....just like the ones I used to know

So this is Xmas

And what have you done
Another year over
And a new one just began

And so this is christmas
I hope you have fun
The near and the dear one
The old and the young

Waarom dat geschrans? Waarom niet iets meer bescheidenheid? Waarom verspilling? Is het niet zo dat men in de beperking de meester kent? Waarom zouden we met een kater wakker worden?

Het plan en de realiteit

                                                   

2015 WAS...

Het jaar van Verbijstering  en Ongeloof ,

Het jaar van het failliet

Er wordt op de deur geklopt van een groot huis.

Een vertrapte ziel  met een gloedvol restje hoop.

De eigenaar doet open, kijkt langs de ziel in de verte en wijst

‘daarheen, daar ligt Eigen Regio’

En terwijl de ziel wegloopt

Roept  de eigenaar de hulp in van beveiligingsdiensten

Hekken, rolgordijnen, godverdegotver

Dat het zover moet komen

‘Vrouw!! niet meer buiten komen!!. Er lopen verkrachters!!’

Misschien dat de eigenaar er later achter komt
dat het zijn eigen ziel was
die weg liep

desillusion

Pluk de dag: Turijn ( slot)

Heerlijk om weer eens met de trein te reizen. Ik doe dat niet veel meer. Ik viel  meteen in mijn oude gewoonte een zitting te kiezen tegenover een andere zitting. Ik heb er een hekel aan tegen een leuning op te moeten kijken, zoals in een vliegtuig. Met je neus zit je daar op je stoel bijna tegen de achterkant van de stoel van je voorbuurman. Daarop staan voor jou twee dingen: 1) afbeeldingen van warme snacks die je in het vliegtuig kunt kopen, en 2) wat je moet doen in noodsituaties .Of de twee aan elkaar gerelateerd zijn is onduidelijk
In deze trein kon ik comfortabel zitten en voelde me als een prins.

Het was rustig in de trein. Ik genoot van het op reis zijn en het uitzicht. Het ‘genieten van het onderweg zijn’ is zwak uitgedrukt. Het  ging verder dan dat. Het gaf me een blij en vrij gevoel.  Een gelukzalig gevoel! Vooruit maar!  Even daarvoor had ik dat die dag ook al ervaren: de wandeling naar het station door het bedrijvige Turijn. Met zijn monumenten, winkelarcades, zwervers, jonge mensen, reizigers.

Avigliana

Aangekoen ben in op het station gaan kijken welke tips er  bestonden om  het best naar het klooster te gaan, dat ik wilde bezoeken. ( mijn verhuurders hadden me aangeraden naar dit kolossale gebouw, de San Michele te gaan,gelegen in een natuurlijke omgeving. Ze wisten ook te vertellen dat er geen openbaar vervoer naar toe ging). De loketbeambte aan wie ik het vroeg liep weg op mijn in het Engels gestelde vraag. Hij sprak blijkbaar geen Engels, en riep nu de assistentie in van een oudere vrouw die  verderop aan het werk was. Kennelijk hoopte hij dat zij mij wel te woord zou kunnen staan. Aan het loket verscheen zij, en vertelde me met een hartverwarmende welwillendheid dat er een wandelroute bestond naar het klooster. En dat die wandelroute anderhalf uur zou duren ( well, for ME it’s one hour and a half…perhaps you faster). Het beginpunt van die route lag in het dorpje St Ambrosio. Dat was een station verderop. Daar kon ik naartoe. Over een uur zou er een trein komen.

Lieve vrouw achter het loket, in een dorpje met een stationshalletje waarin geen enkele automaat te bekennen was. Liefde voelde ik voor deze plek. Ik, part-time nostalgische malloot, die met weemoed placht terug te denken aan het pre-automatentijdperk, ervoer hier weer even het verloren gewaande. De Middeleeuwen. Middeleeuwen die echter nog geen 35 jaar oud waren. 

Ik besloot een taxi op te zoeken en bij de chauffeur te polsen naar de prijs voor een ritje San Michele. Het was zulk prachtig weer. Buitengewoon voor 1 december!  Dat ik niet meteen een taxi signaleerde deerde me dan ook niets. Ik toog met mijn rugzakje en mijn stevige stappers in de richting waarvan ik vermoedde te moeten gaan, en al snel zag ik richtingaanwijzers, die bevestigden dat ik goed liep. ‘San Michele’. Struinend langs de weg en ondertussen speurend naar een taxi stak ik een liftduim op naar het aankomend verkeer.

Het aloude liften. Een oergewoonte. Instinct. Liftend kwam je immers overal. Door het dorp Avigliana liep ik. Uit een supermarkt kwam een vrouw, op weg om haar boodschappen in haar auto te zetten en te gaan. Ideaal om haar te laten zien wat voor een buitengewoon betrouwbare lifter ik was. Ik hield haar staande en vroeg haar of ik op de goede weg zat naar St Ambrosio en dat ik naar San Michele wilde.

Even later reed ik langs schone meren naar een afslag waar ze me afzette. Een kronkelweggetje dat omhoog voerde, en dat ook het klooster aan zou doen. Waar overigens weinig verkeer langskwam. Maar dat donderde niet. Ik was weer een lifter geworden. En dat voelde goed.

Als je mij als 10-jarig kind voor je had gehad en je had me gevraagd wat ik later wilde worden, had ik gezegd: ‘Zwerver’ Ik had dat geromantiseerde  idee, dat mogelijk zijn oorsprong vond na het lezen van ‘Alleen op de wereld’ van Hector Malot, aangevuld met eigen naïeve ideeën over hoe ik al rondreizend met een gitaar of een act genoeg zou verdienen om te eten, te slapen, en verder te gaan.

Dat beeld is nooit helemáál verdwenen. En het gevoel dat bij dat beeld paste, dat had ik nu ook. Ik struinde langs een kronkelweggetje in de zon, ik was uit de stad op weg. In mijn rugzak aan etenswaren slechts een flesje water, een appel en een banaan.

Na een klein kwartier stopte een  auto . De derde die langskwam. Dure auto. Ik opende het portier  en een Indonesisch ogende man veronderstelde al dat ik naar de bezienswaardigheid wilde. Ik mocht meerijden, al ging hij niet helemaal naar het klooster. Hij ging naar zijn vader verderop. Maar, zei hij  al heel snel: ‘If you want you can have lunch with us, then I can bring you afterwards to the monastery. Ik vond het goed klinken, en even later parkeerde de dokter, die zich voorstelde als Marcus, zijn auto bij het toegangshek van de woning van zijn vader.

En wat een huis was het! Een prachtig gelegen landhuis. Vader schudde me hartelijk de hand en hij en zijn zoon begonnen in een eetkamer ( er waren er meerdere) de tafel te dekken met brood, zalm, ham. ‘You like white wine for lunch?’ ach ja, waarom niet? “When in Rome, act like the Romans do”.Inmiddels liep ik rond in de aangrenzende kamer. Ik zag  schilderijen uit Peru en Indonesië. Kunstvoorwerpen. In wat voor een stille omgeving lag dit huis, groot genoeg om met 4 families te bewonen. En daar woonde vader, 71 jaar, alleen.

Ik schoof aan. We praatten zoals dat heet ‘geanimeerd’over ons doen en laten. In Engels, Duits, en Frans verliep de conversatie niet eens zo moeizaam. Hij was ‘engineer’ geweest. Had in zijn leven ook veel gereisd. De lunch was zo een aangename bezigheid. We hadden het o.a over de aarde, de onverdraagzaamheid tussen volkeren en religies. We spraken de wens uit dat mensen meer samen zouden moeten gaan werken en klonken op elkaars gezondheid. Vader besloot me naar het klooster te brengen en me daar twee uur later dan weer op te halen.  Inmiddels was er ook likeur en whisky op tafel gekomen, maar voor dat laatste bedankte ik.  Marcus had niet  veel tijd, want als dokter had hij nog huisbezoeken af te leggen. We namen afscheid, en vader liet me nog wat van het huis zien. Het balkon boven. Een schitterend uitzicht over het heuvellandschap. Ik nam er een foto van hem met dit landschap als achtergrond

Onderweg naar boven nam hij nog even een zijweg naar  een aantal afgelegen woningen. Daar was een project gevestigd waar verslaafden probeerden onder begeleiding van hun verslaving af te komen, zo vertelde hij. Hij wist dat ik ook een hulpverlener was en me dit waarschijnlijk wel zou interesseren.

De San Michele oogde imposant op de top van de heuvel. Had ook wel iets van een burcht, een reusachtige gevangenis. Een van de grootste Noord Italiaanse bezienswaardigheden, dat echter nooit als zodanig is geëxploiteerd. Historie en mysterie genoeg rondom het oude gebouw, en schoonheid genoeg, om dat wel te doen, maar toch..

Het was een bijzondere ervaring om rond te lopen rond het gebouw, de ruïne. Temeer omdat ik er vrijwel alleen was. Slechts mijn eigen voetstappen hoorde ik op de stenen traptreden, en ik voelde me klein, lopend langs de gigantische muren van de vesting. Wat een uitzicht ook! Over het dal. Een doorgangsroute, vroeger al, naar Frankrijk. Het verhaal dat ook Hannibal er met zijn olifanten langs getrokken zou zijn.

Echt in het gebouw kon ik niet komen. Het was maandag en gesloten voor publiek. Het maakte me niet uit. De ervaring was me zo al genoeg om me mijn leven lang bij te blijven.

Vader was er niet op de afgesproken tijd . Ik dacht dat hij in slaap gevallen kon zijn, en begon vast terug te lopen. Zo kreeg ik de kans nog wat plaatjes te schieten. Liften deed ik niet, want ik vermoedde dat ik toch opgehaald zou worden. En inderdaad. Daar kwam hij. Wij realiseerden ons dat we ons nog niet eens hadden voorgesteld. Hij heette Beppe Pagliero. Hij vertelde over zijn vrouw, die 20 jaar geleden overleden was. Hij had niet de behoefte om daarna nog met een andere partner zijn leven te delen. Hij had het over zijn zoons. Informeerde ook naar mijn leven. Beppe bracht me helemaal tot het treinstation van Avigliana, waar ik bij het loket de retourticket kocht naar Turijn. Hij wilde dit eerst nog voor me betalen, maar dat vond ik overdreven. Dan wilde hij me nog wel een koffie aanbieden in een café naast het spoor. Ik nam een pilsje. We babbelden als oude bekenden. Hadden er nog uren kunnen zitten.

In de trein naar Turijn voelde ik me  mogelijk nóg beter als op de heenreis. In ieder geval rijker!

Pluk de dag: Turijn ( 3)

Behalve het filmmuseum, vond ik een bezoek aan de Basilica of Superga een fijn uitstapje. De Basilique ligt op een hoge heuvel. Je kan er naartoe et een tandradtram uit 1934;  en behalve dat het een fraai gebouw is heb je vandaar een fraai uitzicht over de stad en de bergen

In 1949 is tegen de heuvel waarop de Basilique gebouwd is in hevige regenval met slecht zicht een vliegtuig gecrasht, met aan boord het volledige team van  Grande Torino , op dat moment zeer succesvol. Elk jaar koen er nog vele vele fans om dit te gedenken.

Pluk de dag: Turijn (2)

Tuurlijk vind je je weg.

Zover heb je je reis wel voorbereid, als het goed is. Dat je na aankomst op de luchthaven staat en dan een idee hebt hoe verder. Uiteindelijk is al wat je nodig hebt een adres. Een adres waarmee je naar een informatie-balie kunt gaan. Of naar een taxichauffeur.

Maar ik was voorbereid. Wist welke bus ik moest hebben, waar ik voor die bus de kaartjes moest kopen ( en hoeveel die kosten!) en waar ik moest overstappen op de tram. Dus dat ging allemaal prima, met die verstande dat ik meende in de tram een kaartje te kunnen kopen, maar dat bleek niet  mogelijk . Afin, die tram reed toch wel.

Nauwelijks in Turijn en dan al een zwartrijder.

Ik verbleef bij een jong Italiaans stel: Maddalena en Mauro. Zij woonden in het appartement samen met een schuwe hond ( vroeger mishandeld) en een speelse kat. Ik had er een slaapkamer en een eigen badkamer. Stortdouche! en een sproeier om in de hand te houden in de vorm van een ouderwetse microfoon. Dus dat zullen ze weten! J Een stimulans voor elke douche-zanger. Nadat ik me had geïnstalleerd ben ik  wat gaan eten is een pizzeria 100 meter verderop. (pils en pizza!) en ik kocht er meteen een fles wijn om mee te nemen. De amicale ondernemer maakte een vrolijk praatje en gaf me korting op de wijn. Ik beloofde hem terug te komen

Maddalena en ik maakten die avond kennis in de serre onder het genot van mijn gekochte witte wijn, geschonken in een glas met lange voet . Uit welk glas je drinkt bepaald al voor een deel de smaak, denk ik soms wel eens.  Zij wist van alles over de stad te vertellen. Ik kon gebruik maken van het hele huis, de keuken. Lieve mensen. Wat een keuze om, zoals zij, zo vaak je appartement te delen met een vreemde. De een na de andere vreemde snuiter hadden ze er over de vloer. Uit allerlei uithoeken van de wereld kwamen ze.

Ik kan niet anders zeggen dat dat ik  er van meet af aan thuis voelde. Het gesprek verliep soepel, alsof we elkaar al langere tijd kenden.

Ik had een uitvalsbasis om Turijn en omstreken te ontdekken, en dat is wat ik dat ook de volgende dagen gedaan heb. Vooral te voet. In tegenstelling tot Nederland bofte ik geweldig met het weer, en bewoog me onder hemelsblauwe luchten. En zwierf langs de Po, en door de binnenstad van Turijn Ik  bezocht het filmmuseum, de pleinen, en zonk neer op een terrasje dat ik vanaf de eerste dag elke dag zou gaan bezoeken. 

In het appartement waar ik verbleef vroegen ze of ik de maaltijd met hun wilde gebruiken. 

Leuke dingen.

Pluk de dag: Turijn (1)

In een moment was het beslist. Een impuls-aankoop was het geweest. Ik zag de aanbieding op de mail voorbijkomen, en ik beet toe.

Carpe-Diem toch?  Dat roepen we immers de hele tijd met z'n allen! Dus wat zou ik thuis gaan zitten zuchten tegen uitgestelde klussen het huishouden en een grijze lucht? Twee keer ergens over nadenken is soms nergens goed voor! Gewoon doen!  Retourtje Turijn, even 5 dagen weg!!

Ik had van tevoren wel WAT gedaan. Ik had Google op  ‘afbeeldingen Turijn’  laten zoeken, en de eerste foto’s waren ok! Het viel me op dat de stad er prachtig bijlag, omgeven door bergtoppen.  Van Turijn als stad wist ik niet veel. Er was een groot filmmuseum in Turijn. Dat wist ik . Ik kende ‘de lijkwade van Turijn’ het stoffen kleed dat is gebruikt om  Jezus te bedekken na zijn dood aan het kruis. Het doek draagt de beeltenis van het lichaam. Die wilde ik wel zien. Hoewel ik in mijn achterhoofd had dat dit kleed slechts bij bijzondere gelegenheden geëxposeerd zou worden.

Het verblijf in Turijn regelde ik via AirBNB. Ik vond een kamer vlakbij het centrum. Niet duur, meteen maar boeken!

Ik heb vrijwel niet getwijfeld na mijn boeking of ik er juist aan had gedaan me door die impuls te laten leiden.
Het meest bijzondere gegeven van dit te maken reisje was dat ik er alleen heen zou gaan.  In m’n eentje. Daar waar ons cruestli-gezinnetje zich doorgaans gezamenlijk op buitenlandse vakanties begeeft, zou ik nu zonder gezelschap gaan. Ik kende die ervaring wel. In een vorig leven had ik in m’n eentje een maand in het voormalige Rhodesië rondgezworven: Zimbabwe. Voorwaar andere koek.

Vliegen vanaf Eindhoven is voor mij in Nederland vooralsnog de meest aantrekkelijke optie. Een goed bereikbare, overzichtelijke luchthaven, met de auto op nog geen uur van onze woonplaats. Mijn vrouw was meegereden. Om mij weg te brengen, en de auto mee terug te nemen.

Onderweg naar de gates langs de douane.  Leek het zo of deden ze hun werk zorgvuldiger nu Europa te maken had met de dreiging van terreur?

Ryanair is de Aldi onder de vliegmaatschappijen. Kwalijker dan dat: Op hun site zag ik , nadat ik geboekt had, dat er de mogelijkheid bestond om een petitie te tekenen die luchtvaartpersoneel het stakingsrecht zou moeten ontnemen. Erg onsympathiek en afkeurenswaardig.

Daarbij komt dat ik me bij het betreden van een Boeing 737 van Ryanair al snel ontmenst voel. Een te nauw gangpad, waarop het onmogelijk is om elkaar te passeren is het enige gangpad tussen de twee rijen stoelen door. Mensen hebben nauwelijks tijd zich te settelen in het vliegtuig ( zover je al van settelen kunt spreken…)

De bagage moet opgeborgen worden, mensen willen zich van hun jas ontdoen. Maar terwijl je bezig bent zie je de rij achter je stagneren. Jij bent in één keer obstakel geworden. Een schaap dat de boel ophoudt. Met wat geluk krijg je je bagage in de daarvoor bestemde ruimte geperst. Onderwijl hoor je  opgewonden nerveuze geluiden van een hittepetit met een stewardes diploma. Ik geloof dat het geluid onder het hoofdstukje ‘instrukties’ dient te vallen. Maar dan kan daar binnen de opleiding misschien nog es naar gekeken te worden. Het gevoel dat het vliegtuig nu niet op tijd weg kan met al die mensen omdat JIJ bezig bent de boel op te houden is het gevoel dat de benaamplate crew je al snel weet te geven. Het moet allemaal snel. Sneller.  Terwijl je gaat zitten denk je aan de spullen die nog in de opgeborgen bagage zitten. De spulletjes die je mee had genomen om je reis in het vliegtuig mee te veraangenamen. Je puzzelboekje, je leesboek.  Je zou er niet meer bij kunnen.

Vanaf zithoogte zie en voel je de schuifelende rij aan je benen en schouders voorbijtrekken. Gezette mensen moeten zich welhaast zijwaarts voortbewegen, zo smal is het.

Vliegen is eigenlijk ook een soort kamperen. Een soort gekozen afzien. Hoe zou ik kunnen klagen over een vliegreis naar Italie die me nauwelijks meer dan 10 euro had gekost? Dan doe je niet moeilijk en probeert zoveel mogelijk van alles te genieten. Vooral van het gegeven dat je er over anderhalf uur weer uit mag!   Als alles goed gaat.  Want je gaat niet genieten van een koud pilsje aan boord. Want” I’m sorry sir, we don’t have cold beer. But I can put it in the freezer if you want…than later I can bring you….”  

De stewardessen waren jong en onaantrekkelijk. Maar ik voelde me goed. Benieuwd hoe ik in Turijn m’n weg zou vinden.

plastic soupjurken

Vrolijk word ik niet van het nieuws. Wie wel?  Ik heb  geen goed woord over voor de mensen die de dag beginnen met een kop koffie en "een lekker krantje". Die na het lezen van het lekkere krantje de dag goed kunnen laten beginnen....TENZIJ  het bij die mensen misschien zo werkt dat het besef wakker wordt geschud: ik BEN loonslaaf...ik BEN maar een nummer....ik BEN maar een middelmatige dertien-in een dozijnlul....ik BEN ouder aan het worden, maar God: Het kan nog ZO VEEL erger. Laat ik maar blij zijn. Met mijn werk, m'n leven, m'n krantje en m'n kopje koffie!!!.

Hemeltergende en tenenkrommende zaken lees ik. Veel ellende. Onmacht. Die idioten van IS die de hele wereld op z'n kop zetten met een legertje van nog geen 50.000 man. Dat is ongeveer zoveel als dat er in de Arena van Amsterdam zouden passen.
Gewetensvraag: Stel dat ze er allemaal zouden zijn WAT NIET SLIM VAN ZE ZOU ZIJN, de mennekes  van IS in de Arena, zou ik dan bereid zijn mee te werken aan de uitroeiing ervan? Even kost deze mezelf gestelde vraag uitstel van antwoord. Maar het antwoord is NEE. Nee, ik ben tegen de doodstraf! Dus: ook van IS mensen. Je kunt ze beter gebruiken! Ik zou ze gecontroleerd inzetten voor grote projecten. Zonnepanelen in de Sahara. De plastic soup  opruimen in de oceanen. Syrie opbouwen. Als het op slavenarbeid lijkt, kan ik daar verder vrede mee hebben.

Greg Lake - The Sage

.Omdat ik het na al die jaren nog steeds zo'n prachtig nummer vind.
 Omdat Greg Lake als zanger en gitarist ondergewaardeerd is.
 Omdat ik vind dat iedereen dit een keer moet horen,
 Omdat ik de tekst mooi vind
 en misschien we het meest uit pure nostalgie

puber

Opeens kom je er achter, in de somberte van het najaar.

je kinderlijke vrolijkheid is verdwenen ,
je verbaast  je niet vaak meer
Het bijzondere lijkt
gewoon geworden,

De wereld die je kende is dichtgegaan...En nu,,?
een nieuwe opengaan? Next level: adultary....?

De betonnen schuifwanden blijven vooralsnog op een kiertje staan.
En de flarden die je waarneemt stemmen je niet altijd vrolijk. Pukkels.

Terug kun je niet meer,
En de wereld, is die wel zo wijd??

Hein de Kort weer

Gelovigen

In deze tijd denk ik soms werkelijk dat het de streng gelovigen zijn die straks naar de hel gaan

                                     
                                      Lousche

Äankondiging

  preview

'Hoho!'
-'.....wat!??'  
  'dat zijn mijn erogene zônes...!'
-'....ik ben toch de enige die dat aan mag raken?.....'
  'Ja,....maar nou niet...'
-'Nou....! Dan kom jij ook niet aan MIJN erogene zônes vanavond!...Lekker puh..!'

BINNENKORT IN DIT THEATER:"

"DE RÄHREN!

herfstwandeling 2015

Altijd ben ik weer wat sombertjes als de zomer afgelopen is. Maar de herfst weet wel wat te compenseren. Het wordt weliswaar kouder en regenachtiger, maar de kleuren van dit seizoen zijn overweldigend en prachtig. 

...we moeten meer kussen

We worden de op de tv op het journaal, in de krant getrakteerd op afbeeldingen van mensen in nood. We raken aan de beelden gewend. Een dode kleuter aangespoeld  op een strand. Een vrouw in tranen omdat haar dochter aan aids is overleden. Beelden van doodgeschoten mensen .Bebloed. Met afgehakte ledematen, onthoofd. Vernederd. Vernielde steden, bewapende mannen, gemartelde lijven,
We zien vluchtelingen die uitgemaakt worden voor verkrachters. We zien bommengooiers. We zien kapers, mensen die anderen in gijzeling houden, we zien oplichters, zwendelaars, moordenaars.

 Dat is onze wereld, denk je dan. En dat is ook zo. Dat is onze wereld. Ook. Een wereld van haat, geweld, fanatisme en onverschilligheid. Natuurlijk...die moet getoond worden.
Maar niet alléén dat. Er is nog een andere wereld ook. De wereld van mensen die het beste met elkaar voor hebben. Die zich niet verliezen in vooroordelen. Die respect voor elkaar kunnen opbrengen. Die zich in een ander kunnen verplaatsen. Hun best willen doen om samen te werken en samen te leven.
Er is een wereld van liefde. Van mensen die van elkaar houden.

Ik wil inspirerende afbeeldingen zien van mensen die er zijn voor de ander. Of, zoals hier:  Afbeeldingen van kussende mensen. Geliefden. Wat is er mooier dan dat? Of hoor je dat eigenlijk niet te zien? Is het misschien een beetje taboe? Nee toch hè...

Anouk - Are You Lonely

Geen andere Nederlandse zangeres die haar benaderd. Als Anouk begint te zingen gaat dit recht bij me naar binnen. Pfoeh...!

vrouwen en schoonheid

We hebben alles

Roosbeef

Wat een heerlijke clip is dit voor als je graag mensen kijkt. Dan natuurlijk wel op groot beeld zetten. Leuk nummer ook

Speech for Humanity

Charles Chaplin, fragment uit de film : "The Great Dictator"( 1940)




Paolo Nutini : Iron Sky ( met een fragment van bovenstaande)

welkom

Op het moment weet ik de oorzaak nog niet, maar ik constateer wel dat mijn laptop momenteel stukken langzamer werkt.

Ik zat daarnet wel 5 minuten naar een scherm te kijken dat maar niet weg wilde gaan en waarop te lezen stond: welkom Davincini!

‘Welkom Davincini’ wat is dat!! Een apparaat dat je welkom heet. Waar slaat dat op! Wordt ik geacht ‘Ook welkom, lieve laptop!’te zeggen?? Apparaten hoeven mij niet welkom te heten. Ze zijn apparaten. Hard schijfje, een boel digitaal vernuft, ooit door mensen uitgevonden. Plastic, metaal.. Dat gaat mij nu welkom heten. Alsof ik de gelijke ben aan mijn laptop!!?? Het is een apparaat dat het doen moet! Meer niet!! Wie verzint dat! Dat ‘Welkom!’Moet ik me daar beter door voelen??

Wat denken die tekstenclowns achter die startprogramma’s nou? Dat we achterlijk zijn?

En het gaat soms nog verder ook: Dat de laptop me bijvoorbeeld laat weten dat ik geen geen rechten heb om instellingen te wijzigen omdat ik de beheerder niet zou zijn.. Gaat Godverdomme dat apparaat me  vertellen wat mijn rechten zijn? En ik ben WEL de beheerder!!

Ik ken mensen die terug praten tegen een apparaat.

‘Hallo Lamp! Brandt je zo lekker! ? Ben je zo lekker aan het schijnen!! OOOh wat een mooi licht heb jij! Zonder jou zaten we nu allemaal in het donker hè??…Ja!’

Nee, niet tegen de lamp.

Maar wel tegen hun navigatie-apparatuur in de auto. ‘Dat is HELEMAAL niet waar man!! Met je rechtsaf!! We moeten rechtDOOR!!!!! Stom ding!!

We zijn een beetje raar aan het doen met z'n allen..

Allang al hoor!! Als je er over nadenkt. Bij de zwart-wit TV deed dit fenomeen zich al voor: Dat het antwoord op de quizvraag maar niet kwam. En jij wist het wel, en je schreeuwde het antwoord hard door de kamer, alsof het moest doordringen tot de botte hersenen van de quizkandidaat in de studio in Hilversum!  “KAAS MELK EN EI-ER-EN!!”

Maar goed….Dat kun je misschien scharen onder het kopje ‘meeleven’

Het is van een iets andere orde als een apparaat dat je aanzet, dat niet meer is dan dat en dat je welkom heet. 

Toch? Zeg maar ja!

De controleur aan de deur

Goedenavond, Carpe Diemcontrole……mogen wij vragen, waar zijn we mee bezig….

-        -   eeeh….gewoon, gezellig…..

De dag aan’t plukken?

-        -   Ja…gezellig…glaasje, lol maken….

Goed, dan vallen we U niet verder lastig. Goedenavond

-        -   ….Goedenavond……

Wie was dat Finidi?

-          -Carpediemconrole

En hoefden ze niet eens binnen te komen?

-         - Nee….goedgelovige luitjes

Wat zei je?

-         - Nou gewoon, dat we gezellig bezig waren

-En geloofden ze dat?

-          Ja….blijkbaar

-Zagen ze dan niet dat je onder het bloed zat?

-          Kwee niet….zal wel niet

-En die bijl in je hand?

-          Hebben ze niet gezien geloof ik..

-Tsjeesz….stelt ook niets meer voor he, die controle…volgens mij hoef je geen enkele dag meer te plukken en ze hebben niets in de gaten!-          …het is te triest voor woorden……

Rouan, lichtspel op de Kathedraal

Afgelopen zomer waren we o.a in Rouan in Frankrijk. Ik wist niet dat dit zo'n prachtige stad was. We troffen het, want we konden getuige zijn van een lichtspel, geprojecteerd op de Kathedraal. Om erbij te zijn; ik vond het indrukwekkend!! Hierboven een kleine impressie ervan. Het gedeelte met het thema: Jeanne d'Arc. Jeanne is op de brandstapel in deze stad om het leven gekomen.

campingbeleid

Toiletrol onder de arm. Of je nou op een twee- of viersterrencamping zit…toiletpapier is in de sanitaire voorzieningen doorgaans niet aanwezig. De hedendaagse campingeigenaar ziet misschien dat er teveel toiletrollen ‘zomaar’verdwijnen… Of hij is zuiniger geworden. Hoe dan ook, het hangt er niet meer.

We kunnen sommige campingeigenaren als  milieu-activisten wel een schouderklopje geven over waar het gaat om hun omgang met energie.Wanneer we het positief benoemen....

Het volgende is een compilatie van reacties van campinghouders over gevoerd beleid inzake milieu en veiligheid

Zo wordt er bijvoorbeeld voor de watertemperatuur gekozen voor lauw i.p.v warm water onder de douche. De toerist blijft dan minder lang douchen…..’anders blijven ze er soms wel een kwartier onder staan! En doet de één het, dan doet de ander het óók!

 Dat kan natuurlijk niet!! Ga na wat het scheelt aan verbruik en energie. Je wilt niet weten wat de maatregel bespaard aan stookkosten!!! Bovendien! Daarnaast! Het kan geen kwaad. Het is bewezen gezonder te zijn om niet te heet te douchen! Eigenlijk is een koude douche het gezondst, maar ik streef ernaar de toeristen tegemoet te komen in hun wensen!’

Besparend is ook het gebruik van knoppen en trekkoorden in de natte cel. ‘Wat kan het voor kwaad bewust watergebruik te stimuleren in deze overspannen consumptieve wereld?! Zolang je aan het touwtje trekt of op de knop duwt krijg je water onder de douche. Anders niet. Dat klinkt misschien niet KLANTvriendelijk, maar MENSvriendelijk is het wel! En de mensen begrijpen het. Eigenaren van campings horen er nauwelijks over klagen. Zo gewoon vinden mensen het. Ze betalen tenslotte nog geen 50 euro voor een nacht!!’.

( zelf vraag ik me wel altijd stiekem af…zouden ze zelf thuis ook een douche hebben met een duwknop??....)

Verder verdienen de campinghouders  het  schouderklopje omdat er zo goed en efficiënt met elektriciteit wordt omgesprongen. ‘Waarom zou je lichtpunten aanbrengen in sanitaire voorzieningen, als er ook overdag gewassen kan worden? En wie maakt er nou s nachts gebruik van het toilet? Voor die enkeling kun je toch niet een hele nacht het licht laten branden? De enigen die op het licht zouden afkomen zijn de zuiplappen die naast het urinoir piesen, en daar zit niemand op te wachten! Bovendien heeft elke moderne kampeerder een eigen toiletvoorziening bij zich. Nachtelijke voorzieningen treffen? Dat trekt alleen nachtelijk gespuis. Jongeren die het sanitaire blok als hangplek gaan gebruiken, en in de douche ik weet bij God niet wat voor dingen gaan uitspoken!’

Deze gedachte speelde een rol op een camping in Pornic, waar inderdaad niet in licht was voorzien bij de sanitaire blokken

Andere campingbeheerders zijn soms coulanter. Die werken met bewegingsmelders. Zolang je je beweegt brand er dan licht. Zit je te persen op het toilet omdat je obstipatie hebt, vergeet dan af en toe niet naar de bewegingsmelder te zwaaien….

‘Verlichting langs de paden is eigenlijk  overbodig. Als je er toch ’s nachts niet uit hoeft om te gaan douchen…De charme van kamperen is voor de meesten ook: s' nachts je weg zoeken in het donker. Als je bijvoorbeeld een keer later terug bent omdat je wat langer uit bet geweest…..kan gebeuren! Dan is het avontuurlijk om met behulp van een zaklantaarn je weg te vinden. Kamperen is kamperen! Mensen vinden het vaak leuk!! En wist je dat je op de meeste campings  gewoon batterijen kunt kopen!!’

Een campingeigenaar zei dat zijn bewakingsdienst de afgelopen week twee mensen s nachts had betrapt op de camping die daar waarschijnlijk niets te zoeken hadden en er maar wat rondliepen. ‘…Inbrekers misschien…autodieven….je weet het niet. In ieder geval droegen ze hun polsbandje niet dat uitgereikt wordt bij het arriveren op het kamp en waarbij uitdrukkelijk vermeldt wordt dat dit te allen tijde tijdens het verblijf op de camping gedragen dient te  worden. Ja, natuurlijk. U begrijpt!.Anders kan iedereen wel zeggen dat ie kampeerder is!.

Eergisteren heb ik mensen laten verwijderd omdat ze na 22.00 nog aan het lachen en doen waren…..Er slapen BABY’S op de camping!! Die wil je toch niet wakker maken!!!

Drie dagen geleden dacht een stel voor hun tent te gaan BBQ-en!! Wat dacht je van de brandveiligheid? Die is dan wel in het geding, zou ik zeggen!! Die moeten we hier niet!! Er is een openbare BBQ plaats in het midden van de camping. Daar kan iedereen naar hartenlust BBQ-en wat ie wil!! De voorschriften zijn duidelijk zat!

Dus je doet alles voor de mensen, de veiligheid en het milieu. Hoe  is het dan toch mogelijk….?  on-be-grijpelijk….dat het nu in augustus nota bene….zo leeg is hier!!’

Afglijden

We drinken wijn. Witte wijn vooral. Soms rode wijn

We halen dit bij de Aldi of de Albert Heijn. Of een andere supermarkt. Heel soms halen we wijn bij  Gall & Gall.

Wijnkenners zijn we niet.

Wijn moet niet te duur zijn  en toch goed te drinken. Sauvignon Cabernet, Franse, Australische, Chileense, Zuid-Afrikaanse. ’t Is al snel goed genoeg voor ons slobberaars.

Maar ondanks dat we geen wijnkenners zijn merk ik wel op dat er momenteel een ware wijndevolutie plaatsvindt. Een nieuw soort afscheiding. Vooral is dit  merkbaar aan de presentatie van de wijn. De fles waarin zich het edele vocht bevind laat zich vaker beplakken door jolige etiketten. Etiketten die niet zouden misstaan op een Iers biertje  ‘The Friendly Frog’,’ Adam and Eve’. Daarmee wordt het cachet van de wijn mijns inziens naar beneden getrokken. Het Huis van de wijn dient geportretteerd terug te vinden te zijn op het etiket. Het Chateau!! Het jaar. Appelation controlee.

Dan:  De kurk is nagenoeg helemaal verdwenen als wijn-stop. De fijnloden bordeauxrode overkapping van de wijnfles ook. Met een fijn mesje diende je die eerst rondom los te snijden, om daarna bij de kurk te komen.

In plaats daarvan kregen we eerst een soort rubberen nepkurk, en daarna de schroefdop. Wijn onder een schroefdop!! Is dat nog wel…wijn? Is dat nog wel, edel vocht..? Is dat nog wel een Godendrank? Waar was de wijn uit de wijnflessen die je met een kurkentrekker moest openen, die je moest ontkurken? Nee. Ik ben niet nostalgisch, want het gemak van een schroefdop is voor doordrinkers zoals wij zijn fijn praktisch. En…we zijn af van al die keren dat het niet lukte om de kurk van de wijn af te krijgen. Ik zie nog beelden voor me van afgebroken kurkentrekkers die als een boorstaafje in de kurk bleven zitten. Rood aangelopen hoofden van mannen die de kracht niet hadden de fles te openen. Ik zie verpulverde kurken, waarvan kruimels in de wijn terecht kwamen. Uitschenken in een glas ging dan door een zeefje!!

We gaven elkander kurkentrekkerssets cadeau. Mooi vormgegeven dingetjes. Met hefboompjes, of de revolutionaire kurkentrekker  waarmee je lucht onder de kurk blies, die zich dan omhoog liet pompen.

Als de kurk niet poreus was….

Wijnen met een kurksmaak en kurkachtige afdronk heb ik gedronken. Dan zeiden we tegen elkaar: misschien moet de wijn nog even chambreren.

 

Hele rituelen konden het zijn.Terecht!. Als je wijn een  Godendrank noemt, verdient het een speciale behandeling.  En speciale aandacht. Jezus sprak ook over wijn. Hij veranderde water immers niet in chocolademelk.  Het zal rode wijn geweest zijn waarin ie het veranderde : ‘Dit is mijn bloed’. 

Daarmee alleen al, los van de gevarieerdheid in smaak, staat rode wijn natuurlijk op een aanzienlijk hogere tree op de ladder dan zijn kleine zusje die ook Wijn mag heten, de witte.

Er bestonden altijd wel kartonnen pakken wijn. Maar die waren alleen in de goedkoopste supermarkten te vinden. Het plebs wil ook wat.

We hadden ‘vacu-vindoppen’’, Dit waren door een zich vervelende slimmerd uitgevonden rubberachtige doppen die je als nepkurken weer in de flesopening kon stoppen, want de kurk liet zich, eenmaal uit de fles, zich soms er maar weer moeilijk inwurmen. Om de wijn goed te houden perste je nu dan eerst de vacu-vindop op de fles, en dan kon je met een vacuümtrekkertje daarna de lucht tussen de wijn en de dop weghalen zodat lucht de wijn niet kon aantasten.. Want de volgende dag moest de wijn ook nog uitstekend te drinken zijn.  In de regel bleven de vacu-doppen bij ons in de la liggen. De flessen waren als we ’s avonds naar bed gingen toch leeg…

Ik kan me ook wel herinneren dat we, onderweg van A naar B met een fles wijn, vaker een tampon hebben gebruikt als kurk. De tampon aan het touwtje even in de fles  dompelen zodat deze zich kon volzuigen, en dan deze weer naar boven halen. Dan zat ie goed klem in de hals.

