Gert was het niet.
Het was mijn eigen hoofd die vanuit een stoeltjeslift ergens
in de Dolomieten in de verte tuurde. Nieuwsgierig in welk gebied wij straks de beentjes weer op
de grond konden zetten, en hoe mooi het daar zou zijn. We waren reeds 20 minuten onderweg en al flink gestegen!
Daar kwam het eind in zicht.
Huh?
Shit. Een parkeerplaats?? Dan hadden we Goddomme net zo goed
met de auto kunnen gaan (.. en inderdaad, wanneer we goed hadden gekeken op de
kaart hadden we het kunnen zien..)
Maar:
Een tweede stoeltjeslift bracht ons boven de boomgrens, en
eenmaal op zo’n 2300 meter hoogte kregen we weer vaste grond onder de voeten.
Aanvankelijk in de kou liepen we er over bergpaden langs de grillige toppen van een bergkam; en we
proefden het Italiaanse gebergte in de zon, de regen en de mist. Dit
indrukwekkende berg landschap ligt nu naast de Alpen, de Pyreneeën en de
Himalaya in mijn hart. Er zijn hier nog zúlke mooie tochten te maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten