Bron van vermaak niet aan mij besteed

Lachen als iemans valt.

Bron van vermaak, Iemand struikelt en valt  PLONS in een zwembad. Of glijdt uit. Stoot zijn hoofd, valt van de trap noem maar op. Je kent het wel. Die blooper filmpjes in funny video programma s . De lachmachine s lachen met je mee. Hahahahahaha.

Maar ik ben niet zoals de anderen. Ik lach niet mee. Ik vind het niet leuk. Ik snap niet waarom mensen dan gaan of moeten lachen. Zeker niet als degene die valt zich waarschijnlijk behoorlijk bezeert...of in het zwembad valt met zijn mobiel in zijn broekzak en weet ik veel wat allemaal meer. Ik doe niet  'hahaha' dan. Ik zie er de humor niet van in. Het zal wel een tekortkoming zijn van mijn kant. Datgene wat mensen in het algemeen doet bulderen van de pret, daar frons in de wenkbrauwen of vertrekt mijn gelaat zich in een pijnlijke grimas. 

De wijsheid: 'Geen beter vermaak dan leedvermaak' wordt in Medialand ten volle begrepen, en volledig uitgemolken.  Mensen krijgen ze zo ver dat ze zichzelf ook voor gek laten zetten op tv. Die krijgen een emmer smurrie over zich heen als ze een vraag fout hebben beantwoord bijvoorbeeld. 

Waar Nederland ( en niet alleen Nederland - wat dacht je van Japan?- ) krom ligt voor de buis, kijk ik meewarig naar het scherm en de enige reden waarom ik nog even blijf kijken is de verbazing die me treft waarom mensen dit doen, en dit leuk vinden.

Momenteel waart er een populair format rond in menig studio waarin vips komisch uitgedost een kunstje doen en dat dan een jury moet raden wie of dat het is.  Mensen genieten van dat soort programma's.  Mensen die zich  verkleden. Ik heb het altijd stuitent gevonden. Mannen die zich als vrouwen voordoen met een vooropgezet doel om anderen te laten lachen. 

Ik niet. Ik hoor er wat dat betreft niet bij. Ik vind het goedkoop. Walgelijk zelfs. Ik ben misschien wel raar. 

Zeker omdat ik om dingen kan lachen waar anderen dan weer niet de humor van in zien. Het blog staat er vol mee.

.  

Algoritme te koop

 De wolken stonden helemaal open. Ik zag het vanuit bed. De witte gordijnen waren nog dicht maar ik kon zien dat het helder was buiten.

Mijn partner lag nog in diepe slaap. Haar aanraken, wat ze normaal prettig vindt, had nu het tegenovergestelde effect. Ze draaide haar rug naar me toe. het leek demonstratief. De Chineese muur.  

Ik besluit daarom op te staan.

Ochtenden zijn ongerept. Ook al is er nog wat op te ruimen van de vorige avond. Alle geluiden klinken puur. Ik ben er in een nieuwe wereld in een nieuwe dag en dat voelt goed.

Dit alles duurt net zolang tot de opdracht gaat overheersen. Om op tijd ergens te zijn bijvoorbeeld en je voorbereidingen moet gaan treffen.  Daarvan verschoond blijven, dat is de kunst. 

Ik zette me achter m'n laptop om wat te schrijven. Als ik ergens op de dag inspiratie heb, dan is het in de ochtend. Ik had de achterdeur naar de tuin geopend en vogelgeluidjes verrijkten het ochtendgevoel tot  geluksgevoel. Ik keek naar het scherm van de laptop en het scherm keek naar mij.

Er zat een zinnetje in mijn hoofd. Het was zich er kort na het ontwaken gaan nestelen.  Het was me in de nacht ingefluisterd door een iets. 

" Ik verkoop jou mijn DNA en algoritme!! Dan zal je het beleven mannetje! " Ik schreef het op.

Het is een zinnetje dat vragen opwerpt. Over de toekomst, die me altijd als wonderlijk en uitdagend heeft toegeschenen, maar die me nu vervult met iets dat zich het best laat omschrijven als angst. 

Tegen die angst heb ik een geweldig wapen hoor. Ik kan tegen de bierkaai in denken en met humor schermen. 

Algoritmen en DNA. Daartoe lijken wij mensen te zijn gereduceert.We kunnen er niet omheen,  En hoe lang gaat het duren voordat al die informatie als bestand Dav. is opgeslagen en wellicht te kopieren is, te verhandelen en te implanteren?  Daarnaast worden we gecontroleerd in ons handelen en straks ook in ons denken.  Ik wil niemand somber maken maar we gaan in een noodtempo die kant op. Onze kleinkinderen maken het mee. 

Als mijn algoritme en DNA gekopieerd wordt, dat is allemaal zo erg niet. Ik heb immers een algoritme om een puntje aan te zuigen en mijn DNA lijkt ook ok!

Maar ja...anderen hebben algoritme s , daar lusten de honden geen brood van. En wie beslist wie wat krijgt.

Kijk, daar zou het nu al over moeten gaan in de politiek! 

Ik sloot het stukje af met die zin. Een glimlach. 

Ik drukte op de knop van het koffiezetapparaat. Het pruttelde tevreden als een snorrende kat

.