Met huid en haar

Een luchtfoto, genomen door een beschadigde ruit,  van de stille oceaan?

Nee hoor.

Het is huid.

Mijn huid. Mijn rechteronderbeen.

Ja, dat is het type foto dat je niet snel tegen komt op datingsites. Daar laten mensen zich doorgaans van hun beste kant zien.

’t Moet verkopen hè; dus alles wat je hebt in de aanbieding! Met je beste glimlach en je buik ingehouden.

Hoewel humor het in een advertentie misschien ook goed zou doen.

Wanneer je bovenstaande foto zou gebruiken in een contactadvertentie zou de bijgaande tekst kunnen zijn: “jongeman, niet meer zo strak in het vel ( zie foto) zoekt strak dingetje ter compensatie”

Zou er een reactie komen? Je weet maar nooit.
Er gebeuren raardere dingen.

Een aantal jaren terug was er nog een site waarin ruimte was dat iemand liet weten graag van het aanbod gebruik te willen maken van ene Berndt Brandes, ook een internetgebruiker, die de wens te kennen had gegeven verorberd te willen worden.

Die mensen heb je blijkbaar. Tsja, wat erover te zeggen? Het plaatst het begrip: ‘een lekker stuk’ in een ander perspectief, in ieder geval.

En dan is er ook een ander slag mensen. Zoals diegene die reageerde.  Die persoon had al jaarenlang behoefte aan mensenvlees, de arm van een ander, of een been. Of het liefst natuurlijk de genitaliën.

Dus, die reageerde.

Ik weet niet of er foto’s werden uitgewisseld. Of recepten. In ieder geval:  Ze kwamen met elkaar in contact, en het werd een match.

Iedereen blij.

 Stukken van Berndt Brandes zijn gebakken met zout, peper, knoflook en nootmuskaat, en geserveerd met aardappelkroketjes, spruitjes en groene pepersaus.

Of er nog een Berndt Brandes soufflé is uitgekomen durf ik niet te zeggen.

De  gastronoom werd later veroordeeld, want specifieke eetgewoontes er op na houden mag wel, maar mensen doden niet. En dat was toch uiteindelijk het geval geweest.

Boeiende materie, mensen eten, en het taboe daar rondom heen.

Ik zou me kunnen voorstellen dat ik…nee, laat ik dat niet schrijven. Er lezen bekenden mee. 

Radiohead: 2+2=5

Even toch, een tegenhanger van die jaren 60. Even de voetjes weer op de grond. Het derde nummer van Radiohead op dit blog

Lyrics:

Are you such a dreamer

To put the world to rights?

I'll stay home forever

Where two and two always makes a five

I'll lay down the tracks

Sandbag and hide

January has April showers

And two and two always makes a five

It's the devil's way now

There is no way out

You can scream and you can shout

It is too late now

Because!

You have not been payin' attention (etc)

I try to sing along

But the music's all wrong

Cause I'm not

Cause I'm not

I'll swat 'em like flies?

But like flies the bugs keep coming back

Not!

But I'm not

All hail to the thief

All hail to the thief

But I'm not (etc)

Don't question my authority or put me in the box

Cause I'm not

Cause I'm not

Oh go and tell the king that the sky is falling in

When it's not

But it's not

Maybe not

Maybe not

Maybe not!

Melanie: BeautifulPeople''

Voor de vrijwilligers en voor de mensen die hun hulp nodig hebben.  Muziek, en vooral tekst uit een andere tijd, uit een andere wereld. Van geloof in het goede. Naief, idealistisch, kortom: een 'Monument van de Flower Power'  

ASO

De meeste mensen zijn socialer als dat ik ben, denk ik wel eens.

Veel anderen zetten zich op één of andere manier in hun vrije tijd in voor hun medemens. Helpen bij het opzetten van liefdadigheidsprojecten, zetten zich in voor het Rode Kruis of wat voor charitatieve vereniging dan ook,  schenken koffie in het buurthuis, doen leuke activiteiten voor mensen  met een verstandelijke beperking, gaan op bezoek bij eenzame ouderen, doen een boodschap voor een ander, enzovoorts enzovoorts .

Petje af, chapeau. Ik vind dat mooi. Goed werk. Petje af zei al. Vrijwilligers, hoera.

Ja..

Dat doe ik zelf veel te weinig. Dat goede voor mijn medemens.  Eigenlijk. Mijn werk is omgaan met mensen met een verstandelijke beperking. Maar daar krijg ik wat voor betaald. Anders zou ik het niet doen.

Deze ligt lekker lui op z’n stretcher in de tuin. Pilsje binnen handbereik. Zonnetje op z’n kneiter, en even verderop, daar is de keuken waarvanuit je allerlei lekkers kunt halen. En verder is er een boekje en verder niets..

Boy, that’s life…

Maar ook een beetje aso, laten we wel wezen. Want ik zou in diezelfde tijd anderen een plezier kunnen doen met het één of het ander. En het hoeft niet eens zovéél inspanning te kosten. Ik weet het zeker.

Maar ja….’k ben toch liever lui, of egoïstisch, geloof ik…. Beide waarschijnlijk

Wat ik wèl doe….buiten dat ik voor mijn eigen gezin zorg…Een cadeautje kopen voor een jarige waarbij ik de koelkast leeg ga halen, ja, en nog wel meer dingen, doch, te weinig.

Maar hier wilde ik eigenlijk helemaal niet over schrijven.

Anders lig ik zo met een schuldgevoel in m’n tuintje, en daar wordt niemand beter van.

Ik wilde schrijven over buurtpreventie.

Ook een vorm van vrijwilligerswerk, maar, heel raar, eentje waar ik wat op tegen heb. Die niet hoeft van mij.

Hoewel die mensen natuurlijk ook goed werk kunnen doen.

Die uniformiteit, die hesjes, dat patrouilleren..gewichtigdoenerij..

Ik moet er niet aan denken hoe ik zou reageren als ik door een van de hesjes aangesproken zou worden.

Dat zou kunnen zijn, misschien omdat ik een keer een winkelkarretje naar huis heb gereden dat ik van plan ben meteen terug te gaan brengen. ( ‘Meneer, weet U wel dat U winkelwagentjes niet over straat…’)

Of omdat met voetballen een bal op een garagedak is geraakt. ( ‘meneer, verderop is een voetbalveldje…’..’)

Of omdat mijn crvn een weekje voor de deur staat (‘….het is uiterlijk 3 dagen toegestaan…’)

Ik weet niet wat ik zou doen.

Ik zou niet voor mezelf in staan geloof ik.

Ik  zit me NOU al op te winden. En er is nog niks gebeurd..!!

Maar ik kan er niets aan doen. Ze zouden ongewild mijn bloed kunnen doen koken. De mensen van de buurtpreventie. 

 Ik heb een autoriteitsneurose.  Namelijk. Hou ze in godsnaam bij mij uit de buurt. Preventief! Da’s veiliger

neveneffecten

Neveneffecten was een Belgische humoristische televisiereeks ( najaar 2005) die werd gemaakt door het cabaretviertal Jonas Geimaert, Lieven Scheire. Koen de Poorter en Jelle de Beule. Deze reeks bestaat uit een aantal absurde, fictieve natuurdocumentaires die gebaseerd zijn op het format van National Geographic. Ze werden geregiseerd door o.a. Jan Eelen en Bart de Pauw.
En ik zit ervan te smullen. Spelen in zo'n serie zou ik fantastisch vinden. Noem het flauw, ik vind het leuk. Voor jong en ouder. Een beetje meligheid is vereist. Op het internet is de hele reeks te vinden. Neem een kijkje voor een indruk. 

Oud worden

Voorwaarden om oud te worden:

Naast vorderingen in de medische wetenschap in de behandeling van diverse enge ziektes, die daarmee opeens een stuk minder eng zijn,  krijgen we als preventie gezondheidstips te over.

Alle media doen er mee mee. We worden overspoeld met adviezen  over gezond leven,  zodat we straks allemaal ouder en sterker worden en dus langer kunnen doorwerken.

Mooi man…!

We lezen wat te doen en wat te laten. Niet te veel zus, en niet te weinig zo….

Het zal allemaal wel.

Wat me opvalt in ieder geval, als ik de kranten er eens op na sla, is dat je  een goede kans maakt om bij de ‘Eregalerij van de Oude Glorie’ te gaan horen als je misdaden tegen de mensheid hebt gepleegd.

Misschien even een rare sprong.

Dat komt omdat het wemelt in mijn hoofd.

Ik lees namelijk dat er alweer zo iemand is opgepakt. Een meneer die ervan verdacht wordt verantwoordelijk te zijn voor het uitroeien van duizenden mensen! Hij is op 97 jarige leeftijd aangehouden. Zo gezond als een vis.

En hij is niet de enige.                                                        

Nog steeds worden nazi-beulen en ander gespuis opgepakt.  Nou, reken maar uit hoe oud die kunnen zijn,

Leven die zo gezond?

Ze hebben in ieder geval geen last gekregen van een maagzweer door een schranzend geweten.

Wat nou ‘geweten?’ Je deed je plicht!!’is het verweer

En als ze nou wel een tergend geweten hebben? Als ze ’s nachts in hun slaap last krijgen van ongewenst bezoek? Ongewenste beelden? Ongewenste geluiden?

Wat dan? Dan gaan ze niet rustig dood hoor.

Of wel?

Zou het geen  enkele nazi beul  rust geven na al die jaren  gearresteerd te worden en eindelijk schuld te kunnen bekennen – nog op tijd schoon schip te kunnen maken?

Ik weet het niet. Ik kan me niet in die mensen verplaatsen. Wat me wel opvalt is dat ze oud worden.

Moeten we daar een conclusie aan verbinden?

Laten we dat maar niet doen, maar opmerkelijk vind ik het wel. Net zo opmerkelijk als dat ze NU PAS opgespoord worden…

vakantie 2012 (5)

Vandaag de hele dag buiten doorgebracht.

Ik zag de helder blauwe lucht boven scherp afgetekende bergen.

En ik vond het goed zo.

Ik heb me laten koesteren in een heerlijk zomerse temperatuur,

Waarin niets hoeft.

De auto hebben we laten staan,

En de benewagen niet genomen.

Ik heb  geslapen en gelezen,

Met wat lekkers tussendoor

Ik heb een duik in het zwembad genomen om af te koelen,

In een ‘ easy going’ atmosphere

En ieder was lekker relaxed aan het lezen en tevree..

Ik zag een roze  lucht  boven scherp afgetekende bergen…

En ik vond het goed zo.

2 vakantieschetsjes

Herinnering aan Gert.

Er waren bij het zwembad genoeg mensen die niet op Gert zouden letten, dus zou hij wel kans zien om ongezien, snel en discreet, zich om te kleden en zijn onderbroek voor een zwembroek te verwisselen.

No problem.

Het was ook zeker gelukt, als hij de juiste zwembroek bij zich had gehad, en niet die van zijn tengere zoon ( ze hadden beide een donkerkleurige)

Gert kwam er achter toen het textiel even boven de knieën bleef steken.

Vrouw had toevallig haar fototoestel bij de hand, en kon het niet nalaten de lens te richten op de schuddende bleke billen van haar man. Kennelijk vond ze dat iets dat vastgelegd moest worden.

En terwijl onze badgast zijn onderbroek weer opzocht waren er heel wat ogen die volgden wat die vrouw met die camera toch aan het fotograferen was…

zo ver voor wat betreft discretie.

*

Dochter had niet zo goed geslapen in haar tentje. Ze was  ‘s morgens  stilletjes.

 Lichtelijk ontdaan.

‘Wat is er?’

Het hoge woord kwam er uit: ‘…..ze schaamde zich….ze schaamde zich, voor ons!..’

De prijs van seks in een crvn.  ( vooral onze crvn – die beweegt en kreunt  mee…of moet ik zeggen: piept en kraakt mee..)

vakantie 2012 (4)

Bij het betreden van het blok: ‘Sanitaire voorzieningen’ klonk door een radio een Tiroler Schlager: ‘Heleeeenaaahaha!’

Dan weet je dat je niet thuis bent. Dat je even deel uitmaakt van een gezelschap die niet helemaal de jouwe is.

De muziek stemt de mensen in het blok niet echt vrolijk zo te zien. De ongekamde hoofden van zich scherende mannen bekijken zichzelf vreugdeloos in de spiegel. Ik ben één van hen.

Het begin van een nieuwe dag.

Nog geen stukje blauw in de lucht te zien, maar koud is het niet.

Op dit tijdstip, zo rond 08.00 ’s morgens is de camping een mierenhoop. Mensen lopen te sjouwen met van alles, gaan op pad, ruimen hun boeltje op, halen brood, dragen vaak handdoeken rond de nek, of laten hun ontlasting uit. We horen de eerste kinderen jengelen, en de eerste auto’s starten.

Hier hebben we het jaar naar uitgekeken.

De camping is de laatste dagen volgestroomd. En ons uitzicht heeft zich gaandeweg steeds meer vernauwd. De bergen staan nu achter de caravans.  De camping is nu  een kamp. Met passen en meten hebben mensen zich gezet en geparkeerd rond een tafeltje met daarop een gezellig kaarsje. Ja, mensen gaan kaarsjes opsteken.

Wanneer ik voorbij kom groet ik ze:. ‘Gruss Gott..’groet ik… Grote God…..het is meer een uitroep van verbazing.

Naast Nederlanders zijn het vooral Denen die het kamp bevolken. Ik heb nog nooit zoveel ümlauds bij elkaar gehoord . Er zijn zoveel Denen dat ik even het idee had dat ze stiekem Noord Italië aan het veroveren zijn. Dat ze op een afgesproken tijdstip allemaal met volledig militaire uitrusting  hun tenten uitkomen, en in colonne de stad intrekken.

Kinderlijke fantasie. Ik ben blij dat ik die nog heb.

Maar de Denen zijn braaf. Ze komen gezellig samen, hebben plezier en pröten. En, belangrijk:  Ze  gaan op tijd naar bed! ’s Avond na twaalven is het stil op het kamp. Dat is mijn tijd. Dan neem ik er nog eentje.

En lach ik maar weer eens om ons.

Want, hoe dan ook, wij vinden onze draai hier wel. Naast de nodige ironie waarmee je tegen de dingen aan kunt kijken, kun je ook je zegeningen tellen.

En die zijn er zeker deze vakantie.

Het is mooi weer, en de omgeving is prachtig.  Onder elkaar hebben we het  leuk en fijn.

Al hebben we op vakantie natuurlijk, net als thuis,  verschillende behoeften. Want het wandelen in de Dolomieten kan dan een passie zijn van pa en ma, daarmee hoeft het nog niet  automatisch voor het nageslacht te gelden. Onze pubers laten er middels verbale protesten vóór we weg gaan , en tijdens het  tochtje middels hun gezichtsuitdrukking  weten hoe ze er over denken.  Ze delen niet de ‘Oooohs!!’en  ‘Aaaahs’en ‘ Yoos!!!’ van de in de vervoering rakende ouders. Zij zuchten nog maar eens, en halen even hun wenkbrauwen op terwijl ze elkaar aankijken met een blik van ingehouden berusting:  ‘Wat HEB je er aan om naar boven te klimmen…idioot gedoe..’

Zij kunnen zich vaak genoeg wèl vermaken hoor. Ze vinden het bijvoorbeeld fantastisch om te Simsen!  Achter de laptop. Niet meteen hetgeen waarvoor je 1000 kilometer voor af hoeft te leggen natuurlijk, maar goed – je kunt het maar naar je zin hebben. Met daarnaast een duikje in het zwembad, wat shoppen in leuke stadjes, een tafeltennisspelletje doen, lekker uit eten gaan, en Italiaanse ijsjes keuren …niks mis mee.

                                                   Yesss! Daar zijn we weer!!

Norah Jones

Op de laatste CD van Norah Jones staan een aantal prachtige nummers. Dit is er een van: 'Good Morning'

rondom het episch centrum

Opdracht.

Je hebt 4 mensen, en je hebt 50 vierkante meter.

Plaats de mensen op die ruimte, en zorg dat ze zich drie weken lang op een zo comfortabel mogelijke wijze kunnen bewegen. Zorg dat er slaapgelegenheid is voor ieder. Dat er voldoende voedsel en kleding aanwezig is. Creëer een zitje, en zorg dat er koud drinken is.

Plaats op die 50 m2 een partytent, een caravan, een tafel, vier stoelen, een stretcher, en twee slaaptentjes voor de kinderen. Plaats de scheerlijnen zo, dat intern ongehinderd van punt A naar punt B bewogen kan worden. Denk ook aan de ondergrond. Zijn de haringen stevig genoeg?

Plaats de caravan indien mogelijk horizontaal.

Zorg dat je uitkijkt op het zuiden.

Laat het dan regenen, en verplaats de aanwezigen dan naar de caravan. Bereid er een warme maaltijd. Zorg ervoor dat niet meer dan twee mensen tegelijk van hun zitting af komen, want Uw beweegruimte is nu niet meer dan ruim 2 vierkante meter!! In de volksmond: ‘ het episch centrum van het kampeerdersgeluk.’.

Vergeet niet de droge was binnen te halen.

Kijk elkaar aan terwijl je eet en zeg met een open glimlach; ‘gezellig hè?!, er gaat toch niets boven kamperen’

En zorg dat je je daarna niet laat opnemen in een psychiatrische kliniek.

OK?? Alles duidelijk?? 

 Succes……..GO!!

* 

Op vakantie is de mens eerder bereid met minder genoegen te nemen.

Ach ja…dat weer, die douche, dat verkeerslawaai, dat geneuk van de buren, dat lopen naar het sanitaire blok, die dure plaats…en ach ja, je weet dat je tussen 1 uur ’s middags en drie uur ’s middag niet met de auto van het kampterrein af kan,

Maar je past je aan.

Kampeerders doen niet moeilijk. Het is een makkelijk slag mensen. Geen verwende hotelgasten. Het zijn arbeiders, klussers, vrije vogels; mensen die het leven nemen zoals het komt en er het beste uit halen. Ze klagen niet, ze zeiken niet, onderling.

‘Gutenmorgen, Ciau! Bon Giorno, alles goed!!! We hebben het prrrima voor elkaar!!

Ik generaliseer. Dat is lekker, en het is ook niet voor nix. De grootste gemene deler ligt namelijk, zo blijkt vaker, terdege in de buurt.

Hierboven dus de standaard kampeerder.

Klaagt de kampeerder nooit? Zeikt hij nooit eens ergens over?

Jawel, maar NIET op de camping. Onderling tegen andere kampeerders wordt het spel: ‘Wie heeft het mooiste weer?’ gespeeld. Klagen doet de kampeerder thuis. De rest van het jaar soms, in extreme gevallen.

Dan horen we, in die omgeving – waar geen andere kampeerder het horen kan – wat er allemaal BETER had gekund op die camping waar ze het afgelopen jaar zaten. Dat er wel DEGELIJK ergernissen waren! Maar die zijn toentertijd niet uitgesproken, want je wilde het LEUK hebben! Het was vakantie!! Je WILT dan geen gezeik, maar Tjeeesss,

het was  AFZIEN afgelopen jaar.

Eigenlijk.

*

Vakantie 2012 ( 3)

Gert was het niet.

Het was mijn eigen hoofd die vanuit een stoeltjeslift ergens in de Dolomieten in de verte tuurde. Nieuwsgierig  in welk gebied wij straks de beentjes weer op de grond konden zetten, en hoe mooi het daar zou zijn. We waren reeds  20 minuten onderweg en al flink gestegen!

Daar kwam het eind in zicht.

Huh?

Shit. Een parkeerplaats?? Dan hadden we Goddomme net zo goed met de auto kunnen gaan (.. en inderdaad, wanneer we goed hadden gekeken op de kaart hadden we het kunnen zien..)

Maar:

Een tweede stoeltjeslift bracht ons boven de boomgrens, en eenmaal op zo’n 2300 meter hoogte kregen we weer vaste grond onder de voeten. Aanvankelijk in de kou liepen we er over bergpaden langs  de grillige toppen van een bergkam; en we proefden het Italiaanse gebergte in de zon, de regen en de mist. Dit indrukwekkende berg landschap ligt nu naast de Alpen, de Pyreneeën en de Himalaya in mijn hart. Er zijn hier nog zúlke mooie tochten te maken!

Vakantie 2012 ( 2)

Ze waren  vergeten dat de tent van de kinderen niet meer  deugde. Dat een stok die de tent mede zijn vorm en kracht moest geven vorig jaar geknakt was. Shit, dat was waar ook!  De constructie kreeg nu een enigszins  Kandinsky-achtige vormgeving,  maar niks van een tent. Nee, daar zouden ze niemand in te slapen kunnen leggen.

Fixen?

Gert en vrouw ondernamen pogingen. Gert had er  de moed in gekregen, want hij had de legkast inmiddels op orde gekregen.

Een rol tape en een tentharing die Gert met een voorhamer tot een langgerecht metalen stokje ging slaan, zouden de lapmiddelen worden waarmee de stok zou kunnen worden gerepareerd.

Het koste een paar kwartiertjes.

Maar de buigzame stok barste onder de goede bedoelingen,

En toen gaf Gert het  even op.  Iets meer wallen en wat grijzer. Hij herinnerde zich de folder met dat tentje dat je binnen een minuut kon opzetten, en besloot: die gaan we kopen!

Situatie nu:  er was een tent voor 1 kind. De ander mocht dan in de crvn slapen. Dit zou de dochter worden. Dat vond ze niet erg. Zelfs fijn!

Zij wist nog niet dat de constructie waarop ze in de crvn zou komen te liggen na enige tijd  uit elkaar zou kletteren,  en pas na een kleine reparatie weer zou voldoen….

Vader en moeder lagen  vroeg in bed die avond.  Niks lekkerders dan een bed. Eenmaal daarin dan leek het net wel even vakantie

Je kunt ’s morgens zachtjes proberen te doen in een crvn, maar in de Bürstner van Gert werd vrijwel elke voetstap naadloos geregistreerd. Bij elke stap kermde de crvn:  ‘AAAuw…niet doen!!’

Het gezin vertrok rond negen uur de volgende morgen. Laten we zeggen: redelijk welgemoed.

Ze prezen hun navigatie-apparatuur, die hun die dag tot helemaal in Italië zou loodsen.  Vrouw moest het  wel een keer  corrigeren omdat de route die het apparaatje de vakantiegangers op wilde laten gaan, er niet een was, die geschikt was voor auto’s met zo’n kar erachter zoals zij. Ja,  de vrouw controleert de MIO met een kaart op schoot.

Ontbeten had het gezin niet. Het weer was niet aangenaam genoeg geweest bij hun vertrek. Het regende zelfs wat. En wie gaat er in de regen eten?

De al wat klamme tent van de jongste was haastig in het washok gegooid, en eten konden ze wel in  de gordels. Een  eierkoekje.  Onderweg Italiaanse woorden leren: ‘No parlo Italiano’( ik spreek geen Italiaans) Kritisch bekeken een overbodig zinnetje. Italianen kunnen dat zelf wel inschatten als ze in de hulpeloze gezichten kijken van mensen die zich met handen en voeten proberen te redden.

De kinderen vonden het belangrijk vooral de woorden te leren die stonden onder de sectie: ‘Uit eten’

De reis verliep zonder bijzondere  noemenswaardigheden. Alleen dat het weer er gaandeweg niet slechter, maar ook niet beter op werd.

Bij de Brennerpas was er een  ratelend geluid achter hun.

Dat langzamerhend heftiger werd.

Het asfalt?  is het de koelbox achterin?  Het leek wel of het crvnwieltje naar beneden was gekomen!!

JA! Dat was het! Bingo.

Wieltje aan gruzelementen!  Hoe het was losgeraakt – een raadsel. Maar wel grappig was dat dit voorval hun in exact dezelfde situatie bracht als vorig jaar ( zie ‘batterij opladen’ )

De viersterrencamping die onderweg gereserveerd was en waar de Mio hun rechtstreeks naar toe bracht leek niet zo heel erg op een viersterrencamping. Hutje-mutje . Dat was vooral de eerste indruk. Kleine plekken. Zeker te klein voor het geval Gert, die een plaats zocht waar hij met zijn hok aan de auto gekoppeld kon blijven staan.

Nee, dat ging niet. Sorry.

En dan nu een reeks gebeurtenissen die niet Gert typeren, maar de bewoners van deze streek. Even heel kort:

De eigenaresse van de camping belde een camping een paar kilometer verderop. Daar kreeg ze niet de baas aan de lijn, die was bezig, maar de belster verzocht of hij snel kon terugbellen.

Even later wèrd er teruggebeld. De baas. Zou voor Gert en zijn vehikel wel een plaatsje hebben.

Daar aangekomen was er inderdaad een plek op een parkeerplaats, maar de overigens goed Nederlands sprekende eigenaar bood Gert aan met hem mee te rijden naar een caravandealer vier minuten verderop. De dealer kwam met een nieuw en verrassend goedkoop wiel aan.  Terug op de camping ( die een fijnere indruk maakte als de door hun eerder gereserveerde camping) had vrouw inmiddels een goed plekje  Gert monteerde het wiel, en  dat het ’s avonds nog een beetje regende en donderde, dat donderde niet. De weersverwachtingen waren  gunstig.  

Gert had zijn tijd gehad. Hij ging weg. Niet wetend of hij ooit nog terug zou komen. Hij liet zijn gezin bij mij achter, omdat zijn rol in mijn leven bekeken was, en gedaan.  Natuurlijk zal ik hem nog wel eens zien, maar om eerlijk te zijn: Gert is Gert niet meer. Hij is afgeschreven. Meer en meer onecht. Hij is niet meer  snel van zijn stuk, is zijn onzekerheid kwijt, is vrijer. Is los. Los van mij.

En dat is goed.

Dag Gert.

spencer tunick

 We kunnen hier toch wel spreken van bijzondere foto-projecten, dacht ik zo. Daar moet heel wat voorbereiding aan vooraf zijn gegaan.

Vakantie 2012 ( 1)

Op vakantie!

Naar Italië nog al liefs.

Een end rijden….

Het feit dat er in de hut op wielen muizenkeutels lagen was begrijpelijk. Gezien de omstandigheden waarin hun vakantieonderkomen was bewaard...( zie vakantie-voorpret) Het zou Gert hebben verbaasd als er géén ongedierte in zou hebben gezeten. Deze crvn vroeg er om. Het was  eigenlijk een prima dingetje voor  muizen! Gert en zijn familie zagen het ding slechts sec in zijn ware aard: een muizenverblijf.

Vrouw weigerde het nog even zo te zien, ze mopperde en boende. En Gert voelde een licht medelijden met de diertjes, die het nu in de schuur zonder hun eigen onderkomen moesten zien te stellen.

De eerste nachten van de vakantie zou vrouw klagen over de stank van muizenpies.

Enkele nieuwe handvaatjes en haakjes werden in het interieur vervangen. Alsof je een drol een mondje geeft dat ie weer kan eten.

‘Jongens,  de bedoeling is dat we morgen al lekker vroeg vertrekken. Dat we om half tien weg zijn!’

Ferme woorden.

Hopman Gert

Daarvoor, even na middernacht, hadden pa en ma nog het begin van een film gezien die  hun boeide, en waarvan ze na verloop van tijd ook het einde wilden zien.

Dus dan wordt het laat.

Maar wat maakt het uit!

Vakantie!

Tegen half twaalf uiteindelijk…

Vroem!

Dag heerlijk huis!

 Voorbereid op pad. Met  bandjes die zó lekker op spanning waren,  dat het wel leek  of ze wilden dansen van genot.

Onderweg was het kiezen, welke displayinformatie wilde Gert in het oogbereik?

Het benzineverbruik?

Nee

De temperatuur?

Nee, dat schoot niet op. Want de hemel werd onderweg grijzer, natter en kouder.

De stopwatch?

Kon je die stellen?  Nog 23 dagen, 18 uur, 6 minuten, en 10 seconden… dat ie dan aftelt?....nee, dat ging niet.

Dan toch maar de temperatuur.

En ze reden…Nederland, België, Duitsland, ’t ging best lekker eigenlijk…kindertjes zaten lekker achterin. De CD-speler sloeg niet zo heel erg vaak over….Zou het dan nu eindelijk gaan gebeuren? Zou dit dan gewoon een lekkere, heerlijke zonnige, luiervakantie gaan worden?

Dat slechte weer waaronder ze nu reden zouden ze wel achter zich laten.

Tuurlijk joh! Italië!!

De camping waar ze besloten stil te houden lag onder Mannheim.  Een doortrekkerscamping, die zijn naam waarmaakte. Het was een camping om door te trekken, want je moest dáár staan en zus staan, en niet zo.

Maar kom, voor 1 nachtje, wie maalt er om?

Bij aankomst op een camping was het openen van het crvndeurtje altijd een spannend moment. Hoe had het interieur zich gehouden onder de reis; de verkeersdrempels en de scherpe bochten?

Nieuwsgierig  tuurde de familie in het voormalig muizenvertrek.

En de aanblik viel helemaal niet tegen. De  elastieken die ze voor het vertrek voor de deurtjes hadden gespannen hadden hun werk goed gedaan!. Op de vloer slechts het kacheltje in drie delen.

 Mwa.

De nieuwsgierigheid had hem dit maal echter moeten zitten in het openen van de kastdeur.  Daarin lagen bij vertrek nog  op plankje 1 de kleren van vrouw, en op een ander de kleren van Gert zelf.

De plankjes echter, die  een legkast een legkast maken, die plankjes die zaten niet meer vast in de kast. Die lagen onderin, tussen een hoop kleding op de bodem. De latjes, de steuntjes voor de plankjes, hadden het begeven en waren losgetornd.

Goh! Nou ja!..dat valt te fixen.

Extra latjes, extra schroefjes voor onder de plankjes…Het zijn niet meteen de klusjes waarop je bij aankomst op een camping zit te wachten maar’t Kan niet altijd van een leien dakje gaan, toch? Dus kom op! Schroevendraaiertje, latje vast draaien.

En dat een latje opeens opgeslokt was door een andere  dimensie, Nja..dat kan gebeuren, bij Gert.

Gert had nog wel andere haakjes en schroefjes die als steun voor de plankjes zouden kunnen dienen.

Er begon wel een spanning rondom Gert te hangen die zijn vrouw goed aanvoelde, en er maar even voor koos niet te veel tegen de klusser te zeggen..  ( wordt vervolgd)