Daar stond ik dan voor de balie van de klantenservice van de Blokker. Wat was ik blij dat ik zo ontspannen was. Je hebt van die dagen. Dit was er een van. Ik was jakkervrij. Stond een beetje op z'n Carmiggeliaans rond me heen te kijken. Voor me stond een krom mannetje en daarvoor stond een baardige man die geholpen werd. De man had een groene ongeveer 30 centimeter hoge kaars op de balie gezet, die het volgens zijn zeggen niet goed deed. Een kort lontje ofzoiets zou de mogelijke oorzaak zijn.
De medewerkster was nog jong, en wist uit het geheugen de theoretische regels snel op te diepen die haar herinnerden en in staat stelden de klant zich immer Koning te laten voelen. Zij luisterde dan ook aandachtig en knikte begrijpend: 'Vervelend', zei zij. 'We zullen eens even kijken". Uit een laatje achter de balie pakte ze een gasaansteker ( wat deed die gasaansteker daar? Hadden ze ZOVEEL mensen die kwamen klagen met hun kaarsaankopen?) klikte een paar keer met het ding en stak de kaars aan. Ik keek naar de beveiliging bij Blokker. Wat hing er? Een Sprinkler-installatie? Rookmelders? Toe maar: allebei!! De brandweer had er de wind onder daar. Het vlammetje flakkerde even en brandde toen rustig en sereen zoals we dat kennen van normaal brandende kaarsen. Samen keken ze er een aantal seconden naar, de medewerkster en de klant. Toen blikte ze op en keek hem aan. 'Even wachten' zei hij: 'Het is soms niet meteen'. Ze keken samen nog een tijdje. Als een uitgepraat stel in een restaurant. De man voor mij volgde het tafereel ook, en ik ook. We keken naar een brandende kaars.
Na zo'n 20 seconden durfde het Blokkermeisje het aan om te zeggen: 'Ik zie er eigenlijk niets vreemds aan' De man voor mij zei: 'Gaan we de hele kaars uitbranden?!'
Even later verliet de kaarsman het winkelbedrijf. Ik weet niet waarop hij had gehoopt. Ook niet of hij al dan niet zelfstandig zou wonen. Maar goed
De man voor mij had een rugzakje dat hij de hele tijd in zijn hand had gehouden. Nu het zijn beurt was trok hij een rits ervan open en er uit haalde hij een geel banaanvormig doosje. Een doosje om je banaan in te vervoeren. Dat was het. Een vinding hoor! De man vertelde dat hij het doosje gisteren had gekocht en had het bonnetje nog.
'Wat scheelt er niet aan?'
-'mijn bananen passen er niet in!'
'.....vervelend....oh jee'
-'ja, dat kan toch niet de bedoeling zijn.'
'nee''
De man kreeg zijn geld terug of een tegoedbon. Hij koos voor geld terug. Thuis zou hij het voor moeder de vrouw op de salontafel leggen en zeggen: 'Message done!!'
En ik vroeg me af: Waar zijn mensen tegenwoordig mee bezig? Wat een flauwekul!! terwijl IK: Ik had een slacentrifuge die het niet goed deed! De bladeren van de sla gingen in het mechanisme zitten, en dan wilde ie niet meer draaien. Laat staan drogen!!! Blijf je met natte sla zitten!! Dat wil niemand
De medewerkster hoorde mijn verhaal aan. Je kon zien dat ze met me te doen had:
-'vervelend...'
Achter mij waren inmiddels nog twee figuren aangeschoven. Agenten van Neptunus ofzo. Onduidelijke vormen. Ze bewogen zich hoofdschuddend terug naar hun UFO
Rare luitjes
Geen geduld natuurlijk...
Tjeesz
