massacamping

De campingwereld waarin ik nu zit is de wereld van de massacamping. De massa-camping is een dorp waar het allemaal gebeurd, en waar je dus niet af hoeft. Er zijn veel voorzieningen, en er worden activiteiten georganiseerd. Je kunt er eten en drinken, je levensartikelen kopen, en er is genoeg te zien. Soms zie je meer OP een camping, dan daarbuiten. Voor de liefhebber van toeristenuitjes is tochtjes maken in dat opzicht overbodig geworden. Je krijgt hier gratis een kijkje achter de schermen.

Kijk, je kunt naar de boulevard, waar mensen shoppen en flaneren, en zich zó vertonen, zoals ze zich graag wíllen vertonen. Of je kunt op de massacamping blijven om het hele proces te zien dat er aan vooraf gaat. Is dat laatste niet veel interessanter? Je hoeft dus niet weg, en bovendien: Vanaf de camping is er zicht op bergen in de omgeving, en er is een meertje, en wat riviertjes, dus…Tochtjes maken is dan niet meer nodig.

Zo zouden toeristen kunnen denken.

Er is genoeg te zien. Voor wat mij betreft: meer dan ik WIL zien op een gegeven moment. Ik houd meer van rust en ongerepte natuur. Voor wie dit blog regelmatig bezoekt zal dat geen nieuws zijn. Zij zullen mijn kijk op de menschheid kennen, de naargeestigheid, de kleinzieligheid, het egoïsme, het inconsequente, het hulpeloze, het ronddolende, en al het andere wat onze soort zo fantastisch maakt.

Vanmorgen wandelde ik op ‘packing- hour’ over het terrein. Het is ongepast om de vergelijking met een vluchtelingenkamp temaken. Laat ik dat ook niet doen. Toch deed de aanblik ervan me er wel even aan denken. Te midden in wat een ontplofte tent leek, zag ik in een ravage van afval of iets (gebruiksartikelen waarschijnlijk) mensen bezig om - tenminste, dat nam ik aan- hierin enige orde te brengen. Met verwarde haren, verdwaasd of juist heel geconcentreerd, verbeten soms, zag ik ze bezig haringen uit de grond te rukken of textiel op te vouwen. Een kind in de hoek, onder moddervlekken, speelde met een scheerapparaat. Wat kabels slingerden door het geheel, plastic zakjes, tennis rackets, tupperware-bakjes, theedoeken, een afwasteiltje met borden, lege flessen, boeken…een porti-potti stond te midden van dit gebeuren…afin het is een even afschuwelijke als fascinerende aanblik wat ik zie in dit vakantiedorp. Verderop zag ik nog meer ontplofte tenten. Je te realiseren dat mensen nu bezig zijn met dat, waar ze vaak het hele jaar naar hebben uitgekeken, maakt het geheel lachwekkend en surrealistisch.

Oneindig geboeid kan ik dit fenomeen gadeslaan, terwijl ik zelf met een teiltje afwasspullen naar het sanitaire blok loop…Oh ja, ik ben de laatste om te beweren dat ik ook maar een haar beter ben.

Ik ben een lotgenoot. Zolang ik hier ben tenminste…