Dag Schnab!
Schnabbl, noemde ik hem. Maar hij was van mijn dochtertje, en die noemde hem Snabbel. Het was een dwerghamstertje. Lid van de familie van dwerghamsters, maar bovenal lid van onze familie.
Amber was 8 toen ze hem kreeg. Nu is ze 10. Snabbel is al die tijd niet door haar vergeten geweest.
’s Morgens kreeg hij schoon drinkwater, en zette ze hem vaak op tafel naast haar ontbijtbord. Volop aandacht had ze voor wat Schnabbl at, hoe hij at, alles in zijn wangzakjes propte en meesjorde en hoe hij peuzelend stukjes boterham in zijn klauwtjes houden kon.
Van tijd tot tijd werden er speciaal lekkere hapjes voor hem gekocht, zijn verblijf verschoond, Soms werd zijn glazen bak versierd voor speciale gelegenheden.
Eindeloos kon ze het diertje knuffelen en vertroetelen.
En, nu, gister, in aanwezigheid van de hele familie Davincini is het diertje doodgegaan. Twee en een half jaar is oud voor een dwerghamster, en we zagen het ook aankomen. De laatste weken was het dierje lustelozer, slaperiger, en bewoog iets moeizamer.
Het doet verdriet als zo’n toegevoegd familielid (hij had nog net geen naambordje bij de voordeur) doodgaat.
We hebben hem begraven in een bonbondoosje in de tuin. Katoen erin, Lekker zacht. Snabbel gaat naar de Dwerghamsterhemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten