Geen watjes

Er zitten meer dan 30 Chileense mijnwerkers 700 meter onder de grond ingesloten. Ze hebben geen contact met de buitenwereld. ‘Zouden ze denken dat we dood zijn?’

Dan, na twee weken is er, in de verte, teken van leven. Ze komen te weten dat op de aarde boven hun bekend is dat ze er zijn, dat ze leven, en dat er een reddingsoperatie gaat starten. De mijnwerkers krijgen te horen dat ze er over ongeveer vier maanden uit kunnen.

Gelukkig voor de Chilenen ging het sneller. Na nog geen twee-en-een halve maand konden ze naar boven getakeld worden. Over heel de wereld zijn de beelden te zien geweest.

Op de radio hoor ik een dag later nieuws. Één van de geredde mensen had gezegd dat de eerste weken een nachtmerrie voor hem waren.

Één! De eerste weken!

De rest dan? Vonden die het allemaal wel te doen? Of krijgen we straks in de romans, de films, de musical te zien en te horen, dat het voor de anderen toch ook niet helemaal mee viel?

Vooralsnog:

’t Zijn verdomme geen watjes, die Chileense mijnwerkers.

Of ze geen homo geworden zijn, weet ik niet. Maar watjes…nee.

kwabben te lijf

De wijzer van de weegschaal komt bij getalletjes waar hij door mij nog niet eerder op was gezet. Gatver. Niet leuk, maar wel logisch. Ik heb er zelf om gevraagd. Snaaien is mijn tweede natuur. Chocolade, drop, jodekoeken, negerzoenen , en chips, met dipsaus..

Eten is mijn hobby, hoe meer gangen een dis heeft, hoe beter. De uitdrukking: ‘aan de gang gaan’ heeft voor mij dan ook associaties met de warme maaltijd.

Maar het nadeel kan natuurlijk niet uitblijven. Het nadeel van de bollende buik, de spijkerbroek waarboven de vetrollen uitpuilen, en het te strakke t-shirt. Ze maken dat je er als een rollade bijloopt. Ook in de ogen van je partner. Het licht gaat immers’s avonds gauw uit in de slaapkamer, tegenwoordig.

Nu heb ik een roeimachine gekocht, waarmee ik verschillende spiergroepen kan trainen, en waarmee ik wat overtollig vet hoop kwijt te raken, en ik heb me voorgenomen weer eens vaker te gaan zwemmen. Dat is goed voor me (zolang er geen chloorwater in mijn mond komt, want daar krijg ik kiespijn van – als je nog iemand kent die dat heeft, laat me weten) Ik weet dat ik me lekker verkwikt kan voelen na een paar baantjes zwemmen. Gezond is het in ieder geval.

Blokjes zullen het niet meer worden, maar de kwabben en de rollen dienen niet verder in omvang toe te nemen. Het overgewicht te lijf! Ik ga er tegen ten strijde trekken! Roeien! Zwemmen! En wie weet, blijft dan het licht in de slaapkamer ook straks weer wat langer aan.

Hierboven wat zwemfoto’s voor mezelf als reminder. Dat het niet alleen bij voornemens blijft. Dat roeien, en dat sporten in het water….en wie weet..wordt het nog wel eens toonbaar allemaal.

een kwestie van kijken

"Gegeven het alternatief is ouder worden niet zo erg" (Maurice Chevalier)

"Lang of kort, het leven is wat je erin stopt.

Twee gevulde dagen kunnen meer zijn dan veertig lege jaren" (Vicky Baum)

"Als we goed leven, is de tijd ook goed.

Zoals wij zijn, zijn de tijden" (Aurelius Augustinus)

"Onze gedachten en emoties

zijn als voorbijrijdende treinen.

We kunnen ernaar kijken

zonder er telkens op te springen."

elke ochtend randdebielen

In de krant, in de media, verschijnen dagelijks verhalen over daden van mensen, die kinderen misbruikt hebben, of die hun familie om het leven hebben gebracht. Er is te lezen dat er iemand was die in het wilde weg om zich heen is gaan schieten, of over een groepje mannen die anderen hebben opgesloten om ze uiteindelijk met messteken om het leven te brengen. Afin, gruwelverhalen te over. Vandaag ook weer, een jongen die op een verlaten industrieterrein in een container is opgesloten door een stel jongens, en daar vervolgens achtergelaten. De jongen is dood nu.

Met uitzondering van dit laatste voorval lees ik de gruweldingen niet. Ik heb er niets aan. Het is niet bevorderlijk voor mijn stemming, mijn wereldbeeld, mijn kennis van zaken. Ik schiet er niks mee op om het allemaal te weten.

Te weten dat er mensen zijn die gruwelijkheden uithalen is genoeg. Ik ben geïnteresseerd in beleid rondom gewetenloze randdebielen, maar ik hoef geen details van wat en hoe precies. Waar het bloed precies zat, waar de vrouw precies gestoken is, hoe vaak ze is verkracht met wat voor voorwerp. Hoe ze heeft gesmeekt, en hoe ze heeft geleden.

Ik hoef het niet te weten.

Ik las van Timo, de jongen in de container. En Het maakte me misselijk. Opkomende misselijkheid. Kotsen moet ik ervan. Van de daden, en de berichten daarover.

Lijkt me een gezonde reactie.

Maar die hoef ik niet elke morgen op te zoeken, en elke avond.

Jason Lee

Jason lee maakt foto's van zijn dochters waar ik vrolijk van word. En dat is voor op een grijze maandagmorgen meer dan wenselijk.