Leendert

Zijn gedachten ordenen, dat was goed, en ze dan nog op papier kunnen krijgen, dat was het helemaal! Succesvol was hij tot op heden niet geweest. Zijn hoogtepunt: ‘Het was allenig maar een luchtje!’de karnavalskraker die nu nog steeds in lokale cafe’s rond de vastenavond ten gehore werd gebracht.
Veel had hij niet bereikt. Zijn huwelijk was kinderloos gestrand, internetvriendschappen liepen steevast op niets uit.
Hij was uitgaanstype af, voelde zich minder thuis onder de mensen, en bracht vele avonden door in zijn niet onknusse, maar enigszinds vervuilde woning. Alleen, achter de TV, of achter de PC.
Zo overdacht Leendert onder de grijze ochtendlucht zijn leven..
Jaren ervan speelden zich af in de sigarettenfabriek. De ins en outs van het produktieproces had hij er leren kennen. Het was niet iets waarover hij zich op de borst kon slaan. ‘Hij bracht kanker aan de man’, zo had hij over zijn werk horen spreken. Misschien hadden ze nog gelijk ook.
In de spiegel zag hij een beeld dat hem niet vrolijk stemde. Kwabben, er kwamen kwabben, overal.
En hij stelde zich voor dat hij, wanneer hij zou sterven, de film van zijn leven zou zien. Om de tijd te vullen zou hij de volledige versie van ‘Het was allenig maar een luchtje’te zien krijgen waarschijnlijk.

En als Gaston van de Postcodeloterij op de stoep stond?
Maar die stond niet op de stoep.
En die zou er nooit komen te staan.

Afwachten maar dan.
Kijken of hij oud werd.