'Schattig' is een woord dat niet zo bij mijn gendervocabulaire past. Ik hoor dat met name meisjes en vrouwen vaker blij uitroepen bij het zien van voorwerpen die kleiner zijn dan vergelijkbare voorwerpen. De verkleinwoordjes.
Ik heb niet zo veel met dat woordje, maar ik moest er wel aan denken toen ik vanaf acht hoog hier naar beneden keek en de wereld me voorkwam als Madurodam.
Ik heb jaren op flats gewoond en ook wel hoger dan op 8 hoog. Maar daar is het woord 'schattig' nooit bij me opgekomen.
Hier wel, het is de omgeving. Een trein beneden doet me denken aan de Märklin-treintjes die vaders vroeger als hun speelgoed op zolder hadden rijden in zelfontworpen landschappen met bergen van papiermache en Oostenrijkse huisjes, spoorwegovergangen en kleine poppetjes en boompjes en zo meer.
Een lieflijk miniatuurlandschap.
Het uitzicht van hier heeft daar wel wat van weg. Het is de associatie daarmee denk ik. Die piepkleine mensjes die je in de verte ziet lopen en de kleine vaartuigjes op het water. Daarom denk ik. Ik zag dat treintje beneden rijden en dacht: schattig.
Het was een vakantiedag in Spanje. Maar ook een vakantiedag waarop we veel bezig zijn geweest met het leven in Nederland. De gezondheidstoestand van mijn zus, waarmee het, zo vernamen wij na een beeldtelefoontje gelukkig de goede kant lijkt op te gaan, en het was de dag dat onze jongste zoon zijn Master Sociologie kreeg uitgereikt op de Universiteit van Tilburg. Een gebeurtenis waar je als ouders bij hoort te zijn. Zeker ook omdat hij er als beste student een toespraak zou houden. De datum van de uitreiking viel echter precies midden in onze vakantie, en we hebben de keus gemaakt om er toch maar op uit te gaan. Ook omdat we vorig jaar wel bij de uitreiking van zijn Masterdiploma Filosofie waren.
Helemáál lekker voelt het toch niet, maar we werden zoals we hadden gevraagd wel van alle activiteiten rondom de uitreiking rechtstreeks op de hoogte gehouden middels berichten foto's en filmpjes door onze andere kinderen. Zo konden we toch meevoelen en meebeleven.
Daarbij werd ik wederom in aanraking gebracht met een nieuw fenomeen. (Weer anders dan het gebruik van het woord 'schattig')
Het nieuwe fenomeen was trots. Ik was echt een trotse vader.
De kinderen geven me genoeg redenen om trots op ze te zijn. Altijd wordt dat door mij rationeel omgevormd als onterecht. Waarom zou ik trots zijn op prestaties van mijn kinderen? Ze zijn sowieso goed zoals ze zijn en in hun prestatie geldt de trots die daarbij hoort aan hun zelf toe. Zij hebben een prestatie neergezet waar ze trots op mogen zijn.
Wat het nu anders maakte waren misschien de woorden van de professor die hem heeft begeleid in zijn toespraak naar hem: 'You are special, leaving a trade of cum laudes behind you wherever you go' En daar zie ik hem staan, zoon van ons op die foto's. Mooie jongen! , en opeens was daar wat ontroering. Ik weet niet eens helemaal zeker of dat 'trots' is. Maar ik denk het wel. Ik had hem graag even stevig gehugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten