Ik merkte dat mijn lichaam de koelere wind verwelkomde toen deze bij het openen van de voordeur me in het gezicht joeg. Het woei. Het waaide en de takken zwaaiden. In de verte op zee zag ik witte streepjes.
Het deed me goed. Wolken hadden zich herpakt en verenigd in een overwegend grijze deken, zoals dat het tenslotte in mijn leven half oktober vaak gebeurde en wat dan ook wat mij betreft simpelweg gezien eigenlijk ook de bedoeling was.
Het was de dag van auto inladen en er weer een ruk aan geven. De zinnen waren gezet op Salamanca, waarover het op het internet wemelde van superlatieven over hoe mooi en sfeervol en 'must see' het allemaal is. Een van de meest bezienswaardige steden van Spanje!
Het was een niet ál te grote stad want daar stond bij ons de pet niet naar. Al dat verkeer! Madrid lieten we daarom links liggen. Andere keer misschien. Het Prado zal er nog wel een tijdje staan.
We zaten allebei met onze neus op schermpjes sites af te gaan waarop we een onderkomen in Salamanca zouden kunnen vinden. Met name alle mogelijkheden die Booking.com en air b&b te bieden hadden werden bestudeerd en afgewogen. Die zoektocht, wanneer die te lang duurt, kan voor mijn gevoel jaren van mijn leven kosten en me van mijn geduld en goed humeur beroven.
We hebben wel wat eisen die we stellen aan het volgend verblijf. Dat maakt het speurwerk er niet makkelijker op. Het moet een appartement zijn ( geen kamer!) met kookgelegenheid, met wifi, een 'buiten'( terras of tuin) op een aardige locatie, liefst met uitzicht; eigen sanitaire voorzieningen, privacy, een tweepersoonsbed en het moet natuurlijk allemaal binnen het budget passen.
Het leek er na anderhalf uur op dat we echt drastisch op onze eisen zouden moeten inboeten. Het 'wikken en wegen' ging verder, mijn irritatiegrens was voor het aantikken en er werd inmiddels ook driftig gezocht naar in Godsnaam dan maar een andere bestemming.
Maar nee, Salamanca!! Dáár wilden we toch heen!?
Na twee uren turen en scrollen allebei op onze eigen mobiel hebben we de knoop doorgehakt en gekozen voor een betaalbaar verblijf 5 kilometer van Salamanca, zonder eigen kookgelegenheid en met iets van een gemeenschappelijke woonkamer. Geen eigen appartement dus. Hoe dan ook zouden we er op achteruit gaan gezien de fijne onderkomens die we tot dan toe hadden genoten.
We vertrokken rond 10.00. Er hing onmiskenbaar een brandlucht viel ons op. Onderweg werd duidelijk dat er een grote brand in de buurt moest zijn. We moesten kilometers lang met de lichten aanrijden door een behoorlijk rokerig mistgordijn. Wegen waren afgezet vanwege de situatie waardoor we van onze geplande route moesten afwijken.
Zuidwaarts gereden schommelden de temperaturen tussen 25 en 14 graden. We eindigden bij ons appartement in 22.
De eigenaresse van het huis liet ons de kamers zien. Het was duidelijk dat van privacy niet echt veel sprake kon zijn aangezien bleek dat zij vooral in de woonkamer verbleef die wij moesten passeren wanneer we iets in de keuken moesten hebben. Even wennen. Wat ongemakkelijk. Zoek je contact of laat je elkaar met rust? Dat was een nieuwtje. We zitten er nu pas 1 nachtje. Kijken hoe het uitpakt.
Ik ben er inmiddels aan gewend en vind het nu tot dusver prima
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten