Heb je de overvloed aller wensen bereikt- en dan?
Heb je op het hoofd van je vijand de voet gezet -en dan?
heb je je vriend met rijkdom en macht beloond- en dan?
Behoud je je lichaam en leven duizend eonen lang- en dan?
(Bhartrihari 7e eeuw voor chr.)
maandag 28 april 2008
vrijdag 25 april 2008
Caravan
We hebben een Caravan.
’t Zijn nooit dingen waar je als man echt trots op kan wezen. Hoe luxe het er ook van binnen uitziet, kom op, het is en blijft een sleurhut. Je hebt kleine en grote sleurhutten. Van grote slerhutten heb je meer troep als je ermee omslaat. Een caravan die omgeslagen is, kun je namelijk niet meer rechtop zetten. Bij een omgeslagen caravan heb je een frame, en een heeeeeeleboel latjes en kleine onderdelen.
De merknamen van de caravans lijken bedoeld om kopers te ontmoedigen. Je kunt er als man niet mee op je werk komen: Ja, we hebben een Kip gekocht, een Kip-caravan! Geen wonder dat de Kip het niet heeft gered.
Maar de nog rondhobbelende hutjes hebben ook niet echt namen die tot de verbeelding spreken.
"…dus ik rijd met mijn Aeroplast de berg op.’
‘Ik draaide mijn Wilk de camping op, en toen…’.
‘Met mijn Weippert in de bossen’
‘Ik heb een Tabbert gekocht! Ik dacht eerst aan een Hobby, maar het is een Tabbert geworden’
‘Ik heb een kerruven gekocht’
-Oh ja? Wat voor één?
‘een Knaus’
-Een Wat???
‘een Knaus!’
Wodt de rest van je leven DAN nog maar eens serieus genomen.
’t Zijn nooit dingen waar je als man echt trots op kan wezen. Hoe luxe het er ook van binnen uitziet, kom op, het is en blijft een sleurhut. Je hebt kleine en grote sleurhutten. Van grote slerhutten heb je meer troep als je ermee omslaat. Een caravan die omgeslagen is, kun je namelijk niet meer rechtop zetten. Bij een omgeslagen caravan heb je een frame, en een heeeeeeleboel latjes en kleine onderdelen.
De merknamen van de caravans lijken bedoeld om kopers te ontmoedigen. Je kunt er als man niet mee op je werk komen: Ja, we hebben een Kip gekocht, een Kip-caravan! Geen wonder dat de Kip het niet heeft gered.
Maar de nog rondhobbelende hutjes hebben ook niet echt namen die tot de verbeelding spreken.
"…dus ik rijd met mijn Aeroplast de berg op.’
‘Ik draaide mijn Wilk de camping op, en toen…’.
‘Met mijn Weippert in de bossen’
‘Ik heb een Tabbert gekocht! Ik dacht eerst aan een Hobby, maar het is een Tabbert geworden’
‘Ik heb een kerruven gekocht’
-Oh ja? Wat voor één?
‘een Knaus’
-Een Wat???
‘een Knaus!’
Wodt de rest van je leven DAN nog maar eens serieus genomen.
woensdag 23 april 2008
dinsdag 22 april 2008
De Mensch
Er is vaker over geschreven, maar het blijft me verbazen.
Waarom delen Menschen elkander mee wat de weertoestand is?
Ik heb het over wezens die elkaar in dezelfde weerconditie tegenkomen. Gewoon buiten, in de openlucht.
Het doet me soms denken aan een onvermogen tot communicatie. Een onzekerheid die in een eerst gesproken zin al meteen aan het voetlicht komt.
Veel Menschen hebben deze tekortkoming. Hoewel, in het beste geval het misschien een soort onbeholpenheid zou kunnen zijn, in een poging ijs te breken of om te peilen hoe de muts van de aangesprokene staat.
Wanneer er een snerpende wind waait, en ik ’s morgens met mijn handschoenen aan het ijs van mijn auto heb staan krabben, lijkt het me toch duidelijk dat de temperatuur over het algemeen niet als ‘behaaglijk warm’wordt opgevat. Het kwik hangt bij wijze van spreken bevroren onder in de thermometer. Ik kom door de pekel aangereden waar ik wezen moet, ik sluit het portier terwijl mijn adem zichtbaar in de lucht verdwijnt, en dan staat daar een Mensch (eentje van het soort Homo Sapiens), die zelf, net als ik, ook als een soort Michelin mannetje is uitgedost. Deze opent vervolgens zijn mond, waaruit dan geluid komt, klanken die klinken als woorden die wij ook wel gebruiken: ‘Hoi…..koud he?’
Ik denk: Wat doe ik? Maak ik dit geestelijk onvermogen meteen bespreekbaar?
Ik kies van niet, maar reageer op z’n Mensch terug: ‘Ja, verschrikkelijk koud!’
Een enkele keer zeg ik: ‘Mnou, ik vind het behoorlijk warm, eigelijk. Ik snap niet wat ik eigelijk met die sjaal om moet, en die muts en die ski-broek.
Dan lacht de Mensch ook wel weer. Als het goed is (het ijs gebroken)
Wanneer de Mensch in plaats daarvan echter informeert: ‘Hoe bedoel je?’ loop dan meteen door! Want deze zijn soms gevaarlijk!!!
Waarom delen Menschen elkander mee wat de weertoestand is?
Ik heb het over wezens die elkaar in dezelfde weerconditie tegenkomen. Gewoon buiten, in de openlucht.
Het doet me soms denken aan een onvermogen tot communicatie. Een onzekerheid die in een eerst gesproken zin al meteen aan het voetlicht komt.
Veel Menschen hebben deze tekortkoming. Hoewel, in het beste geval het misschien een soort onbeholpenheid zou kunnen zijn, in een poging ijs te breken of om te peilen hoe de muts van de aangesprokene staat.
Wanneer er een snerpende wind waait, en ik ’s morgens met mijn handschoenen aan het ijs van mijn auto heb staan krabben, lijkt het me toch duidelijk dat de temperatuur over het algemeen niet als ‘behaaglijk warm’wordt opgevat. Het kwik hangt bij wijze van spreken bevroren onder in de thermometer. Ik kom door de pekel aangereden waar ik wezen moet, ik sluit het portier terwijl mijn adem zichtbaar in de lucht verdwijnt, en dan staat daar een Mensch (eentje van het soort Homo Sapiens), die zelf, net als ik, ook als een soort Michelin mannetje is uitgedost. Deze opent vervolgens zijn mond, waaruit dan geluid komt, klanken die klinken als woorden die wij ook wel gebruiken: ‘Hoi…..koud he?’
Ik denk: Wat doe ik? Maak ik dit geestelijk onvermogen meteen bespreekbaar?
Ik kies van niet, maar reageer op z’n Mensch terug: ‘Ja, verschrikkelijk koud!’
Een enkele keer zeg ik: ‘Mnou, ik vind het behoorlijk warm, eigelijk. Ik snap niet wat ik eigelijk met die sjaal om moet, en die muts en die ski-broek.
Dan lacht de Mensch ook wel weer. Als het goed is (het ijs gebroken)
Wanneer de Mensch in plaats daarvan echter informeert: ‘Hoe bedoel je?’ loop dan meteen door! Want deze zijn soms gevaarlijk!!!
maandag 21 april 2008
van onze europa-deskundige
Een rustige Italiaan zie je nog wel eens. Maar een drukke Noor? Ik heb persoonlijk geen enkele ervaring met een drukke Noor. Ik heb nooit tegen een Noor hoeven te zeggen: ‘Nou nou, doe nou es effe rustig!’ Bedrukte Noren bestaan wel, die zijn er m.i. te over, maar drukke Noren? Driftig gebarende, ratelende Noren? Nooit!
Zouden die in Noorse inrichtingen zitten? Waar ze dan kalmerende middelen toegediend krijgen? Ergens in de naaldbossen weggestopt…..
Lijkt me een zonderlinge ervaring voor een nietsvermoedende rugzaktoerist. Opgeschrikt na mijmeringen in de stilte,alleen het geluid van je voetstappen, wat wind in de bomen, het geluid van een stroompje en dan opeens opgeschrikt worden door een kakafonie van mensenstemmen die rap en hard door elkaar schreeuwen. Dan de inrichting waarnemen en achter de beslagen ruiten ze bezig zien.
Het blijft merkwaardig dat je ze niet in het openbaar ziet.
Noorwegen als land onderscheidt zich echter op veel terreinen in positieve zin t.o.v. veel andere landen in Europa. Emancipatorisch kunnen wij er nog een puntje aan zuigen. De sociale voorzieningen zijn goed. Het milieu.
Noorwegen doet het goed
Dus, ze hoeven zich ook niet druk te maken.
Net als de Italianen, met bijvoorbeeld een Berlusconi. Daar word je onrustig van hoor!
Zouden die in Noorse inrichtingen zitten? Waar ze dan kalmerende middelen toegediend krijgen? Ergens in de naaldbossen weggestopt…..
Lijkt me een zonderlinge ervaring voor een nietsvermoedende rugzaktoerist. Opgeschrikt na mijmeringen in de stilte,alleen het geluid van je voetstappen, wat wind in de bomen, het geluid van een stroompje en dan opeens opgeschrikt worden door een kakafonie van mensenstemmen die rap en hard door elkaar schreeuwen. Dan de inrichting waarnemen en achter de beslagen ruiten ze bezig zien.
Het blijft merkwaardig dat je ze niet in het openbaar ziet.
Noorwegen als land onderscheidt zich echter op veel terreinen in positieve zin t.o.v. veel andere landen in Europa. Emancipatorisch kunnen wij er nog een puntje aan zuigen. De sociale voorzieningen zijn goed. Het milieu.
Noorwegen doet het goed
Dus, ze hoeven zich ook niet druk te maken.
Net als de Italianen, met bijvoorbeeld een Berlusconi. Daar word je onrustig van hoor!
zondag 20 april 2008
Bjork - Come to me
Op zich heb ik niet zo veel met de stem van Bjork, wel met het type. Bijzonder is ze zeker. En deze uitvoering van 'Come to me'moet je toch even luisteren.
lyrisch
Sex is heerlijk,
Een sip van een geweldig verassend glas wijn, een film op het puntje van je stoel met stokkende adem.
Een roman waarin je wezenloos verdrinkt, muziek die recht je hart binnenkomt, je laat snikken.
Tranen van het lachen, dubbelgevouwen om een cabaretier. Je één voelen met de natuur en daarin wandelen in vroeg strijklicht. Uitlopers van de golven voelen in een warme zomer wanneer je met blote voeten langs een schitterende zee loopt. De zwerverachtige vrijheid op pad in een nieuw land. Elkaar perfect aanvoelen in een persoonlijke bekentenis of een filosofische bespiegeling. De sprookjesachtige schoonheid van herfstkleuren in een oud bos. De lieve lieve ogen van die ik lief heb zien. Mijn kinderen zien genieten. Egyptische kunstschatten vol geduldige schoonheid. De glinstering ven een dauwdruppel, een gouden spinrag. Scherende meeuwen tussen hoge golven.
Licht, warmte
En sex is heerlijk
Maar
Sex en liefde, liefde en sex. Liefdevolle hartstocht
heeft geen vergelijk.Kent geen vergelijk. Is anders, staat er mijlenver boven, is verheven, hemels, spiritueel, goddelijk.
En ik maak dit in dit leven mee.
Het is ongelofelijk
Het laat me des te meer zeggen:
Ik ben dankbaar dat ik dit mee mag maken. Amen.
Een sip van een geweldig verassend glas wijn, een film op het puntje van je stoel met stokkende adem.
Een roman waarin je wezenloos verdrinkt, muziek die recht je hart binnenkomt, je laat snikken.
Tranen van het lachen, dubbelgevouwen om een cabaretier. Je één voelen met de natuur en daarin wandelen in vroeg strijklicht. Uitlopers van de golven voelen in een warme zomer wanneer je met blote voeten langs een schitterende zee loopt. De zwerverachtige vrijheid op pad in een nieuw land. Elkaar perfect aanvoelen in een persoonlijke bekentenis of een filosofische bespiegeling. De sprookjesachtige schoonheid van herfstkleuren in een oud bos. De lieve lieve ogen van die ik lief heb zien. Mijn kinderen zien genieten. Egyptische kunstschatten vol geduldige schoonheid. De glinstering ven een dauwdruppel, een gouden spinrag. Scherende meeuwen tussen hoge golven.
Licht, warmte
En sex is heerlijk
Maar
Sex en liefde, liefde en sex. Liefdevolle hartstocht
heeft geen vergelijk.Kent geen vergelijk. Is anders, staat er mijlenver boven, is verheven, hemels, spiritueel, goddelijk.
En ik maak dit in dit leven mee.
Het is ongelofelijk
Het laat me des te meer zeggen:
Ik ben dankbaar dat ik dit mee mag maken. Amen.
donderdag 17 april 2008
ervaring op een vroege ochtend
Vanmorgen vond ik in mijn bed een been,
Een bobbelig been met blauw dikke aderen erop.
Haren op schilferende huid.
Ik zag een rimpelige vette worm
Ik zag een hangbuik.Slap uitgespreid als een aangespoelde kleurloze kwal over het onderlaken.
Het vormde allemaal een smakeloos geheel, dat been, die worm, die kwal.
Wonderlijk hoe ik zelf bij machte was een en ander te laten bewegen. Als een surrealistische kunstenaar had ik de gave het geheel leven in te blazen,op te tillen. Te laten staan. Steunend op voeten te zetten. En voor een spiegel haastige correcties toe te passen. Anton Heyboer met een enkele streek met een flinke kwast De kwal werd opgeslokt, de worm bedekt, de kuiten gestrekt.
En daar stond ik, nu bijna 50, compleet met armen en borst en hoofd ook nog:'Goedenmorgen wereld!'te zeggen
Een bobbelig been met blauw dikke aderen erop.
Haren op schilferende huid.
Ik zag een rimpelige vette worm
Ik zag een hangbuik.Slap uitgespreid als een aangespoelde kleurloze kwal over het onderlaken.
Het vormde allemaal een smakeloos geheel, dat been, die worm, die kwal.
Wonderlijk hoe ik zelf bij machte was een en ander te laten bewegen. Als een surrealistische kunstenaar had ik de gave het geheel leven in te blazen,op te tillen. Te laten staan. Steunend op voeten te zetten. En voor een spiegel haastige correcties toe te passen. Anton Heyboer met een enkele streek met een flinke kwast De kwal werd opgeslokt, de worm bedekt, de kuiten gestrekt.
En daar stond ik, nu bijna 50, compleet met armen en borst en hoofd ook nog:'Goedenmorgen wereld!'te zeggen
woensdag 16 april 2008
16 april 2008
Ger zat buiten, op een blauw houten bankje achter het huis in de tuin.
De adem van de lucht voelde kil in zijn nek. De zon laveerde prima tussen de half bewolkte hemel, en voelde goed. Daarom zat hij daar, in zijn afgeschermde achtertuintje. Om die warmte te voelen; zijn lijf en ziel te updaten naar een nieuwe lente, een nieuw begin, een nieuwe geboorte..
Het trof daarom niet dat delen van de luchtmacht juist dit uur besloten hadden hun toppiloten oefeningen te laten doen in hun straaljagers. Net boven de streek waar hij woonde. Net boven, dus ook, zijn tuintje!.
Oorverdovend kwam het met een Mach of wat over.
Maar hoe vreemd.
Kijkend in de richting waarvan het grootste aantal decibellen kwam zag Ger geen toestel, want dat moest zich dan natuurlijk verder weg bevinden; immers: ze gaan sneller als het geluid! Ze zijn het geluid voor!
In dit geval was het echter anders. Het episch centrum van het megagebulder lag ruim VOOR de straaljager. De piloot vloog dus ACHTER het geluid!
Hup, DAAR was het geluid, en JA DAAR was het vliegtuig!
En Ger dacht: Gottegot, typisch weer onze Nederlandse Luchtmacht. Wil ook zo graag mee doen, maar ach ach , kijk dat toch es an.
De adem van de lucht voelde kil in zijn nek. De zon laveerde prima tussen de half bewolkte hemel, en voelde goed. Daarom zat hij daar, in zijn afgeschermde achtertuintje. Om die warmte te voelen; zijn lijf en ziel te updaten naar een nieuwe lente, een nieuw begin, een nieuwe geboorte..
Het trof daarom niet dat delen van de luchtmacht juist dit uur besloten hadden hun toppiloten oefeningen te laten doen in hun straaljagers. Net boven de streek waar hij woonde. Net boven, dus ook, zijn tuintje!.
Oorverdovend kwam het met een Mach of wat over.
Maar hoe vreemd.
Kijkend in de richting waarvan het grootste aantal decibellen kwam zag Ger geen toestel, want dat moest zich dan natuurlijk verder weg bevinden; immers: ze gaan sneller als het geluid! Ze zijn het geluid voor!
In dit geval was het echter anders. Het episch centrum van het megagebulder lag ruim VOOR de straaljager. De piloot vloog dus ACHTER het geluid!
Hup, DAAR was het geluid, en JA DAAR was het vliegtuig!
En Ger dacht: Gottegot, typisch weer onze Nederlandse Luchtmacht. Wil ook zo graag mee doen, maar ach ach , kijk dat toch es an.
dinsdag 15 april 2008
Smaak
Vandaag deed ik boodschappen in de supermarkt.
Ik sloeg in voor de hele week.
Bij de groente-afdeling viel me op dat steeds meer groenten apart verpakt worden.
Hygiene voorschriften zeker. Die komkommers in strak plastic. Je zou het er benauwd van krijgen!.
Wat kun je van de groenten zeggen?
Veel groenten hebben door de manier waarop ze geteeld worden hun authentieke smaak verloren.
Net als de Nederlandse tomaat. Die smaakt naar niets.
Dit wordt erkend, ook inmiddels door de telers zelf.
Mag ik aannemen. Want in de groenteschappen kom ik tot mijn verbazing het fenomeen tegen van de ‘smaak’producten.
Zo ook de smaaktomaat. De tomaat die smaak heeft, hij ligt naast de gewone tomaat in de schappen.
Wat zal ik kiezen?
Ik kan niet wachten op de smaakspruit en de smaaksla.
We moeten aannemen dat groenten waarvan in de benaming geen ‘smaak’ is toegevoegd, van inferieure kwaliteit zijn.
‘Heeft U ook een kropje sla? Of wacht….laten we gek doen, maar er maar een smaaksla van!
Wat? Twee keer zo duur?’
Ik sloeg in voor de hele week.
Bij de groente-afdeling viel me op dat steeds meer groenten apart verpakt worden.
Hygiene voorschriften zeker. Die komkommers in strak plastic. Je zou het er benauwd van krijgen!.
Wat kun je van de groenten zeggen?
Veel groenten hebben door de manier waarop ze geteeld worden hun authentieke smaak verloren.
Net als de Nederlandse tomaat. Die smaakt naar niets.
Dit wordt erkend, ook inmiddels door de telers zelf.
Mag ik aannemen. Want in de groenteschappen kom ik tot mijn verbazing het fenomeen tegen van de ‘smaak’producten.
Zo ook de smaaktomaat. De tomaat die smaak heeft, hij ligt naast de gewone tomaat in de schappen.
Wat zal ik kiezen?
Ik kan niet wachten op de smaakspruit en de smaaksla.
We moeten aannemen dat groenten waarvan in de benaming geen ‘smaak’ is toegevoegd, van inferieure kwaliteit zijn.
‘Heeft U ook een kropje sla? Of wacht….laten we gek doen, maar er maar een smaaksla van!
Wat? Twee keer zo duur?’
maandag 14 april 2008
1000 schitterende zonnen
Een fragment uit een prachtig boek van Khaled Hosseini. .
‘Dit wordt voor Uw dochter een keizersnede. Weet U wat dat is? We moeten haar buik opensnijden en het kind eruit halen, het is een stuitligging.’
Ík begrijp het niet,’zei Mariam.
De dokter zei dat het kind in een positie lag dat het er niet zelf uit kon komen.'En zoals het er nu uitziet, hebben we al te veel tijd verloren. We moeten met haar meteen naar de operatiekamer.’
Laila knikte met een vertrokken gezicht en haar hoofd zakte opzij.
‘Ik moet u nog wel even iets vertellen,’zei de dokter. Ze kwam dichterbij Mariam staan, boog zich naar haar over en sprak op zachte en vertrouwelijke toon met haar. Er zat nu iets ongemakkelijks in haar stem.
‘Wat zegt ze?’kreunde Laila.’Is er iets mis met de baby?’
‘Maar hoe houdt ze dat uit?’zei Mariam.
De dokter moest iets beschuldigends in die vraag hebben gehoord, want ze schakelde over op een defensieve toon.
‘Denkt u dat ik het op deze manier wil’? vroeg ze.’Maar wat kan ik anders? Ze geven me niet wat ik nodig heb. Ik heb ook geen röntgenapparaat, geen zuigcurettage, geen zuurstof, zelfs geen eenvoudige antibiotica. Als NGO’s geld aanbieden, jagen Taliban hen weg. Of ze sluizen het geld door naar waar de mannen verzorgd worden.’
‘Maar hebt u dan niets om haar te geven, dokter sahib? Vroeg Mariam.
‘Wat is er toch aan de hand? Kreunde Laila.
‘U kunt het medicijn kopen, maar…’
‘Sachrijf maar op hoe het heet,’zei Mariam. ‘U schrijft het op en ik ga het halen.’
Onder de burka schudde de dokter ferm haar hoofd.’Daar is geen tijd voor,’zei ze.’In de eerste plaats heeft niemand van de dichtbijgelegen apotheken het in huis. Dus u moet zich door het verkeer heen worstelen van de ene plek naar de andere, misschien wel de hele stad door, en het is niet erg waarschijnlijk dat u het ooit vindt. Het is nu bijna halfnegen, dus u wordt waarschijnlijk gearresteerd omdat u de avondklok overschrijdt. Zelfs als u het medicijn vindt, bestaat er de kans dat u het niet kunt betalen. Of u komt in een soort veiling terecht waarbij u moet opbieden tegen iemand anders die even wanhopig is. Er is geen tijd. Het kind moet er nu uit.’
‘Zeg me wat er aan de hand is!’zei Laila. Ze had zich nu op haar ellebogen opgericht.
De dokter haalde diep adem en zei dat het ziekenhuis geen verdovingsmiddelen had.
‘Maar als we het uitstellen, zul je je kind verliezen.’
‘Snij me maar open,’zei Laila. Ze viel terug op het bed en trok haar knieën op.’Snij me open en geef me mijn kind.’
zaterdag 12 april 2008
12 april 2008
Iemand geinteresseerd in mijn bezigheden van vandaag?
Of heb je genoeg aan je eigen bezigheden?
Nee, dat zal wel niet.
Nou. De hoogtepunten dan:
Ik graaide vandaag per ongeluk in een poepbroek.
Ik heb een rodekool-stamppot gemaakt
Of andersom
Anyway, het was mijn dag niet.
Of heb je genoeg aan je eigen bezigheden?
Nee, dat zal wel niet.
Nou. De hoogtepunten dan:
Ik graaide vandaag per ongeluk in een poepbroek.
Ik heb een rodekool-stamppot gemaakt
Of andersom
Anyway, het was mijn dag niet.
vrijdag 11 april 2008
vakantie-ideetjes, Frankrijk
Millau
Colliore
Mont Saint Michel.
Cirque de Gavernie
Carcassonne
Wissant
woensdag 9 april 2008
Ten einde raad
Gezien op TV, een man die ten einde raad was
Hij voorzag in zijn levensonderhoud middels een arbeidscontract, zoals zovelen. Zijn werk bestond er uitsluitend uit te voorkomen dat keukentjes elkaar met hun snaveltjes zouden gaan pikken. Bijna 10.000 stuks per dag redde hij er. In twee en een halve seconde had hij een kuikentje gekapt. Gecoiffured. Gerestyled. Dat deed hij door de scherpe snaveltjes van de kuikens een kort moment tegen een gloeiende plaat te houden. Het scherpe ging er dan van af. En dan was er weer een kuikentje gered.
Vanaf zijn zetel kon hij zonder te bukken bij de piepende geeldonzige aanvoer. En wat een tempo had hij ontwikkeld. Dit werk deed hij nu 25 jaar. Het was onafgebroken zijn lust en zijn leven geweest , maar oh noodlot. Schouderpijn belette hem het werk voort te zetten. Hij was genoodzaakt zich ziek te melden, en de arbeidsongeschikheidsverzekering waarvoor hij in zijn leven al kapitalen aan premie had betaald, zou eindelijk zijn dienst bewijzen. Alleen, de verzekeringsmaatschappij deed moeilijk, en wilde niets uitkeren.
De strijd tegen die maatschappij, Interpolis, werd aangegaan.
Ik heb dat niet meer zo gevolgd. Ik kon alleen maar denken: Hoe kan iemand 25 jaar lang zijn dagen vullen met uitsluitend het afbranden van snaveltjes van klein pluimvee?
Wat ben je dan?
Bijna 10.000 per dag!!
Hoe ga je dan naar je werk? Hoe kom je dan thuis? Praat je over je werk thuis?
Is hij een voorbeeld? Voor wie?
Het zijn uitzendingen die me raken. Ze houden me bezig.
Hij voorzag in zijn levensonderhoud middels een arbeidscontract, zoals zovelen. Zijn werk bestond er uitsluitend uit te voorkomen dat keukentjes elkaar met hun snaveltjes zouden gaan pikken. Bijna 10.000 stuks per dag redde hij er. In twee en een halve seconde had hij een kuikentje gekapt. Gecoiffured. Gerestyled. Dat deed hij door de scherpe snaveltjes van de kuikens een kort moment tegen een gloeiende plaat te houden. Het scherpe ging er dan van af. En dan was er weer een kuikentje gered.
Vanaf zijn zetel kon hij zonder te bukken bij de piepende geeldonzige aanvoer. En wat een tempo had hij ontwikkeld. Dit werk deed hij nu 25 jaar. Het was onafgebroken zijn lust en zijn leven geweest , maar oh noodlot. Schouderpijn belette hem het werk voort te zetten. Hij was genoodzaakt zich ziek te melden, en de arbeidsongeschikheidsverzekering waarvoor hij in zijn leven al kapitalen aan premie had betaald, zou eindelijk zijn dienst bewijzen. Alleen, de verzekeringsmaatschappij deed moeilijk, en wilde niets uitkeren.
De strijd tegen die maatschappij, Interpolis, werd aangegaan.
Ik heb dat niet meer zo gevolgd. Ik kon alleen maar denken: Hoe kan iemand 25 jaar lang zijn dagen vullen met uitsluitend het afbranden van snaveltjes van klein pluimvee?
Wat ben je dan?
Bijna 10.000 per dag!!
Hoe ga je dan naar je werk? Hoe kom je dan thuis? Praat je over je werk thuis?
Is hij een voorbeeld? Voor wie?
Het zijn uitzendingen die me raken. Ze houden me bezig.
dinsdag 8 april 2008
Verwaaide geest
Mensen die langere tijd onder narcose zijn geweest, kunnen vaak dagen, soms wel weken verward zijn. De boel in de bovenkamer is dan nog niet helamaal aan kant. Ze schakelen zonder waarschuwing over van een redelijk te volgen verhaal tot wartaal. Op onzin.
Nu is dat bij mij, als liefhebber en kundige op het gebied van het Onzinnige natuurlijk een graag gezien fenomeen. Het fragmentarische droomdenken, met elementen uit verschillende realiteiten, wordt dan samengesmolten en gevormd tot een voor de patient logisch geheel, en als dusdanig overtuigend verwoord.
Maar zie er maar eens een touw aan vast te knopen.
Ingrid zei lachend: "Ik denk niet dat ik het bij jou zou merken dat je dan anders praat"( ), en dat nog geen minuut nadat mijn oudste zoon mij( bij wijze van grap, of om mij te paaien voor het een of ander) een wijze man had genoemd.
En van mij wordt verwacht dat ik betekenis aan woorden geef.. Mensen strooien maar wat over je uit, aan allerlei lariekoek. Zo van: Bak er maar wat van!.
Maar ik doe het niet meer hoor. Ik beschouw hierbij de hele mensheid als permanent zojuist ontwaakt uit een hele diepe narcose. Dat verklaart een hoop.
Nu is dat bij mij, als liefhebber en kundige op het gebied van het Onzinnige natuurlijk een graag gezien fenomeen. Het fragmentarische droomdenken, met elementen uit verschillende realiteiten, wordt dan samengesmolten en gevormd tot een voor de patient logisch geheel, en als dusdanig overtuigend verwoord.
Maar zie er maar eens een touw aan vast te knopen.
Ingrid zei lachend: "Ik denk niet dat ik het bij jou zou merken dat je dan anders praat"( ), en dat nog geen minuut nadat mijn oudste zoon mij( bij wijze van grap, of om mij te paaien voor het een of ander) een wijze man had genoemd.
En van mij wordt verwacht dat ik betekenis aan woorden geef.. Mensen strooien maar wat over je uit, aan allerlei lariekoek. Zo van: Bak er maar wat van!.
Maar ik doe het niet meer hoor. Ik beschouw hierbij de hele mensheid als permanent zojuist ontwaakt uit een hele diepe narcose. Dat verklaart een hoop.
maandag 7 april 2008
naar eigen waarneming (8)
Tegen dat Gert gisternacht naar bed ging, dronk hij zijn laatste glas Chardonnay en draaide nog een ‘Tobacco Farm’. Samsom had hij vanwege de prijs jaren geleden verruild met deze shag, maar het voelde nog niet helemaal goed.
De avond was voorbijgegleden. Hij had met Ingrid van gedachten gewisseld over de gezondheidstoestand van zijn zwager na een hartoperatie, en een thriller op TV had wat voor wat verstrooing gezorgd. Zij ging naar bed. Hij kwam zo.
Gert dacht aan beschermengelen die je door operaties heen loodsten. Je hoorde wel eens van die verhalen. Onwillikeurig dacht hij ook aan zijn eigen gids, of gidsen. Half hardop riep hij ze aan: "En, wie zijn mijn gidsen? "
Na die uitgesproken vraag viel een houten masker op de kast. Een Balinees masker, dat al weken aan een staande schemerlamp hing. Het kwam met een bonk op de kast terecht en Gert beschouwde dit als een bevestiging dat een gids geantwoord had.En wie?! Op de kast stond een foto van zijn overleden schoonouders.
Hij zag de vergenoegelijke pose van zijn schoonvader op de foto. Het masker lag er bijna tegenaan. ‘Ja ja mannetje, grinnikte hij, we houden je in de gaten’
De avond was voorbijgegleden. Hij had met Ingrid van gedachten gewisseld over de gezondheidstoestand van zijn zwager na een hartoperatie, en een thriller op TV had wat voor wat verstrooing gezorgd. Zij ging naar bed. Hij kwam zo.
Gert dacht aan beschermengelen die je door operaties heen loodsten. Je hoorde wel eens van die verhalen. Onwillikeurig dacht hij ook aan zijn eigen gids, of gidsen. Half hardop riep hij ze aan: "En, wie zijn mijn gidsen? "
Na die uitgesproken vraag viel een houten masker op de kast. Een Balinees masker, dat al weken aan een staande schemerlamp hing. Het kwam met een bonk op de kast terecht en Gert beschouwde dit als een bevestiging dat een gids geantwoord had.En wie?! Op de kast stond een foto van zijn overleden schoonouders.
Hij zag de vergenoegelijke pose van zijn schoonvader op de foto. Het masker lag er bijna tegenaan. ‘Ja ja mannetje, grinnikte hij, we houden je in de gaten’
gids
Het tijdperk van de waterman doet onze ogen openen voor de dingen tussen hemel en aarde.
We praten over reïncarnatie, de geesteswereld en transcedente meditatietechnieken op dezelfde toon als dat we vragen of dat het potje pindakaas even doorgegeven kan worden.
Zo is het tegenwoordig ook gebruikelijk van gedachten te wisselen over je voormalige ‘Engel op de schouder ‘die in de evolutievaart nu kortweg ‘De Gids’ wordt genoemd. De gidsen zijn onzichtbaar, maar wel heel vaak, bijna voortdurend (wie zal het zeggen?) om je heen. De heldere gedachte die je krijgt, dat steengoede idee waar je plotseling opkomt, heeft die gids je naar alle waarschijnlijkheid ingefluisterd. ‘Beslissingen neem je niet alleen’, zo leert ons de ‘alles is één' leertheorie in dit watermantijdperk.
Je bent nimmer alleen. Waarom je druk maken over ‘Big Brother’ als entiteiten je toch al voortdurend bespieden, al heet dat dan geen bespieden, maar begeleiden. Tenminste, dat mag ik hopen, want er zullen wellicht verschillende kwaliteiten bestaan in gidsenland. Zouden er ook goedwillende maar wat klunzige gidsen bestaan? Of kwaadwillende?
Meest voorkomende gidsen zijn de geesten van overledenen, die je nog in levende lijve hebt gekend. Familieleden meestal. Je moeder, je vader, je oma. Ze kijken nu over mijn schouder mee. Op dit moment wellicht..
Pfff... Even goed op mezelf laten inwerken. Kun je bijvoorbeeld de geest van je overleden moeder zeggen weg te gaan. Want ik heb liever niet dat ze alles ziet wat ik doe! Nee. Mag je zeggen: Kom over een week maar even terug?
Ik ben er nog niet klaar mee, dat voel ik wel.
Wordt vervolgd
We praten over reïncarnatie, de geesteswereld en transcedente meditatietechnieken op dezelfde toon als dat we vragen of dat het potje pindakaas even doorgegeven kan worden.
Zo is het tegenwoordig ook gebruikelijk van gedachten te wisselen over je voormalige ‘Engel op de schouder ‘die in de evolutievaart nu kortweg ‘De Gids’ wordt genoemd. De gidsen zijn onzichtbaar, maar wel heel vaak, bijna voortdurend (wie zal het zeggen?) om je heen. De heldere gedachte die je krijgt, dat steengoede idee waar je plotseling opkomt, heeft die gids je naar alle waarschijnlijkheid ingefluisterd. ‘Beslissingen neem je niet alleen’, zo leert ons de ‘alles is één' leertheorie in dit watermantijdperk.
Je bent nimmer alleen. Waarom je druk maken over ‘Big Brother’ als entiteiten je toch al voortdurend bespieden, al heet dat dan geen bespieden, maar begeleiden. Tenminste, dat mag ik hopen, want er zullen wellicht verschillende kwaliteiten bestaan in gidsenland. Zouden er ook goedwillende maar wat klunzige gidsen bestaan? Of kwaadwillende?
Meest voorkomende gidsen zijn de geesten van overledenen, die je nog in levende lijve hebt gekend. Familieleden meestal. Je moeder, je vader, je oma. Ze kijken nu over mijn schouder mee. Op dit moment wellicht..
Pfff... Even goed op mezelf laten inwerken. Kun je bijvoorbeeld de geest van je overleden moeder zeggen weg te gaan. Want ik heb liever niet dat ze alles ziet wat ik doe! Nee. Mag je zeggen: Kom over een week maar even terug?
Ik ben er nog niet klaar mee, dat voel ik wel.
Wordt vervolgd
zaterdag 5 april 2008
wijsheid
"Er is niets mis met verlangen, maar het geluk dat het oplevert draagt het zaadje van lijden al weer in zich" zegt Lama Lobsang in nummer 2 van The Happinez (2008)
Het kan maar weer eens gezegd zijn.
leonard nimoy
.jpg)
Nee, dit is niet Leonard Ninoy. Ik weet ook niet wie het wel is. Kan ook niet zaggen dat haar gezicht me bekend voorkomt. De foto is wel genomen door Leonard. Hij speelde dr. Spock met de puntige oren in de allereerste en onovertroffen star-trek serie.
Ik vind dat hij mooie foto's maakt. In ieder geval deze
vrijdag 4 april 2008
blocked
Nu ik achter de schrijftafel zit met op de achtergrond de geluiden van snerpend irritante cartoonfiguren,
orden ik mijn gedachten als een roeier die stroomopwaarts roeit,
O zalig zijn voor even de doven.
O hopeloos het gevecht in mijn hoofd.
Tussen willen en willen
Tussen niet nalaten en doen
orden ik mijn gedachten als een roeier die stroomopwaarts roeit,
O zalig zijn voor even de doven.
O hopeloos het gevecht in mijn hoofd.
Tussen willen en willen
Tussen niet nalaten en doen
donderdag 3 april 2008
geduldoefening
Lente 2008 is bijna twee weken jong.
Dat kun je zien aan ontspruitende bloesems, kleine bloemetjes, en aan de kalender.
Maar voor de rest….
Sniffende en snuivende mensen lopen of fietsen gebogen onder egaal grijs. Takken zwiepen in de wind, tuinstoelen staan nog veilig in de berging.
Hologigen zie je, en ongeschoren bleke hoofden achter autoruiten.
De weerman sprak over dikke jassen die goed dicht moeten. Komend weekend moet het geluk binnenskamers gezocht worden.
Erwtensoep en ganzenbord.
Ik kan niet meer wachten.
Ik wil kleur! Ik wil zonlicht! Ik wil dartele en frivole mensen zien stralen! Ik wil blauwe luchten, volle terrassen, ik wil liefde. Ik wil horen lachen. Ik wil warmte. Warmte.
Dat kun je zien aan ontspruitende bloesems, kleine bloemetjes, en aan de kalender.
Maar voor de rest….
Sniffende en snuivende mensen lopen of fietsen gebogen onder egaal grijs. Takken zwiepen in de wind, tuinstoelen staan nog veilig in de berging.
Hologigen zie je, en ongeschoren bleke hoofden achter autoruiten.
De weerman sprak over dikke jassen die goed dicht moeten. Komend weekend moet het geluk binnenskamers gezocht worden.
Erwtensoep en ganzenbord.
Ik kan niet meer wachten.
Ik wil kleur! Ik wil zonlicht! Ik wil dartele en frivole mensen zien stralen! Ik wil blauwe luchten, volle terrassen, ik wil liefde. Ik wil horen lachen. Ik wil warmte. Warmte.
woensdag 2 april 2008
Douchecabine
Ik vind het maar niks, zo'n douchecabine. Als ik ga douchen, is de douchecabine namelijk ook nat. Nou, en dan moet je de vrouw horen. Want kalk hier en schimmel daar, en het is toch maar een kleine moeite zus, en doe niet zo moeilijk zo. Terecht overigens.
Maar het is inmiddels DUS een feit, dat de ‘after-shower’ niet dat is wat de naam misschien doet vermoeden: Lekker nog wat zoel nagenieten van de warme stralen die zojuist over je ljf gegleden zijn en die je weer in harmonie brachten met jezelf.Eeen soort joga oefening zonder poespas. NEE ‘After-shower’wil zeggen dat het trekkertje ter hand moet worden genomen om de beslagen ruiten van de douchecabine van overtollig vocht te ontdoen. En dat moet je meteen doen. Niet als je je sokken al hebt aangedaan. Nee. Je droogt jezelf af, je droogt de muren om te voorkomen dat kalkresten de tegels gaan ontsieren, en je besteedt extra zorg aan de voegen. Voor je het weet zijn ze groen uitgeslagen. Dat is een vies gezicht, en je krijgt het ook bijna niet meer schoon, en dan neem je het trekkertje ter hand voor de ruiten. Tweederde van de totale douchetijd zit hem nu in het reinigen der cabine. Als je hard doorwerkt merk je niet hoe koud kippevel aanvoelt. En terwijl je zo bezig bent krijg je door de weer heldere ruiten zicht op de spiegel boven de wastafel, en dan zie je jezelf staan met je trekkertje. Je ziet dat je niet meer de jongste bent, je ziet ook een buikje, en de after shower bereikt het tegendeel van wat het woord beoogde: Disharmonie van lichaam en geest, en dit beeld van disharmonie zal zich voor de gansche dag in je nestelen. Twee uren lang hardnekkige meditatie is dan misschien nog het enige wat de rest van de dag redden kan.
Maar het is inmiddels DUS een feit, dat de ‘after-shower’ niet dat is wat de naam misschien doet vermoeden: Lekker nog wat zoel nagenieten van de warme stralen die zojuist over je ljf gegleden zijn en die je weer in harmonie brachten met jezelf.Eeen soort joga oefening zonder poespas. NEE ‘After-shower’wil zeggen dat het trekkertje ter hand moet worden genomen om de beslagen ruiten van de douchecabine van overtollig vocht te ontdoen. En dat moet je meteen doen. Niet als je je sokken al hebt aangedaan. Nee. Je droogt jezelf af, je droogt de muren om te voorkomen dat kalkresten de tegels gaan ontsieren, en je besteedt extra zorg aan de voegen. Voor je het weet zijn ze groen uitgeslagen. Dat is een vies gezicht, en je krijgt het ook bijna niet meer schoon, en dan neem je het trekkertje ter hand voor de ruiten. Tweederde van de totale douchetijd zit hem nu in het reinigen der cabine. Als je hard doorwerkt merk je niet hoe koud kippevel aanvoelt. En terwijl je zo bezig bent krijg je door de weer heldere ruiten zicht op de spiegel boven de wastafel, en dan zie je jezelf staan met je trekkertje. Je ziet dat je niet meer de jongste bent, je ziet ook een buikje, en de after shower bereikt het tegendeel van wat het woord beoogde: Disharmonie van lichaam en geest, en dit beeld van disharmonie zal zich voor de gansche dag in je nestelen. Twee uren lang hardnekkige meditatie is dan misschien nog het enige wat de rest van de dag redden kan.
dinsdag 1 april 2008
College
Dus, beste leerling, nog één maal: ‘ onzin verwerp je niet, onzin omarm je!’
-‘Maar waarom moet het bij jouw altijd nergens over gaan?’ Wereldvreemd keek hij hem aan. Een koe, in een vijvertje.
En dat terwijl hij, als leraar, toch echt alles uit de kast had gehaald om een en ander te verduidelijken. Zo had hij de relatieviteitstheorie op de zingeving losgelaten; hij had laten zien dat zin slechts kon bestaan bij gratie van de onzin, hij had omkeerbare vergelijkingsmodules geschetst, en hij had met voorbeelden aangetoond dat onzinnige besluiten tot grote resultaten kunnen leiden, dat grote helden onzin hadden gepreekt. Uitgebreid had hij gedoceeerd over de invoed van de tijd op zin en onzin. Ja, al die dingen had hij tot in den treuren besproken met zijn student, die nu, na ruim driekwart jaar studie, zich bij hem durfde te vervoegen met de vraag: ‘Waarom moet het bij jou altijd nergens over gaan?’
Als laatste poging zijn student de ware kennis bij te brengen had hij gezegd: Kun jij mij een voorbeeld geven van een zinnige vraag?
‘Meester, mag ik naar huis?’
‘Mag’ impliceert of ik je toestemming moet geven. Moet ik dat? Is dat nodig? Zijn wij niet groot en mans genoeg?
‘Ik’ betsaat pas bij de gratie van ‘Ik ben’, en wij zijn het er nog helemaal niet over eens of jij wel bent? Toch? Laat staat wie je bent en wat je bent?!
En ‘naar huis’is natuurlijk sowieso relatief.
Ander voorbeeld.
Nawoord:
Onzinnige lessen hebben de neiging uit te lopen. Net als onzinnige vergaderingen
-‘Maar waarom moet het bij jouw altijd nergens over gaan?’ Wereldvreemd keek hij hem aan. Een koe, in een vijvertje.
En dat terwijl hij, als leraar, toch echt alles uit de kast had gehaald om een en ander te verduidelijken. Zo had hij de relatieviteitstheorie op de zingeving losgelaten; hij had laten zien dat zin slechts kon bestaan bij gratie van de onzin, hij had omkeerbare vergelijkingsmodules geschetst, en hij had met voorbeelden aangetoond dat onzinnige besluiten tot grote resultaten kunnen leiden, dat grote helden onzin hadden gepreekt. Uitgebreid had hij gedoceeerd over de invoed van de tijd op zin en onzin. Ja, al die dingen had hij tot in den treuren besproken met zijn student, die nu, na ruim driekwart jaar studie, zich bij hem durfde te vervoegen met de vraag: ‘Waarom moet het bij jou altijd nergens over gaan?’
Als laatste poging zijn student de ware kennis bij te brengen had hij gezegd: Kun jij mij een voorbeeld geven van een zinnige vraag?
‘Meester, mag ik naar huis?’
‘Mag’ impliceert of ik je toestemming moet geven. Moet ik dat? Is dat nodig? Zijn wij niet groot en mans genoeg?
‘Ik’ betsaat pas bij de gratie van ‘Ik ben’, en wij zijn het er nog helemaal niet over eens of jij wel bent? Toch? Laat staat wie je bent en wat je bent?!
En ‘naar huis’is natuurlijk sowieso relatief.
Ander voorbeeld.
Nawoord:
Onzinnige lessen hebben de neiging uit te lopen. Net als onzinnige vergaderingen
Abonneren op:
Posts (Atom)