Met huid en haar

Een luchtfoto, genomen door een beschadigde ruit,  van de stille oceaan?

Nee hoor.

Het is huid.

Mijn huid. Mijn rechteronderbeen.

Ja, dat is het type foto dat je niet snel tegen komt op datingsites. Daar laten mensen zich doorgaans van hun beste kant zien.

’t Moet verkopen hè; dus alles wat je hebt in de aanbieding! Met je beste glimlach en je buik ingehouden.

Hoewel humor het in een advertentie misschien ook goed zou doen.

Wanneer je bovenstaande foto zou gebruiken in een contactadvertentie zou de bijgaande tekst kunnen zijn: “jongeman, niet meer zo strak in het vel ( zie foto) zoekt strak dingetje ter compensatie”

Zou er een reactie komen? Je weet maar nooit.
Er gebeuren raardere dingen.

Een aantal jaren terug was er nog een site waarin ruimte was dat iemand liet weten graag van het aanbod gebruik te willen maken van ene Berndt Brandes, ook een internetgebruiker, die de wens te kennen had gegeven verorberd te willen worden.

Die mensen heb je blijkbaar. Tsja, wat erover te zeggen? Het plaatst het begrip: ‘een lekker stuk’ in een ander perspectief, in ieder geval.

En dan is er ook een ander slag mensen. Zoals diegene die reageerde.  Die persoon had al jaarenlang behoefte aan mensenvlees, de arm van een ander, of een been. Of het liefst natuurlijk de genitaliën.

Dus, die reageerde.

Ik weet niet of er foto’s werden uitgewisseld. Of recepten. In ieder geval:  Ze kwamen met elkaar in contact, en het werd een match.

Iedereen blij.

 Stukken van Berndt Brandes zijn gebakken met zout, peper, knoflook en nootmuskaat, en geserveerd met aardappelkroketjes, spruitjes en groene pepersaus.

Of er nog een Berndt Brandes soufflé is uitgekomen durf ik niet te zeggen.

De  gastronoom werd later veroordeeld, want specifieke eetgewoontes er op na houden mag wel, maar mensen doden niet. En dat was toch uiteindelijk het geval geweest.

Boeiende materie, mensen eten, en het taboe daar rondom heen.

Ik zou me kunnen voorstellen dat ik…nee, laat ik dat niet schrijven. Er lezen bekenden mee.