Er zitten meer dan 30 Chileense mijnwerkers 700 meter onder de grond ingesloten. Ze hebben geen contact met de buitenwereld. ‘Zouden ze denken dat we dood zijn?’
Dan, na twee weken is er, in de verte, teken van leven. Ze komen te weten dat op de aarde boven hun bekend is dat ze er zijn, dat ze leven, en dat er een reddingsoperatie gaat starten. De mijnwerkers krijgen te horen dat ze er over ongeveer vier maanden uit kunnen.
Gelukkig voor de Chilenen ging het sneller. Na nog geen twee-en-een halve maand konden ze naar boven getakeld worden. Over heel de wereld zijn de beelden te zien geweest.
Op de radio hoor ik een dag later nieuws. Één van de geredde mensen had gezegd dat de eerste weken een nachtmerrie voor hem waren.
Één! De eerste weken!
De rest dan? Vonden die het allemaal wel te doen? Of krijgen we straks in de romans, de films, de musical te zien en te horen, dat het voor de anderen toch ook niet helemaal mee viel?
Vooralsnog:
’t Zijn verdomme geen watjes, die Chileense mijnwerkers.
Of ze geen homo geworden zijn, weet ik niet. Maar watjes…nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten