Misschien is het een vorm van depressiviteit. Willen dat je wil. Willen dat je enthousiastme, begeestering op kunt brengen. Voor wat dan ook!
Dit is het gevoel dat je hebt van je avondje thuis.
Je bent loos. Futloos,lusteloos, passieloos.
Je gelooft niet meer in het nemen van de drempel. Hoe vaak heb je je er immers al, met al de weerzin die je in je had, overheen gezet?
En waar bleef achteraf de genoegdoening?
Je hebt een feest, maar je hebt geen zin erheen te gaan.
Je zit ’s avonds op de bank TV te kijken, terwijl het leven doorgaat. En dat weet je. Het leven gaat door. Terwijl jij op die bank zit.
En het maakt je rusteloos.
En je zapt door naar een ander kanaal.
Ook nix.
Je ziet jezelf de brand in een shaggie jagen, Rosé drinken.
Ouder worden.
En je denkt.
‘Dit is mijn leven’
En je zou willen sprankelen, bevlogen kunnen zijn. Ergens he-le-maal voor gaan.
Dat realiseer je je
En je zapt naar een ander kanaal,
Ook nix
en je jaagt de brand in een shaggie.
Een glaasje Rosé nog maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten