2010: Iran

laat horen dat dit moet stoppen a.u.b.

Riva Starr 'I was drunk

'

Zomerhit voor een zomer die geen zomer was.

Amy Lee, barefoot

Uit coma door kus

Een Britse vrouw is uit haar coma ontwaakt toen haar man haar om een kusje vroeg. Voor het gezicht van de verbijsterende artsen reageerde de vrouw op de vraag van haar echtgenoot.

Radeloos
De vrouw had kort na de geboorte van haar zoontje een hartaanval gekregen en was in coma geraakt. Twee weken lang zat haar man radeloos aan bed. Alles had hij al geprobeerd. Van haar lievelingsmuziek afspelen tot geluidjes van haar baby laten horen. Ook had haar dochtertje al verschillende noodoproepen als 'mama wordt alsjeblieft wakker' aan haar bed gebracht.

Kusje
Echtgenoot Andrew Ray wist niet meer wat hij moest doen en zei uiteindelijk wanhopig: "Emma, geef me alsjeblieft een kus". Voor het oog van de verbijsterde dokters draaide de vrouw haar hoofd om tuitte haar lippen en gaf een kusje op de mond van haar man, zo schrijft de Daily Mail.

Inmiddels, ruim twee jaar verder, is moeder Emma nog lang niet hersteld en heeft ze nog een lange revalidatieweg te gaan. De familie is echter heel blij dat ze zo snel is bijgekomen. (tlg/mvl)

Davincini: kan me dat voorstellen. Ik zou het denk ik al de eerste dag hebben geprobeerd.

Laat eens een zeepbel op

Gigantische bellen op strand | Flabber

James Bond

Wie hij ook is, Roger Moore, Sean Connery , Pierce Brosnan of iemand anders, het is een held. Eén die nergens voor terugdeinst. Een knappe, coole verschijning, gentleman and womanizer.

Niet in ‘Live and let Die’, niet in ‘Dr No’, ‘The Spy who loved me’ , ‘Octopussy’ of ‘You only live twice’ , nog in enig andere Bond film is de creatie van Ian Flemmings naar het toilet gegaan, teneinde daar zijn behoefte te doen. 007 deed zulke dingen niet. Hoorde die dingen ook niet te doen. Dat strookte allemaal niet met zijn image. James Bond een schijtert, kom nou!

Vanmorgen dacht ik aan deze geheim agent, toen ik gehurkt boven een ludiek Frans toiletgat hing, zonder handvat waaraan je je vast zou kunnen houden. Anderhalve meter van een zichzelf scherende man. Wij zagen elkaar niet, maar konden elkaar wel horen.

Zou het James Bond ooit kunnen overkomen dat hij zich na de toiletgang wilde verschonen en dat papier daartoe in de ruimte ontbrak?

Ik denk het niet.

James zou onmiddellijk na het openen van de toiletdeur al hebben waargenomen dat het toiletpapier op was, en ook zou hij de eventueel verborgen camera en microfoon hebben gelokaliseerd .

007 zou het van tevoren hebben gezien. Want zo is hij.

En zo niet, dan zou hij cool de scherende man waarschijnlijk aanspreken: “Is there any chance that you can help me dear fellow?

Maar we zullen het niet meemaken. James Bond laat zich immers niet zien op een camping. Die loopt vanuit zijn juccuzi met een witte ochtendjas in een verwarmd vijfsterrenappartement naar zijn driepersoonsbed met daarin een lekkere geile del. Hij bestelt in het voorbijgaan even hoffelijk een fles van de allerbeste champagne bij de roomservice, die hem bij aankomst weer slaapverwekkend voorspelbaar gaan aanvallen. Want het is de roomservice niet die de champagne komt bezorgen! Het is de vijand! Oh ja! Natuuuurlijk. Afin, we kennen het.

Ook spannend, maar toch anders.

Het heeft niet de thrill dat een campingtoilet brengen kan, dat hij daar ’s nachts naar toe moet. En waar het licht het maar 30 seconden doet. Hij maakt het niet mee dat hij zonder toiletpapier op het toilet zit. Dat hij in het donker onder een koude douche staat te drukken op een knop. Over een bemodderde camping loopt, waar hij scheerlijnen en haringen in het duister moet zien te ontwijken.

Nee, dat vermijdt die gentleman Bond. Watje!

ingesnoerd tot 2014?

In Nepal zouden we bij wijze van spreke een Sherpa nodig hebben voor al onze apparatuur. Eigenlijk voor al de accessoires..

Immers, wat hebben we allemaal meegesleept naar onze vakantiestek?: Goan heeft de Nintendo DS bij zich – met een extra spelletje, en een oplader, en een mobieltje – met oplader. Ook heeft hij zijn gameboy meegenomen, met, je raad het al, een oplader.

Amber heeft haar GSM bij zich – met oplader, en haar digitale fototoestelletje – met oplader.

Ingrid heeft ook haar fototoestel bij zich. Hierin zitten oplaadbare batterijen, die van tijd tot tijd, de naam zegt het al, opnieuw opgeladen moeten worden met een speciale oplader. En natuurlijk heeft zij haar eigen mobiel, met oplader.

En ik heb een laptop bij me, met oplader, een mobiel, met oplader, en een fototoestel, met oplader. De digitale fototoestellen kunnen allemaal met USB snoertjes op de laptop aangesloten worden.

Al die opladers zoeken in onze kleine caravan een stopcontact waarin ze gestoken kunnen worden, teneinde hun taak te kunnen doen. En geen 1 snoertje is hetzelfde. Ze hebben nèt allemaal IETS andere in- en uitgangetjes...

Dus, het is elke keer zoeken geblazen, tussen een wirwar van adapters en snoertjes. Is deze van mij? of deze? Waarom geen 1 UNIVERSELE oplader voor alle apparaten??? HET KAN WEL!!! Weten ze dan niet dat wij hier verstrikt zitten tussen snoeren? Vrije marktwerking zeker hè?! Geef me m’n mitrailleur!!NU! . Laat ons een eind maken aan het Vrije Kapitalisme! Kom op Socialisten, PAK ZE Want die UNIVERSELE OPLADERS, die zijn er al lang! Die liggen op de plank voor 2014! Voor de sukkels die nu nog ingesnoerd zitten zoals ik. Die bezig zijn om hun snoeren te stickeren om niet helemaal krankjorum te worden!

AAAAARGGGH!

Babyboomer-dis

Fantastisch, Birgitte Kaandorp. En ze heeft nog gelijk ook!

Apeldoorn

Beroemd zijn de commercials rond 'even Apeldoorn bellen'Ik vind het knap dat ze al jarenlang scoren met schitterende hoogstandjes. Hierboven enkele die ik persoonlijk bij de beste vind horen

Vakantie

Wat doet een mens op vakantie in Limoges?

Geen flauw idee.

Er uit zijn, denk ik. Je bent er eens uit. Uit de sleur. Uit het gewone doen.

Je zou evenzogoed naar Lutjebroek of Sas van Gent kunnen gaan.

Daar ben je er ook uit.

Als je die frisse wind maar door het hoofd voelt gaan. Je gedachten niet bij thuis zijn, bij de plinten, het schilderwerk, de droger en de vaatwasmachine.

En als je maar niet al te veel afspraken hebt. Van zo laat hier en zo laat ginder, en van snel snel snel, anders halen we het niet.

Kortom: Dat je kan relaxen, en niet onrustig heen en weer schuifelt. Gewoon even er uit!

Dat moet de gedachte wel zijn, als je naar Limoges op vakantie gaat, want anders…? .

Anderen willen juist in de vakantie zo veel mogelijk doen! Die gaan naar andere plaatsen als Limoges. Die relaxen denk ik thuis al veel ofzo, en die gaan dan op DOE- vakantie. Klinkt voor mij afschuwelijk, maar er zijn mensen die daar op intekenen.

Ik houd er van om op vakantie dingen te doen, terrasje pikken, wandelingetje maken, uitstapjes maken, wat tafeltennissen, voetballen, badmintonnen of zwemmen met de kinderen, dus, misschien heb ik stiekem eigenlijk zelf ook wel een DOE- vakantie, maar ik NOEM het niet zo. Op een DOE vakantie, zo klinkt het, mag je jezelf geen rust gunnen, ben je een paar maal daags door inspanning bezweet, of heb je werkelijk ALLES gezien van de omgeving

( het verbaasd me overigens dat Nederlanders in het buitenland zo een brede interesse hebben, of veinzen te hebben. Kijk ze daar toch eens fronsend rondlopen in ‘Chateau Damberduie waar graaf Willem van Aubeaken zijn Angelsaksische achternicht nog ooit heeft uitgehuwd aan Hertog Wilholm van Alsace, en daarmee het bestuur van enkele Angelsaksische koloniën in handen kreeg, zeer tegen de zin van de streng Orthodoxe kardinaal Von Keinkinder die beschuldigd werd van intrigante activiteiten aan het hof met de overduidelijke bedoeling van Aubeaken zwart te maken,en als koppelaar uitermate ongeschikt…..’ De bezoekers kijken rond in het Chateau en ze denken misschien: Tsjonge , dat waren nog eens tijden’. Dat cultuurhistorische bladeren in geschiedenissen van tot dusver volslagen onbekende buitenlanders is een merkwaardig fenomeen. Ik geloof niet dat het gros werkelijk geïnteresseerd is, eerlijk gezegd. Het is me namelijk wel vaker opgevallen dat als je mensen er later naar vraagt, ze vaak geen idee meer hebben wat ze nu hebben gezien. ‘Heb je nog leuke tips voor een uitstapje?’vraag je dan. En dan hoor je dat verderop nog ‘een-of ander chateau’ staat, waar het wel aardig is. Mooie tuin erbij, niet teveel entree. De meeste mensen die in Chateau van Damberbuie rondlopen met hun korte broeken en hun camera’s, bladerend in de brochure, denken, althans dat is – voor mij- waarschijnlijker: ‘ nog een kwartiertje, en dan ga ik weer naar de camping – hebben we dit ook weer gehad. Die reisgidsen ook altijd met die idiote ideeën voor uitstapjes!!’ Maar dit terzijde)

Op een DOE vakantie doen menschen de gekste dingen. Vroeg op en vroeg naar bed om de volgende dag weer fit te zijn, want bovenal is een ‘DOE-VAKANTIE’ natuurlijk een sportieve vakantie! Een caravan vol trainingspakken en uitrusting voor de te genieten sport. Oók mooi….ze worden vaak wat minder oud, die uitslovers, maar goed, mij zul je er niet over horen. Een beetje jammer dat ik voor alle blessures van al die gelegenheidssportievelingen een hogere ziektekostenpremie moet gaan betalen en zij zitten te zeuren dat zij dat moeten doen als ik een shaggie op wil steken, maar goed. Vrijheid, blijheid. Waarom zou een uitslover geen uitslover mogen zijn als hij dat wil?

Ach vakanties,ieder op zijn eigen manier hoor. Iedereen is weer anders. Iedereen origineel. Strandvakanties, trekvakanties, cultuurvakanties, stedentrips, kajakken, deltavliegen, noem maar op. Overal zijn weer mensen voor.

Het is wel fijn als er bij vakantie sprake is van voorpret. Je moet naar een vakantie uit kunnen zien, er naartoe kunnen leven. Je moet er echt ZIN in hebben! Zeker met een DOE-Vakantie is dat zo. Daar moet je niet tegenop gaan zien.

De voorpret vasthouden kan een opgave zijn. Bijvoorbeeld als de airco van je auto het begeeft vlak voor vertrek, en je remlicht het niet doet. Of als de weersverwachtingen minder gunstig uitpakken, of als je niemand kunt regelen voor de planten, of het pakken van je vakantiespullen niet soepel verloopt omdat alles niet op zijn plaats ligt. Dit zijn dingetjes die iedereen heeft en die je er vrolijk bij moet nemen. Wees blij! Je gaat op vakantie! Er is niemand ziek,er gaat niemand dood. Niet zeuren, wegwezen!

En je hoeft niet naar Limoges, of Lutjebroek, of op een DOE-Vakantie. Je kunt gaan waar je wilt, en doen wat je wilt. In principe…

In principe ja. Want we moeten wel rekening houden met wie er allemaal meegaan natuurlijk. Want vier mensen willen misschien wel alle vier wat anders, en iedereen moet op vakantie wel aan zijn trekken komen.

Dus jij wilt naar de bergen? Leuk idee! En jij? De zee? En jij veel uitstapjes? En jij juist niet??, Jij wilt lekker hangen met een goed boek in een hangmat?OK …Uit al deze wensen en uitlatingen probeer je daar een vakantie bij te zoeken. En omdat ieder wat anders wil, passen daar vaak verschillende locaties bij. Er moet gereden worden van rustige naar drukkere camping. Van zee naar bergen. Naar warmer weer, naar een festival. Maar goed, iedereen zijn vakantie…en pappa ook,

die mag rijden, vind ie leuk….

massacamping

De campingwereld waarin ik nu zit is de wereld van de massacamping. De massa-camping is een dorp waar het allemaal gebeurd, en waar je dus niet af hoeft. Er zijn veel voorzieningen, en er worden activiteiten georganiseerd. Je kunt er eten en drinken, je levensartikelen kopen, en er is genoeg te zien. Soms zie je meer OP een camping, dan daarbuiten. Voor de liefhebber van toeristenuitjes is tochtjes maken in dat opzicht overbodig geworden. Je krijgt hier gratis een kijkje achter de schermen.

Kijk, je kunt naar de boulevard, waar mensen shoppen en flaneren, en zich zó vertonen, zoals ze zich graag wíllen vertonen. Of je kunt op de massacamping blijven om het hele proces te zien dat er aan vooraf gaat. Is dat laatste niet veel interessanter? Je hoeft dus niet weg, en bovendien: Vanaf de camping is er zicht op bergen in de omgeving, en er is een meertje, en wat riviertjes, dus…Tochtjes maken is dan niet meer nodig.

Zo zouden toeristen kunnen denken.

Er is genoeg te zien. Voor wat mij betreft: meer dan ik WIL zien op een gegeven moment. Ik houd meer van rust en ongerepte natuur. Voor wie dit blog regelmatig bezoekt zal dat geen nieuws zijn. Zij zullen mijn kijk op de menschheid kennen, de naargeestigheid, de kleinzieligheid, het egoïsme, het inconsequente, het hulpeloze, het ronddolende, en al het andere wat onze soort zo fantastisch maakt.

Vanmorgen wandelde ik op ‘packing- hour’ over het terrein. Het is ongepast om de vergelijking met een vluchtelingenkamp temaken. Laat ik dat ook niet doen. Toch deed de aanblik ervan me er wel even aan denken. Te midden in wat een ontplofte tent leek, zag ik in een ravage van afval of iets (gebruiksartikelen waarschijnlijk) mensen bezig om - tenminste, dat nam ik aan- hierin enige orde te brengen. Met verwarde haren, verdwaasd of juist heel geconcentreerd, verbeten soms, zag ik ze bezig haringen uit de grond te rukken of textiel op te vouwen. Een kind in de hoek, onder moddervlekken, speelde met een scheerapparaat. Wat kabels slingerden door het geheel, plastic zakjes, tennis rackets, tupperware-bakjes, theedoeken, een afwasteiltje met borden, lege flessen, boeken…een porti-potti stond te midden van dit gebeuren…afin het is een even afschuwelijke als fascinerende aanblik wat ik zie in dit vakantiedorp. Verderop zag ik nog meer ontplofte tenten. Je te realiseren dat mensen nu bezig zijn met dat, waar ze vaak het hele jaar naar hebben uitgekeken, maakt het geheel lachwekkend en surrealistisch.

Oneindig geboeid kan ik dit fenomeen gadeslaan, terwijl ik zelf met een teiltje afwasspullen naar het sanitaire blok loop…Oh ja, ik ben de laatste om te beweren dat ik ook maar een haar beter ben.

Ik ben een lotgenoot. Zolang ik hier ben tenminste…