Ze waren vergeten dat
de tent van de kinderen niet meer deugde.
Dat een stok die de tent mede zijn vorm en kracht moest geven vorig jaar
geknakt was. Shit, dat was waar ook! De
constructie kreeg nu een enigszins Kandinsky-achtige vormgeving, maar niks van een tent. Nee, daar zouden ze
niemand in te slapen kunnen leggen.
Fixen?
Gert en vrouw ondernamen pogingen. Gert had er de moed in gekregen, want hij had de legkast inmiddels
op orde gekregen.
Een rol tape en een tentharing die Gert met een voorhamer tot
een langgerecht metalen stokje ging slaan, zouden de lapmiddelen worden waarmee
de stok zou kunnen worden gerepareerd.
Het koste een paar kwartiertjes.
Maar de buigzame stok barste onder de goede bedoelingen,
En toen gaf Gert het even op. Iets meer wallen en wat grijzer. Hij
herinnerde zich de folder met dat tentje dat je binnen een minuut kon opzetten,
en besloot: die gaan we kopen!
Situatie nu: er was
een tent voor 1 kind. De ander mocht dan in de crvn slapen. Dit zou de dochter
worden. Dat vond ze niet erg. Zelfs fijn!
Zij wist nog niet dat de constructie waarop ze in de crvn
zou komen te liggen na enige tijd uit
elkaar zou kletteren, en pas na een
kleine reparatie weer zou voldoen….
Vader en moeder lagen vroeg in bed die avond. Niks lekkerders dan een bed. Eenmaal daarin
dan leek het net wel even vakantie
Je kunt ’s morgens zachtjes proberen te doen in een crvn,
maar in de Bürstner van Gert werd vrijwel elke voetstap naadloos geregistreerd.
Bij elke stap kermde de crvn: ‘AAAuw…niet
doen!!’
Het gezin vertrok rond negen uur de volgende morgen. Laten
we zeggen: redelijk welgemoed.
Ze prezen hun navigatie-apparatuur, die hun die dag tot
helemaal in Italië zou loodsen. Vrouw
moest het wel een keer corrigeren omdat de route die het apparaatje
de vakantiegangers op wilde laten gaan, er niet een was, die geschikt was voor
auto’s met zo’n kar erachter zoals zij. Ja,
de vrouw controleert de MIO met een kaart op schoot.
Ontbeten had het gezin niet. Het weer was niet aangenaam genoeg
geweest bij hun vertrek. Het regende zelfs wat. En wie gaat er in de regen
eten?
De al wat klamme tent van de jongste was haastig in het
washok gegooid, en eten konden ze wel in
de gordels. Een eierkoekje. Onderweg Italiaanse woorden leren: ‘No parlo
Italiano’( ik spreek geen Italiaans) Kritisch bekeken een overbodig zinnetje.
Italianen kunnen dat zelf wel inschatten als ze in de hulpeloze gezichten
kijken van mensen die zich met handen en voeten proberen te redden.
De kinderen vonden het belangrijk vooral de woorden te leren
die stonden onder de sectie: ‘Uit eten’
De reis verliep zonder bijzondere noemenswaardigheden. Alleen dat het weer er
gaandeweg niet slechter, maar ook niet beter op werd.
Bij de Brennerpas was er een ratelend geluid achter hun.
Dat langzamerhend heftiger werd.
Het asfalt? is het de
koelbox achterin? Het leek wel of het
crvnwieltje naar beneden was gekomen!!
JA! Dat was het! Bingo.
Wieltje aan gruzelementen! Hoe het was losgeraakt – een raadsel. Maar wel
grappig was dat dit voorval hun in exact dezelfde situatie bracht als vorig
jaar ( zie ‘batterij opladen’ )
De viersterrencamping die onderweg gereserveerd was en waar
de Mio hun rechtstreeks naar toe bracht leek niet zo heel erg op een
viersterrencamping. Hutje-mutje . Dat was vooral de eerste indruk. Kleine
plekken. Zeker te klein voor het geval Gert, die een plaats zocht waar hij met
zijn hok aan de auto gekoppeld kon blijven staan.
Nee, dat ging niet. Sorry.
En dan nu een reeks gebeurtenissen die niet Gert typeren,
maar de bewoners van deze streek. Even heel kort:
De eigenaresse van de camping belde een camping een paar
kilometer verderop. Daar kreeg ze niet de baas aan de lijn, die was bezig, maar
de belster verzocht of hij snel kon terugbellen.
Even later wèrd er teruggebeld. De baas. Zou voor Gert en
zijn vehikel wel een plaatsje hebben.
Daar aangekomen was er inderdaad een plek op een
parkeerplaats, maar de overigens goed Nederlands sprekende eigenaar bood Gert aan
met hem mee te rijden naar een caravandealer vier minuten verderop. De dealer
kwam met een nieuw en verrassend goedkoop wiel aan. Terug op de camping ( die een fijnere indruk
maakte als de door hun eerder gereserveerde camping) had vrouw inmiddels een
goed plekje Gert monteerde het wiel,
en dat het ’s avonds nog een beetje
regende en donderde, dat donderde niet. De weersverwachtingen waren gunstig.
Gert had zijn tijd gehad. Hij ging weg. Niet wetend of hij
ooit nog terug zou komen. Hij liet zijn gezin bij mij achter, omdat zijn rol in
mijn leven bekeken was, en gedaan. Natuurlijk zal ik hem nog wel eens zien, maar
om eerlijk te zijn: Gert is Gert niet meer. Hij is afgeschreven. Meer en meer
onecht. Hij is niet meer snel van zijn
stuk, is zijn onzekerheid kwijt, is vrijer. Is los. Los van mij.
En dat is goed.
Dag Gert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten