Ochtend bij Sukarrieta

 Als een kind dat 's morgens voor dag en dauw wakker is , onrustig en wat gespannen; dat  in het donker opstaat om blootsvoets de trap naar beneden te lopen om te kijken of Sinterklaas iets in zijn schoen heeft gedaan, zo onrustig kon ik soms ook zijn in Nepal, waar vanaf de locatie waar we sliepen een overweldigend uitzicht je ademloos kon laten blijven toekijken naar de Himalaya. De bergketen die overdag door smog  helaas niet zichtbaar was, maar de kans dat bij het eerste ochtendgloren de pieken  van onder andere de Ama Dablam en de Machapuchare wel zichtbaar zouden kunnen zijn, bracht  onrust met zich mee. Ik wilde dat zien Er getuige van zijn hoe het ochtendlicht de bergketen scherp zou aftekenen. Ik stond op en spoedde me naar het platte dak van het hotel in de koude ochtendlucht en keek. De eerste keren was er niets te zien. Maar toen kwam de ochtend dat de magie zich voltrok. Een Majestueus sprookjesland ontvouwde zich scherp en wit in de eerste zonnestralen .Ver weg nog maar ook dichtbij . Shangri-la.  De even vriendelijke als boosaardige bergreuzen van de Himalaya in alle denkbare ongerepte schoonheid. Geen woorden zijn er voor die schoonheid. Stilte is het enige dat past

Hier was ik voor opgestaan. Ik wist hoe mooi het uitzicht was. 

Niet helemaal datzelfde gevoel, maar toch wel vergelijkbaar had ik hier vanmorgen aan de Urdaibai baai bij Murdaka in Noord Spanje. Ik was, zoals zo vaak al rond 05.00 wakker en kon niet wachten tot het licht werd. We zitten hier in een appartement op 8 hoog met een geweldig uitzicht over de zee, een heuvellandschap maar vooral ook over de baai zelf, die bij vloed vol loopt. Op zich is dat voor mij al een natuurfenomeen dat me blijft fascineren. Zo'n zandvlakte die twee maal per dag leeg loopt en weer vol stroomt Bij het allereerste licht MOEST ik dan ook opstaan en de dag beginnen  met het zien van de zon die boven de baai van achter de heuvels zou opkomen.

Oké, geen Himalaya, maar zeker zo mooi dat ik er morgen weer voor op ga staan.