Daar te staan, op de drempel van de achterdeur, en me zo te voelen. Als de
Levende. De Levende die de tuin in kijkt, mijn wereld.
Ik mag kleuren zien, zon, wind en regen voelen.
Er zijn al zoveel mensen doodgegaan.
En ik beleef iets onwerkelijks. Iets uitzonderlijks.
Ik leef!
Ik hoor er niet bij
Want ik sta gewoon in de deuropening.
Kijk me staan.
Wouw!
Maar ja, wat nu...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten