Een mening over iets hebben, zo zie ik het, zou een afsluiting moeten zijn van een proces waarin vanuit van verschillende invalshoeken naar het onderwerp is gekeken, en je je hebt geïnformeerd.
Wanneer ik dat heb gedaan en ik heb geluisterd, dan pas kan ik overgaan tot het vormen en formuleren van een mening. Dan ken ik de ins en outs, de voors en tegens. Dan kan ik de argumenten van anderen op waarde schatten en die respecteren, hoewel dit laatste niet per sé noodzakelijk is. Bovendien leer ik mezelf beter kennen in de zin welke normen en waarden voor mij zwaar wegen ( en waarom eigenlijk?)
Een mening blijft wat dat betreft natuurlijk altijd subjectief.
Het kan zijn dat ik niet tot een mening kom. Dat deze blijft steken in nuance. Dat is op zich niet verkeerd. Het kan uitnodigen tot een creatieve oplossing in op te lossen zaken.
Nuance blijkt echter steeds een lastig begrip. Mensen kunnen daar moeilijk mee uit de voeten. Je moet voor iets zijn , of tegen. Wanneer je zegt dat je er nog niet uit bent kan je in het ergste geval karakterloosheid worden verweten of kun je met argwaan bekeken worden omdat je niet meteen ondubbelzinnig mee gaat in de stroom van roepers en schreeuwers.
Meningen zijn nooit af, als het goed is.
Dat was de ochtendgedachte. 's Ochtends is er plek in het hoofd. Wanneer de waan en huis-tuin en keukendingen van de dag nog geen kans hebben gezien die plek te bezetten.
Uiteindelijk vind ik het fijner om te schrijven niet vanuit de ratio, maar vanuit het gevoel. Het gevoel staat dichter bij je zelf dat je ratio. Je gevoel ben je, je ratio denk je maar. Je ratio staat in dienst van je gevoel, en niet andersom.
Dit is overigens een losse gedachte, geen mening. Die staat open voor alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten