Wanneer mijn 16-jarige zoon aan mij denkt, komt het eerst in hem op ‘vader’en daarna ‘humor’.
Hoe moet ik dit nu vinden?
Op zich vind ik humor een prettige eigenschap, die ik zeer in mensen kan waarderen.
Vanmorgen dacht ik nog na over een grafsteen die ik laatst had zien staan. Er stond op "sjacherijnen worden niet gemist. Doei!"
Dat zal mijn zoon dus niet op mijn steentje zetten.
Ik heb me zitten voorstellen wat voor iemand dat is, wie neemt het besluit een grafsteen te bekostigen, met zo’n tekst er op. Welke enge creatuur zit nu voldaan te wezen en zich in deze ultieme wraak te verkneukelen?
Hoewel, ultieme..?
Doden zijn natuurlijk ook niet meer wat ze geweest zijn he?
Het kan zijn dat de bedenker van de tekst op de steen momenteel belaagd wordt door een NOG sjacherijniger GEEST, die voortdurend lampen laat flikkeren en rammelt met deuren en zo meer.
Ach God, zonder medium zijn ze zo zielig, die entiteiten.
Ik vind ‘humor’ok. Of, misschien toch, ik weet het niet zeker, had ik graag een eigenschap gezien die past bij een vader-rol.
‘Iemand die er altijd is als je hem nodig hebt’
‘Streng, maar rechtvaardig’
‘Een voorbeeld in het leven’
Ach nee, laat maar.
Ik geloof dat ik met’ humor’heel blij moet zijn.
‘Je bent er ook wel altijd als ik je nodig heb hoor pa’ zei mijn zoon later.
Goeie jongen, niks mis mee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten