Gert was jonger in de jaren zeventig: “ Vrijheid Blijheid!” was de leus.
Voor hem tenminste
Hij reageerde op dit levensgevoel door zich af te keren van alles wat gevestigde orde inhield. Zonder dat hij overigens een alternatief voor ogen had. Niets anders tenminste, dan vage, geromantiseerde ideeën, zoals zijn leven lang rondtrekken van dorp tot stad met een clownsact of een gitaar, en dan genoeg verdienen om de dag door te komen.
‘Naief?’ M’och, het gaat wel. Het had een keuze kunnen zijn. De route loopt naast de goot, dat wel, maar wanneer hij zich hiervan meer bewust zou zijn geweest, had hij het idee alleen aantrekkelijker gevonden.
Een beetje aan de zelfkant.
Prestaties leveren en aanzien verwerven vond Gert politiek volkomen incorrecte zaken . Hij spijbelde, liep weg en sloeg een pad in van dromen en doemdenken.
Zijn wereldvisie had ie met verroeste betonhaken in een donkere muur geslagen waarop in bloedrode graffiti-letters te lezen stond “No future!’
Met de onafwendbare ontwikkeling van wapentuig , met name van kern- en neutronenbommen, zag hij niet veel toekomst. De 40 zou hij, naar zijn overtuiging nooit halen. Nee, tegen die tijd zou de wereld een grote ruïne zijn. Dat dacht Gert stellig, en hij omarmde de gedachte als een excuus om er op los te leven. Niets te doen wat zoden aan de dijk zette. Bij het horen van het woord ‘verantwoordelijkheid’voelde hij een licht misselijkmakend gevoel in zijn maag.
Hij wist wellicht wel beter, maar hij kon overtuigen als hij zei dat zijn manier van leven toch tof was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten