Gezien op TV, een man die ten einde raad was
Hij voorzag in zijn levensonderhoud middels een arbeidscontract, zoals zovelen. Zijn werk bestond er uitsluitend uit te voorkomen dat keukentjes elkaar met hun snaveltjes zouden gaan pikken. Bijna 10.000 stuks per dag redde hij er. In twee en een halve seconde had hij een kuikentje gekapt. Gecoiffured. Gerestyled. Dat deed hij door de scherpe snaveltjes van de kuikens een kort moment tegen een gloeiende plaat te houden. Het scherpe ging er dan van af. En dan was er weer een kuikentje gered.
Vanaf zijn zetel kon hij zonder te bukken bij de piepende geeldonzige aanvoer. En wat een tempo had hij ontwikkeld. Dit werk deed hij nu 25 jaar. Het was onafgebroken zijn lust en zijn leven geweest , maar oh noodlot. Schouderpijn belette hem het werk voort te zetten. Hij was genoodzaakt zich ziek te melden, en de arbeidsongeschikheidsverzekering waarvoor hij in zijn leven al kapitalen aan premie had betaald, zou eindelijk zijn dienst bewijzen. Alleen, de verzekeringsmaatschappij deed moeilijk, en wilde niets uitkeren.
De strijd tegen die maatschappij, Interpolis, werd aangegaan.
Ik heb dat niet meer zo gevolgd. Ik kon alleen maar denken: Hoe kan iemand 25 jaar lang zijn dagen vullen met uitsluitend het afbranden van snaveltjes van klein pluimvee?
Wat ben je dan?
Bijna 10.000 per dag!!
Hoe ga je dan naar je werk? Hoe kom je dan thuis? Praat je over je werk thuis?
Is hij een voorbeeld? Voor wie?
Het zijn uitzendingen die me raken. Ze houden me bezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten