Massive Attack, Young Fathers - Voodoo In My Blood

Rosamund Pike is een Engels actrice. Op dit intrigerende nummer van Massive Attack ( altijd goed voor verrassingen) is ze fenomenaal. Kijk en luister. Dit is geen gewone videoclip maar valt onder 'Kunst'

Vogeltje

Waar ben je nou?

Ik hoor het mezelf hardop zeggen in onze kleine tuin. Ik heb het tegen een vogeltje, een roodborstje. Het vogeltje stond me vanaf de pas aangeschafte tuinhaard aan te kijken. Op een metertje afstand.  Ik was droevig gevallen herfstbladeren bij elkaar aan het vegen en legde daarmee een  fleurig massagraf in de groencontainer aan. Het vogeltje keek er naar met ik zou zeggen nieuwsgierigheid? Interesse? 
We zijn nu eenmaal geneigd onze menselijke eigenschappen in dieren te leggen. 
Ik persoonlijk ben zelfs nog een graadje erger.  Ik ben geneigd het vogeltje extra natuurlijke ( 'bovennatuurlijke', zeggen de meesten) eigenschappen mee te geven. Op zich ben ik een nuchter iemand maar ik ben geneigd het idee te omarmen om het  vogeltje dat zich opeens zo onverschrokken en dichtbij aan me toont te zien als nieuwsbrengertje. Als entiteitje. Het vogeltje komt een tijdje bivakkeren in de tuin en posteert zich zo nu en dan vlak bij me. Of voor de achterdeur.. Ik zag het vogeltje gister ook al en toen viel het me reeds op. De gedachten die dan ergens in het achterhoofd opborrelen zijn absurd. 'Het is m'n moeder' Bijvoorbeeld. Zeker als het, zoals vandaag, zo dicht bij me kwam hippen dat ik een ogenblijk dacht dat ie op de punt van m'n laars zou komen zitten.
Ik begon tegen hem te praten. Een moment heb ik de kinderlijke gedachte dat ie op m 'n schouder zou komen te zitten en dan zo met me mee gaat. Een gedachte die geen post vat, hij woei even hard weg als dat ie geboren was.
Wat wel gebeurt is dus dat ik hardop tegen het vogeltje ga praten .Op een rustige manier. Vertrouwend, zodat het niet schrikt van mijn stem. Ik beweeg niet of nauwelijks. Behoedzaam, en bekijk het verenkleed van het kleine diertje. Het vogeltje kijkt naar mij
Dan vliegt het op en gaat verderop op de poort van de tuin zitten. Het kijkt in mijn richting.  Ik vind dat opvallend en leuk,  welke entiteit het diertje ook mag hebben. 
Nu ben ik net thuis na m'n slaapdienst en kijk in de tuin. En wat denk je? 
Geen vogeltje. 

Misschien komt ie zo nog...

Gummbah

 

Geweld

Weet je nog, de PSP van vroeger? De afkorting  stond voor de Pacifistich Socialistische Partij.  De  partij met het gebroken geweertje. Ik herinner me dat ik zelf ook nog een tijd met zo'n speldje heb rondgelopen. 
Die had je toen nog, mensen die dachten dat ze tegen geweld waren. Meer dan anderen tegen geweld zijn.  Oorlog levert niets op, werd gezegd. Het kent slechts verliezers. 

PSP-ers werden uitgemaakt voor non-realisten, utopisten.

Geweld is onmiskenbaar een middel voor machtsstrevers om hun doel te halen. Dat haal je er niet zomaar uit. Geweld zit mensen mannen nu eenmaal in het bloed. Mannen genieten van knallen, ontploffingen, schieten, de baas spelen, anderen de wil op leggen, macht hebben. De goeden niet te na gesproken

Geweld valt niet te weren. Machtdenkers niet, de wapenlobby niet. We hadden en hebben er nu eenmaal in de samenleving mee te maken, met  geweld .Het zit er van kinds af aan al in. Kleuters kunnen elkaar al naar het leven staan.

Goed, dat gezegd hebbende, meende zich eind jaren 90 een groep te profileren die zich teweer stelde tegen Zinloos Geweld. Het onderscheid tussen zinvol en zinloos geweld was kennelijk gemaakt . Het groeide uit tot een beweging die gehoord werd en breeduit in het nieuws kwam en werd besproken. Uiteraard kende de beweging veel sympathisanten, want wie kon er tegen zinloos geweld zijn? Het was een beweging die zich bediende van een lieveheersbeestje als symbool (en een heel groot grijs gebied.) 

De afdrukken van het lieveheersbeestje op de stoepen voor schoolpleinen bleken op den duur echter niet tegen regen en wind bestand en vervaagden gaandeweg .

De beweging liet niet meer van zich horen en stierf een roemloze dood . Heden ten dage hoor je nauwelijks meer iets over zinloos geweld.

Het thema raakte een beetje op de achtergrond. Geweld bleef in al zijn gruwelijkheid in alle vormen bestaan.

De laatste weken hoor ik wederom een volgende nuancering op het terrein van geweld.

Het ging over proportioneel en disproportioneel geweld. Je schiet een kind dat een lolly pikt niet met een Kalasjnikov overhoop, dat is niet proportioneel, even als voorbeeld. Je moord niet een heel volk uit omdat er ergens terroristen zullen zitten.

Maar is het te rechtvaardigen als je iemand een klap met een paraplu op zijn hoofd geeft die zijn bewondering uitspreekt over de man onder wiens bevel  je familie is vermoord  ?

Ik wil dat nog wel es even in dat licht bezien . Gezien de discussie over wat proportioneel is en wat niet zou ik dit incident kunnen aanhalen als voorbeeld van proportioneel geweld. 

Je spreekt je bewondering ook niet uit voor Hitler als iemand die een goede oplossing had voor het Jodenprobleem.

Sommige dingen doe je niet. Ze zijn niet grappig ook. Helemaal niet. Het is misselijkmakend en afstotend.

Persoonlijk ben ik een pacifist gebleven. Tegen elke vorm van geweld. Het grote probleem is echter, wat doe je met mensen die wel geweld gebruiken? Je wilt dat het stopt

Max Richter - The Four Seasons (Dance Video)

Snelwandelen

Het is me altijd een raadsel geweest hoe de sport snelwandelen is ontstaan. De ook Olympisch bedreven sport prijkt bij mij op het lijstje van 'meest belachelijke sporten 'al jaren op 1 . Ver boven andere onbegrijpelijke maar even lachwekkende sporten als rodelen en curling. Het snelwandelen vind ik op zich een rare tegennatuurlijke manier om je voort te bewegen. Je ziet het in het openbaar ook niemand doen. Bovendien ziet het er toch niet uit!

Vandaag kreeg ik wel een idee hoe het ontstaan kán zijn. Dat was toen ik op de terugweg was van het Château van Fougères naar het hotel waar ik verbleef. Ik was te voet, het was zo'n 16 minuten lopen. Het was na zo'n twee minuten dat m'n darmen zich plots begonnen te roeren en me ernstig parten gingen spelen ( misschien door een te koud gedronken biertje, of een niet helemaal sjofele burger) Ik had sterke aandrang om me te ontladen. De druk op mijn endeldarm werd steeds groter en nauwelijks nog te stoppen. Ik moest naar het toilet en wel meteen!  Anders zou ik het niet meer houden. Het hotel was nog een aantal minuten lopen en ik moest er de gang inzetten. Maar ik moest metéén! M'n bilspieren moesten alle zeilen bijzetten om niet te verslappen. Gedachten verzetten hielp niet. Niemand moest tegen me zeggen: 'Ontspán nu es! ' .De pas die ik er in had moet er één zijn geweest waarin elke voorbijganger een wandelaar in nood moet hebben herkend. 

Het was de pas van een snelwandelaar, die overigens ook vaak een snelracer wordt genoemd. Die begrijp ik en die naam doet de geschiedenis van de sport ook meer recht.  Ik denk dat de sport hierin zijn oorsprong vindt. Ik heb meen ik de ontstaansgeschiedenis van het snelwandelen beroerd!

 

Sideline: er is altijd iemand die er geen oog voor heeft en je in zo'n geval  staande wil houden om je iets te vragen. Ik passeerde een vrouw die niet goed was geworden en op de stoep lag, maar waar omstanders gelukkig al een ambulance voor hadden geregeld. De eigenaresse van het hotel vroeg me of me of de kamer naar mijn zin was. Ik riep 'bien!' en arriveerde net nèt binnen de tijdslimiet.

Frank de Blok

 Vakantie: in Honfleur ontmoet. Schilder Frank de Blok

Een adembenemend schilderij

Het voortdurend wisselend schilderij dat buiten boven ons door onzichtbare krachten wordt aangetoverd en en waar je zo onder kunt lopen en naar kunt kijken, dat blijft toch een letterlijk hemelse ervaring ? Een voortdurend je vergapen? Voor mij wel! Ik zie graag onder welk plafond ik me beweeg en kan dan het uitspansel boven me als een onovertrofen kunstwerk ervaren. Ik speur de hemel af en zie zich een wonder voltrekken. Ik krijg daar geen genoeg van. Er worden namelijk on-ge-lofelijke voorstellingen gegeven. Met het zonlicht en de wind als samenwerkende dirigenten sturen ze kleurenpracht en wolkenformaties boven onze tobberige hoofden. Het is niet elke keer feest, maar als kunstliefhebber vind ik het zo vaak een adembenemend schouwspel! Die vegen, watten, kleuren en randjes  die allemaal boven ons hoofd in de lucht nieuwe vormen vouwen, en door de wind voortgedreven worden. Die golven, die vormen, die steeds weer veranderen . De helderheid die er kan zijn, maar ook de somberte, de jacht, de dreiging. De ontlading. Onder deze werkelijkheid mogen we leven. Gratis. Een voorstelling die je leven lang duurt!  Omdat je al een tijdje leeft en er aan gewend bent geraakt wil nog niet zeggen dat je het gewoon hoeft te vinden. Bewonder !!

Mening

Een mening over iets hebben, zo zie ik het, zou een afsluiting moeten zijn van een proces waarin vanuit van verschillende invalshoeken naar het onderwerp is gekeken, en je je hebt geïnformeerd.

Wanneer ik dat heb gedaan en ik heb geluisterd, dan pas kan ik overgaan tot het vormen en formuleren van een mening. Dan ken ik de ins en outs, de voors en tegens. Dan kan ik  de argumenten van anderen op waarde schatten en die respecteren, hoewel dit laatste niet per sé noodzakelijk is. Bovendien leer ik mezelf beter  kennen in de zin welke normen en waarden voor mij zwaar wegen ( en waarom eigenlijk?)

Een mening blijft wat dat betreft natuurlijk altijd subjectief.

Het kan zijn dat ik niet tot een mening kom. Dat deze blijft steken in nuance. Dat is op zich niet verkeerd. Het kan uitnodigen tot een creatieve oplossing in op te lossen zaken. 

Nuance blijkt echter steeds een lastig begrip. Mensen kunnen daar moeilijk mee uit de voeten. Je moet voor iets zijn , of tegen. Wanneer je zegt dat je er nog niet uit bent kan je in het ergste geval karakterloosheid worden verweten of kun je met argwaan bekeken worden omdat je niet meteen ondubbelzinnig mee gaat in de stroom van roepers en schreeuwers.

 

Meningen zijn nooit af, als het goed is.

Dat was de ochtendgedachte. 's Ochtends is er plek in het hoofd. Wanneer de waan  en huis-tuin en keukendingen van de dag nog geen kans hebben gezien die plek te bezetten.

Uiteindelijk vind ik het fijner om te schrijven niet vanuit de ratio, maar vanuit het gevoel. Het gevoel staat dichter bij je zelf dat je ratio. Je gevoel ben je, je ratio denk je maar. Je ratio staat in dienst van je gevoel, en niet andersom.

Dit is overigens een losse gedachte, geen mening. Die staat open voor alles.

Volgende bestemming

 Ik merkte dat mijn lichaam de koelere wind verwelkomde toen  deze bij het openen van de voordeur me in het gezicht joeg. Het woei. Het waaide en de takken zwaaiden. In de verte op zee zag ik witte streepjes.

Het deed me goed. Wolken hadden zich herpakt en verenigd in een overwegend grijze deken, zoals dat het tenslotte in mijn leven half oktober vaak gebeurde en wat dan ook wat mij betreft simpelweg gezien eigenlijk ook de bedoeling was.

Het was de dag van auto inladen en er weer een ruk aan geven. De zinnen waren gezet op Salamanca, waarover het op het internet wemelde van superlatieven over hoe mooi en sfeervol en 'must see' het allemaal is. Een van de meest bezienswaardige steden van Spanje! 

Het was een niet ál te grote stad want daar stond bij ons de pet niet naar. Al dat verkeer! Madrid lieten we daarom links liggen. Andere keer misschien. Het Prado zal er nog wel een tijdje staan.

We zaten allebei met onze neus op schermpjes sites af te gaan waarop we een onderkomen in Salamanca zouden kunnen vinden. Met name alle mogelijkheden die Booking.com en  air b&b te bieden hadden werden bestudeerd en afgewogen. Die zoektocht, wanneer die te lang duurt, kan voor mijn gevoel jaren van mijn leven kosten en me van mijn geduld en goed humeur beroven. 

We hebben wel wat eisen die we stellen aan het volgend verblijf. Dat maakt het speurwerk er niet makkelijker op. Het moet een appartement zijn ( geen kamer!) met kookgelegenheid, met wifi, een 'buiten'( terras of tuin) op een aardige locatie, liefst met uitzicht; eigen sanitaire voorzieningen, privacy, een tweepersoonsbed en het moet natuurlijk allemaal binnen het budget passen.

