donderdag 12 oktober 2023

Camera-ogen

Hoe anders zou het zijn om op pad te zijn zonder de mogelijkheid om ergens foto's van te maken? Wat zou dat met me doen!? Ik heb op elk uitstapje dat ik maak wel een camera op zak en bij de hand. 
Elke mobiel heeft immers de mogelijkheid
Ik ben het me bewust dat, zeker als ik op reis ga ik mijn omgeving al door camera-ogen bekijk, waarmee ik niet bedoel dat ik voortdurend door de cameralens kijk naar mijn omgeving, maar wel dat ik wel oog heb voor mooie plaatjes.
De bergen in die schitterende zonsondergang. Daar moet ik een foto van!
Die schitterende mysterieuze tempel waar ik even helemaal alleen ben. Foto! Die mensen waarmee we voor dat Chateau aan een lange tafel hebben geborreld? Foto!
Aan die rotskust bij die havenstad in het rode avondlicht? Foto!

Wat zou ik onrustig zijn als dat opeens niet meer mogelijk is en dat er niemand is die een plaatje voor me kan schieten. 
Hoe zou ik dan op reis gaan?  

Ik kwam op dit onderwerp omdat ik hier bij een mooie rotskust zit. De mensen die de trap afdalen en op het strand belanden nemen vrijwel allemaal hun mobiel bij de hand en daar gaan ze!  Met een selfiestick en met hun mooiste  glimlach paraderen ze langs stoïcijnse rotsen. Maar ik zie ook geduldige fotografen met statieven, fototoestellen met toeters van voren, mensen poserend bij de indrukwekkendste rots, in hun favoriete houding op de foto. Klaar? Volgende!  Mensen wachten op elkaar, en ieder maakt een werkelijk Unieke foto die later wie weet wel uitvergroot aan de muur boven de bank in de huiskamer hangt. 

We hadden het er laatst over dat je je omgeving op een andere manier waar zult nemen wanneer je verlost bent van de gedachte hoe er een foto van te nemen. Nu loop ik rond en bekijk de omgeving. Ik let hierbij op lijnenspel kleur, compositie, vormen en structuren, licht- en tegenlicht, donker en schaduw, voor- en achtergrond.

Maar wanneer ik toch geen foto maken kan!!!? Wat dan!!??
Ik weet het niet. Ik zou dat pas kunnen ervaren wanneer ik een camera-afkickprogramma heb afgerond.
Wat zou er gebeuren?
Misschien ga je wel minder op pad. Oppervlakkiger waarnemen zonder fototoestel. Je hoeft je in ieder geval geen zorgen te maken hoe je je plaatje wilt maken, want dat kan niet meer. Je zult je omgeving als je die wilt onthouden en doorgeven wel beter tot je moeten nemen, want er is geen ander medium die dat voor je doen kan.
Je kunt een rotsvast vertrouwen hebben in je geheugen, maar....

 Je kunt ook je omgeving beschrijven. Iets tijdrovender is dat wel en het vereist ook wat vaardigheid, maar het leidt er waarschijnlijk wel toe dat je anders en vermoedelijk zelfs intensiever zult waarnemen. Een goede waarneming gaat vooraf aan het beschrijven. Het geschrevene kan immers evenzogoed of misschien nog wel beter je herinneringen opkleuren . 
Je zult naar woorden moeten zoeken die het best omschrijven wat je waarneemt. Een heel andere invalshoek van kijken naar de wereld om je heen is dat. Wie weet ontwikkel je die kunst, die duidelijk meer van je vraagt dan plaatjes schieten. 
Maar als je het met aandacht doet en je leest later thuis je verhalen na kan het voelen alsof je er weer bent.  Meer nog als dat een foto dat kan

I


Geen opmerkingen: