Een fragment uit een prachtig boek van Khaled Hosseini. .
‘Dit wordt voor Uw dochter een keizersnede. Weet U wat dat is? We moeten haar buik opensnijden en het kind eruit halen, het is een stuitligging.’
Ík begrijp het niet,’zei Mariam.
De dokter zei dat het kind in een positie lag dat het er niet zelf uit kon komen.'En zoals het er nu uitziet, hebben we al te veel tijd verloren. We moeten met haar meteen naar de operatiekamer.’
Laila knikte met een vertrokken gezicht en haar hoofd zakte opzij.
‘Ik moet u nog wel even iets vertellen,’zei de dokter. Ze kwam dichterbij Mariam staan, boog zich naar haar over en sprak op zachte en vertrouwelijke toon met haar. Er zat nu iets ongemakkelijks in haar stem.
‘Wat zegt ze?’kreunde Laila.’Is er iets mis met de baby?’
‘Maar hoe houdt ze dat uit?’zei Mariam.
De dokter moest iets beschuldigends in die vraag hebben gehoord, want ze schakelde over op een defensieve toon.
‘Denkt u dat ik het op deze manier wil’? vroeg ze.’Maar wat kan ik anders? Ze geven me niet wat ik nodig heb. Ik heb ook geen röntgenapparaat, geen zuigcurettage, geen zuurstof, zelfs geen eenvoudige antibiotica. Als NGO’s geld aanbieden, jagen Taliban hen weg. Of ze sluizen het geld door naar waar de mannen verzorgd worden.’
‘Maar hebt u dan niets om haar te geven, dokter sahib? Vroeg Mariam.
‘Wat is er toch aan de hand? Kreunde Laila.
‘U kunt het medicijn kopen, maar…’
‘Sachrijf maar op hoe het heet,’zei Mariam. ‘U schrijft het op en ik ga het halen.’
Onder de burka schudde de dokter ferm haar hoofd.’Daar is geen tijd voor,’zei ze.’In de eerste plaats heeft niemand van de dichtbijgelegen apotheken het in huis. Dus u moet zich door het verkeer heen worstelen van de ene plek naar de andere, misschien wel de hele stad door, en het is niet erg waarschijnlijk dat u het ooit vindt. Het is nu bijna halfnegen, dus u wordt waarschijnlijk gearresteerd omdat u de avondklok overschrijdt. Zelfs als u het medicijn vindt, bestaat er de kans dat u het niet kunt betalen. Of u komt in een soort veiling terecht waarbij u moet opbieden tegen iemand anders die even wanhopig is. Er is geen tijd. Het kind moet er nu uit.’
‘Zeg me wat er aan de hand is!’zei Laila. Ze had zich nu op haar ellebogen opgericht.
De dokter haalde diep adem en zei dat het ziekenhuis geen verdovingsmiddelen had.
‘Maar als we het uitstellen, zul je je kind verliezen.’
‘Snij me maar open,’zei Laila. Ze viel terug op het bed en trok haar knieën op.’Snij me open en geef me mijn kind.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten