zondag 28 juni 2009
Get Gone - Fiona Apple
Geen fantastische video, maar wel een schitterend nummer. De derde op deze blog van Fiona Apple. Graag had ik een live-uitvoering gehad, maar de kwaliteit van de YouTubefilmpjes is vaak ondermaats
Graancirkels
vrijdag 26 juni 2009 13:46
Het Australische eiland Tasmanië heeft last van een bijzondere plaag: kangoeroes die stoned graancirkels maken. De kleine kangoeroes, wallabies, dringen papavervelden binnen en vertonen daar vreemd gedrag.
Dat meldt de Britse zender BBC vrijdag.
Pijnstillers
De papaver wordt op het eiland geteeld voor medicinaal gebruik. Vijftig procent van de wereldvoorraad papaver die voor medicinaal gebruik wordt gekweekt, komt uit Australië. Van papaver worden morfine en andere pijnstillers gemaakt.
Het Australische parlement hield deze week hoorzittingen over de veiligheid van de papavervelden.
High
Openbaar aanklager op het eiland Lara Giddings zei daar dat de papaverteelt veel last heeft van de wallabies die de velden binnendringen. De kleine kangoeroes eten vervolgens de papaver en hoppen superstoned rond totdat ze omvallen. ‘We zien ‘graancirkels’ in de papavervelden van wallabies die high zijn,’ zei Giddings.
Ook een woordvoerder van papaverproducent Tasmanian Alkaloids stelt dat er meer dieren in de velden zijn waargenomen die zich vreemd gedragen. Zo zijn er verschillende verhalen van schapen die rondjes lopen na papaver te hebben gegeten.
Door Arne Hankel
Davincini: en ik maar denken dat die graancirkels gewoon door UFO's kwamen. Maar het kan nóg gekker
zaterdag 27 juni 2009
Han gaat ook weg
Han zat thuis, en hij kon op het internet kijken waar bekenden van hem zaten. Die schreven verhaaltjes en plaatsten foto’s op sites als www.waarbenjijnu.nl. Ze hadden het er maar druk mee
Marjan voer in Zeden de Luleälv af, en Luc zat te zweten in Kut, in Irak. Lea schreef hoe ze genoot in Baalhoek, bij het verdronken land van Saeftinge.
Over de post ontving hij van de postbode een echte ansichtkaart ( oh schoonheid, oh nostalgie)van Marcel, uit Taailand. Hij zat op Ko Klang. Op de kaart stond een palmboom tegen avondrood. Achterop stond een zonnetje getekent: 32 klein nulletje C .
Maar Han zat thuis.
Hij had zich ook aangemeld bij waarbenjijnu. En hij schreef: Ik ben thuis, met een AB op de bank, koud bier binnen handbereik, en een keuken vol lekkers. Overdag staat buiten de ligstoel in het zonnetje op mij te wachten. Ik heb vandaag uitluitend Franse radiozenders opstaan, en ik geniet van een stokbroodje met camenbert en andere typisch Franse dingen.
Gisteren, tijdens een imaginair dagje België, viel hij op BELGIË ÉÉN in een straatinterview met een Belg, die aan het shoppen was in Antwerp.
Hij kon zo een nichterig vals lachtje hebben, deze Belg, als hij in z’n zoetgevooisde accent sprak over wankeren. ‘Ik ben de afgelopen periode meer aan het wankeren geslagen’zei hij, en. ‘Ik leg twee maal daags de hand aan mijzelf’. Het duurde enige tijd voordat Han begreep waar hij over sprak. Het bleek te gaan over aftrekken. Het was de Belse omzetting van het Amerikaans knauwerige ‘Wanker.’ Maar hij zei het op z’n Bels. ‘Awel, ik ben een wanker.’ ( Met de a van ‘kan’.)
Het woordje leek thuis te horen in een aflevering van kabouter Plop. ‘Wankeren? Daar ben ik te moeoeoeoeo voor’ Plopperdeplop ( mutsje omhoog).
Onze zuiderburen, beter niet inlijven. Beter gewoon maar net doen of ze er niet zijn. Snel doorzappen naar Frankrijk. Voordat straks ook nog die lekgeschoten hond van Samsom en Gert op de proppen komt
Overmorgen gaat Han 1 dagje Duitsland/ Oostenrijk doen. Duitse zenders op. Lederhozen aan en een lekkere onbehouwen kroes op tafel die je met twee handen moet tillen. Hij zal schreeuwen naar de keuken dat hij wil ESSEN en laat het vet van m’n kin afdruipen bij het afkluiven van ein Wildgebrät. Duitsche schlagerzangers schiet hij dan af met een buks. (een niet zo bekend maar enig spelletje op het internet)
Ja, Han had het helamaal al geboekt in zijn hoofd. Hij zou de dag beginnen met het Oostenrijkse volkslied en eindigen met de onvergetelijke Oostenrijkse filmklassieker ‘Met Mijn Waldhoorn Tussen Jouw Alpen’
En Han begon een nieuwe site: www.vakantieismaarnetwatjeervanmaakt.nl
Marjan voer in Zeden de Luleälv af, en Luc zat te zweten in Kut, in Irak. Lea schreef hoe ze genoot in Baalhoek, bij het verdronken land van Saeftinge.
