In de krant, in de media, verschijnen dagelijks verhalen over daden van mensen, die kinderen misbruikt hebben, of die hun familie om het leven hebben gebracht. Er is te lezen dat er iemand was die in het wilde weg om zich heen is gaan schieten, of over een groepje mannen die anderen hebben opgesloten om ze uiteindelijk met messteken om het leven te brengen. Afin, gruwelverhalen te over. Vandaag ook weer, een jongen die op een verlaten industrieterrein in een container is opgesloten door een stel jongens, en daar vervolgens achtergelaten. De jongen is dood nu.
Met uitzondering van dit laatste voorval lees ik de gruweldingen niet. Ik heb er niets aan. Het is niet bevorderlijk voor mijn stemming, mijn wereldbeeld, mijn kennis van zaken. Ik schiet er niks mee op om het allemaal te weten.
Te weten dat er mensen zijn die gruwelijkheden uithalen is genoeg. Ik ben geïnteresseerd in beleid rondom gewetenloze randdebielen, maar ik hoef geen details van wat en hoe precies. Waar het bloed precies zat, waar de vrouw precies gestoken is, hoe vaak ze is verkracht met wat voor voorwerp. Hoe ze heeft gesmeekt, en hoe ze heeft geleden.
Ik hoef het niet te weten.
Ik las van Timo, de jongen in de container. En Het maakte me misselijk. Opkomende misselijkheid. Kotsen moet ik ervan. Van de daden, en de berichten daarover.
Lijkt me een gezonde reactie.
Maar die hoef ik niet elke morgen op te zoeken, en elke avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten