Het tijdperk van de waterman doet onze ogen openen voor de dingen tussen hemel en aarde.
We praten over reïncarnatie, de geesteswereld en transcedente meditatietechnieken op dezelfde toon als dat we vragen of dat het potje pindakaas even doorgegeven kan worden.
Zo is het tegenwoordig ook gebruikelijk van gedachten te wisselen over je voormalige ‘Engel op de schouder ‘die in de evolutievaart nu kortweg ‘De Gids’ wordt genoemd. De gidsen zijn onzichtbaar, maar wel heel vaak, bijna voortdurend (wie zal het zeggen?) om je heen. De heldere gedachte die je krijgt, dat steengoede idee waar je plotseling opkomt, heeft die gids je naar alle waarschijnlijkheid ingefluisterd. ‘Beslissingen neem je niet alleen’, zo leert ons de ‘alles is één' leertheorie in dit watermantijdperk.
Je bent nimmer alleen. Waarom je druk maken over ‘Big Brother’ als entiteiten je toch al voortdurend bespieden, al heet dat dan geen bespieden, maar begeleiden. Tenminste, dat mag ik hopen, want er zullen wellicht verschillende kwaliteiten bestaan in gidsenland. Zouden er ook goedwillende maar wat klunzige gidsen bestaan? Of kwaadwillende?
Meest voorkomende gidsen zijn de geesten van overledenen, die je nog in levende lijve hebt gekend. Familieleden meestal. Je moeder, je vader, je oma. Ze kijken nu over mijn schouder mee. Op dit moment wellicht..
Pfff... Even goed op mezelf laten inwerken. Kun je bijvoorbeeld de geest van je overleden moeder zeggen weg te gaan. Want ik heb liever niet dat ze alles ziet wat ik doe! Nee. Mag je zeggen: Kom over een week maar even terug?
Ik ben er nog niet klaar mee, dat voel ik wel.
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten