De vakantie is begonnen

De vakantie is begonnen.

Dat gevoel zou ik hebben als ik eenmaal weg zou zijn, dat had ik tegen anderen gezegd: “ Als ik eenmaal op PAD ben, dan pas is het voor mij vakantie!

Dit vakantiegevoel kwam niet meteen tot uiting toen  mijn partner en ik over- en- weer verwijten maakten over wat meegenomen had moeten worden en wat niet! De sfeer in de auto was dan ook allesBEHALVE  vakantie-achtig, toen de jongste telg zachtjes achterin begon te zingen: ‘Het houdt niet op, niet vanzelf’. Een liedje dat gebruikt wordt bij een spotje over huiselijk geweld.

Maar even later kwam het gevoel toch. Ergens in België. De lucht was geklaard, in tegenstelling tot de lucht boven ons. Rutenwissers moesten de regendruppels van de voorruit zwiepen

Dat de vakantie echt begonnen was voelden we  al te goed toen we bijvoorbeeld onderweg met onze Zafira-Bürstner combinatie bij het verlaten van een tolweg langs een onbemand hokje kwamen en een slagboom voor onze wagen troffen die niet open ging. We konden er slechts betalen met een tolpasje dat we niet hadden. Creditcard of cash…daar was geen mogelijkheid voor. Er was geen ander hokje bemand. Maar er was wel een button. Daarop kon je drukken als er problemen waren. Problemen die we zelf veroorzaakt hadden weliswaar; we waren het verkeerde poortje in gereden, maar goed. Er klonk een vrouwenstem door een speakertje en ik legde in perfect Frans uit wat onze situatie was en dat het onmogelijk was terug te keren. Wat was ik wonderlijk Kalm eigenlijk. De rust die over me heenkwam nu dingen niet werkten voelde vertrouwd. Het scheelde eerlijk gezegd wel dat het rustig was bij het poortje. Er stond geen lange rij wachtenden achter ons. Er stond niemand. Je kon spreken van een ‘geluk bij een ongeluk’

‘We willen graag door!’ Ik zei het in het Frans natuurlijk.

De vrouwenstem vroeg even verduidelijking maar eindigde de conversatie al snel: ‘Je suis desolee!’ In de schoolboeken van vroeger werd dit  vertaald als ‘ik ben wanhopig’

Ze was wanhopig. –klik- einde verbinding. Ik had met haar te doen. Zo’n zielige wanhopige vrouw aan de andere kant van de lijn. Allemaal MIJN SCHULD!

Ik heb niet overwogen door de barricade heen te rijden, nee er zat eigelijk maar één ding op…terug! Achteruit. Met de caravan achter de wagen de smalle gang terug. Ik heb zwagers die dat lachend en keuvelend doen. Achteruit rijden met de caravan is voor ondertgetekende echter nog altijd een behoorlijke opgaaf waarbij het vreemd genoeg niet uitmaakt wat voor handelingen er door mij uitgevoerd worden en hoe ik het stuur manouvreer. Of ik naar rechts of links draai, het heeft totaal geen invloed op de bewegingen van de caravan achter mij. Die schijnt gemanouvreerd te worden door andere duistere machten.

Maar we laten ons niet zomaar kisten natuurlijk.

We kwamen een eind! Jawel! En daarna was het een kwestie van even ontkoppelen, duwen en verderop weer aankoppelen, en gaan!

Zo makkelijk een caravan!

Nog even lol bij het poortje wat dan WEL zou openen…ik kon vanuit de auto bijna niet bij de gleuf om het geld in te deponeren. Ik rekte me uit en daarbij ging mijn voet even van de rem. Daar begon de combinatie van te rijden….maar voordat we door de barricade zouden breken had ik gelukkig mijn voet alweer op het rempedaal gezet.

De vakantie had zijn vuurdoop gehad. De rest ging eigenlijk vloeiend en goed. Drie keer door het bed gezakt.  Maar allee, we hoeven niet ALLES mee te tellen. Een kundig oog geworpen op de oorzaak van het euvel, en even gefixt. Klaar is kees!

We vermaken ons goed. Rouen is een stad VER boven onze verwachtingen. We troffen het bijzonder dat we op de eerste avond een lichtshow meemaakten waarbij de immense Kathedraal het decor was van een prachtpresentatie. ( zie video)