31 december 2012

In het komend jaar zal ik, als het mee zit, 55 jaar worden.  Een oudere ja. Ook waar het gaat om de gevoelsleeftijd. Sterker nog: mijn gevoelsleeftijd is 60, ongeveer. Ik ben  met recht, in hart en nieren een oudere.  Stel je voor: als ik 60 zou zijn zou ik nog maar 6 jaar hoeven te werken voor  mijn pensioen.  Een te overziene tijd, een tunneltje waar ik dan al heel in de verte een lichtje kan zien.

Vanaf mijn huidige leeftijd, 54, zijn het nog 12 jaren! 

Dat vind ik veel, op het moment. Zeker nu door bezuinigingen doorgevoerde reorganisaties mijn werk  er niet plezieriger op maken.

En daaronder gaan zuchten is oudemannen-achtig.  En vooral zinloos. Maar ik doe het toch!

  ‘Wees zelf de verandering in de wereld die je wilt zien’ ?

OK! Goed! Maar vandaag even niet!

 Vandaag:

-       Vind ik dat knalvuurwerk verboden moet worden. Dat idiote geknal....( 70 miljoen de lucht in dit jaar - be-lach-e-lijk! )
     Ben ik voor de herinvoering van de doodstraf. Al het andere helpt niet bij sommigen.

-      Vind ik het teleurstellend dat 21 december zo rampzalig verlopen is. Als de mensheid gedecimeerd zou zijn geweest had dat goed geweest - we zijn met veel te veel!!!Joh, er mot wat weg!

-       Vind ik dat ik geen humor heb. Ik begin m'n kinderen te geloven die bij elk grapje van mij zeggen   dat het flauw is

-       Zie ik tegen alles op

-       Vind ik veel mensen klootzakken, en mezelf ook!

En voor al dat sombere moois is  het vandaag een uitermate geschikte dag. 31 December, het eind van het jaar.

Het jaar terugkijken, en constateren dat het er weer niet beter op is geworden in verreweg de meeste opzichten. Dat er nog steeds kinderen sterven van de honger .Laatst nog bij de buurman een dood kind, en verderop in de straat ook één.

Nee hoor, niet waar, niet bij ons in de straat, maar verderop. En heel veel.

Bij de keuze tussen  geld of het leven, wordt nog steeds gekozen voor het geld.

Dan moeten we het denk ik van de wapenhandel  hebben. Die geeft de economie weer een positieve impuls.

Cynisme? Ook dat mag op 31 december!!  Kijk, ik weet ook wel dat ik al mijn zegeningen mag tellen, en dat die talrijk zijn, maar vandaag zal dat geen reden zijn om niet te zeuren.

Hatelijk enthousiasme bij diverse discjockeys op radio 2 bij de Top 2000, die 'opstoomt' naar de gedoodverfde nummer 1, de 'Bohemian Rapsody' van die vervelende macho F. Mercury en consorten.
 Er hangt een zware oliebollengeur in huis, de stoflagen op de wasemkap worden net als alle andere dingen in de keuken kleverig vet. Bah!

Lekker! Klagen over ALLES!!

Goed, straks, in 2013, dan is het Nieuwjaar! Dan doen we het weer anders.  Beste beentje voor, schouders omhoog, borst vooruit, een opgewekte glimlach, een heldere en open blik,

en jonger dan ooit!

Het gaat uiteindelijk allemaal goed komen!

Gelukkig Nieuwjaar!!!

En toen ging de dokter plots met vakantie

gelezen op  www.Joop.nl

Woedend ben ik. Was ik. En ben ik.

Het is donderdagochtend, half tien. De telefoon: de afspraak over vier uur in het ziekenhuis, gaat niet door. Want de dokter is er vandaag niet. Maar wij zijn er wél. Ik ben thuis, mijn gehandicapte kind (8) is thuis en mijn man komt zo thuis. We zijn allemaal vrij omdat we die afspraak hebben. Een belangrijke afspraak in het ziekenhuis.

Donderdag is Derde Kerstdag. Dán horen we of de rug van Job moet worden geopereerd.
Na een traject van een jaar. Dokter hier, dokter daar, foto's, mri. De hele rataplan. Een jaar lang opgekropte spanning. Het is niet niks, zo'n rugoperatie. Kindje kan doodgaan op de operatietafel. Of er komen ernstige complicaties. Niet ingrijpen is minstens zo erg. De scoliose zal verergeren. En krom kind heb ik al - hij is er niet minder lief om -, maar chronische pijn en organen die in de verdrukking komen, liggen op de loer. Niemand die het weet.

Maar de artsen hebben een plan. Dat gaan ze ons vertellen, met z'n tweeën, op Derde Kerstdag.

'De afspraak wordt verzet naar maart', zegt de mevrouw in hoorn. Nee, dat wordt-ie niet. Ga ik niet mee akkoord. Kan een ziekenhuis niet maken. Schandalig. Respectloos.

Zo ga ik nog even door.

Dat ze het niet snappen. Het is geen controle bij de tandarts. Dit is ons léven.
'Vervelend', beaamt ze. 'Nee', zeg ik. 'Dit dóe je niet.' Ze zal kijken. Misschien in januari. Ze zal bellen.

Ik kijk naar Job. Ik kan niks, jongen. Mama is geen dokter, weet je. Ze is afhankelijk van anderen. Net als jij.

Ik denk aan het eerste gesprek over de rug. De dokter die zei: 'De kromming wordt erger. Willen we corrigeren, dan moet dat binnen een jaar.' Dat zei hij ruim een jaar geleden. Zó lang duurt het traject van dokter hier, dokter daar, foto's, mri. Machteloos blijf ik kijken naar mijn kromme zoon. We kunnen vloeken, beleefd blijven, erachteraan bellen, het helpt niet.

Vandaag is de dokter die er zou zijn, er niet.

Ik zoek de brief. Gewoon, omdat ik het gevoel wil hebben er iets aan te doen. Kijk, hier staat het, Job. Dagtekening 11 november. 'Op 27 december wordt u verwacht bij de dokters.'
Die ene man (of zijn secretaresse) wist toch al dat hij er niet zou zijn? Toch eerder dan deze donderdagochtend?

Misschien heeft-ie een crematie. Of een kind dat in doodsnood op de IC ligt. Staat-ie een spoedoperatie uit te voeren?

Met trillende handen leg ik de brief weg. Ik bel gewoon. Naar zijn afdeling. Ik moet het weten.
'Is de dokter er?'

'Nee mevrouw, die heeft vakantie. De hele week.'

Deze column staat ook op de website van Annemarie Haverkamp

davincini: Inderdaad schandalig hoe er soms met mensen omgesprongen wordt. Kan me de gevoelens van deze mevrouw goed voorstellen.

De Syrische bultrug

Gelezen: Column van Nourdeen Wildeman op  www.Joop.nl

Hoe het beeld van een bultrug op een strand meer emoties los weet te maken dan het beeld van straten gevuld met lichaamsdelen van kinderen

Een zwarte dag in de geschiedenis van Nederland. Nee, van Europa. Nee, van de mensheid. Een dag die nooit vergeten mag worden. "Opa, waar was u toen u het hoorde?" zullen mijn kleinkinderen later zeggen. Zij zullen op school – als zoiets dan nog bestaat – werkstukken moeten schrijven over deze dramatische gebeurtenis en hebben met mij als opa toegang tot de verhalen van iemand die het allemaal zelf heeft meegemaakt. Ik zal rechtop gaan zitten, ze eerst lang en diep in de ogen aankijken en precies op het moment dat de stilte ongemakkelijk begint te worden start ik met mijn verhaal.

Ik weet het nog goed. Het was op woensdag 12 december 2012, de dag dat er in Syrië 113 doden vielen, waaronder vele vrouwen, kinderen en oudere mensen. Die dag spoelde hij aan, Johannes de Bultrug. Assad vuurde die dag scud-raketten af op de eigen bevolking, dus je begrijpt hoe geschokt men in Nederland was van die grote vis. Nou ja, 'vis'? Een bultrug is natuurlijk een zoogdier. Mensen zijn ook zoogdieren. Daardoor kwam het lijden van de Bultrug ineens 'erg dichtbij'.

Op donderdag 13 december lag de Bultrug nog onveranderd op het strand terwijl in Syrië 130 mensen door geweld om het leven kwamen. Die mensen in Syrië waren technisch gezien natuurlijk ook zoogdieren, maar toch voelde dat een stuk minder dichtbij dat de bultrug op het eilandje 'Razende Bol'. Het was deze donderdag dat Rusland aangaf dat het regime van Assad begon te wankelen, terwijl de eerste reddingspoging om Johannes de Bultrug te redden mislukte.

Nee, dan vrijdag 14 december. Slechts 81 mensen stierven in Syrië terwijl Johannes de Bultrug nog steeds op het strand lag te wachten op zijn verlossing; de dood of het water. Pew Research Center maakte bekend dat 27% van de Amerikaanse bevolking van mening was dat Amerika 'iets moest doen' om de gevechten in Syrië te stoppen. Tevens bleek uit de meest betrouwbare peilingen in Nederland dat ruim 115% van de Nederlandse bevolking vond dat de Bultrug koste wat het kost gered moest worden (een aantal mensen had in hun enthousiasme meermaals 'ja' geantwoord).

Zaterdag 15 december; ook een dag om nooit te vergeten. Nee, niet vanwege de 102 doden in Syrië, maar omdat ook de latere reddingspogingen voor de bultrug mislukten. Het onvermijdelijke was aangebroken. De volgende dag, zondag de 16e, blies de bultrug de laatste adem uit. Johannes stierf (net als 169 mensen in Syrië). Het land was in schok. Waar moet het naartoe met de wereld als een zoogdier dat aanspoelt als gevolg daarvan sterft?!? Veel mensen wisten geen raad met hun emoties. Sommigen organiseerden een stille tocht, toen toch niet, toen toch wel.

Andere mensen – die tijdens de hele lijdensweg van Johannes lekker warm thuis hadden gezeten – besloten de mensen die tevergeefs hadden geprobeerd Johannes te redden te bedreigen via wat ironisch genoeg 'sociale media' als naam had. Vlaggen hingen halfstok; zelfs de anders zo vrolijke journaallezers probeerde het verdrietige nieuws voorzichtig te brengen. "Een bultrug is van ons heengegaan."

De rebellen van het Vrije Syrische Leger hadden al die tijd met volslagen verbazing het nieuws uit Nederland gevolgd. De bultrug had vijf dagen op het strand gelegen; in diezelfde periode hadden bijna 600 mensen om hen heen de dood gevonden. Toch bleek het beeld van een bultrug op een strand meer emoties los te maken dan het beeld van straten gevuld met lichaamsdelen van kinderen. Dezelfde kinderen die vroeger nog met kleurpotloden kleine bultrugjes tekenden. De rebellen realiseerden zich dat sommige mensen meer verdriet voelden bij de dood van één zoogdier dan het gruwelijke einde van 600 mensenlevens. Sowieso, een bultrug is ook veel gemakkelijker in beeld te brengen dan een complexe burgeroorlog. De bultrug was mediatechnisch een groot succes.

En toen - beste kleinkinderen - kwam dinsdag 18 december 2012. De dag die de manier van oorlog voeren definitief veranderde. Van de ene op de andere dag verschenen tientallen 'aangespoelde' bultruggen door heel Syrië. Bultruggen op pleinen in Aleppo, bultruggen bij ziekenhuizen in Hama, bultruggen bij scholen in Homs. Waar alle bultruggen exact vandaan kwamen is nooit duidelijk geworden, maar ze kregen allemaal Nederlandse namen als 'Pieter', 'Dirk' en 'Jan-Willem'.

Het leger van Assad realiseerde zich te laat wat er was gebeurd en beging een fatale fout. Voor de lens van een amateurfilmer sloegen de raketten van het bombardement in op een straat in Aleppo. De beelden van de vele gedode kinderen werden uiteindelijk nooit uitgezonden. Maar dat shot, dat ene shot van die grote donkere ogen van de bultrug, die gingen de wereld over. Assad had een bultrug gedood! Bultrug 'Harry', om precies te zijn. Een zoogdier, net zoals wij allen zoogdieren zijn! In alle hoofdsteden van Westerse landen stroomde het boze volk bijeen in 'stille tochten'. Regeringsleiders spraken hun afschuw uit over de moord op zoogdieren die Assad in zijn land ten uitvoer bracht. Zelfs Rusland en China konden na het zien van dit menselijke, nee 'zoogdierlijke' drama hun steun aan het Syrische regime niet langer voortzetten. Er is in de vaart der volkeren nu eenmaal geen plaats voor een dictator die bultruggen doodt. Door de dood van de bultrug was het ware gezicht van het Syrische regime ontmaskerd. Het zou de grootste omslag blijken in de oorlog die gaande was.

Nadat Assad enkele maanden later met internationale steun definitief verdreven was, konden ook de mensen in Nederland weer rustig slapen. De bultruggen in Syrië waren weer veilig…