Er is vaker over geschreven, maar het blijft me verbazen.
Waarom delen Menschen elkander mee wat de weertoestand is?
Ik heb het over wezens die elkaar in dezelfde weerconditie tegenkomen. Gewoon buiten, in de openlucht.
Het doet me soms denken aan een onvermogen tot communicatie. Een onzekerheid die in een eerst gesproken zin al meteen aan het voetlicht komt.
Veel Menschen hebben deze tekortkoming. Hoewel, in het beste geval het misschien een soort onbeholpenheid zou kunnen zijn, in een poging ijs te breken of om te peilen hoe de muts van de aangesprokene staat.
Wanneer er een snerpende wind waait, en ik ’s morgens met mijn handschoenen aan het ijs van mijn auto heb staan krabben, lijkt het me toch duidelijk dat de temperatuur over het algemeen niet als ‘behaaglijk warm’wordt opgevat. Het kwik hangt bij wijze van spreken bevroren onder in de thermometer. Ik kom door de pekel aangereden waar ik wezen moet, ik sluit het portier terwijl mijn adem zichtbaar in de lucht verdwijnt, en dan staat daar een Mensch (eentje van het soort Homo Sapiens), die zelf, net als ik, ook als een soort Michelin mannetje is uitgedost. Deze opent vervolgens zijn mond, waaruit dan geluid komt, klanken die klinken als woorden die wij ook wel gebruiken: ‘Hoi…..koud he?’
Ik denk: Wat doe ik? Maak ik dit geestelijk onvermogen meteen bespreekbaar?
Ik kies van niet, maar reageer op z’n Mensch terug: ‘Ja, verschrikkelijk koud!’
Een enkele keer zeg ik: ‘Mnou, ik vind het behoorlijk warm, eigelijk. Ik snap niet wat ik eigelijk met die sjaal om moet, en die muts en die ski-broek.
Dan lacht de Mensch ook wel weer. Als het goed is (het ijs gebroken)
Wanneer de Mensch in plaats daarvan echter informeert: ‘Hoe bedoel je?’ loop dan meteen door! Want deze zijn soms gevaarlijk!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten