vrijdag 24 december 2021

In naam van het geloof

 Geloven is niet weten, want als je het wist dan hoefde je er niet het niet meer te geloven.

Je hebt mensen die geloven dingen zo sterk, dat het voor hen bijna een weten is geworden.
Maar dat is het niet. Het blijft geloven.  Er horen rituelen bij.  Communicatie met iets of iemand. Met een visueel onwaarneembare.

Er zijn mensen die bereidt zijn om voor het geloof te sterven. Die weigeren resoluut iets anders te geloven als datgene waarin ze geloven. 
Wat daarvan te denken?
Zijn dat helden,  dommerikken, merkwaardige wezens, principiëlen of levensmoeie mensen? Of een combinatie van deze?

Hoeveel honderduizenden zijn er in naam van het geloof wel niet verbrand , opgehangen, neergesabeld, doorkliefd , uiteengetrokken en gemarteld naar beste creatieve kunnen van ons sadistisch medemens? 

Er zijn zoveel naamloze helden.
Ze wilden en zouden hun geloof  niet verraden. 
Zou jij dat kunnen?

Als je gevraagd wordt: Geloof je in Jezus? en je weet dat als je de waarheid spreekt en bevestigend antwoord, dat je dan dezelfde middag nog op de brandstapel beland....
pfoe..

vrijdag 10 december 2021

Khatia Buniatishvili - Recital: Ravel, Mussorgsky. Live HD at Salle Pley...


Een heel pianoconcert! En wat voor één! Ik heb er van genoten!! 
Omdat de gepasioneerdheid en overgave van de pianiste me raakt
Omdat het stuk van Mussorgsky 'Pictures at an Exibition' al zo'n 50 jaar een jaarlijks feest voor mij is om dat te horen . maar dan de bewerkte popversie van Emerson Lake & Palmer...die hebben me op het spoor van Mussorgsky gezet. 
En omdat ik de melodiën van sommige stukken zo prachtig vind dat ze me kunnen ontroeren.  En ze spannend vind om naar te kijken.
Met name 'Il Vecchio Castello ( the old Castle), Bydio,  en La Cabana de Baba-Yaga ( The hut of Baba Yaga)
Luister en kijk ook. Khatia neemt je mee in haar vervoering , beheersing en technische vaardigheid op de vleugel. En wees blij dat je leeft en je dit ook mag zien en luisteren.  

probeer je niet te irriteren aan gekuch uit de zaal



vrijdag 3 december 2021

donderdag 2 december 2021

Herfst in zwart wit

                             Oke, de herfst is het seizoen van de kleuren. 



 
                             Maar ook zonder die kleuren is het bos de moeite waard







                                                                           Hoewel? 

Mijn band

deze foto.



Dat waren de mannen. De mannen die ik volgde.  Muzikaal gesproken dan.  In de eerste jaren na de ontdekking van de band die ze vormden deed ik dat zeer gedreven.
Ik zocht informatie over ze.
Ik had ze nimmer anders gezien dan op foto's, die ik uiteraard koesterde en herbekeek want bewegende beelden had ik niet. 
Het waren mijn helden. Zij maakten de muziek die aansloeg bij mij.Het was de muziek die me boeide, en die ik keer op keer herbeluisterde tot ik elke noot kon dromen. De teksten van hun nummers kende ik uiteraard  woord voor woord. Het waren de Pink Floyd. Er ging geen dag voorbij dat ik hun muziek niet draaide. 
De Pink Floyd nam  mythische vormen aan. Zo veel bands en andere muziekgroepen zag ik op tv, Maar nooit míjn band.  Ik moest het doen met wat ik had
Ik kocht de muziektijdschrifen waarin berichten stonden over de band want ik wilde alles weten.  Ik had de Muziek-Expres als tijdschtift. Ik las de spaarzame interviews met de bandleden. Ik zonk weg in de foto's. Ook in bovenstaande foto. Het was de binnenkant van de uitklaphoes van het album 'Meddle'. Die had ik uiteraard meteen na het uitkomen ervan gekocht. De intrigerende buitenkant van de hoes stelde, daar kwam ik pas later achter, een oor voor. De foto van de bandleden in zwart wit lieten niet  mannen zien die je onmiddelijk zou willen omarmen.  en wellicht wilden ze zich ook niet als goedlachse jongens  profileren, al wist ik helemaal niets wist van 'profileren'. Waarschijnlijk kende ik het woord niet of nauwelijks.
Maar het waren ze wel. Mijn helden! De mensen die de muziek maakten die me raakte en beroerde. 
 Op de foto aan de binnenkant van het schitterende album Meddle intrigeerde mij het meest die jongen het meest links. De blik in zijn ogen ofzo. Daar moest ik het meest naar kijken. Het was Roger Waters en hij speelde verschilende instrumenten maar was toch voornamelijk bassist. Bas. 
Ik droomde weg om zelf ook bas te spelen, in een band te spelen. Maar bij dromen bleef het.
Ik woonde met mijn 3 jaar oudere zus nog bij mijn ouders. Ook zij had op haar kamer vaak muziek aanstaan van Pink Floyd. Ze stond wekenlang op met 'Cirrus Minor' , een nummer dat tot droefheid stemt en waar mijn vader op dat moment van de dag begrijpelijkerwijs achteraf  geen behoefe aan had. De triesheid sijpelde er van af. 
Ik begon me bij het beluisteren van de Pink Floyd telkens meer te identificeren met de basspeler. En de man die het uit kon schreeuwen bij 'Careful with that axe Eugene" Een nummer van het album 'Ummagumma' waarbij die schreeuw centraal staat. Dat was ook Roger Waters. Introvert als een bassist, extrovert in een schreeuw. Een schreeuw die hij later ook nog zou laten horen in The Wall.
Want Pink Floyd bleef niet onder de radar, bleef geen psychedelisch rockbandje, maar vernieuwde en verbeterde en professionaliseerde.
Ik zag de eerste beelden van de band op de Duitse TV. Ik wist niet dat er een concert van ze op tv zou komen. In een verloren uurtje was ik tv gaan kijken en langs wat zenders gezappt en met een schok hoorde ik plots de geluiden van mijn band en zag beelden!!!. Bewegende beelden van ze! !!Ze speelden dat nummer. Mijn nummer!  1 Van mijn nummers!! Ik zette de TV harder en ik slokte de beelden op terwijl tegelijkertijd de voordeur opengedraaid werd en mijn ouders met een oom en tante binnenkwamen. "Zo, we zijn er weer"en nu was er visite dus de tv moest uit. 
Even nog!!!           Nee, er is nu bezoek 
De film, in de gids opgespoord heette: Pink Floyd live at Pompeï. Jaren later zou ik hem lenen bij een videotheek. 
Ze braken door. Pink Floyd, met Dark Side of the Moon, Wish You where Here, Animals en The Wall.
Bewegend materiaal te over nu...en af en toe....kijk ik nog wel eens. 


woensdag 1 december 2021

Stalin en de Top 2000

Wat ik nu aan het doen ben - het slaat eigenlijk nergens op. Ik wilde eerst zeggen: 'Met totaal onbelangrijke zaken!!'

Maar wat is belangrijk en wat niet? En wie bepaald dat? Bepaal Jij dat? Laat het weten of dat zo is, maar ik dacht: Niemand bepaald dat! Uiteindelijk is er geloof ik  niet buitengewoon veel van wezenlijk belang. We doen maar wat. We leven ons leven en houden ons bezig. Dingen doen zich voor of niet. We pakken dingen op of laten ze liggen. We proberen het goed te hebben, ons lekker te voelen.

Waar het allemaal goed voor is op de lange termijn;  sterker nog: òf het wel ergens goed voor is, is de vraag. Zelf maken we het niet meer mee, sterfelijk als we zijn, om te weten of dat wat we deden belangrijk was. 

Er zullen figuren zijn die zichzelf belangrijker vinden dan hun medemens  en  bewonderaars om zich heen verzamelen die gepassioneerd beweren dat wat zij doen en vorm  geven van een werkelijk toegevoegde waarde is . Het gaat hierbij veelal niet over accountants of notarissen, en al helemaal niet over managers, maar vooraleer over muzikanten, voetballers, kunstenaars en professoren. Edoch,  hoe succesvol en belangrijk díe zijn? De tijd zal het leren. 

Wrang is wel dat we vooral kennis hebben van de daden van mensen die volkeren hebben opgeruid in hun honger naar meer land en invloed. Machthebbers . Doerakken die heersten over opstandige volkeren. Generaals van veldslagen bijvoorbeeld. Dat soort creaturen waren het die 'de geschiedenis bepaalden' wordt dan gezegd. Die deden er toe. Hebben hun stempel gedrukt. En in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. 
Gelukkig krijgen de Goeden ook een vermelding in de boeken, maar eerder zijdelings ( Nelson Mandela, Mahatma Gandi).
Maar vooral  zijn het de machthebbers. De geloofbrengers. Daarover gaat het met name wanneer we de geschiedenisboeken die op de scholen rondcirkelen bekijken.  
En de anderen...de bobsleeers, de timmermannen en meubelmakers, de agrariërs, filiaalhouders, paardemenners, muzikanten, marktkooplui, kortom het gepeupel; die hebben er allemaal mee van doen en moeten hun leefomstandigheden  zich door de jaren heen laten welgevallen door wat bekokstoofd werd en word door de leiders.
Hun namen zijn vergeten, hun geschiedenissen niet wijd en zijd verspreidt. 
Uitzonderingen zij er op elke regel. Er zijn filosofen, wtenschappers, componisten en architecten die ook in de geschiedenisboeken terecht zijn gekomen en zo de tand des tijds hebben doorstaan en waarvan je dus kunt zeggen dat ze zeker wat hebben meegebracht.

Maar ik dwaal nogal af.  Ik dwaal ver ver af. 
Naar een ander continentje.
Want waar begon ik mee? 
Ik hield me bezig met iets. Namelijk nummers te sorteren waarvan ik vind dat die een plaats zouden moeten hebben  in de top 2000 lijst, die uitgezonden gaat worden aan het eind van het jaar op radio 2.  Dat is om een boel redenen onbelangrijk. 

Als er vroeger ook een top 2000 zou zijn geweest, dan zouden de favoriete nummers van Stalin, Churchill, Hitler en Napoleon misschien wèl ergens genoemd worden ( stel dat ze die ingevuld zouden hebben) . Aan de hand daarvan werden er dan misschien wel analyses gemaakt. 
Maar ja. Die zijn er niet. Ze zijn er te laat mee begonnen op Radio 2. De Radio was nog niet uitgevonden ook. 

Wat is belangrijk? 
Die vraag valt niet te beantwoorden in algemene zin. 
Wat belangrijk is voor jou hoeft niet gerelateerd te zijn in de belangrijkheid voor het leven op aarde in algemene zin. Dus doe lekker je ding en maak je geen zorgen. Tenzij je graag nog over 1000 jaar herinnerd wilt worden. 
Maar we hebben geconcludeerd dat je dan een volk moet gaan leiden of iets in die zin, en dat betekent meestal een carriereswitch die niet voor iedereen is weggelegd. 
Belangrijk is dat als je aan het eind van je leven bent  en je tevreden kunt terugkijken.