Het leek er na anderhalf uur op dat we echt drastisch op onze eisen zouden moeten inboeten. Het 'wikken en wegen' ging verder, mijn irritatiegrens was voor het aantikken en er werd inmiddels ook driftig gezocht naar in Godsnaam dan maar een andere bestemming.

Maar nee, Salamanca!! Dáár wilden we toch heen!? 

Na twee uren turen en scrollen allebei op onze eigen mobiel hebben we de knoop doorgehakt en gekozen voor een betaalbaar verblijf 5 kilometer van Salamanca, zonder eigen kookgelegenheid en met iets van een gemeenschappelijke woonkamer. Geen eigen appartement dus. Hoe dan ook zouden we er op achteruit gaan gezien de fijne onderkomens die we tot dan toe hadden genoten.

We vertrokken rond 10.00. Er hing onmiskenbaar een brandlucht viel ons op. Onderweg werd duidelijk dat er een grote brand in de buurt moest zijn. We moesten kilometers lang met de lichten aanrijden door een behoorlijk rokerig mistgordijn. Wegen waren afgezet vanwege de situatie waardoor we van onze geplande route moesten afwijken. 

Zuidwaarts gereden schommelden de temperaturen tussen 25 en 14 graden. We eindigden bij ons appartement in 22.

De eigenaresse van het huis liet ons de kamers zien. Het was duidelijk dat van privacy niet echt veel sprake kon zijn aangezien bleek dat zij vooral in de woonkamer verbleef die wij moesten passeren wanneer we iets in de keuken moesten hebben. Even wennen. Wat ongemakkelijk. Zoek je contact of laat je elkaar met  rust? Dat was een nieuwtje. We zitten er nu pas 1 nachtje. Kijken hoe het uitpakt. 

Ik ben er inmiddels aan gewend en vind het nu tot dusver prima 

Wordt vervolgd

 

Camera-ogen

Hoe anders zou het zijn om op pad te zijn zonder de mogelijkheid om ergens foto's van te maken? Wat zou dat met me doen!? Ik heb op elk uitstapje dat ik maak wel een camera op zak en bij de hand. 

Elke mobiel heeft immers de mogelijkheid

Ik ben het me bewust dat, zeker als ik op reis ga ik mijn omgeving al door camera-ogen bekijk, waarmee ik niet bedoel dat ik voortdurend door de cameralens kijk naar mijn omgeving, maar wel dat ik wel oog heb voor mooie plaatjes.

De bergen in die schitterende zonsondergang. Daar moet ik een foto van!

Die schitterende mysterieuze tempel waar ik even helemaal alleen ben. Foto! Die mensen waarmee we voor dat Chateau aan een lange tafel hebben geborreld? Foto!

Aan die rotskust bij die havenstad in het rode avondlicht? Foto!

Wat zou ik onrustig zijn als dat opeens niet meer mogelijk is en dat er niemand is die een plaatje voor me kan schieten. 

Hoe zou ik dan op reis gaan?  

Ik kwam op dit onderwerp omdat ik hier bij een mooie rotskust zit. De mensen die de trap afdalen en op het strand belanden nemen vrijwel allemaal hun mobiel bij de hand en daar gaan ze!  Met een selfiestick en met hun mooiste  glimlach paraderen ze langs stoïcijnse rotsen. Maar ik zie ook geduldige fotografen met statieven, fototoestellen met toeters van voren, mensen poserend bij de indrukwekkendste rots, in hun favoriete houding op de foto. Klaar? Volgende!  Mensen wachten op elkaar, en ieder maakt een werkelijk Unieke foto die later wie weet wel uitvergroot aan de muur boven de bank in de huiskamer hangt. 

We hadden het er laatst over dat je je omgeving op een andere manier waar zult nemen wanneer je verlost bent van de gedachte hoe er een foto van te nemen. Nu loop ik rond en bekijk de omgeving. Ik let hierbij op lijnenspel kleur, compositie, vormen en structuren, licht- en tegenlicht, donker en schaduw, voor- en achtergrond.

Maar wanneer ik toch geen foto maken kan!!!? Wat dan!!??

Ik weet het niet. Ik zou dat pas kunnen ervaren wanneer ik een camera-afkickprogramma heb afgerond.

Wat zou er gebeuren?

Misschien ga je wel minder op pad. Oppervlakkiger waarnemen zonder fototoestel. Je hoeft je in ieder geval geen zorgen te maken hoe je je plaatje wilt maken, want dat kan niet meer. Je zult je omgeving als je die wilt onthouden en doorgeven wel beter tot je moeten nemen, want er is geen ander medium die dat voor je doen kan.

Je kunt een rotsvast vertrouwen hebben in je geheugen, maar....

 Je kunt ook je omgeving beschrijven. Iets tijdrovender is dat wel en het vereist ook wat vaardigheid, maar het leidt er waarschijnlijk wel toe dat je anders en vermoedelijk zelfs intensiever zult waarnemen. Een goede waarneming gaat vooraf aan het beschrijven. Het geschrevene kan immers evenzogoed of misschien nog wel beter je herinneringen opkleuren . 

Je zult naar woorden moeten zoeken die het best omschrijven wat je waarneemt. Een heel andere invalshoek van kijken naar de wereld om je heen is dat. Wie weet ontwikkel je die kunst, die duidelijk meer van je vraagt dan plaatjes schieten. 

Maar als je het met aandacht doet en je leest later thuis je verhalen na kan het voelen alsof je er weer bent.  Meer nog als dat een foto dat kan

I

David⚡️Bowie - America (Simon & Garfunkel cover)

Bowie.  Still miss him. Deze video kende ik niet, maar beroerde me.

Wat een eenvoud en zeggingskracht weet hij hier te combineren. 

Even kijken mensen. 

Les As de Cadrais

In Ochtendlicht, in avondschemering, in het duister

in de eeuwigheid

bewaken giganten een werelddeel, stoppen trots en onverzettelijk opgestuwde golven. 

Ouder worden ze. Sporen van strijd diep gegroefd. 

Gaten zijn geslagen, maar de onverzettelijkheid blijft. 

In schachten fluisterend tegen donderend gebulder 

van de even onverzettelijke vijand die komt en gaat en komt.

Donker, mysterieus, en in het zonlicht opblinkend tot goud

Littekens decoreren als wel benadrukken hun strijd

en worden bewonderd door hen die ze zien.

Zwijgzame helden aan de rand van een continent

 

Sivert Høyem - Prisoner Of The Road (Live)

Nooit van Silvert gehoord? Ik ook niet, maar de man heeft een stem! 

Weet je nog wel?

Het medium infiltreert  mijn gedachten in donkerder dan grijs

*

Ik zoek somber naar struisvogelgeluk in de ochtend. Aanvankelijk is er wanneer ik naar buiten kijk niets te zien

Wolken hangen laag, ik bespeur van vroeger bekend verlangend ongeduld . De wereld toont zich schoorvoetend aan mijn waarnemend vermogen

Wist je dat wolken zo schel konden zijn?

Heb je ooit van hoog een wattenzee gezien? 

boven de wolken uitgestegen? 

Ze brengen lang niet altijd regen . 

het liedje nog net niet vergeten

Schuil onder vervaagde scherpe kantjes. rafelige randjes

Niet alleen het hoofd, met alles in de wolken

Dwalen in vertrouwen luchtkastelen bouwen

dromen zwevend in de mist

Schattig en Trots

 'Schattig' is een woord dat niet zo bij mijn gendervocabulaire past. Ik hoor dat met name meisjes en vrouwen vaker blij uitroepen bij het zien van voorwerpen die kleiner zijn dan vergelijkbare voorwerpen. De verkleinwoordjes. 

Ik heb niet zo veel met dat woordje, maar ik moest er wel aan denken toen ik vanaf acht hoog hier naar beneden keek en de wereld me voorkwam als Madurodam. 

Ik heb jaren op flats gewoond en ook wel hoger dan op 8 hoog. Maar daar is het woord 'schattig' nooit bij me opgekomen.

Hier wel, het is de omgeving. Een trein beneden doet me denken aan de Märklin-treintjes die vaders vroeger als hun speelgoed op  zolder hadden rijden in zelfontworpen landschappen met bergen van papiermache en Oostenrijkse huisjes, spoorwegovergangen en kleine poppetjes en boompjes en zo meer.

Een lieflijk miniatuurlandschap. 

Het uitzicht van hier heeft daar wel wat van weg. Het is de associatie daarmee denk ik. Die piepkleine mensjes die je in de verte ziet lopen en de kleine vaartuigjes op het water.  Daarom denk ik. Ik zag dat treintje beneden rijden en dacht: schattig.

Het was een vakantiedag in Spanje. Maar ook een vakantiedag waarop we veel bezig zijn geweest met het leven in Nederland. De gezondheidstoestand van mijn zus, waarmee het, zo vernamen wij na een beeldtelefoontje gelukkig de goede kant lijkt op te gaan, en het was de dag dat onze jongste zoon zijn Master Sociologie kreeg uitgereikt op de Universiteit van Tilburg. Een gebeurtenis waar je als ouders bij hoort te zijn. Zeker ook omdat hij er als beste student een toespraak zou houden. De datum van de uitreiking viel echter precies midden in onze vakantie, en we hebben de keus gemaakt om er toch maar op uit te gaan. Ook omdat we vorig jaar wel bij de uitreiking van zijn Masterdiploma Filosofie waren. 

Helemáál lekker voelt het toch niet, maar we werden zoals we hadden gevraagd wel van alle activiteiten rondom de uitreiking rechtstreeks op de hoogte gehouden middels berichten foto's en filmpjes door onze andere kinderen. Zo konden we toch meevoelen en meebeleven.

Daarbij werd ik wederom in aanraking gebracht met een nieuw fenomeen. (Weer anders dan het gebruik van het woord 'schattig')

Het nieuwe fenomeen was trots. Ik was echt een trotse vader. 

De kinderen geven me genoeg redenen om trots op ze te zijn. Altijd wordt dat door mij rationeel omgevormd als onterecht. Waarom zou ik trots zijn op prestaties van mijn kinderen? Ze zijn sowieso goed zoals ze zijn en in hun prestatie geldt de trots die daarbij hoort aan hun zelf toe. Zij hebben een prestatie neergezet waar ze trots op mogen zijn. 

Wat het nu anders maakte waren misschien de woorden van de professor die hem heeft begeleid in zijn toespraak naar hem: 'You are special, leaving a trade of cum laudes behind you wherever you go' En daar zie ik hem staan, zoon van ons op die foto's. Mooie jongen! , en opeens was daar wat ontroering. Ik weet niet eens helemaal zeker of dat 'trots' is. Maar ik denk het wel. Ik had hem graag even stevig gehugd.

Ochtend bij Sukarrieta

 Als een kind dat 's morgens voor dag en dauw wakker is , onrustig en wat gespannen; dat  in het donker opstaat om blootsvoets de trap naar beneden te lopen om te kijken of Sinterklaas iets in zijn schoen heeft gedaan, zo onrustig kon ik soms ook zijn in Nepal, waar vanaf de locatie waar we sliepen een overweldigend uitzicht je ademloos kon laten blijven toekijken naar de Himalaya. De bergketen die overdag door smog  helaas niet zichtbaar was, maar de kans dat bij het eerste ochtendgloren de pieken  van onder andere de Ama Dablam en de Machapuchare wel zichtbaar zouden kunnen zijn, bracht  onrust met zich mee. Ik wilde dat zien Er getuige van zijn hoe het ochtendlicht de bergketen scherp zou aftekenen. Ik stond op en spoedde me naar het platte dak van het hotel in de koude ochtendlucht en keek. De eerste keren was er niets te zien. Maar toen kwam de ochtend dat de magie zich voltrok. Een Majestueus sprookjesland ontvouwde zich scherp en wit in de eerste zonnestralen .Ver weg nog maar ook dichtbij . Shangri-la.  De even vriendelijke als boosaardige bergreuzen van de Himalaya in alle denkbare ongerepte schoonheid. Geen woorden zijn er voor die schoonheid. Stilte is het enige dat past

Hier was ik voor opgestaan. Ik wist hoe mooi het uitzicht was. 

Niet helemaal datzelfde gevoel, maar toch wel vergelijkbaar had ik hier vanmorgen aan de Urdaibai baai bij Murdaka in Noord Spanje. Ik was, zoals zo vaak al rond 05.00 wakker en kon niet wachten tot het licht werd. We zitten hier in een appartement op 8 hoog met een geweldig uitzicht over de zee, een heuvellandschap maar vooral ook over de baai zelf, die bij vloed vol loopt. Op zich is dat voor mij al een natuurfenomeen dat me blijft fascineren. Zo'n zandvlakte die twee maal per dag leeg loopt en weer vol stroomt Bij het allereerste licht MOEST ik dan ook opstaan en de dag beginnen  met het zien van de zon die boven de baai van achter de heuvels zou opkomen.

Oké, geen Himalaya, maar zeker zo mooi dat ik er morgen weer voor op ga staan.

 

Eindtijd

Dat de mens dit willens en wetens heeft laten gebeuren getuigt toch van een verregaande onverschilligheid. Dit onheil over onszelf -en niet te vergeten ons nageslacht- uitroepen lijkt wel een soort verslaving waaraan de mensheid al die tijd heeft geleden en nog altijd lijdt. 

40 Jaar en al langer geleden was het voor ieder duidelijk dat we beter voor de aarde moeten zorgen. Milieu-organisaties staken een waarschuwende vinger op, maar die organisaties- ook al kwamen ze met lijvige en door de wetenschap alarmerende rapporten- werden afgedaan als te zwartkijkerig, te zeikerig. 

Nee Er was ingezet op gebakken peren en puree, en die weg zou verder bewandeld moeten worden

Nu is men bezig om het paard achter de wagen te spannen. Maar het kalf is verdronken. 

Mensen moeten persoonlijk worden geconfronteerd met ongemak, eer dat er iets van besef komt, dat tot daadkracht kan leiden.

Nieuwsberichten. Documentaires of rapportages die op tv vertoond worden en waarop keer op keer beelden te zien zijn die wijzen op de rampzalige gevolgen van onze daden raken ons niet werkelijk. We zitten comfortabel in ons huis, zetten de tv uit en gaan lekker slapen. 

Op de hoogte zijn van het nieuws levert niets op als het niet tot daden aan zet. 

Wat het wel oplevert is bewustwording, maar dat is  alleen maar een mooi woord zolang het daarbij blijft.

De mensheid gaat aan vlijt ten onder, is een bekend gezegde. Ik zou willen toevoegen, en aan domheid en egoïsme.  

Hoop is nu, want er moet altijd hoop zijn, dat het paard achter de wagen ook kan duwen. Creatieve denkers, idealisten  en wetenschappers moeten mee duwen. 

Ik hoef denk ik niet op te sommen waar we als mensheid een steekje hebben laten vallen waar het gaat om het verzorgen van onze moeder Aarde. 

Ik zelf maak nu mee dat het in oktober nota bene  in Zuid Frankrijk en Spanje s middags te heet is. Onder de 31 graden kan ik in de wijde omtrek nergens terecht. 

Tuurlijk maken we van de nood een deugd- zo zitten we in elkaar-  we doen een plonsje in de oceaan en pakken een schaduwrijk terrasje.

We zijn met teveel mensen. Er moeten er niet meer bij komen. Een politicus zei het al 'minder, minder, minder' alleen ging het toen over een specifieke groep mensen en dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk.

Mondiale maatregelen zijn nodig. Dat vraagt om enige eensgezindheid. Die is er niet. 

De mensheid - de ijdele hoop even daargelaten- faalt. Zoals, en nu lijk ik wel zwaar religieus - voorspelt in de Bijbel. 

We moeten berusten. Het is de bedoeling dat alles gaat zoals het gaat. We leggen ons erbij neer. De mensheid loopt praktisch op zijn eindje, en God zag dat dat goed was. 

Wie kent het scenario? Breekt er na het Armageddon voor een select groepje mensen een nieuwe tijd aan op Aarde? 

Maar eerst leren we het paard duwen.

Vergeef me dit zwartgallig stukje.  

Onhandig geplaatst betonblok

 Het is onwaarschijnlijk dat iemand mij als een materialist zou beschouwen. Je moet er ook financieel vermogend voor zijn denk ik om werkelijk in die wereld terecht te komen.  Van de hard-core materialisten. Dus mijn niet materialistische inslag  zal pas bevestigd kunnen worden op de dag nadat Gaston ons huis verlaat en door mij buitengewoon hartelijk wordt uitgezwaaid.  

Maar je hoeft geen materialist te zijn om te kunnen genieten van materiële dingen. ( Dat lijkt me een uitspraak van een beroemde persoon, maar ik doe hem nu) 

Zo kan ik ook genieten van meubels die ik in de kringloopwinkel heb aangeschaft en die bij ons in de kamer helemaal niet misstaan.

En zo geniet ik van wel meer dingen.

Ik ben niet gehecht aan materiele zaken.  Gaat er iets stuk, maakt niet uit. Even jammer dat wel, maar we fixen het wel , of we kopen wel een andere als het nodig is

Dat is een beetje anders met de auto waarmee we vaak op pad zijn. Daar heb ik toch altijd iets van trots bij gevoeld wanneer ik daarin achter het stuur plaatsnam. De Toyota is al 12 jaar oud, maar we hebben hem pas drie jaar geleden aangeschaft en  als ik er eens mee door de wasstraat gereden ben ( dat doe ik drie/ vier keer per jaar,) dan geniet ik van de glans van de lak en de metalen velgen en dan hebben we ook gezorgd dat het interieur van de wagen er picobello uitziet en schoon is.

Gister wil ik met de Toyota van een parkeerplaats in St Jean -de- Luz afrijden nadat we daar de kust hadden bekeken in 29 graden, als ik plots ergens goed tegenaan zit. Ik had niet gezien wat. Het bleek een onhandig geplaatst betonnen blok die daar was geplaatst om verkeer vanaf de parkeerplaats in goede banen te leiden. Ik had het ding totaal niet opgemerkt.

De zijkant van de auto was hierdoor lelijk bekrast en gedeukt. Gelukkig kon het portier nog wel gewoon open en dicht, maar het was een lelijk gezicht. Het rijmt leuker als dat het was.

Wat kun je doen? Gebeurd is gebeurd. Shit happens.

Maar er is meer aan de hand natuurlijk en dat is dit: Ik kan niet meer trots zijn op de wagen. Ik kan niet meer pochen dat ik schadevrij rij.  Oké, 'boeie' zou je kunnen zeggen. Maar het ergste is dat elke keer als ik nu het voertuig nader ik een klein beetje door de grond ga bij het aanschouwen van de schade. Mijn gezicht vertrekt dan even in een pijnlijke kramp.

Ik ben benieuwd hoelang ik dat blijf houden. Ik hoop dat die kramp niet blijft zitten, want een vrolijk gezicht is gezelliger. 

'Het is maar een auto' is voor even nu mijn mantra

gedachten over voetbal

Het Is maar een spelletje.

Kun je dat nog wel zeggen van voetbal? Ik dacht het niet. 

De hoeveelheid geld die ermee gemoeid is, de politiemacht die ingezet moet worden bij risicowedstrijden, de belangen - Ik vind het buitenproportioneel. Het beleid rond voetbal heeft bij mij geleid tot spelbederf. Het plezier in het volgen van voetbaltoernooien is  bij mij dan ook nagenoeg verdwenen.

Voetbal is business. Misselijkmakende business soms. Voetbal geeft heibel. 

Ik was verknocht aan voetbal. Toen ik 11 was werd Feijenoord Europees Kampioen. Ik was 12:  Ajax werd Europees Kampioen.  Toen ik 13 was deden ze dat nog eens dunnetjes over, en daarna NOG een keer. Drie keer werd Ajax kampioen. Met nagenoeg hetzelfde team. Oh de shirts waarin ze speelden, de Ajax shirts!  De spelers waren helden!. De euforie was magistraal. Het land vierde feest! We waren iedereen de baas.

Feest ging toen nog zonder dat er iets noemenswaardig vernietigd werd.

Het was niet zo dat de sterspelers meteen bij een andere club een contract gingen tekenen. Er was een transfermarkt, maar er waren ook spelers die bij de club 'hoorden'. Je had echte Ajaxieden. Echte Feijenoorders ook trouwens, 

Het kan aan mijn leeftijd liggen, maar ik kan momenteel de transfermarkt niet meer bijbenen. 

Ik begrijp dan ook de supporters niet goed meer die zo fanatiek voor een club zijn. Waar zijn ze eigenlijk voor?

Voor de club. Maar wat is de club dan? Het stadion in de stad? Heeft dat diezelfde magische uitwerking op hen als bij mij het zien van Nederlandse ploegen die de Champions Leage wonnen? Misschien is het dat.

Als Feijenoord in een ander stadion was gaan spelen, was het dan supporters kwijt geraakt?

Zo nee. Wat is dan de clubliefde? Niet voor de spelers, want die komen en gaan. De bobo's ook. 

Dan ben je voor een club omdat je altijd al voor de club was. Je vader misschien ook al. 

Ik vind overdreven clubliefde niet fijn. Intolerant. Kortzichtig. Kleuterachtig. Onsportief, dom 

Waarom moet een Feijenoord supporter tegen Ajax zijn en andersom? Dat spelletje was leuk maar is nu leuk geweest. Plaagstootjes. Beetje pesten. Oké. het hoort er bij. Nu het is geëscaleerd. De lol is er af. Er zijn hooligans. Supporters die er niet voor terugdeinzen om geweld te gebruiken, Soms zijn het helemaal geen supporters. 

Het voetbal is stuk gemaakt. De lol is er voor een groot deel af.

Ik houd van mooi voetbal. Daar kan ik gelukkig nog steeds van genieten. Niet gebonden aan een club, daar ben ik gelukkig los van, van die idiotie. Maar ik houd van mooie acties van een speler. Of van spelers onderling. Een team dat elkaar goed weet te vinden. Dat kan een buitenlandse ploeg zijn, of Feijenoord, Ajax of noem maar op. 

Ik ben voor voetbal, niet voor clubs. Maar als een club lekker draait kan ik daar wezenloos van genieten en daar even lekker voor gaan zitten. Hup Ajax! Hup Feijenoord! Hup allemaal! Laat wat moois zien.

En hooligans, ga lekker tegen elkaar vechten ergens in een stadion. Niet bij het voetbal maar gewoon in de ring, in een arena. Georganiseerd. Net als de gladiatoren vroeger. Spreek af wat voor wapens er gebruikt mogen worden en ga er op los. Jullie kunnen vast publiek krijgen.