Over de post ontving hij van de postbode een echte ansichtkaart ( oh schoonheid, oh nostalgie)van Marcel, uit Taailand. Hij zat op Ko Klang. Op de kaart stond een palmboom tegen avondrood. Achterop stond een zonnetje getekent: 32 klein nulletje C .
Maar Han zat thuis.
Hij had zich ook aangemeld bij waarbenjijnu. En hij schreef: Ik ben thuis, met een AB op de bank, koud bier binnen handbereik, en een keuken vol lekkers. Overdag staat buiten de ligstoel in het zonnetje op mij te wachten. Ik heb vandaag uitluitend Franse radiozenders opstaan, en ik geniet van een stokbroodje met camenbert en andere typisch Franse dingen.
Gisteren, tijdens een imaginair dagje België, viel hij op BELGIË ÉÉN in een straatinterview met een Belg, die aan het shoppen was in Antwerp.
Hij kon zo een nichterig vals lachtje hebben, deze Belg, als hij in z’n zoetgevooisde accent sprak over wankeren. ‘Ik ben de afgelopen periode meer aan het wankeren geslagen’zei hij, en. ‘Ik leg twee maal daags de hand aan mijzelf’. Het duurde enige tijd voordat Han begreep waar hij over sprak. Het bleek te gaan over aftrekken. Het was de Belse omzetting van het Amerikaans knauwerige ‘Wanker.’ Maar hij zei het op z’n Bels. ‘Awel, ik ben een wanker.’ ( Met de a van ‘kan’.)
Het woordje leek thuis te horen in een aflevering van kabouter Plop. ‘Wankeren? Daar ben ik te moeoeoeoeo voor’ Plopperdeplop ( mutsje omhoog).
Onze zuiderburen, beter niet inlijven. Beter gewoon maar net doen of ze er niet zijn. Snel doorzappen naar Frankrijk. Voordat straks ook nog die lekgeschoten hond van Samsom en Gert op de proppen komt
Overmorgen gaat Han 1 dagje Duitsland/ Oostenrijk doen. Duitse zenders op. Lederhozen aan en een lekkere onbehouwen kroes op tafel die je met twee handen moet tillen. Hij zal schreeuwen naar de keuken dat hij wil ESSEN en laat het vet van m’n kin afdruipen bij het afkluiven van ein Wildgebrät. Duitsche schlagerzangers schiet hij dan af met een buks. (een niet zo bekend maar enig spelletje op het internet)
Ja, Han had het helamaal al geboekt in zijn hoofd. Hij zou de dag beginnen met het Oostenrijkse volkslied en eindigen met de onvergetelijke Oostenrijkse filmklassieker ‘Met Mijn Waldhoorn Tussen Jouw Alpen’
En Han begon een nieuwe site: www.vakantieismaarnetwatjeervanmaakt.nl
dinsdag 16 juni 2009
Zwevende scheerkoppen
Het is niet zo dat ik ze mis.
Het is meer dat ik ze niet meer zie, gelukkig.
Of is dat toeval?
Ik heb het over reclames.
Ja, reclame’s op zich, die zien we genoeg. Misselijk word je ervan, Persoonlijk heb ik al jaren geleden met mezelf afgesproken dat ik niet langer naar films ga kijken die door reclame onderbroken worden.
Ik vind het ook nu nog onbegrijpelijk dat dit mag.
Een speelfilm mag hopelijk door filmmakers in veel gevallen gezien worden als een kunstwerk, waarin de toeschouwer meegezogen wordt in het verhaal. Waarin een appèl op het inlevingsvermogen van de kijker wordt gedaan. Maar, hoe krijg je de kijker zo ver, als de laatste woorden van zijn stervende held op TV onderbroken worden door de frisheid van Robijntje.
Als de subtiel opgebouwde thriller je aardig op weg helpt naar het puntje van je stoel en je plots naar Willeke Alberti zit te kijken, in een winkel voor hoortoestellen.
Maar Robijntje en Willeke leven wonderbaarlijk genoeg nog steeds, ondanks de zware inbreuk die zij, en honderden anderen, maken op menig goede smaak.
Hoe zit dat met filmrechten? Waarom zie ik geen filmregisseurs die zich omdraaien in hun graf? Of daarvoor er al iets tegen doen?
Ik zou bij deze aan iedereen willen vragen het kijken naar door reclame onderbroken speelfilms te boycotten.
Dus ik mis het niet, in tegendeel, maar ik zie hem niet meer. Ik bedoel nu specifiek de reclame van het scheerapparaat. Die dingen die als het moederschip van de Enterprise aan komen snellen door het luchtruim. Met aan boord het Reflex Action en het Super Lift & Cutsystem and Eight Different razorheads! Is het apparaat met zijn beschermkapje en handig reinigingskwastje, zeer geluidloos in de kosmos verdwaald?
Moet Houston actie ondernemen om de Coolskin HQ 7742/ 33 te traceren?
Scheren met een scheerapparaat is iets voor watjes. Heren, daar kunnen we het toch over eens zijn!?. Een man die voor de spiegel een pijnlijk gezicht trekt als zijn kin een beetje prikt als hij het na het scheren met after-shave besprenkelt; een man die zich niet kan scheren omdat er geen stopcontact in de buurt is, wat moet je daarmee? Een scheerapparaat, ook al heet hij Coolskin or whatever, is een variant op de Ladyshave, niks anders. Dus zwevende scheerkoppen: Voortaan nat scheren! Met mesjes!, waarover later meer. Want daar valt ook heel veel over te vertellen
Het is meer dat ik ze niet meer zie, gelukkig.
Of is dat toeval?
Ik heb het over reclames.
Ja, reclame’s op zich, die zien we genoeg. Misselijk word je ervan, Persoonlijk heb ik al jaren geleden met mezelf afgesproken dat ik niet langer naar films ga kijken die door reclame onderbroken worden.
Ik vind het ook nu nog onbegrijpelijk dat dit mag.
Een speelfilm mag hopelijk door filmmakers in veel gevallen gezien worden als een kunstwerk, waarin de toeschouwer meegezogen wordt in het verhaal. Waarin een appèl op het inlevingsvermogen van de kijker wordt gedaan. Maar, hoe krijg je de kijker zo ver, als de laatste woorden van zijn stervende held op TV onderbroken worden door de frisheid van Robijntje.
Als de subtiel opgebouwde thriller je aardig op weg helpt naar het puntje van je stoel en je plots naar Willeke Alberti zit te kijken, in een winkel voor hoortoestellen.
Maar Robijntje en Willeke leven wonderbaarlijk genoeg nog steeds, ondanks de zware inbreuk die zij, en honderden anderen, maken op menig goede smaak.
Hoe zit dat met filmrechten? Waarom zie ik geen filmregisseurs die zich omdraaien in hun graf? Of daarvoor er al iets tegen doen?
Ik zou bij deze aan iedereen willen vragen het kijken naar door reclame onderbroken speelfilms te boycotten.
Dus ik mis het niet, in tegendeel, maar ik zie hem niet meer. Ik bedoel nu specifiek de reclame van het scheerapparaat. Die dingen die als het moederschip van de Enterprise aan komen snellen door het luchtruim. Met aan boord het Reflex Action en het Super Lift & Cutsystem and Eight Different razorheads! Is het apparaat met zijn beschermkapje en handig reinigingskwastje, zeer geluidloos in de kosmos verdwaald?
Moet Houston actie ondernemen om de Coolskin HQ 7742/ 33 te traceren?
Scheren met een scheerapparaat is iets voor watjes. Heren, daar kunnen we het toch over eens zijn!?. Een man die voor de spiegel een pijnlijk gezicht trekt als zijn kin een beetje prikt als hij het na het scheren met after-shave besprenkelt; een man die zich niet kan scheren omdat er geen stopcontact in de buurt is, wat moet je daarmee? Een scheerapparaat, ook al heet hij Coolskin or whatever, is een variant op de Ladyshave, niks anders. Dus zwevende scheerkoppen: Voortaan nat scheren! Met mesjes!, waarover later meer. Want daar valt ook heel veel over te vertellen
maandag 15 juni 2009
zaterdag 13 juni 2009
Milieupark
Het klinkt bijna alsof je je er speciaal voor moet kleden. Je vraagt je af of er entree geheven zal worden.
Is het weer wel goed genoeg om naar het milieupark te gaan?
Het milieupark!
Weet U wat dat is?
Een landgoed, een geurige kruidentuin, met een educatief dingetje over het milieu?
Mis!
Ik hoorde het pas van de week. Onze gemeente gaat nu ook plastic afval scheiden.( moet van Brussel) Ik las het woord in de introduktiefolder.
“U kunt de plastic zak deponeren in de oranje container op het MILIEUPARK op het Freudiaanse Versprekingsplein.”
Daar staan, in een hoekje van een parkeerplaats omgeven door vuil en scherven drie smerige, met graffiti bespoten containers. Twee glascontainers die ooit geel waren, en een uit zijn jasje gegroeide kledingcontainer, die opengereten vuilniszakken uitbraakt. Nu staat er dan een nieuwe schreeuwerig oranje container bij, voor plastic rommel.
Het zijn verzamelplaatsen voor brandend vuurwerk rond de jaarwisseling.
Om zoiets een milieupark te noemen?
Wat zou je zeggen van ‘Zooizerkhof !’
Dat dekt de lading wat meer denk ik
Is het weer wel goed genoeg om naar het milieupark te gaan?
Het milieupark!
Weet U wat dat is?
Een landgoed, een geurige kruidentuin, met een educatief dingetje over het milieu?
Mis!
Ik hoorde het pas van de week. Onze gemeente gaat nu ook plastic afval scheiden.( moet van Brussel) Ik las het woord in de introduktiefolder.
“U kunt de plastic zak deponeren in de oranje container op het MILIEUPARK op het Freudiaanse Versprekingsplein.”
Daar staan, in een hoekje van een parkeerplaats omgeven door vuil en scherven drie smerige, met graffiti bespoten containers. Twee glascontainers die ooit geel waren, en een uit zijn jasje gegroeide kledingcontainer, die opengereten vuilniszakken uitbraakt. Nu staat er dan een nieuwe schreeuwerig oranje container bij, voor plastic rommel.
Het zijn verzamelplaatsen voor brandend vuurwerk rond de jaarwisseling.
Om zoiets een milieupark te noemen?
Wat zou je zeggen van ‘Zooizerkhof !’
Dat dekt de lading wat meer denk ik
vrijdag 12 juni 2009
De Bewuste Tijd
Nooit eerder zijn mensen in het Westen zich zo bewust geweest van hun ‘Zijn’ hun eigen bestaan, inbreng, hun eigen kwaliteiten, en tekortkomingen..
Nooit eerder waren mensen in zo grote getale bereid om over hun eigen ontwikkeling, hun hele hebben en houwen te vertellen. Heb ik de indruk.
Mensen worden zich bewust van alles. Mensen ontwaken. Krijgen het vermogen zaken van verschillende kanten te bekijken.
Zulke mensen zie ik vaak. In mijn omgeving, en op TV
Het blijkt dat mensen zichzelf vaak verdomd goed kennen Ze eerlijk naar zichzelf kunnen kijken, en de bereidheid hebben om te veranderen.
De mens lijkt daarmee op een hoger plan te komen.
De impulsieve, primaire reactie zien we minder.
We zien nog wel groepjes of groepen mannen die zich graag willen laten gelden. Maar de mens is ondanks dat toch duidelijk opgenomen in een evolutiegolf, waarin de ratio meer en meer de boventoon gaat voeren, en emoties geen dingen meer zijn waardoor men zich rücksichtslos laat leiden
AllEEN IK Ben nog NIET zoVER en DAT IS KUT.!!
donderdag 11 juni 2009
Stoute schoenen
Er zijn dagen die niet stuk kunnen gaan.
Om de stoute schoenen aan te trekken is op zulke dagen niet eens veel moed nodig.
Het voelt alsof de tijd rijp is.
Uitgerust is hij wakker geworden.
De ochtendlucht heeft hij door het open raam opgesnoven. Het was een windstille, bewolkte dag. Een ideale dag.
De kinderen zijn vrolijk kwetterend aan het muesli- ontbijt geschoven en daarna met hun bekertjes vruchtensap de deur uit gegaan.
Maar daarvoor al, meteen na het opstaan, had hij ze uit de mand gepakt, de spijkerbroek met verfspatten, het blauw bevlekte t-shirt met ‘We do it with a smile’. Hij had ze aangetrokken, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Zijn outfit had hij vervolmaakt met het artistiek aandoende ateliershemd, en de afgedankte Kappa- schoenen.
‘Ga je verven pappa?’had zoonlief gevraagd.
Ja, Gert ging lekker een dagje wijten aan achterstallig onderhoud, en de verdere vervolmaking van de woning
Ongestoord kon hij zijn gang gaan. Eerst snel door het huis.
Een kwartier later leken de bedden onbeslapen, was er van een genoten ontbijt in de kamer en in de keuken geen spoor meer, was schone van vuile kleding gesorteerd en opgeruimd, en draaide de vaatwasmachine.
Zingend had hij dit alles gedaan.
Toen naar zolder. Een lekkere CD in de lade en aan de slag. Beginnen met de plintjes in de grondverf zetten. DAT moest al zo lang gebeuren!
‘We will we will rock you’
De pot met grondverf was kennelijk niet helemaal goed afgesloten geweest. In de bus die nog maar voor een vijfde gevuld was zat een harde gestolde verflaag.
No problem. Die kon je zo doorprikken, of beter: langs de randen lossnijden, anders was er een grote kans dat de gestolde laag zich zou mengen met de vloeibare verf er onder, en dan zat je met troeperige verf, met gestolde resten er in. Dat moest je niet hebben.
Het mes liet zich niet makkelijk door de plak jagen. Gert wilde dit ook voorzichtig doen want met kracht gaan werken, zou kunnen betekenen dat wanneer je er doorheen komt de vloeibare laag als een fonteintje omhoog zou komen. Nee, netjes langs de randen loshalen, en de ronde chemische plak er als één geheel uithalen.
Er zou toch nog wel vloeibare verf ónder zitten? Zeker weten deed Gert dit nog niet.
Gert besloot de hamer er bij te pakken. Tikken op het mes geven, en dan rondom werken.
Ja hoor, daar waren de tekenen van vloeibare verf.
‘Don’t stop me now’ hij zong het luidkeels mee.
Gevolgd door ‘SHIT” Dit zei hij toen hij zag dat de verf zich aan de onderkant van de pot over de vloer verspreide. Hij had per ongeluk de bodem van het verfblik losgeslagen.
Zijn outfit heeft hij die dag aangehouden. Hij stond ermee achter een winkelwagentje in de Aldi. Hij droeg het toen hij de was van het droogrek haalde. Hij lunchte ermee met zijn kinderen.
In de tijd dat hij met zijn kluskleding buiten liep, met vlotte tret en fier rechtop, heeft hij kunnen nagaan of zijn kleding als ‘pussy-magnet’dienst zou kunnen doen.
Dit bleek niet zo te zijn. De hoeveelheid vrouwelijke aandacht die hij kreeg bleef op dezelfde beperkte schaal steken. Maar van mannen kreeg hij duidelijk meer blikken toegeworpen. Joviaal groetten ze hem in het voorbijgaan, de mannen die schaftpauze hadden. Met een knipoog soms, of met een wijsvinger die omhoog wees, overigens een onverbloemd sexuele begroeting, die de spontane erectie symboliseerd. In de begroeting ligt ook de intentie van de begroeting besloten. Door de wijsvinger omhoog te steken zegt men eigelijk:: ‘Hallo, neuken?’
De middelvinger omhoog steken is geen begroeting. Het is een sterke afwijzing. Non-verbaal schelden: ‘Go Fuck- Yourselves’zoals onze bevrijders, de Amerikanen dat zo treffend aan kunnen geven’
Kluskleding is, zoals Gert die middag met licht ongenoegen waarnam, eerder een cock-dan een pussymagnet, en het krijgt naast leren kleding en uniformen iets nichterigs.
Wonderlijke uitkomst van dit onderzoekje, en het zet klussers in een ander daglicht
------
Om de stoute schoenen aan te trekken is op zulke dagen niet eens veel moed nodig.
Het voelt alsof de tijd rijp is.
Uitgerust is hij wakker geworden.
De ochtendlucht heeft hij door het open raam opgesnoven. Het was een windstille, bewolkte dag. Een ideale dag.
De kinderen zijn vrolijk kwetterend aan het muesli- ontbijt geschoven en daarna met hun bekertjes vruchtensap de deur uit gegaan.
Maar daarvoor al, meteen na het opstaan, had hij ze uit de mand gepakt, de spijkerbroek met verfspatten, het blauw bevlekte t-shirt met ‘We do it with a smile’. Hij had ze aangetrokken, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Zijn outfit had hij vervolmaakt met het artistiek aandoende ateliershemd, en de afgedankte Kappa- schoenen.
‘Ga je verven pappa?’had zoonlief gevraagd.
Ja, Gert ging lekker een dagje wijten aan achterstallig onderhoud, en de verdere vervolmaking van de woning
Ongestoord kon hij zijn gang gaan. Eerst snel door het huis.
Een kwartier later leken de bedden onbeslapen, was er van een genoten ontbijt in de kamer en in de keuken geen spoor meer, was schone van vuile kleding gesorteerd en opgeruimd, en draaide de vaatwasmachine.
Zingend had hij dit alles gedaan.
Toen naar zolder. Een lekkere CD in de lade en aan de slag. Beginnen met de plintjes in de grondverf zetten. DAT moest al zo lang gebeuren!
‘We will we will rock you’
De pot met grondverf was kennelijk niet helemaal goed afgesloten geweest. In de bus die nog maar voor een vijfde gevuld was zat een harde gestolde verflaag.
No problem. Die kon je zo doorprikken, of beter: langs de randen lossnijden, anders was er een grote kans dat de gestolde laag zich zou mengen met de vloeibare verf er onder, en dan zat je met troeperige verf, met gestolde resten er in. Dat moest je niet hebben.
Het mes liet zich niet makkelijk door de plak jagen. Gert wilde dit ook voorzichtig doen want met kracht gaan werken, zou kunnen betekenen dat wanneer je er doorheen komt de vloeibare laag als een fonteintje omhoog zou komen. Nee, netjes langs de randen loshalen, en de ronde chemische plak er als één geheel uithalen.
Er zou toch nog wel vloeibare verf ónder zitten? Zeker weten deed Gert dit nog niet.
Gert besloot de hamer er bij te pakken. Tikken op het mes geven, en dan rondom werken.
Ja hoor, daar waren de tekenen van vloeibare verf.
‘Don’t stop me now’ hij zong het luidkeels mee.
Gevolgd door ‘SHIT” Dit zei hij toen hij zag dat de verf zich aan de onderkant van de pot over de vloer verspreide. Hij had per ongeluk de bodem van het verfblik losgeslagen.
Zijn outfit heeft hij die dag aangehouden. Hij stond ermee achter een winkelwagentje in de Aldi. Hij droeg het toen hij de was van het droogrek haalde. Hij lunchte ermee met zijn kinderen.
In de tijd dat hij met zijn kluskleding buiten liep, met vlotte tret en fier rechtop, heeft hij kunnen nagaan of zijn kleding als ‘pussy-magnet’dienst zou kunnen doen.
Dit bleek niet zo te zijn. De hoeveelheid vrouwelijke aandacht die hij kreeg bleef op dezelfde beperkte schaal steken. Maar van mannen kreeg hij duidelijk meer blikken toegeworpen. Joviaal groetten ze hem in het voorbijgaan, de mannen die schaftpauze hadden. Met een knipoog soms, of met een wijsvinger die omhoog wees, overigens een onverbloemd sexuele begroeting, die de spontane erectie symboliseerd. In de begroeting ligt ook de intentie van de begroeting besloten. Door de wijsvinger omhoog te steken zegt men eigelijk:: ‘Hallo, neuken?’
De middelvinger omhoog steken is geen begroeting. Het is een sterke afwijzing. Non-verbaal schelden: ‘Go Fuck- Yourselves’zoals onze bevrijders, de Amerikanen dat zo treffend aan kunnen geven’
Kluskleding is, zoals Gert die middag met licht ongenoegen waarnam, eerder een cock-dan een pussymagnet, en het krijgt naast leren kleding en uniformen iets nichterigs.
Wonderlijke uitkomst van dit onderzoekje, en het zet klussers in een ander daglicht
------
woensdag 10 juni 2009
dinsdag 9 juni 2009
huisdieren (5) Pygme Jerboa
Na een tijdje puzzelen kan ik weer filmpjes op mijn blog zetten. Deze wilde ik er graag bij. Het is een filmpje van een Jerboa. Een diertje dat me, in al z'n onhandigheid, toch de kriebels bezorgde; me zelfs wat angst aanjoeg. Meer als welk ander filmmonster dan ook. Het wachten is op de film: 'The Day of the Jerboa'
Extremistisch Katholiek
Ze was zes toen hij begon. Zij speelde met poppen. De stiefvader met haar. Pijn, angst, terreur. Elke dag. Drie jaar lang. Het lichaampje dat hij verkrachtte werd niet langer dan 1 meter 36. Negen jaar oud. En plotseling groeide er een tweeling in een kinderlijfje van 33 kilo. Het meisje zou eraan sterven, zeiden de dokters. Vorige week kreeg ze een abortus. Maar de verkrachter gaat naar de hemel. De anderen naar de hel, bepaalde de Braziliaanse katholieke kerk dit weekend.
Verkrachten is minder erg dan abortus plegen
‘Natuurlijk’, zei aartsbisschop Cardoso van Recife met zijn blaffende stemmetje. ‘Die man heeft een zonde begaan. Maar abortus is een veel zwaardere misdaad dan verkrachting of roof.’ Logisch toch? ‘Wie verkracht wordt niet geëxcommuniceerd. Wie abortus pleegt wel. Dat staat in de Canon 1398’, wist zijne Hoogwaardige Excellentie de bisschop.
Geëxcommuniceerd
Iedereen die aan de abortus van het meisje meewerkte is nu de katholieke kerk uitgezet: allereerst de moeder van het meisje die de verkrachter liet opsluiten. Maar ook de directeur van het ziekenhuis, de dokters, verpleegsters, assistenten en secreraresses die bij de ingreep betrokken waren. Ze mogen nooit meer ter communie. Geen doop, niet trouwen, en geen begrafenis in de kerk.
Volgens de Braziliaanse wet deden ze niets verkeerd. Abortus is hier (uitsluitend) toegestaan als een vrouw verkracht is. Óf als het leven van de moeder in gevaar is. Allebei was het geval. Toch beschuldigt de aartsbisschop hen van ‘moord’. En erger: ‘Het vertrappen van de wet van God.’
Davincini: Het nieuws dat de mensen geëxcommuniceerd zijn, moet door betrokkenen met gejuich ontvangen zijn. Van DIE club hoef je toch zeker geen lid meer te zijn, En het scheelt wat administratieve rompslomp van je laten uitschrijven.
World on the blink: Peru
In de Peruaanse Amazone is het oorlog. De schokkende foto’s, gemaakt door vrijwilligers van de Belgische hulporganisatie Catapa, liegen er niet om. Een nog onbekend aantal dode indianen, omdat ze hun regenwoud willen beschermen tegen verwoesting door buitenlandse oliebedrijven. 22 dode politieagenten, omdat ze de weg moesten vrijmaken voor ‘de ontwikkeling en de rijkdom van de meerheden in Peru’, zoals president Alan García het noemt. Bos tegen olie. Milieu versus economie. Meer zwart- wit kan haast niet.
Aangekondigd bloedbad
Het was de kroniek van een aangekondigd bloedbad. Al meer dan twee maanden protesteren de 56 inheemse volken van de Peruaanse Amazone. Ze blokkeren wegen en rivieren. Omdat ze woedend zijn over een wetsdecreet van de sociaaldemocraat García. Dat decreet maakt het mogelijk grootste deel van het Peruaanse regenwoud weg te geven aan buitenlandse gas- en oliebedrijven. Die kunnen er nu vrijelijk graven en boren, zonder dat de oorspronkelijke bewoners of lokale overheden er nog iets over te zeggen hebben.
‘Nep-indianen’
García wenste niet naar de inheemse bevolking te luisteren. ‘Nep-indianen’, noemde hij ze, misleid door een ‘criminele nep-leider’. Hij doelde hiermee Alberto Pizango, de voorzitter van de bond van indianenvolken van de Peruaanse Amazone AIDESEP. De organisatie bestaat al meer dan 25 jaar en heeft 350.000 leden, in meer dan 1300 indianengemeenschappen die 16 verschillende inheemse taalgroepen vertegenwoordigen.
Vorig jaar wist deze ‘nep’-leider met zijn ‘nep’-indianen de uitvoering van het decreet nog via het parlement tegen te houden. Maar toen datzelfde parlement vrijdag besloot om García zijn zin te geven, barstte de bom.
Keel doorgesneden
De indianen waren razend. Gewapend met hun speren kwamen ze bij de blokkades opdagen. García stuurde zwaar bewapende special troopers van de politie om aan de protesten een einde te maken. Uit helikopters werden traangasgranaten gegooid. Daarna begon de politie op de demonstranten te schieten. Groepen indianen namen geweren van de politie af, en schoten terug. Ze gijzelden 38 politieagenten, waarvan er 9 werden vermoord.
De indianen zeggen: ‘Gedood tijdens een bevrijdingsactie door hun collega’s.’
President García zegt: ‘Barbaars afgeslacht door de wilden. Met speren doorboord, en met messen de keel doorgesneden.’
Wat bezielt die indianen?
‘Het regenwoud is onze moeder’, zei een van de indiaanse slachtoffers zaterdag. Voor de inheemse bevolking is het ondenkbaar dat hun moeder wordt ‘verkocht’ . Dat buitenlandse bedrijven erin gaan zitten boren. Wat voor president García een ‘unieke kans tot rijkdom en ontwikkeling voor de meerderheid in Peru’ is, is voor de indianen de dood van de oermoeder. ‘Hoe kunnen wij en de wereld leven als het regenwoud wordt vernietigd?’ vroeg de indiaanse vrouw zich af.
Wereld-dilemma
Twee diametraal tegenovergestelde wereldvisies. En in het Latijns Amerikaanse continent leiden ze weer eens tot bloedvergieten. Ooit door Europa en de VS gebruikt als plundercontinent. Nu het meest vooruitgeschoven strijdperk van een wereld-dilemma: Economische ontwikkeling, of klimaatbehoud? Het zwarte goud, of het groene woud?
…in Latijns Amerika uitgevochten
In Bolivia is er, na eeuwen van uitsluiting, voor het eerst de indiaanse meerderheid aan de macht. ‘Nationalisatie van de grondstoffen’. Niet voor niets was dat de slogan waarmee de indiaanse cocaboer Evo Morales daar aan de macht kwam.
In Peru is de tot vrije-markt fundamentalist gerecycelde sociaaldemocraat Alan García ervan overtuigd dat het verkopen van de bodemschatten aan buitenlandse bedrijven de enige kans is. ‘Als we zelf het geld hadden om de Amazone te exploiteren hadden we dat allang gedaan.’
Voor García geen enkele twijfel: de Amazone is er om uitgebuit te worden.
Niet voor niets gaf hij gisteren de schuld van de indianenopstand aan de die andere linkse leider van Latijns Amerika. ‘Ik kan het niet bewijzen. Maar Hugo Chávez van Venezuela zit hier achter. Hij wil niet dat ook wij olie hebben’, zei de president, en riep de noodtoestand uit. Het hele Amazonegebied is nu door hem tot ‘militaire zone’ verklaard. En alle bewoners hebben een uitgaansverbod, zodat er niet meer kan worden geprotesteerd.
Marjon van Royen
Davincini: ( sprakeloos)
donderdag 4 juni 2009
dinsdag 2 juni 2009
Leendert
Zijn gedachten ordenen, dat was goed, en ze dan nog op papier kunnen krijgen, dat was het helemaal! Succesvol was hij tot op heden niet geweest. Zijn hoogtepunt: ‘Het was allenig maar een luchtje!’de karnavalskraker die nu nog steeds in lokale cafe’s rond de vastenavond ten gehore werd gebracht.
Veel had hij niet bereikt. Zijn huwelijk was kinderloos gestrand, internetvriendschappen liepen steevast op niets uit.
Hij was uitgaanstype af, voelde zich minder thuis onder de mensen, en bracht vele avonden door in zijn niet onknusse, maar enigszinds vervuilde woning. Alleen, achter de TV, of achter de PC.
Zo overdacht Leendert onder de grijze ochtendlucht zijn leven..
Jaren ervan speelden zich af in de sigarettenfabriek. De ins en outs van het produktieproces had hij er leren kennen. Het was niet iets waarover hij zich op de borst kon slaan. ‘Hij bracht kanker aan de man’, zo had hij over zijn werk horen spreken. Misschien hadden ze nog gelijk ook.
In de spiegel zag hij een beeld dat hem niet vrolijk stemde. Kwabben, er kwamen kwabben, overal.
En hij stelde zich voor dat hij, wanneer hij zou sterven, de film van zijn leven zou zien. Om de tijd te vullen zou hij de volledige versie van ‘Het was allenig maar een luchtje’te zien krijgen waarschijnlijk.
En als Gaston van de Postcodeloterij op de stoep stond?
Maar die stond niet op de stoep.
En die zou er nooit komen te staan.
Afwachten maar dan.
Kijken of hij oud werd.
Veel had hij niet bereikt. Zijn huwelijk was kinderloos gestrand, internetvriendschappen liepen steevast op niets uit.
Hij was uitgaanstype af, voelde zich minder thuis onder de mensen, en bracht vele avonden door in zijn niet onknusse, maar enigszinds vervuilde woning. Alleen, achter de TV, of achter de PC.
Zo overdacht Leendert onder de grijze ochtendlucht zijn leven..
Jaren ervan speelden zich af in de sigarettenfabriek. De ins en outs van het produktieproces had hij er leren kennen. Het was niet iets waarover hij zich op de borst kon slaan. ‘Hij bracht kanker aan de man’, zo had hij over zijn werk horen spreken. Misschien hadden ze nog gelijk ook.
In de spiegel zag hij een beeld dat hem niet vrolijk stemde. Kwabben, er kwamen kwabben, overal.
En hij stelde zich voor dat hij, wanneer hij zou sterven, de film van zijn leven zou zien. Om de tijd te vullen zou hij de volledige versie van ‘Het was allenig maar een luchtje’te zien krijgen waarschijnlijk.
En als Gaston van de Postcodeloterij op de stoep stond?
Maar die stond niet op de stoep.
En die zou er nooit komen te staan.
Afwachten maar dan.
Kijken of hij oud werd.
maandag 1 juni 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)