De wolken stonden helemaal open. Ik zag het vanuit bed. De witte gordijnen waren nog dicht maar ik kon zien dat het helder was buiten.
Mijn partner lag nog in diepe slaap. Haar aanraken, wat ze normaal prettig vindt, had nu het tegenovergestelde effect. Ze draaide haar rug naar me toe. het leek demonstratief. De Chineese muur.
Ik besluit daarom op te staan.
Ochtenden zijn ongerept. Ook al is er nog wat op te ruimen van de vorige avond. Alle geluiden klinken puur. Ik ben er in een nieuwe wereld in een nieuwe dag en dat voelt goed.
Dit alles duurt net zolang tot de opdracht gaat overheersen. Om op tijd ergens te zijn bijvoorbeeld en je voorbereidingen moet gaan treffen. Daarvan verschoond blijven, dat is de kunst.
Ik zette me achter m'n laptop om wat te schrijven. Als ik ergens op de dag inspiratie heb, dan is het in de ochtend. Ik had de achterdeur naar de tuin geopend en vogelgeluidjes verrijkten het ochtendgevoel tot geluksgevoel. Ik keek naar het scherm van de laptop en het scherm keek naar mij.
Er zat een zinnetje in mijn hoofd. Het was zich er kort na het ontwaken gaan nestelen. Het was me in de nacht ingefluisterd door een iets.
" Ik verkoop jou mijn DNA en algoritme!! Dan zal je het beleven mannetje! " Ik schreef het op.
Het is een zinnetje dat vragen opwerpt. Over de toekomst, die me altijd als wonderlijk en uitdagend heeft toegeschenen, maar die me nu vervult met iets dat zich het best laat omschrijven als angst.
Tegen die angst heb ik een geweldig wapen hoor. Ik kan tegen de bierkaai in denken en met humor schermen.
Algoritmen en DNA. Daartoe lijken wij mensen te zijn gereduceert.We kunnen er niet omheen, En hoe lang gaat het duren voordat al die informatie als bestand Dav. is opgeslagen en wellicht te kopieren is, te verhandelen en te implanteren? Daarnaast worden we gecontroleerd in ons handelen en straks ook in ons denken. Ik wil niemand somber maken maar we gaan in een noodtempo die kant op. Onze kleinkinderen maken het mee.
Als mijn algoritme en DNA gekopieerd wordt, dat is allemaal zo erg niet. Ik heb immers een algoritme om een puntje aan te zuigen en mijn DNA lijkt ook ok!
Maar ja...anderen hebben algoritme s , daar lusten de honden geen brood van. En wie beslist wie wat krijgt.
Kijk, daar zou het nu al over moeten gaan in de politiek!
Ik sloot het stukje af met die zin. Een glimlach.
Ik drukte op de knop van het koffiezetapparaat. Het pruttelde tevreden als een snorrende kat
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten