen. En dan gaat er een Wereld open. Als je gewoon tussen Duitsers kunt rondlopen en je voelt je lekker, dan is dat mooi! Duitsers kunnen heel leuk zijn en aardig!. Of dit met Oostenrijkers ook zal gebeuren betwijfel ik zeer. Tirol, die hoedjes, die goedkope porno, dat gemútliche facistoïde gegrijns, dat gejodel, die truttige barbie-achtige vakwerkhuizen en bloembakjes, die keurige straatjes en gemilimeterde heggetjes en weiden, en die lederhosen, en die onbehouwen glazen bier!
Ik ben niet klaar voor Oostenrijk, het is ook geen heilig doel om daar ooit klaar voor te zijn, maar ik ga voorzichtig een beetje die kant op. Zomaar, een keertje. Vaak ging ik naar Zuid Frankrijk en de Atlantische Kust, en daar zal ik bij leven en welzijn nog vaak komen, maar nu ga ik de andere kant op.
Denk ik.
Ik zou op het laatste moment een afzwaaiert kunnen maken.
Ik zal een tijdje niks posten. Over twee weken ben ik terug. Lees alles in de tussentijd nog maar es over. Of stuur me wat leuks.
Abonneren op:
Posts (Atom)