We roemden de smaak van wijn poëtisch.. Hoe rondborstig de wijn kon zijn. Hoe ribfluwelig de afdronk. Hoe voor op de tong, hoe het bouquet. Hoe de afdronk..

Nu doe je dat niet meer. Het wordt gezien als aanstellerij. Zeker nu wijn verkocht wordt in zakken. Zakken waaromheen dan wel weer een keurige doos zit. Met een tapkraantje. Je kunt je eigen wijn tappen. Maar daarna spreken over geurbouquet, de finesses van smaak…dat moet je dan niet meer doen.

Nu wij op vakantie zijn en met ruimtegebrek te kampen hebben, zijn we genoodzaakt om de cellofaan of plastic zak wijn uit die kartonnen doos te halen. De dozen nemen nogal ruimte in beslag. Het koelkastje en de koelbox zijn maar klein en we willen de wijn graag toch koel kunnen bewaren. De zakken zijn plooibaar en laten zich goed opbergen. Maar zeker wanneer we de zakken van doorzichtig plastic uit de koelbox halen,  dringt de associatie van een zak die aan een soort kapstok naast ziekenhuisbedden te vinden is onmiddellijk op.

We gaan aan het infuus, zeggen we dan tegen elkaar.

Wijn is…wat zal ik zeggen…gewoner geworden! De humbug ebt weg, de rituelen bijna ook. Nog lang niet helemaal natuurlijk, er zal altijd een wijngilde blijven bestaan die er zorg voor zal dragen dat bij de echt goede wijnen het cachet behouden blijft.

Wat dat betreft zal het onderscheid nog wel even blijven.  De wijn die talrijk vloeit en onder de schroefdoppen zit en in wijnzakken te vinden is , voor het nieuwe plebs. Waarmee de wijnkenner zich niet zal wensen te vereenzelvigen.

Maar de kurk is nagenoeg verdwenen, en de kurkentrekker kan binnenkort naar het museum.

Misschien wel aardig om de verschillende soorten kurkentrekkers nu te gaan verzamelen……

De vakantie is begonnen

De vakantie is begonnen.

Dat gevoel zou ik hebben als ik eenmaal weg zou zijn, dat had ik tegen anderen gezegd: “ Als ik eenmaal op PAD ben, dan pas is het voor mij vakantie!

Dit vakantiegevoel kwam niet meteen tot uiting toen  mijn partner en ik over- en- weer verwijten maakten over wat meegenomen had moeten worden en wat niet! De sfeer in de auto was dan ook allesBEHALVE  vakantie-achtig, toen de jongste telg zachtjes achterin begon te zingen: ‘Het houdt niet op, niet vanzelf’. Een liedje dat gebruikt wordt bij een spotje over huiselijk geweld.

Maar even later kwam het gevoel toch. Ergens in België. De lucht was geklaard, in tegenstelling tot de lucht boven ons. Rutenwissers moesten de regendruppels van de voorruit zwiepen

Dat de vakantie echt begonnen was voelden we  al te goed toen we bijvoorbeeld onderweg met onze Zafira-Bürstner combinatie bij het verlaten van een tolweg langs een onbemand hokje kwamen en een slagboom voor onze wagen troffen die niet open ging. We konden er slechts betalen met een tolpasje dat we niet hadden. Creditcard of cash…daar was geen mogelijkheid voor. Er was geen ander hokje bemand. Maar er was wel een button. Daarop kon je drukken als er problemen waren. Problemen die we zelf veroorzaakt hadden weliswaar; we waren het verkeerde poortje in gereden, maar goed. Er klonk een vrouwenstem door een speakertje en ik legde in perfect Frans uit wat onze situatie was en dat het onmogelijk was terug te keren. Wat was ik wonderlijk Kalm eigenlijk. De rust die over me heenkwam nu dingen niet werkten voelde vertrouwd. Het scheelde eerlijk gezegd wel dat het rustig was bij het poortje. Er stond geen lange rij wachtenden achter ons. Er stond niemand. Je kon spreken van een ‘geluk bij een ongeluk’

‘We willen graag door!’ Ik zei het in het Frans natuurlijk.

De vrouwenstem vroeg even verduidelijking maar eindigde de conversatie al snel: ‘Je suis desolee!’ In de schoolboeken van vroeger werd dit  vertaald als ‘ik ben wanhopig’

Ze was wanhopig. –klik- einde verbinding. Ik had met haar te doen. Zo’n zielige wanhopige vrouw aan de andere kant van de lijn. Allemaal MIJN SCHULD!

Ik heb niet overwogen door de barricade heen te rijden, nee er zat eigelijk maar één ding op…terug! Achteruit. Met de caravan achter de wagen de smalle gang terug. Ik heb zwagers die dat lachend en keuvelend doen. Achteruit rijden met de caravan is voor ondertgetekende echter nog altijd een behoorlijke opgaaf waarbij het vreemd genoeg niet uitmaakt wat voor handelingen er door mij uitgevoerd worden en hoe ik het stuur manouvreer. Of ik naar rechts of links draai, het heeft totaal geen invloed op de bewegingen van de caravan achter mij. Die schijnt gemanouvreerd te worden door andere duistere machten.

Maar we laten ons niet zomaar kisten natuurlijk.

We kwamen een eind! Jawel! En daarna was het een kwestie van even ontkoppelen, duwen en verderop weer aankoppelen, en gaan!

Zo makkelijk een caravan!

Nog even lol bij het poortje wat dan WEL zou openen…ik kon vanuit de auto bijna niet bij de gleuf om het geld in te deponeren. Ik rekte me uit en daarbij ging mijn voet even van de rem. Daar begon de combinatie van te rijden….maar voordat we door de barricade zouden breken had ik gelukkig mijn voet alweer op het rempedaal gezet.

De vakantie had zijn vuurdoop gehad. De rest ging eigenlijk vloeiend en goed. Drie keer door het bed gezakt.  Maar allee, we hoeven niet ALLES mee te tellen. Een kundig oog geworpen op de oorzaak van het euvel, en even gefixt. Klaar is kees!

We vermaken ons goed. Rouen is een stad VER boven onze verwachtingen. We troffen het bijzonder dat we op de eerste avond een lichtshow meemaakten waarbij de immense Kathedraal het decor was van een prachtpresentatie. ( zie video)

Daar gaan we

Hij stond weer naast het huis te wachten om aan de trekhaak gehesen te worden

Zie de afmetig van het huis. Zie de caravan ernaast.

De caravan? Zo een als die van ons? Wat dat is? Die Bürstner City van ver uit de vorige eeuw?

Wat zal ik zeggen.

Een hutje op wielen dat je achter je auto hangt en neerzet op een camping. Dat op pootjes kan staan,  zodat als het regent je er in kunt. Een soort abri, waarin je kunt schuilen.  De hut is ook het oplaadcentrum van drie laptops, vier mobieltjes en  twee camera’s.  Het is het tweepitskookvertrek waarin creatief koken een vereiste is. Het is het slaapvertrek. Het opbergcentrum voor pannen en potten, huisraad, kleding, spelletjes, stoelen, toiletartikelen. Er staat een portie-pottie om als het nodig is je behoefte op te doen. Kortom, de Burstner City is een mini-vertrek waarin je van alles kwijt kunt èn er van alles in kunt doen! ZOLANG je er ALLEEN bent, moet ik er wel even bij zeggen. Met een tweede erbij in de ruimte die ook zn eigen ding wil doen is het lastiger, want je loopt elkaar in de weg.  Drie mensen die binnen hun eigen ding willen doen werkt zeer irritant en vergt veel van je geduld . Vier mensen in de kast met hun eigen bezigheden is gekmakend. Welbeschouwd: als je met z’n vieren op pad bent voor drie weken, is een caravan  meer een inloopkast op wielen, dan een ruimte om in te verblijven ( met plezier)

Betaalbaar op vakantie gaan heeft zo zijn prijs. De winst? Je batterij is opgeladen als je weer thuis bent. Zo blij dat je dan bent met de ruimte. Dat je kunt LOPEN in je EIGEN huis!!.

Maar!!

Bij mooi weer leef en zit je buiten en is het heerlijk een inloopkast ( met koelkast!) bij de hand te hebben. Zelf hoef je er dan namelijk niet in,  behalve om er even snel wat te pakken. Dan is kamperen mooi. We creeeren wat schaduw door een partytent op te zetten. We hebben een prima zitje,  een andere omgeving. Een ander gebied om te verkennen…

Dan is een inloopkast fijn.

Maar God moge verhoeden dat het gaat regenen. En dat dit voor langere tijd aanhoudt…want… No way dat ik met z’n vieren de inloopkast-dans ga doen!!ik ga nog liever in de auto zitten dan. En dan ook…,het liefst achter het stuur. Naar mijn huis. Dat zou ik dan willen!! En dan vind ik thuis alles fijn!! Misschien ga ik er dan zelfs graag klussen!

Niet dat ik dat doe. De praktijk heeft in het verleden uitgewezen dat we hopen op dat het morgen beter is…want de weersberichten gaan toch weer de goeie kant op….

Dus, euh….ik hoop op mooi weer! Dat dat duidelijk is!  Voor alle anderen die op het punt staan te vertrekken voor een vakantie, ik wens jullie hetzelfde!

1 + 1 = 5 cartoons

To be or not to be... addicted

Ik rook al ruim 45 jaar. Halfzware shag. Samson. ( een ' leeuw van een shag!', mijn teken in de dierenriem) Toen de prijs van het pakje shag idioot duur begon te worden  ben ik op zoek gegaan naar een goedkoper merk. Tegenwoordig rook ik 'Tobacco Farm'.Verkrijgbaar bij de Aldi. Ook veel te duur, maar minder duur. Wat een accijnzen betaal ik aan onze overheid!

De laatste 25 jaar rook ik in beperkte mate.
Dat wil zeggen, niet meer overdag.  Overdag is roken voor mij gaandeweg smerig geworden. Overdag stinkt het. Overdag word ik er ziek van. Futloos tot doodmoe word ik dan.'

Het genotvol inademen van rook hoort voor mij bij de avond, de nacht. Na een dag van hard werken waarnaar je met voldoening kunt terugkijken, wanneer een beloning op zijn plaats is, dan mag je jezelf 's avonds aan tafel neerzetten, of op de bank bij de afstandsbedieningen, en de rituelen uitoefenen die horen bij het einde van zo'n dag.
Je installeert jezelf met de attributen..de asbak, de aansteker, het pakje shag met daarin de vloeitjes,
En je hebt voor jezelf wat ingeschonken. Een biertje of een wijntje.

Het draaien van het shaggie, het rollen van de sigaret is een ritueel dat met aandacht wordt uitgevoerd. De tabak moet goed verdeeld worden over het vloeitjespapier. Net zolang tot je ziet dat het goed is. Dan beginnen je duimen de beweging in te zetten waarmee het vloeitje zich om de tabak wentelt. Deze inpakt, inrolt als het ware,
Tevreden kun je kijken naar je eigen gefabriceerde sigaret. Precies zoals jij hem hebben wilt! Niet te dik, niet te dun, niet te strak,,,precies goed voor jou. Je weet welk uiteinde  je tussen je lippen zult gaan houden, en in welk uiteinde je het vuur zult gaan jagen.
En dat doe je dan. De aansteker licht op,  de tabak begint te smeulen, en je inhaleert. De tabaksrook ervaar je als ontspannend en genotvol. Wanneer je de rook uitblaast voel je jezelf een kalme energiebron, een oven. De dag is ten einde, de taak is volbracht!

Zo'n roker ben ik.
Hoewel ik ook rook na een dag waarop ik niet met voldoening kan terugkijken..Dan zou je het kunnen zien als troost.
Er is vaak een reden om er eentje op te steken.
Ik rook niet op mijn werk. Ook niet als ik er blijf slapen, wat nog al eens voor komt.
In die omgeving, die niet helemaal de mijne is, passen de rituelen niet. Ik ga ze niet aan en mis ze niet. Ik kan daarom beweren tegen anderen dat ik weliswaar rook, maar dat ik niet verslaafd ben.

Maar van die bewering ziek ik nu af.
Dat komt door een voorval in de Aldi onlangs.
Ik kwam er bij de kassa om mijn boodschappen af te rekenen. Achter de lopende band kon ik altijd shag pakken, maar het rolluik van het rek waarin de shagvooraad zich bevond was dicht. Op slot.
Vragend keek ik naar een gezet lipstickmeisje met grote ogen dat de kassa bediende. De lipstick bewoog en ik hoorde dat het rolluik niet open kon. Geen sleuteltje.
De kassa links van me was gesloten, Maar in DAT compartiment dat ik van de achterkant aanschouwde ZAG ik halfzware Tobacco-Farm tussen de smalle tralies liggen.

Even later vond ik mezelf terug,wriemelend met mijn vingers tussen de tralies, om te proberen een pakje shag zo te manoeuvreren dat ik het ertussendoor zou kunnen trekken.  Geconcentreerd en fanatiek ging ik te werk, Eigenlijk waren de pakjes net iets te dik om tussen de tralies door te krijgen. Maar verdomd! Na een tijdje lukte het me! Trots hield ik het pakje omhoog naar het meisje met de grote ogen, en naar de mensen achter me in de rij, die in lengte begon toe te nemen.
Ik had twee pakjes nodig. Dus daar ging ik wederom. Mijn vingers probeerden grip te krijgen op een pakje en toen ik even naar links achter me keek zag ik in de rij mensen die ongetwijfeld allen hoopten dat het me snel zou lukken. En  een vrouw die meewarig het hoofd schudde. Ik hoorde haar denken : 'Erg hè...zo'n verslaving...'

en ik voelde me toen ook even meer verslaafd dan ooit!!

SLIP

Philip Chbeeb & Renee Kester

dark and light

Plafond

De schuifpui stond open, het zonnescherm buiten zorgde voor wat schaduw, en dat was nodig want het was warm. Heerlijk warm, vonden wij. Het weer dat we op onze vakanties plegen op te zoeken.

Een hittegolf heet dat hier al snel. Weermannen met rode koontjes stonden hijgerig het verhaal te doen van het KNMI voor hun Europakaarten, waarop ze het weer inzichtelijk hadden gemaakt met lijntjes, cijfertjes en bewegende animaties.
Hoe bijzonder het is dat de temperatuur in Nederland boven de 30 graden Celsius kwam werd steeds duidelijker. Ook door de waarschuwingen die volgden en dringende adviezen die we kregen. Mag ik even zwart-wit.... omdat ik dat zo lekker vind??: "BINNEN BLIJVEN!!!ANDERS KRIJG JE KANKER"

Nou, wij zaten buiten op ons terras te genieten en het was goed dat we NIET binnen waren gebleven, wat daar had het plafond in de kamer besloten om de stucklaag naar beneden te laten vallen.
Op het terras keken we elkaar met verbazing aan toen er zulk een herrie klonk van....vallend materiaal? En het ging langer door dan dat er normaal iets valt. Iets dat valt, valt eenmaal...DIT was een repeterend vallen..dit geluid deed deze immer relaxte jongen besluiten meteen uit de zetel te veren en te kijken wat er aan de hand was. Stukken plafond vielen naar beneden op het laminaat alsof ze in de voortuin naar schaliegas aan het boren waren. Ongelofelijk!!
In ongeloof keken we er een moment naar en toen naar elkaar: wat gebeurt er, hoe kan dit?? Die stucklaag zat er al 10 jaar op....
Maar wat KUN je doen....je ruimt de boel op met een bezem, veger, blik. Extra stevige vuilniszakken Je checkt of er nog meer delen van het plafond naar beneden kunnen komen. En verder?
.
Dan ga je naar buiten. Het is lekker weer. Meer dan 30 graden. Dat komt in Nederland niet ZO vaak voor. Koud drankje er bij, krantje....googelen over plafonds.

Fraude

Fraude is een hobby-achtig bezigheidje waar tal van mensen zich mee bezig houden. Soms heb ik wel eens het idee dat IEDEREEN het doet wanneer de kans zich voordoet. Tips worden uitgewisseld. Officieel mag het  niet, maar...als misdrijf wordt het niet echt meer gezien.  En miljoenenfraude mag trouwens  nog steeds echt niet. Dan kom je een paar dagen  in de krant!!. Vroeger kwam je dan ook LELIJK in de krant! Dan was er verontwaardiging en ontsteltenis. Daar riepen de mensen toen nog schande van! Hoe gemeenschapsgeld werd aangewend voor persoonlijke rijkdom! Dat vonden mensen erg hoor!

De mensen die dat roepen zijn er nog wel ...ergens in een woestijn lopen ze rond met een megafoon. Maar de echte verontwaardiging klinkt niet meer door. Die is murwgeslagen door de hoeveelheid gouden handdrukken, bonussen, afkoopregelingen, prutsprojecten waar miljarden in verdwijnen, politici die zich niet gedragen, instellingen die zich  rechtstreeks over de ruggen van hulpbehoevenden  verrijken ( een jeugdzorginstelling, kinderopvangtoeslag, PGB..) en dat komt dan in de krant, en een paar dagen later is er weer een andere instelling die verdacht wordt van het achterhouden van gelden.

We zijn het moe. Beu. We worden er niet meer echt boos over. Het is nu eenmaal zo, het gebeurd nu eenmaal! Het hoort er bij. Er kan blijkbaar geen adequate controle worden uitgeoefend, en de daders komen er vaak mee weg. 

De conclusie is de ontstellende boodschap dat misdaad loont. 

En de brave burger? De brave burger is een sul. Een ongelofelijke naïeveling. Weet je waar we die tegenkomen, de brave burger? Ik weet het niet eigenlijk. In een museum denk ik. 

Nee.....er zijn nog genoeg brave burgers. Maar je hoort ze niet. Je ziet ze niet. Ze hebben zich al enige tijd geleden opgevreten van ergernis en pijnlijke verbijstering.
En de fraudeurs en de boeven worden in sommige gevallen door oa de media nog op een hoger plan getilt ook.
Als voorbeeld....goed, het was geen fraudeur, maar toch zeker wel een boefje: Willem Holleder!  Die werd in een zaal voor studenten geïnterviewd door Twan Huys. Studenten konden er van leren "En Willem, heb je nog tips voor onze studenten?"

Maar zie...wat lees ik in BN De Stem afgelopen vrijdag: Dat  fraude wel DEGELIJK wordt aangepakt!!

Dit jaar nog! In Nijmegen! Bij de Vierdaagse! 

Want daar zijn ook Fraudeurs! Dat zijn mensen die zeggen dat ze de vierdaagse gelopen hebben maar dit niet WERKELIJK gedaan hebben! Zij hebben stukken afgesneden! Zij hebben een stuk de taxi genomen! Of de brommer tussendoor gepakt! En dan met een schijnheilig gezicht over de finisch lopen, alsof ze ALLES gelopen hebben!

DOOD DOOD DOOD! Mobiele contrôleposten worden ingezet!Een helicopter!!Dat zal ze leren!

Nederland is zo Groot wanneer het op z'n smalst is!

zomeravond

Gisteren, 9 juli,

Ik ben er na het avondeten nog even op uitgetrokken om aan het water te zijn. Het avondlicht zet alles in een bijzondere gloed. De zonsondergang mocht er zijn

                                                           
                                                                                           (foto's davincini)

The Wolves inside us

An old Cherokee told his grand-son, "My son, there's a battle of wolves inside us all.

One is Evil. It is anger, jealousy, greed, resentment, inferiority, lies and ego.

The othher is Good. It is joy,peace, love, hope, humility, kindness, emphaty & truth"


The boy thought about it, and asked,: "Grandfather, which wolf wins?"

The old man quietly replied, 

"The one you feed."

                                                                                        (author unknown)

29 juni

Vandaag gelopen op het eiland Tholen, Scherpenisse, Stavenisse, de Oosterschelde. We zagen er oa metershoge berenklauwen. Grove mooie schermbloemen zijn het.Uit Rusland overgekomen.  Maar gevaarlijk. Zorg dat je niet in aanraking komt met het sap of de bladeren. Behoorlijke brandwonden zullen dan het gevolg zijn. Je moet dat wel weten. Kinderen die er buiten spelen ook. Want je valt 10 keer zo graag in de brandnetels.

                                                             
                                                                                                 foto Davincini

doodgewone kerels

Je moet er toch niet aan denken….

Het kan zomaar zijn dat iemand op dit moment in een doorzonwoning of in een zolderkamertje bezig is met radicaliseren. Een mens van wie anderen achteraf zeggen dat het een  doodgewone kerel was. Het zijn altijd weer dezelfden. Ze voldoen aan het profiel zoals beschreven: “ onopvallend- niets- op- aan- te- merken”.  De BVD zal er een behoorlijke klus aan hebben om die mensen te volgen. Het heeft geen zin ze af te luisteren, want het zijn eenlingen en ze broeden solitair. Maken niemand deelgenoot.

Op een dag, nadat ze nog even iets gewoons hebben gedaan, een frietje hebben gehaald bij de snackbar, of de gewassen gordijnen hebben opgehangen, af hun zoontje bij een speelkameraadje hebben gebracht zien ze hun kans schoon en begaan  een gruwelijke daad. Ze lopen dan een gebouw binnen en beginnen om zich heen te schieten met een automatisch geweer.

Onvoorstelbaar

Alsof ze van buitenaf geprogrammeerd worden…gehypnotiseerd. In een keer staat er een moordenaar….het kan niet waar zijn…het is wel waar.

Je kunt het publiek niet vragen: Kent U toevallig een onopvallend vriendelijke man…kijk uit…houd hem in de gaten…

We zullen er mee moeten leven dat er gevaarlijke mensen rondlopen. Rondrijden. Rondvliegen. Achter de cockpit of in de cockpit. Naast U of tegenover U.

De kunst is  om je er niet gek door te laten maken. Angst is een heel slechte raadgever waar in mijn ogen veeeel te vaak naar geluisterd wordt. Er zijn zoveel goede en fijne mensen. Doe het hun niet aan bang van ze te zijn.

gedachten in een hittegolf

Zo, en nou ben ik het beu met dat hele IS. Ik heb het helemaal met ze gehad! Het moet maar es afgelopen zijn. Voortaan ga ik elke aanslag die zij doen ZELF opeisen!! Onder de naam WAS( Wisdom for All Suckers!! )

Ik bel gewoon bij elke aanslag meteen op naar de persbureaus!

Worden ze ziek van hoor, bij IS…komt er op het journaal elke keer dat de aanslag opgeëist wordt door WAS.

Ha, dat zal ze leren!!

27 juni

                          27 juni waren we in de randstad. We maakten er een wandeling

...in het groene hart uiteraard. Goed dat dat er is. Hopen dat het er blijft...